ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 (ไม่)ยินดีที่ได้รู้จัก
(ปล. คุณ ทะเลแสนเหงา ขออณุญาติแต่งแค่ร่างชายนะคะ แต่งสองคนไรท์เตอร์ไม่ไหวอะคะ ขอโทษนะคะT^T )
โรงเรียน..เปิดเทอมใหม่แล้ว..
เผลอแปปเดียว เทอมใหม่แล้วเหรอเนี่ย เทอมนี้จะมีนักเรียนแบบไหนกันนะ ชักน่าสนุกแล้วสิ ต้องเตรียมการสอนแบบใหม่อีกแล้วสินะ..
เสียงทุ้มๆฟังดูนุ่มนวลแบบแปลกๆพูดขึ้นในห้องสีดำสนิทเฟอร์นิเจอร์ดำ-แดงในห้องที่มีป้ายเขียนไว้ตรงประตูว่า..
ผู้อำนวยการ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงคนสองคนทะเลาะกันหน้าห้อง
"เธอเปิดสิ"
"ไม่ เธอนั่นแหละที่เปิด"
"เธอนั่นแหละที่เปิด!"
"เธอนั่นแหละ!"
"ฉันเป็นพี่เธอนะ!"
"ฉะ.."
"เออๆ เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันเปิดเอง"
แอ๊ด
สุดท้ายด้วยความรำคาญผอ.เลยเดินไปเปิดเองซะเลย
"ขออณุญาตค่ะ"
เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
"ว่ามา"
"คือว่าอย่างที่ทราบกันนะคะว่า.."
"เปิดเทอมใหม่แล้ว ก็ต้องมีนักเรียนใหม่"
"และต้องอยู่ในหอพักใช่มั้ยละค่ะ"
"เพราะฉะนั้น.."
"อ๋อ ผมเข้าใจในสิ่งที่พวกคุณจะพูดแล้ว เหลือระยะเวลาเท่าไหร่ละ"
"เอิ่ม.."
"เอิ่ม.."
"หือ?"
"สองวันค่ะ"
"รวมวันนี้ด้วย.."
"หา! ว่าไงนะ! ทำไมพวกเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้! โธ่เอ๊ย!!"
@วนกลับมาที่เด็กหลงทั้งสอง
"นี่ ไหนเธอบอกว่าแปปเดียวๆไงละ ไม่เห็นจะถึงสักที"
"เอ่อ..ฉันว่าไม่น่าจะหลงได้นะคะ"
"หมายความว่าไง 'ฉันว่าไม่น่าจะหลง'เนี่ยหา!!"
"อย่าตวาดสิคะ มิน่าละคุณถึงไม่ค่อยมีเพื่อน"
กึก
กลิมม์หยุดกึกเพราะคำพูดเมื่อกี้มันจึกใจเขาอย่างแรง
"นี่เธอ..มันไม่สนุกเลยนะที่มาล้อเล่นเรื่องคนอื่นเนี่ย"
กลิมม์กำมือแน่นก้มหน้าก้มตาพูดเสียงเบาลง
กึก
หญิงสาวเห็นท่าทีไม่ดีเลยหยุดเดินแล้วหันหน้ามาคุยกับกลิมม์
"ฉันน่ะนะ ฉัน..ฉัน..ก็..ก็ไม่ได้ไม่อยากมีเพื่อนหรอกนะ!!ฉันไม่ผิดซะหน่อย!!พวกนั้นผิดต่างหากที่ไม่เข้าใจฉันน่ะ!!"
กลิมม์ตวาดลั่นเพราะอดีตฝังใจของเขา..
"ขออภัยนะคะ คุณนี่ขี้แยกว่าที่ฉันคิดซะอีก "
"เธอ.. จะมาเข้าใจอะไรฉันเล่า!!"
ซวบ ซวบ ซวบ
กลิมม์วิ่งผ่านตัวเด็กสาวไปต้องการจะหนีไปให้พ้นๆ
"ฉันเข้าใจคุณดีค่ะ!! เพราะฉันก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน!!!"
หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่น
กึก
สิ้นเสียงหญิงสาวกลิมม์ก็หยุดชะงักพลางหันหน้ามามองหญิงสาวด้วยใบหน้างงๆ
"เธอ..ว่าไงนะ?"
"ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันค่ะ มาเป็นเพื่อนกันนะคะ"
หญิงสาวระบายยิ้มออกมา
ซวบ ซวบ ซวบ
พลางเดินไปใกล้กลิมม์มากขึ้นแล้วยื่นมือขวาออกไป
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เพื่อนคนแรก"
"อะ..อืม ขอโทษนะ"
กลิมม์เอื้อมมือมาจับมือของหญิงสาวที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร..ทำไมกันนะ ทำไมเธอยังยิ้มได้อยู่อีก..
"ฉันมีอะไรจะบอกละคะ"
"หือ?"
"จริงๆแล้วตะเกียงนี่มันพาเราไปไหนก็ได้น่ะคะ"
"หา!!"
"ขออภัยนะคะที่ไม่ได้บอก"
"งั้นก็รีบๆจุดมันซะสิ จะได้ไปกันซะที"
"แต่ว่า ฉันจุดไม่เป็นหรอกค่ะ"
"แล้วเธอจะพูดขึ้นมาทำอะไรไม่ทราบ?"
ซวบ
ตุบ
หญิงสาวจับกดเด็กหนุ่มลงกับพื้นหญ้าสีฟ้าอ่อนๆ..
"ฮะ..ฮะ.เฮ้ย เธอจะจับฉันกดลงพื้นทำไมฮะ"
"ชู่ว..เงียบก่อนค่ะ ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง"
ซวบ ซวบ ซวบ
"มันมาแล้วค่ะ อยู่นิ่งๆนะคะ ชู่ว.. ห้ามพูดนะคะ"
"สั่งแต่คนอื่นห้ามพูดเธอละพูดอยู่คนเดียว"
"ชู่ว.."
ซวบ ซวบ ซวบ
"..!!!.."
".!!!..."
ทุกสิ่งทุกอย่างลุ้นระทึกหัวใจเต้นถี่รัว อะไรกันจะมีอะไรโผล่ออกมา
ซวบ ซวบ ซวบ
ขวา! มันมาจากทางพุ่มไม้ทางขวา
หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวาแล้วพบกับ..
"แบร่!!!!!!!!!!!!!"
ตัวประหลาดโผล่ออกมาทำหน้าตาทะเล้นใส่คนตรงหน้า!!
"ว้ายย!!!"
"เฮ้ยย!!!"
เด็กหนุ่มและหญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ!!
"อ๊าฮะฮะฮะ!! นี่ๆๆๆหน้าพวกนายเมื่อกี้นี่ตลกชะมัดเลยล่ะ >0<!!"
"แวมไพร์นี่เองตกใจหมดเลย ฮู่ว"
"เอ่อ..ตกใจฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ช่วยกรุณาลุกออกไปได้แล้วจะอยู่ในท่าสยิวกิ้วนี่อีกนานไหม"
"ว้าย! ขอโทษค่ะ!"
หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองนอนทับนานเกินไปซะแล้วเลยรีบโดโหยงๆออกห่าง
"นี่ๆๆๆๆๆๆพวกนายทำอะไรกันน่ะ แหม~ฉันมาขัดรึเปล่าน้า~=w=."
แวมไพร์ประหลาดเมื่อกี้เริ่มบทสนทนาสงครามกับชายหนุ่มที่เดินตามออกมาจากหลังต้นไม้
"เวิร์ส! เงียบสักทีเถอะ เรายังต้องเดินทางต่ออีกไกลนะ -*-"
"โธ่ๆ~~ งิน นี่ละก้อ~~ ไม่มีอารมณ์ขันบ้างเลยน้า~~>o<"
"นายนั่นแหละ มัวแต่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ฉันละเบื่อเต็มทน"
"แหมๆ~บ่นเป็นตาลุงแก่ไปได้"
"อะไรนะ! ใครเป็นตาลุงแก่!"
"เห~~ใครพูดอะไร~ไม่มีสะหน่อยอ่ะ~"
"เวิร์ส..ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ"
สงครามน้ำลายเริ่มขึ้นระหว่างคนสองคนจนคนสองคนตรงหน้าแทบไม่มีตัวตนและตั้งท่าจะเดินต่อแต่ก็ถูกขัดซะก่อน
"เอ๋ ~งิน อย่าเพิ่งโมโหไปซี่ ตรงนี้มีเลดี้สุดสวยอยู่ด้วยน้า~"
ผู้ชายท่าทางจะชื่อ เวิร์ส เดินมาโอบคอหญิงสาวที่ตั้งมั่นแล้วว่าจะออกเดินต่อ
"ว่าแต่เลดี้มีนามว่าอะไรหรือ"
หญิงสาวหยุดชะงักแล้วหันมาตามน้ำเสียง
"เท..เทซ่า แอทเทซ่า ดิซิเดโรว.."
"เทซ่าจางง ช่วยพาหัวใจดวงน้อยๆของผมไปให้ไกลๆกับคุณทีสิครับ"
"เอ่อ..เอ่อ เรื่องนั้นน่ะ ฉันทำไม่ได้หรอกนะคะ"
"อ๊าฮะฮะฮะ!!! ตลกจังเลย มันเป็นคำเปรียบเปรยน่ะเลดี้~"
"เวิร์ส.."
งิน พูดขึ้นมาบ้างหลังจากทนดูอยู่นาน
"แหมๆ แล้วสุภาพบุรุษท่านนั้นละชื่ออะไรเอ่ย"
"เวิร์ส.."
แต่ดูท่าบุคคลที่ถูกเรียกชื่อจะไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด
"แต่ ~เอ๊~ สุภาพบุรุษท่านนั้นเค้าเป็นสาละมีของเลดี้ท่านนี้สินะ อ๊าฮะฮะ!!"
"เวิร์ส!! หุบปาก!!!!"
หมดสิ้นแล้วความอดทนของงิน
"อุ๊ย! งินจัง~ โกรธซะแล้ว! ท่านทั้งสองขอรับข้าน้อยขอลา ถ้าโชคชะตามีจริงเราคงได้พบกันที่ทางช้างเผือก"
เวิร์สเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดมากไปซะแล้วเลยโดนดุซะได้
"เดี๋ยวค่ะ! พวกคุณจะไปที่ไหนหรอคะ?"
เทซ่าเอ่ยปากถามเพราะอดสงสัยกับท่าทางประหลาดของพวกเขาไม่ได้
"อ่อ~ โรงเรียนใจกลางป่าสีฟ้าน่ะขอรับ"
"พวกเราก็จะไปที่นั่นเหมือนกันค่ะ"
"แหม๊~~ พรหมลิขิตบันดาลชักพาจริงๆนะขอรับ เทซ่าจาง~"
"คะ..คงงั้นแหละค่ะ"
"มันเป็นมุกน่ะครับ อ๊าฮะฮะ!!! >0<"
"เวิร์ส!! จะไปกันได้รึยัง"
งินอยากออกเดินทางเต็มแก่และตอนนี้เค้ากำลังจะถึงขีดสุด
"เดี๋ยวสิๆงิน เรามีเพื่อนร่วมเดินทางแล้วละ~"
"งั้นเหรอ? นายถามเค้าสักคำรึยังว่าเค้าอยากไปด้วยรึเปล่าน่ะ"
เพราะงินเองก็ไม่ได้อยากจะไปด้วยเท่าไรนัก
"ช่ายย ~ไม่ต้องถามหรอก! ฉันรู้คำตอบจากนัยน์ตาเค้านะ!"
ณ เวลานี้นัยน์ตาของกลิมม์บ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่า 'เมื่อไหร่แกจะไปให้พ้นๆสักที'
"สุภาพบุรุษท่านนั้นมีนามว่าอะไรนะขอรับ"
"ใคร??ผม??"
"เป็นชื่อที่แปลกดีนะครับ อ๊าฮะฮะ!! >0<"
"เวิร์ส เลิกหัวเราะอย่างนั้นได้แล้ว มันคลื่นไว้ชวนอ้วก"
"มันไม่เห็นจะตลกตรงไหน ผมชื่อ กลิมม์..กลิมเมอร์ เดอ วินเทอร์"
"กลิมม์สินะ อืม..นามสกุลนี้คุ้นๆ ช่างมันเถ๊อะ ผมมีนามอันไพเราะเพราะพริ้งว่า เวิร์ส เปอร์รอนเซล ส่วนท่านนั้นมีนามว่า ยามิเนะ งิน ขอรับ"
"หรอ ไม่ได้อยากจะรู้เท่าไหร่หรอก แต่ถ้านายบอกก็ไม่เป็นไร"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคร้าบบ~ ^0^ เรามาจับมือเพื่อมิตรภาพกันเถอะ"
"คร้าบ!! ผมเองก็ ไม่!-ยิน!-ดี!-ที่!-ได้!-รู้!-จัก! เลยสักนิดเดียว!! ^^*!!"
กลิมม์แกล้งพูดเน่นทีละคำๆอย่างชัดเจน
เวิร์สกับกลิมม์จับมือกันแน่นมากจนจะหลอมเข้าด้วยกันอยู่แล้ว
งินทำหน้าเบื่อหน่ายเหลือเกินในขณะที่เทซ่ามองสงครามร้ำลายอย่างรู้สึขบขันหน่อยๆ
เพื่อนร่วมเดินทางเพิ่มขึ้นอีกแล้ว เรื่องราวต่อไปนี้ต้องยุ่งเหยิงแน่ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แฮ่ ไรท์เตอร์มาอัพแล้วนะเจ้า ว่าจะนอนก็นอนไม่หลับ ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากอัพนิยายเหลือเกิน TT^TT !
หวังว่าตอนนี้คงถูกใจนะจ๊ะ!!
โรงเรียน..เปิดเทอมใหม่แล้ว..
เผลอแปปเดียว เทอมใหม่แล้วเหรอเนี่ย เทอมนี้จะมีนักเรียนแบบไหนกันนะ ชักน่าสนุกแล้วสิ ต้องเตรียมการสอนแบบใหม่อีกแล้วสินะ..
เสียงทุ้มๆฟังดูนุ่มนวลแบบแปลกๆพูดขึ้นในห้องสีดำสนิทเฟอร์นิเจอร์ดำ-แดงในห้องที่มีป้ายเขียนไว้ตรงประตูว่า..
ผู้อำนวยการ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงคนสองคนทะเลาะกันหน้าห้อง
"เธอเปิดสิ"
"ไม่ เธอนั่นแหละที่เปิด"
"เธอนั่นแหละที่เปิด!"
"เธอนั่นแหละ!"
"ฉันเป็นพี่เธอนะ!"
"ฉะ.."
"เออๆ เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันเปิดเอง"
แอ๊ด
สุดท้ายด้วยความรำคาญผอ.เลยเดินไปเปิดเองซะเลย
"ขออณุญาตค่ะ"
เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
"ว่ามา"
"คือว่าอย่างที่ทราบกันนะคะว่า.."
"เปิดเทอมใหม่แล้ว ก็ต้องมีนักเรียนใหม่"
"และต้องอยู่ในหอพักใช่มั้ยละค่ะ"
"เพราะฉะนั้น.."
"อ๋อ ผมเข้าใจในสิ่งที่พวกคุณจะพูดแล้ว เหลือระยะเวลาเท่าไหร่ละ"
"เอิ่ม.."
"เอิ่ม.."
"หือ?"
"สองวันค่ะ"
"รวมวันนี้ด้วย.."
"หา! ว่าไงนะ! ทำไมพวกเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้! โธ่เอ๊ย!!"
@วนกลับมาที่เด็กหลงทั้งสอง
"นี่ ไหนเธอบอกว่าแปปเดียวๆไงละ ไม่เห็นจะถึงสักที"
"เอ่อ..ฉันว่าไม่น่าจะหลงได้นะคะ"
"หมายความว่าไง 'ฉันว่าไม่น่าจะหลง'เนี่ยหา!!"
"อย่าตวาดสิคะ มิน่าละคุณถึงไม่ค่อยมีเพื่อน"
กึก
กลิมม์หยุดกึกเพราะคำพูดเมื่อกี้มันจึกใจเขาอย่างแรง
"นี่เธอ..มันไม่สนุกเลยนะที่มาล้อเล่นเรื่องคนอื่นเนี่ย"
กลิมม์กำมือแน่นก้มหน้าก้มตาพูดเสียงเบาลง
กึก
หญิงสาวเห็นท่าทีไม่ดีเลยหยุดเดินแล้วหันหน้ามาคุยกับกลิมม์
"ฉันน่ะนะ ฉัน..ฉัน..ก็..ก็ไม่ได้ไม่อยากมีเพื่อนหรอกนะ!!ฉันไม่ผิดซะหน่อย!!พวกนั้นผิดต่างหากที่ไม่เข้าใจฉันน่ะ!!"
กลิมม์ตวาดลั่นเพราะอดีตฝังใจของเขา..
"ขออภัยนะคะ คุณนี่ขี้แยกว่าที่ฉันคิดซะอีก "
"เธอ.. จะมาเข้าใจอะไรฉันเล่า!!"
ซวบ ซวบ ซวบ
กลิมม์วิ่งผ่านตัวเด็กสาวไปต้องการจะหนีไปให้พ้นๆ
"ฉันเข้าใจคุณดีค่ะ!! เพราะฉันก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน!!!"
หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่น
กึก
สิ้นเสียงหญิงสาวกลิมม์ก็หยุดชะงักพลางหันหน้ามามองหญิงสาวด้วยใบหน้างงๆ
"เธอ..ว่าไงนะ?"
"ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันค่ะ มาเป็นเพื่อนกันนะคะ"
หญิงสาวระบายยิ้มออกมา
ซวบ ซวบ ซวบ
พลางเดินไปใกล้กลิมม์มากขึ้นแล้วยื่นมือขวาออกไป
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เพื่อนคนแรก"
"อะ..อืม ขอโทษนะ"
กลิมม์เอื้อมมือมาจับมือของหญิงสาวที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร..ทำไมกันนะ ทำไมเธอยังยิ้มได้อยู่อีก..
"ฉันมีอะไรจะบอกละคะ"
"หือ?"
"จริงๆแล้วตะเกียงนี่มันพาเราไปไหนก็ได้น่ะคะ"
"หา!!"
"ขออภัยนะคะที่ไม่ได้บอก"
"งั้นก็รีบๆจุดมันซะสิ จะได้ไปกันซะที"
"แต่ว่า ฉันจุดไม่เป็นหรอกค่ะ"
"แล้วเธอจะพูดขึ้นมาทำอะไรไม่ทราบ?"
ซวบ
ตุบ
หญิงสาวจับกดเด็กหนุ่มลงกับพื้นหญ้าสีฟ้าอ่อนๆ..
"ฮะ..ฮะ.เฮ้ย เธอจะจับฉันกดลงพื้นทำไมฮะ"
"ชู่ว..เงียบก่อนค่ะ ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง"
ซวบ ซวบ ซวบ
"มันมาแล้วค่ะ อยู่นิ่งๆนะคะ ชู่ว.. ห้ามพูดนะคะ"
"สั่งแต่คนอื่นห้ามพูดเธอละพูดอยู่คนเดียว"
"ชู่ว.."
ซวบ ซวบ ซวบ
"..!!!.."
".!!!..."
ทุกสิ่งทุกอย่างลุ้นระทึกหัวใจเต้นถี่รัว อะไรกันจะมีอะไรโผล่ออกมา
ซวบ ซวบ ซวบ
ขวา! มันมาจากทางพุ่มไม้ทางขวา
หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวาแล้วพบกับ..
"แบร่!!!!!!!!!!!!!"
ตัวประหลาดโผล่ออกมาทำหน้าตาทะเล้นใส่คนตรงหน้า!!
"ว้ายย!!!"
"เฮ้ยย!!!"
เด็กหนุ่มและหญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ!!
"อ๊าฮะฮะฮะ!! นี่ๆๆๆหน้าพวกนายเมื่อกี้นี่ตลกชะมัดเลยล่ะ >0<!!"
"แวมไพร์นี่เองตกใจหมดเลย ฮู่ว"
"เอ่อ..ตกใจฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ช่วยกรุณาลุกออกไปได้แล้วจะอยู่ในท่าสยิวกิ้วนี่อีกนานไหม"
"ว้าย! ขอโทษค่ะ!"
หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองนอนทับนานเกินไปซะแล้วเลยรีบโดโหยงๆออกห่าง
"นี่ๆๆๆๆๆๆพวกนายทำอะไรกันน่ะ แหม~ฉันมาขัดรึเปล่าน้า~=w=."
แวมไพร์ประหลาดเมื่อกี้เริ่มบทสนทนาสงครามกับชายหนุ่มที่เดินตามออกมาจากหลังต้นไม้
"เวิร์ส! เงียบสักทีเถอะ เรายังต้องเดินทางต่ออีกไกลนะ -*-"
"โธ่ๆ~~ งิน นี่ละก้อ~~ ไม่มีอารมณ์ขันบ้างเลยน้า~~>o<"
"นายนั่นแหละ มัวแต่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ฉันละเบื่อเต็มทน"
"แหมๆ~บ่นเป็นตาลุงแก่ไปได้"
"อะไรนะ! ใครเป็นตาลุงแก่!"
"เห~~ใครพูดอะไร~ไม่มีสะหน่อยอ่ะ~"
"เวิร์ส..ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ"
สงครามน้ำลายเริ่มขึ้นระหว่างคนสองคนจนคนสองคนตรงหน้าแทบไม่มีตัวตนและตั้งท่าจะเดินต่อแต่ก็ถูกขัดซะก่อน
"เอ๋ ~งิน อย่าเพิ่งโมโหไปซี่ ตรงนี้มีเลดี้สุดสวยอยู่ด้วยน้า~"
ผู้ชายท่าทางจะชื่อ เวิร์ส เดินมาโอบคอหญิงสาวที่ตั้งมั่นแล้วว่าจะออกเดินต่อ
"ว่าแต่เลดี้มีนามว่าอะไรหรือ"
หญิงสาวหยุดชะงักแล้วหันมาตามน้ำเสียง
"เท..เทซ่า แอทเทซ่า ดิซิเดโรว.."
"เทซ่าจางง ช่วยพาหัวใจดวงน้อยๆของผมไปให้ไกลๆกับคุณทีสิครับ"
"เอ่อ..เอ่อ เรื่องนั้นน่ะ ฉันทำไม่ได้หรอกนะคะ"
"อ๊าฮะฮะฮะ!!! ตลกจังเลย มันเป็นคำเปรียบเปรยน่ะเลดี้~"
"เวิร์ส.."
งิน พูดขึ้นมาบ้างหลังจากทนดูอยู่นาน
"แหมๆ แล้วสุภาพบุรุษท่านนั้นละชื่ออะไรเอ่ย"
"เวิร์ส.."
แต่ดูท่าบุคคลที่ถูกเรียกชื่อจะไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด
"แต่ ~เอ๊~ สุภาพบุรุษท่านนั้นเค้าเป็นสาละมีของเลดี้ท่านนี้สินะ อ๊าฮะฮะ!!"
"เวิร์ส!! หุบปาก!!!!"
หมดสิ้นแล้วความอดทนของงิน
"อุ๊ย! งินจัง~ โกรธซะแล้ว! ท่านทั้งสองขอรับข้าน้อยขอลา ถ้าโชคชะตามีจริงเราคงได้พบกันที่ทางช้างเผือก"
เวิร์สเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดมากไปซะแล้วเลยโดนดุซะได้
"เดี๋ยวค่ะ! พวกคุณจะไปที่ไหนหรอคะ?"
เทซ่าเอ่ยปากถามเพราะอดสงสัยกับท่าทางประหลาดของพวกเขาไม่ได้
"อ่อ~ โรงเรียนใจกลางป่าสีฟ้าน่ะขอรับ"
"พวกเราก็จะไปที่นั่นเหมือนกันค่ะ"
"แหม๊~~ พรหมลิขิตบันดาลชักพาจริงๆนะขอรับ เทซ่าจาง~"
"คะ..คงงั้นแหละค่ะ"
"มันเป็นมุกน่ะครับ อ๊าฮะฮะ!!! >0<"
"เวิร์ส!! จะไปกันได้รึยัง"
งินอยากออกเดินทางเต็มแก่และตอนนี้เค้ากำลังจะถึงขีดสุด
"เดี๋ยวสิๆงิน เรามีเพื่อนร่วมเดินทางแล้วละ~"
"งั้นเหรอ? นายถามเค้าสักคำรึยังว่าเค้าอยากไปด้วยรึเปล่าน่ะ"
เพราะงินเองก็ไม่ได้อยากจะไปด้วยเท่าไรนัก
"ช่ายย ~ไม่ต้องถามหรอก! ฉันรู้คำตอบจากนัยน์ตาเค้านะ!"
ณ เวลานี้นัยน์ตาของกลิมม์บ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่า 'เมื่อไหร่แกจะไปให้พ้นๆสักที'
"สุภาพบุรุษท่านนั้นมีนามว่าอะไรนะขอรับ"
"ใคร??ผม??"
"เป็นชื่อที่แปลกดีนะครับ อ๊าฮะฮะ!! >0<"
"เวิร์ส เลิกหัวเราะอย่างนั้นได้แล้ว มันคลื่นไว้ชวนอ้วก"
"มันไม่เห็นจะตลกตรงไหน ผมชื่อ กลิมม์..กลิมเมอร์ เดอ วินเทอร์"
"กลิมม์สินะ อืม..นามสกุลนี้คุ้นๆ ช่างมันเถ๊อะ ผมมีนามอันไพเราะเพราะพริ้งว่า เวิร์ส เปอร์รอนเซล ส่วนท่านนั้นมีนามว่า ยามิเนะ งิน ขอรับ"
"หรอ ไม่ได้อยากจะรู้เท่าไหร่หรอก แต่ถ้านายบอกก็ไม่เป็นไร"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคร้าบบ~ ^0^ เรามาจับมือเพื่อมิตรภาพกันเถอะ"
"คร้าบ!! ผมเองก็ ไม่!-ยิน!-ดี!-ที่!-ได้!-รู้!-จัก! เลยสักนิดเดียว!! ^^*!!"
กลิมม์แกล้งพูดเน่นทีละคำๆอย่างชัดเจน
เวิร์สกับกลิมม์จับมือกันแน่นมากจนจะหลอมเข้าด้วยกันอยู่แล้ว
งินทำหน้าเบื่อหน่ายเหลือเกินในขณะที่เทซ่ามองสงครามร้ำลายอย่างรู้สึขบขันหน่อยๆ
เพื่อนร่วมเดินทางเพิ่มขึ้นอีกแล้ว เรื่องราวต่อไปนี้ต้องยุ่งเหยิงแน่ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แฮ่ ไรท์เตอร์มาอัพแล้วนะเจ้า ว่าจะนอนก็นอนไม่หลับ ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากอัพนิยายเหลือเกิน TT^TT !
หวังว่าตอนนี้คงถูกใจนะจ๊ะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น