ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4.
อัลฟ่าเดินพรวดพราดเข้ามาหาซิโคซีที่กำลังก้มหน้าก้มตาแหกปากอย่างน่ารำคาญจนอัลฟ่าและคานิน่าต้องเอามือปิดหูไว้
"โอ๊ย!! เธอจะกรี๊ดไปถึงเมื่อไหร่!! น่ารำคาญจริงๆ!!"
ด้วยเสียงตะคอกของอัลฟ่าทำให้ซิโคซีลดมือที่ปิดหูตัวเองลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง นั่นทำให้อัลฟ่าและคานิน่าตกใจไม่น้อย
"ระ..ราชินี!!!!!"
"ไม่จริง..เป็นไปไม่ได้.."
คานิน่าพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ซิโคซีมากขึ้นจนซิโคซีถอยหนีอย่างหวาดกลัว..คนแปลกหน้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดาเนียเดิตามอัลฟ่ามาพอดี..และตกใจกับภาพตรงหน้าเช่นกัน
"นะ..นั่นมัน..! ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้!"
ดาเนียพูดพลางมองไปที่อัลฟ่าที่กำลังตกใจสุดขีด..มั่นใจว่าส่งไปโลกอื่นกับมือเลยนี่หว่า!!??
คานิน่านั่งยองๆลงตรงหน้าซิโคซีที่กำลังหวาดกลัวคนตรงหน้า
"ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยทำแผลให้เธอ ยื่นมือมาสิ"
คานิน่าพูดพลางยื่นมือไปข้างหน้าซิโคซีด้วยท่าทีเป็นมิตรแต่วิโคซีไม่ยอมทำตามกลับถอยหนีและตั้งท่าจะลุกขึ้นหนี
"อย่ามายุ่งกับฉัน!! ไปไกลๆ!! เห็นแล้วรกหูรกตา!!"
ซิโคซีพูดพลางพยายามใช้มือที่แสนเจ็บปวดกับเท้าที่เจ็บปวดกว่าพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน.แต่ไม่สำเร็จจนคานิน่าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืนเธอจึงยืนด้เหมือนเดิมแต่ก็เซเล็กน้อย
"ไม่ต้องมาช่วยฉัน!! ไม่ได้ขอให้มาช่วยอย่ามาสะเออะไม่เข้าเรื่อง!! ฉันลุกขึ้นเองได้! ไม่ได้เป็นอัมพาต!!"
ซิโคซีพูดกระแทกเสียงดังก่อนจะเดินหันหลังกลับไป
"เธอรู้จักต้นไม้สิ้นหวังนั่นใช่ไหม?"
เสียงของอัลฟ่าทำให้ซิโคซีหยุดชะงัก่อนจะหันหน้ากลับมาตอบ
"รู้สิ!! ฉันรู้ดี!"
"จริงๆมันชื่อต้นไม้เคียดแค้น เรื่องที่เธอฟังมามันผิด สาวงามคนแรกไม่ได้ถูกหลงลืมจนกลายเป้นต้นไม้ ..."
ซิโคซีนิ่งเงียบ..ตั้งใจฟังสิ่งที่ดาเนียพูดต่อ
"ใช่ หลังจากที่สาวงามถูกหลงลืมเธอก็เคียดแค้นสาวอัปลักษณ์นางนั้นมาก เธอจึงไปขอร้องพ่อมดคนเดิมให้ช่วยถอนคำอธิษญานของสาวอัปลักษณ์นางนั้นโดยต้องแลกกับจิตวิญญาณอันดีงาม .. หลังจากเธอแลกจิตวัญญาณอันดีงามให้พ่อมดไป เธอก็ได้สมตามความปราถนา.."
ดาเนียเว้นจังหวะให้คานิน่าพูดต่อ..
"เมื่อเธอได้สมตามความปราถนาเธอก็แย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากสาวอัปลักษณ์ไปหมดสิ้น..ทั้งคนรัก ทั้งชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ.. สาวอัปลักษณ์จึงสาปแช่งเธอให้พบเจอแต่ความผิดหวังในชีวิตเหมือนกับเธอ แล้วสาวอัปลักษณ์ก็ตรอมใจตาย.. หลังสิ้นคำสาปแช่ง สาวงามไม่เคยได้พบเจอกับความสุขอีกเลย ทั้งถูกคนรักทอดทิ้ง..ทั้งถูกโรคร้าย..สูญเสียเงินทองไปมากมาย..จนสุดท้ายเธอก็กลับไปขอร้องให้พ่อมดนำจิตวิญญาณอันดีงามของเธอคืน..พ่อมดไม่ยอมให้จิตวิญญาณอันดีงามของเธอคืน..ทั้งยังกักเก็บดวงวิญญาณของเธอไว้ด้วย ดวงวิญญาณของเธอกับสาวอัปลักษณ์ถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวจากความเคียดแค้น..ก่อเกิดเป็นรูปเป็นร่างก็คือ..ต้นไม้ขึ้นมา..เข้าใจรึยัง ว่าที่เธอฟังมันผิด"
แล้วอัลฟ่าก็พูดต่อ
"ด้วยความโลภและกิเลศมันมีมากมายสุดท้ายก็ต้องพบจุดจบแบบเดียวกัน"
แล้วดาเนียก็พูดตามเป็นสเต็ป..
"เธออยากจะรู้เรื่องราวต่อจากหนังสือที่เธออ่านรึเปล่าล่ะ?"
"อยากสิ!! ฉันอยากรู้!! ฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะได้ฟังอีก!!"
"ถ้าเธออยากรู้..เธอต้องตามพวกเรามา"
ซิโคซีนิ่งเงียบทบทวนคำพูดของคานิน่าให้ดี..คนพวกนี้ไว้ใจได้รึเปล่า? จะถูกหลอกไปฆ่ารึเปล่า?
"หรือเธออยากจะโง่ ถูกหลอกไปฆ่าตายในปราสาทแสนสวยในคราบราชินีจอมปลอมนี่ก็เชิญ!!!"
นั่นทำให้ซิโคซีปี๊ดแตก!
"กรี๊ดดดดด!!!!!!!!!!!! ฉันไม่ได้โง่!! ฉันไม่ได้ถูกหลอก!!!!! มีสิทธิอะไรมาว่าฉันแบบนี้!!!!!! กรี๊ดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โอ๊ย!! เอะอะก็กรี๊ด! เอะอะก็กรี๊ด!! น่ารำคาญเป็นบ้า! จะมาหรือไม่มาก็ตามใจแต่พวกเราจะไปแล้ว!!"
อัลฟ่าพูดกระแทกเสียงจบก็เดินออกประตูด้านหนึ่งของสวนเรือนกระจกนี่ออกไปโดยมีดาเนียวิ่งตามไปติดๆ..คานิน่าเดินตามไปช้าๆก่อนจะหันมามองซิโคซีที่กำลังยืนนิ่งแล้วหันหลังเดินตามดาเนียออกไป..
ตุบ ตุบ ตุบ
อัลฟ่าเหลียวหลังหันไปมองตามต้นเสียงแล้วเจอซิโคซีวิ่งตามออกมาแอบเห็นว่าตรงหญ้าสีม่วงนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงเป็นทาง เออ ลืมไป ซิโคซีมีแผลนี่หว่า!
"เห็นมั้ยว่าเท้าเจ็บ!!! จะให้วิ่งออกมาได้ยังไง!! บ้ารึเปล่า! ประสาท!!!!"
ซิโคซีกอดอกแล้วตะคอกใส่อัลฟ่าที่กำลังทำสีหน้าเอือมระอาเต็มทน..
ดาเนียหัวเราะคิกคักหน่อยๆ คานิน่าทำสีหน้าเฉยเมยแต่แอบพอใจที่ซิโคซียอมตามมา
มันคือแผนอีกแล้วล่ะ!
อัลฟ่าเดินนำไปราวกับต้องการจะเดินไปต่อแต่ถูกร้อเรียโดยซิโคซีซะก่อน
"คนเท้าเจ็บ! จะให้เดินไปยังไง! ทำแผลก่อนสิ!! เห็นมั้ยเนี่ยว่าเท้าเป็นแผล!! มีตารึเปล่า! หรือลืมไว้ในลิ้นชักที่บ้านพร้อมกับสมอง!!"
อัลฟ่าหยุดกึกก่อนจะหันกลับมามอง
"เธอว่าไงนะ!!?? หา!!??"
"อะ..เอ่อ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ใจเย็นๆ เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ นั่งลงก่อนสิ"
ดาเนียใช้น้ำเย็นเข้าลูบจนซิโคซียอมนั่งให้ดาเนียทำแผลให้แต่โดยดี..
บรรยากาศช่างเป็นใจกับการเดินทางเสียจริงท้องฟ้าถูกระบายด้วยสีเทาหม่นๆ ก้อนเมหแปลเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและเริ่มจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อนใหญ่ๆ เสียงกระซิบของสายลมเย็นยะเยือกพัดโชยมาให้หวิวใจเล่นๆ . . .
-----------------------------------------------------------
ตอนนี้ในวังก็กำลังวุ่นวายเช่นกัน..
"องค์ราชินีหายไปไหน!! หาตัวให้พบก่อนตะวันตกดิน!! เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!"
สิ้นเสียงออกคำสั่งอันแหลมสูงของดอกทานตะวันเหล่าทหารในวังรวมถึงแม่บ้านและคนใช้ก็จ้าละหวั่นกับการตามหาตัวองค์ราชินีที่หายตัวได้ราวกับสายหมอก!
"หายไปไหนอีกแล้ว!! วุ่นวายเสียจริงเชียว!! ฮึ่ย!!"
ดอกทานตะวันกระแทกเท้าพร้อมกัดฟันกรอดด้วยความโมโหเป็นที่สุด หายตัวไปอีกแล้วสิน่า!!
++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากจ้าาา >o<
+
naru
"โอ๊ย!! เธอจะกรี๊ดไปถึงเมื่อไหร่!! น่ารำคาญจริงๆ!!"
ด้วยเสียงตะคอกของอัลฟ่าทำให้ซิโคซีลดมือที่ปิดหูตัวเองลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง นั่นทำให้อัลฟ่าและคานิน่าตกใจไม่น้อย
"ระ..ราชินี!!!!!"
"ไม่จริง..เป็นไปไม่ได้.."
คานิน่าพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ซิโคซีมากขึ้นจนซิโคซีถอยหนีอย่างหวาดกลัว..คนแปลกหน้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดาเนียเดิตามอัลฟ่ามาพอดี..และตกใจกับภาพตรงหน้าเช่นกัน
"นะ..นั่นมัน..! ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้!"
ดาเนียพูดพลางมองไปที่อัลฟ่าที่กำลังตกใจสุดขีด..มั่นใจว่าส่งไปโลกอื่นกับมือเลยนี่หว่า!!??
คานิน่านั่งยองๆลงตรงหน้าซิโคซีที่กำลังหวาดกลัวคนตรงหน้า
"ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยทำแผลให้เธอ ยื่นมือมาสิ"
คานิน่าพูดพลางยื่นมือไปข้างหน้าซิโคซีด้วยท่าทีเป็นมิตรแต่วิโคซีไม่ยอมทำตามกลับถอยหนีและตั้งท่าจะลุกขึ้นหนี
"อย่ามายุ่งกับฉัน!! ไปไกลๆ!! เห็นแล้วรกหูรกตา!!"
ซิโคซีพูดพลางพยายามใช้มือที่แสนเจ็บปวดกับเท้าที่เจ็บปวดกว่าพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน.แต่ไม่สำเร็จจนคานิน่าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืนเธอจึงยืนด้เหมือนเดิมแต่ก็เซเล็กน้อย
"ไม่ต้องมาช่วยฉัน!! ไม่ได้ขอให้มาช่วยอย่ามาสะเออะไม่เข้าเรื่อง!! ฉันลุกขึ้นเองได้! ไม่ได้เป็นอัมพาต!!"
ซิโคซีพูดกระแทกเสียงดังก่อนจะเดินหันหลังกลับไป
"เธอรู้จักต้นไม้สิ้นหวังนั่นใช่ไหม?"
เสียงของอัลฟ่าทำให้ซิโคซีหยุดชะงัก่อนจะหันหน้ากลับมาตอบ
"รู้สิ!! ฉันรู้ดี!"
"จริงๆมันชื่อต้นไม้เคียดแค้น เรื่องที่เธอฟังมามันผิด สาวงามคนแรกไม่ได้ถูกหลงลืมจนกลายเป้นต้นไม้ ..."
ซิโคซีนิ่งเงียบ..ตั้งใจฟังสิ่งที่ดาเนียพูดต่อ
"ใช่ หลังจากที่สาวงามถูกหลงลืมเธอก็เคียดแค้นสาวอัปลักษณ์นางนั้นมาก เธอจึงไปขอร้องพ่อมดคนเดิมให้ช่วยถอนคำอธิษญานของสาวอัปลักษณ์นางนั้นโดยต้องแลกกับจิตวิญญาณอันดีงาม .. หลังจากเธอแลกจิตวัญญาณอันดีงามให้พ่อมดไป เธอก็ได้สมตามความปราถนา.."
ดาเนียเว้นจังหวะให้คานิน่าพูดต่อ..
"เมื่อเธอได้สมตามความปราถนาเธอก็แย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากสาวอัปลักษณ์ไปหมดสิ้น..ทั้งคนรัก ทั้งชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ.. สาวอัปลักษณ์จึงสาปแช่งเธอให้พบเจอแต่ความผิดหวังในชีวิตเหมือนกับเธอ แล้วสาวอัปลักษณ์ก็ตรอมใจตาย.. หลังสิ้นคำสาปแช่ง สาวงามไม่เคยได้พบเจอกับความสุขอีกเลย ทั้งถูกคนรักทอดทิ้ง..ทั้งถูกโรคร้าย..สูญเสียเงินทองไปมากมาย..จนสุดท้ายเธอก็กลับไปขอร้องให้พ่อมดนำจิตวิญญาณอันดีงามของเธอคืน..พ่อมดไม่ยอมให้จิตวิญญาณอันดีงามของเธอคืน..ทั้งยังกักเก็บดวงวิญญาณของเธอไว้ด้วย ดวงวิญญาณของเธอกับสาวอัปลักษณ์ถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวจากความเคียดแค้น..ก่อเกิดเป็นรูปเป็นร่างก็คือ..ต้นไม้ขึ้นมา..เข้าใจรึยัง ว่าที่เธอฟังมันผิด"
แล้วอัลฟ่าก็พูดต่อ
"ด้วยความโลภและกิเลศมันมีมากมายสุดท้ายก็ต้องพบจุดจบแบบเดียวกัน"
แล้วดาเนียก็พูดตามเป็นสเต็ป..
"เธออยากจะรู้เรื่องราวต่อจากหนังสือที่เธออ่านรึเปล่าล่ะ?"
"อยากสิ!! ฉันอยากรู้!! ฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะได้ฟังอีก!!"
"ถ้าเธออยากรู้..เธอต้องตามพวกเรามา"
ซิโคซีนิ่งเงียบทบทวนคำพูดของคานิน่าให้ดี..คนพวกนี้ไว้ใจได้รึเปล่า? จะถูกหลอกไปฆ่ารึเปล่า?
"หรือเธออยากจะโง่ ถูกหลอกไปฆ่าตายในปราสาทแสนสวยในคราบราชินีจอมปลอมนี่ก็เชิญ!!!"
นั่นทำให้ซิโคซีปี๊ดแตก!
"กรี๊ดดดดด!!!!!!!!!!!! ฉันไม่ได้โง่!! ฉันไม่ได้ถูกหลอก!!!!! มีสิทธิอะไรมาว่าฉันแบบนี้!!!!!! กรี๊ดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โอ๊ย!! เอะอะก็กรี๊ด! เอะอะก็กรี๊ด!! น่ารำคาญเป็นบ้า! จะมาหรือไม่มาก็ตามใจแต่พวกเราจะไปแล้ว!!"
อัลฟ่าพูดกระแทกเสียงจบก็เดินออกประตูด้านหนึ่งของสวนเรือนกระจกนี่ออกไปโดยมีดาเนียวิ่งตามไปติดๆ..คานิน่าเดินตามไปช้าๆก่อนจะหันมามองซิโคซีที่กำลังยืนนิ่งแล้วหันหลังเดินตามดาเนียออกไป..
ตุบ ตุบ ตุบ
อัลฟ่าเหลียวหลังหันไปมองตามต้นเสียงแล้วเจอซิโคซีวิ่งตามออกมาแอบเห็นว่าตรงหญ้าสีม่วงนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงเป็นทาง เออ ลืมไป ซิโคซีมีแผลนี่หว่า!
"เห็นมั้ยว่าเท้าเจ็บ!!! จะให้วิ่งออกมาได้ยังไง!! บ้ารึเปล่า! ประสาท!!!!"
ซิโคซีกอดอกแล้วตะคอกใส่อัลฟ่าที่กำลังทำสีหน้าเอือมระอาเต็มทน..
ดาเนียหัวเราะคิกคักหน่อยๆ คานิน่าทำสีหน้าเฉยเมยแต่แอบพอใจที่ซิโคซียอมตามมา
มันคือแผนอีกแล้วล่ะ!
อัลฟ่าเดินนำไปราวกับต้องการจะเดินไปต่อแต่ถูกร้อเรียโดยซิโคซีซะก่อน
"คนเท้าเจ็บ! จะให้เดินไปยังไง! ทำแผลก่อนสิ!! เห็นมั้ยเนี่ยว่าเท้าเป็นแผล!! มีตารึเปล่า! หรือลืมไว้ในลิ้นชักที่บ้านพร้อมกับสมอง!!"
อัลฟ่าหยุดกึกก่อนจะหันกลับมามอง
"เธอว่าไงนะ!!?? หา!!??"
"อะ..เอ่อ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ใจเย็นๆ เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ นั่งลงก่อนสิ"
ดาเนียใช้น้ำเย็นเข้าลูบจนซิโคซียอมนั่งให้ดาเนียทำแผลให้แต่โดยดี..
บรรยากาศช่างเป็นใจกับการเดินทางเสียจริงท้องฟ้าถูกระบายด้วยสีเทาหม่นๆ ก้อนเมหแปลเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและเริ่มจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อนใหญ่ๆ เสียงกระซิบของสายลมเย็นยะเยือกพัดโชยมาให้หวิวใจเล่นๆ . . .
-----------------------------------------------------------
ตอนนี้ในวังก็กำลังวุ่นวายเช่นกัน..
"องค์ราชินีหายไปไหน!! หาตัวให้พบก่อนตะวันตกดิน!! เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!"
สิ้นเสียงออกคำสั่งอันแหลมสูงของดอกทานตะวันเหล่าทหารในวังรวมถึงแม่บ้านและคนใช้ก็จ้าละหวั่นกับการตามหาตัวองค์ราชินีที่หายตัวได้ราวกับสายหมอก!
"หายไปไหนอีกแล้ว!! วุ่นวายเสียจริงเชียว!! ฮึ่ย!!"
ดอกทานตะวันกระแทกเท้าพร้อมกัดฟันกรอดด้วยความโมโหเป็นที่สุด หายตัวไปอีกแล้วสิน่า!!
++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากจ้าาา >o<
+
naru
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น