ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3.
อิเร็ตต้าถูกจับมานั่งบนเก้าอี้เดี่ยวๆอยู่ในห้องสีแดงเลือดหมูโล่งกว้าง บรรยากาศในห้องเงียบสนิทเหมือนกับอิเร็ตต้าที่ไม่พยายามจะแก้เชือกที่มัดติดอยู่กับเก้าอี้ออก กลับนั่งนิ่งๆจดจ้องประตูบานกว้างตรงหน้าเฉยๆ ก่อนที่จะมีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาเงียบๆแล้วเดินตรงเข้ามาหาอิเร็ตต้าทันทีแล้วเริ่มพูดด้วยเสียงแหลมสูง
"ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่าทำอะไรเกินความจำเป็น คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน"
"หึ..ฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉัน ฉันคือหัวหน้าทีม.."
"หัวหน้าทีม? สำคัญตัวเองผิดไปรึเปล่า ฉันไม่อยู่แค่แปปเดียวชักจะกำเริบหนัก"
"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง! ยัยนั่นมันโรคจิต!!! ฉันต้องตามใจมัน! เราจะได้ครองเมืองนี้!!"
อิเร็ตต้าเถียงกลับไปเสียงแข็งก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเหยียดหยามแทน
"แล้วเธอล่ะ..คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้เอาอกเอาใจยัยนั่นนัก! ดอกทานตะวัน!!!"
ดอกทานตะวันยังคงทำสีหน้าเฉยเมยเหมือนเดิม..รอให้อิเร็ตต้าพูดต่อจนกว่าจะจบ
"ต่อหน้าก็ทำเป็นดี..ลับหลังกลับหวังจะแย่งชิงตำแหน่ง เธอมันเป็นคนอย่างนี้เองสินะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ยัยนั่นมาที่นี่แล้ว เธอไม่เคยชอบยัยนั่นสักนิด แล้วทำไมถึงได้ตีสนิทแบบนั้นล่ะ ตอบฉันมาหน่อยสิดอกทานตะวัน!"
"เพราะฉันฉลาดกว่าพวกเธอไงล่ะ พอยัยนั่นเชื่อใจฉัน ฉันก็ค่อยฆ่ายัยนั่นทิ้งแล้วหลอกคนอื่นว่าราชินีสวรรคตด้วยอาหารเป็นพิษจากนั้นก็ค่อยโยนความผิดให้เธอยังไงล่ะ"
ดอกทานตะวันพูดพลางยิ้มเยาะใส่หน้าอิเร็ตต้าที่กำลังโกรธเคือง
"เธอหมายความว่าไง! เธอจะโยนความผิดให้ฉันงั้นหรอ!?"
"ก็ตามนั้นแหละนะ..เฮ้อ..การเล่นละครนี่มันเหนื่อยชะมัดเลย ฉันไปก่อนนะ ขอให้สนุกกับการอยู่อย่างโดดเดี่ยวล่ะ บ๊ายบาย"
ดอกทานตะวันพูดจบก็หันหลังเดินออกประตูไปก่อนจะหันมาล็อคห้องไว้แน่นหนาทิ้งให้อิเร็ตต้านั่งอยู่เพียงลำพังในห้องนั้น
ซิโคซีกัดฟันกรอดใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเคียดแค้น..กล้าดียังไง กล้าดียังไงมาหลอกฉัน!!
ซิโคซีแอบเดินตามดอกทานตะวันไปอย่างเงียบๆ..ดอกทานตะวันเดินวกกลับไปที่ทางที่ปูด้วยพรมแดง มองซ้ายทีขวาทีแล้วเปิดประตูไม้บานใหญ่เข้าไป ซิโคซีแอบตามเข้าไปในห้องที่เธอมาถึงตั้งแต่แรก
ดอกทานตะวันเดินตรงไปที่รูปประตูที่วาดด้วยชอล์คสีขาวบิดเบี้ยวก่อนจะเปิดประตูแล้วหายเข้าไป..
ซิโคซีตั้งใจจะเปิดประตูตามเข้าไปแต่ประตูกลับปิดลงซะก่อนซิโคซีจึงเดินกลับออกมาอย่างหงุดหงิดสังเกตุได้จากที่เธอเดินกระแทกเท้าเสียงดังตั้งใจเดินตรงไปที่สวนในเรือนกระจกหลังปราสาทเหมือนเดิม
------------------------------------
ทันทีที่ซิโคซีเดินมาถึงเธอก็ตรงไปยังต้นไม้สิ้นหวังทันทีแต่ค่อนข้างจะเดินไปแบบทุลักทุเลเพราะส้นสูงแหลมปรี๊ดนี่ทำให้เดินแสนจะลำบากกับกระโปรงสุ่มที่คอยมาเกะกะขาแต่ละก้าว ทำให้เธอจัดการถอดรองเท้าแล้วเขวี้ยงทิ้งลงไปที่บ่อน้ำเน่าแล้วฉีกกระโปรงทิ้งที่ข้างทางกลายเป็นชุดกระโปรงสั้นๆแทน
นั่นทำให้เธอเดินสะดวกขึ้น
เธอเดินมาถึงต้นไม้แห่งความสิ้นหวังสีแดงสดที่เดิมก่อนจะเอื้อมมือไปหักกิ่งด้านหนึ่งออกมาแล้วกระชากใบไม้คมกริบออกมาทีละใบๆจนแขนของเธอถูกย้อมด้วยสีเลือดแทบไม่เหลือผิวสีซีดสีเดิมให้เห็น เธอทำอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนนิ้วแทบขาดหลุดออกจากมืออันเหี่ยวแห้งนั่น
เธอดึงกิ่งไม้อันเหี่ยวแห้งออกมาอย่างยากลำบากก่อนจะทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าเปล่าบดขยี้ใบไม้คมกริบนั่นจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอเหยียบลงไปอีกซ้ำๆจนไม่รู้สึกว่าเจ็บอีกต่อไป..พลางกรีดร้องเสียงดังออกมาด้วย
"ฉันเกลียดเธอ!! ฉันเกลียดเธอ!! ฉันเกลียดเพื่อน!! ฉันเกลียดทุกๆคน!! พวกมันทุกคน!! กรี๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เธอกรีดร้องก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วปิดหูตัวเองเอาไว้ตอนที่กรีดร้องเสียงดังจนนกแถวนั้นบินหนีกระเจิง..จนใบไม้คมกริบนั่นแตกกระจายใส่ตัวเธอ..
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
---------------------------------
"เสียงอะไรน่ารำคาญจริง!!!!!!"
อัลฟ่าพูดกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิดเพราะเห็นนกหลายฝูงบินแตกกลุ่มกันกระเจิงและใบไม้คมกริบนั่นก็แตกละเอียดเสียด้วย..
"เสียงหมูโดนเชือดมั้ง..อย่าไปใส่ใจเลย"
ดาเนียละสายตาจากหน้าหนังสือออกมาพูดตอบอัลฟ่าไปนิดหน่อยก่อนจะเบนความสนใจไปที่หนังสือต่อ
"ฉันเห็นด้วย..นายมาเล่นหมากรุกกับฉันต่อให้จบดีกว่า"
คานิน่าพูดพลางเลื่อนหมากรุกไปกินตัวของอัลฟ่าซะเรียบ..
วันนี้พวกเขาตั้งใจจะ(แอบเข้า)มาปิกนิกกันชิวๆในสวนเรือนกระจก...แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องของซิโคซี น่าแปลกที่ดาเนียกับคานิน่าพยายามไม่สนใจมัน..ใครจะอยากทำให้วันหยุดอันแสนอภิรมย์มันจบลงง่ายๆเพราะเสียงอะไรก็ไม่รู้ล่ะ..
"ฉันจะไปดูให้รู้แล้วรู้รอด!!! ใครไม่ไปก็ตามใจ แต่ฉันจะไปล่ะ!"
พูดจบอัลฟาก็ลุกเดินออกตามหาต้นเสียงทันทีไม่ฟังเสียงเรียกของดาเนียและคานิน่าเลยสักนิด
"ไปก็ไป"
คานิน่าหยุดเดินต่อแล้วถอนหายใจหน่อยๆก่อนจะลุกเดินตามไป
"รอฉันก่อนสิ..เดี๋ยว.."
ดาเนียร้องเรียกอัลฟ่ากับคานิน่าไว้..แต่ไม่มีใครฟังเลยสักนิด
++++++++++++++++++++++++
จบไปอีกบทท เฮฮฮฮฮฮฮ!! #ไรท์ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากเลยนะคะ ให้กำลังใจเยอะมากจริงๆ ไรท์จะพยายามค่ะ! ขอบคุณมากค่ะๆ!!!
+
naru
"ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่าทำอะไรเกินความจำเป็น คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน"
"หึ..ฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉัน ฉันคือหัวหน้าทีม.."
"หัวหน้าทีม? สำคัญตัวเองผิดไปรึเปล่า ฉันไม่อยู่แค่แปปเดียวชักจะกำเริบหนัก"
"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง! ยัยนั่นมันโรคจิต!!! ฉันต้องตามใจมัน! เราจะได้ครองเมืองนี้!!"
อิเร็ตต้าเถียงกลับไปเสียงแข็งก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเหยียดหยามแทน
"แล้วเธอล่ะ..คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้เอาอกเอาใจยัยนั่นนัก! ดอกทานตะวัน!!!"
ดอกทานตะวันยังคงทำสีหน้าเฉยเมยเหมือนเดิม..รอให้อิเร็ตต้าพูดต่อจนกว่าจะจบ
"ต่อหน้าก็ทำเป็นดี..ลับหลังกลับหวังจะแย่งชิงตำแหน่ง เธอมันเป็นคนอย่างนี้เองสินะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ยัยนั่นมาที่นี่แล้ว เธอไม่เคยชอบยัยนั่นสักนิด แล้วทำไมถึงได้ตีสนิทแบบนั้นล่ะ ตอบฉันมาหน่อยสิดอกทานตะวัน!"
"เพราะฉันฉลาดกว่าพวกเธอไงล่ะ พอยัยนั่นเชื่อใจฉัน ฉันก็ค่อยฆ่ายัยนั่นทิ้งแล้วหลอกคนอื่นว่าราชินีสวรรคตด้วยอาหารเป็นพิษจากนั้นก็ค่อยโยนความผิดให้เธอยังไงล่ะ"
ดอกทานตะวันพูดพลางยิ้มเยาะใส่หน้าอิเร็ตต้าที่กำลังโกรธเคือง
"เธอหมายความว่าไง! เธอจะโยนความผิดให้ฉันงั้นหรอ!?"
"ก็ตามนั้นแหละนะ..เฮ้อ..การเล่นละครนี่มันเหนื่อยชะมัดเลย ฉันไปก่อนนะ ขอให้สนุกกับการอยู่อย่างโดดเดี่ยวล่ะ บ๊ายบาย"
ดอกทานตะวันพูดจบก็หันหลังเดินออกประตูไปก่อนจะหันมาล็อคห้องไว้แน่นหนาทิ้งให้อิเร็ตต้านั่งอยู่เพียงลำพังในห้องนั้น
ซิโคซีกัดฟันกรอดใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเคียดแค้น..กล้าดียังไง กล้าดียังไงมาหลอกฉัน!!
ซิโคซีแอบเดินตามดอกทานตะวันไปอย่างเงียบๆ..ดอกทานตะวันเดินวกกลับไปที่ทางที่ปูด้วยพรมแดง มองซ้ายทีขวาทีแล้วเปิดประตูไม้บานใหญ่เข้าไป ซิโคซีแอบตามเข้าไปในห้องที่เธอมาถึงตั้งแต่แรก
ดอกทานตะวันเดินตรงไปที่รูปประตูที่วาดด้วยชอล์คสีขาวบิดเบี้ยวก่อนจะเปิดประตูแล้วหายเข้าไป..
ซิโคซีตั้งใจจะเปิดประตูตามเข้าไปแต่ประตูกลับปิดลงซะก่อนซิโคซีจึงเดินกลับออกมาอย่างหงุดหงิดสังเกตุได้จากที่เธอเดินกระแทกเท้าเสียงดังตั้งใจเดินตรงไปที่สวนในเรือนกระจกหลังปราสาทเหมือนเดิม
------------------------------------
ทันทีที่ซิโคซีเดินมาถึงเธอก็ตรงไปยังต้นไม้สิ้นหวังทันทีแต่ค่อนข้างจะเดินไปแบบทุลักทุเลเพราะส้นสูงแหลมปรี๊ดนี่ทำให้เดินแสนจะลำบากกับกระโปรงสุ่มที่คอยมาเกะกะขาแต่ละก้าว ทำให้เธอจัดการถอดรองเท้าแล้วเขวี้ยงทิ้งลงไปที่บ่อน้ำเน่าแล้วฉีกกระโปรงทิ้งที่ข้างทางกลายเป็นชุดกระโปรงสั้นๆแทน
นั่นทำให้เธอเดินสะดวกขึ้น
เธอเดินมาถึงต้นไม้แห่งความสิ้นหวังสีแดงสดที่เดิมก่อนจะเอื้อมมือไปหักกิ่งด้านหนึ่งออกมาแล้วกระชากใบไม้คมกริบออกมาทีละใบๆจนแขนของเธอถูกย้อมด้วยสีเลือดแทบไม่เหลือผิวสีซีดสีเดิมให้เห็น เธอทำอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนนิ้วแทบขาดหลุดออกจากมืออันเหี่ยวแห้งนั่น
เธอดึงกิ่งไม้อันเหี่ยวแห้งออกมาอย่างยากลำบากก่อนจะทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าเปล่าบดขยี้ใบไม้คมกริบนั่นจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอเหยียบลงไปอีกซ้ำๆจนไม่รู้สึกว่าเจ็บอีกต่อไป..พลางกรีดร้องเสียงดังออกมาด้วย
"ฉันเกลียดเธอ!! ฉันเกลียดเธอ!! ฉันเกลียดเพื่อน!! ฉันเกลียดทุกๆคน!! พวกมันทุกคน!! กรี๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เธอกรีดร้องก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วปิดหูตัวเองเอาไว้ตอนที่กรีดร้องเสียงดังจนนกแถวนั้นบินหนีกระเจิง..จนใบไม้คมกริบนั่นแตกกระจายใส่ตัวเธอ..
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
---------------------------------
"เสียงอะไรน่ารำคาญจริง!!!!!!"
อัลฟ่าพูดกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิดเพราะเห็นนกหลายฝูงบินแตกกลุ่มกันกระเจิงและใบไม้คมกริบนั่นก็แตกละเอียดเสียด้วย..
"เสียงหมูโดนเชือดมั้ง..อย่าไปใส่ใจเลย"
ดาเนียละสายตาจากหน้าหนังสือออกมาพูดตอบอัลฟ่าไปนิดหน่อยก่อนจะเบนความสนใจไปที่หนังสือต่อ
"ฉันเห็นด้วย..นายมาเล่นหมากรุกกับฉันต่อให้จบดีกว่า"
คานิน่าพูดพลางเลื่อนหมากรุกไปกินตัวของอัลฟ่าซะเรียบ..
วันนี้พวกเขาตั้งใจจะ(แอบเข้า)มาปิกนิกกันชิวๆในสวนเรือนกระจก...แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องของซิโคซี น่าแปลกที่ดาเนียกับคานิน่าพยายามไม่สนใจมัน..ใครจะอยากทำให้วันหยุดอันแสนอภิรมย์มันจบลงง่ายๆเพราะเสียงอะไรก็ไม่รู้ล่ะ..
"ฉันจะไปดูให้รู้แล้วรู้รอด!!! ใครไม่ไปก็ตามใจ แต่ฉันจะไปล่ะ!"
พูดจบอัลฟาก็ลุกเดินออกตามหาต้นเสียงทันทีไม่ฟังเสียงเรียกของดาเนียและคานิน่าเลยสักนิด
"ไปก็ไป"
คานิน่าหยุดเดินต่อแล้วถอนหายใจหน่อยๆก่อนจะลุกเดินตามไป
"รอฉันก่อนสิ..เดี๋ยว.."
ดาเนียร้องเรียกอัลฟ่ากับคานิน่าไว้..แต่ไม่มีใครฟังเลยสักนิด
++++++++++++++++++++++++
จบไปอีกบทท เฮฮฮฮฮฮฮ!! #ไรท์ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากเลยนะคะ ให้กำลังใจเยอะมากจริงๆ ไรท์จะพยายามค่ะ! ขอบคุณมากค่ะๆ!!!
+
naru
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น