คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {sf} High School series ♡taeten♡ EP.4
EPISODE 4
หลังจากผ่านเหตุการณ์สะเทือนใจเมื่อช่วงเช้ามาอย่างสาหัส ผมก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์ที่มีหน้าเฟสบุ๊คของน้องอยู่ตั้งแต่ที่โรงเรียนยันกลับบ้าน อย่าคิดว่าผมจะใช้รูปโปรไฟล์อันนั้นอยู่นะครับ หลังจากน้องเค้ารับแอดผม ผมก็รีบให้ไอ้แจฮยอนถ่ายรูปผมให้ที่ห้องเรียนแล้วเปลี่ยนให้ตอนนั้นเลยนั่นแหล่ะ ยกเว้นชื่อที่ต้องรอ60วันถึงจะเปลี่ยนได้ - _-
นั่งไถหน้าจอย้อนดูโพสต์เก่าๆ ส่วนมากจะเป็นรูปน้องเค้ากับเพื่อนๆมากกว่ามาพร้อมกับภาษาที่ผมอ่านไม่ออกเพราะไม่ใช่ภาษาเกาหลี ก็ว่าล่ะทำไมชื่อแปลกๆ ส่องไปสักพัก อยู่ดีก็มีรูปหน้าไอ้แจก็เด้งขึ้นมาที่หน้าจอเป็นวงกลมเล็กๆ นี่มันทำอะไรกับโทรศัพท์วะ ลองกดเข้าไปดูไม่ถึงวิก็มีข้อความขึ้นมา
ใครไม่จอง จองแจฮยอน เมิงงง ส่องเฟสน้องเค้าอยู่ล่ะสิ อิอิ
เกลียดมันจังเลยครับ…
‘แล้วนี่อะไรของมึง รูปหน้ามึงเด้งขึ้นมา
กูตกใจหมด คิดว่ามึงปล่อยไวรัสเข้าโทรศัพท์กู’
ใครไม่จอง จองแจฮยอน ไวรัสบ้าไรหล่อขนาดนี้ครับ แล้วนี่คือ Messenger เอาไว้แชท
‘แล้วจะมีเฟซบุ๊คไว้ทำไมวะ’
ใครไม่จอง จองแจฮยอน รู้ไว้ว่ามันต้องคู่กันก็พอ อย่าถามมาก
อธิบายไป มนุษย์ยุคหินอย่างมึงคงเข้าไม่เข้าใจ
‘สั_สสส’
ก็คนไม่เคยเล่นนี่หว่า ก็แค่สงสัยว่ามันจะแยกกันเพื่ออะไร = =
ใครไม่จอง จองแจฮยอน ทักแชทน้องเค้าไปยังวะ
‘ยัง กูขี้เกียจ’
ไม่บอกมันหรอกครับว่าทำไม่เป็น…
ใครไม่จอง จองแจฮยอน หรา ไม่ใช่มึงทำเป็นหรือไง
‘เกลียดมึง แสนรู้จริง’
ใครไม่จอง จองแจฮยอน ชมกูซะเขินเลย หาทางเอาเองละกัน ไปละ เสียเวลากูคุยกับเด็กในสังกัด
อ้าว ไอ้นี่คิดจะมาก็มา จะไปก็ไป ไหนการช่วยเหลือของมึงครับ…
-UP-
“ไอ้ยง โทรมมาเชียวมึง ขอบตานี่กูคิดว่าหมีแพนด้าเข้าสิง”ทันทีที่ผมเดินมาที่โต๊ะม้าหินข้างลานเอนกประสงค์ ที่จริงคือลานเอาไว้เข้าแถวแต่ตอนนี้เป็นช่วงของการเล่นกีฬาหลากหลายชนิดในลานเดียวกัน ซึ่งอาจโดนลูกบอล ลูกบาสกระแทกใส่หัวได้ทุกเมื่อ… ตอนนี้มากันครบแก๊งแล้ว ฮันซลทักผมเป็นคนแรก แต่ตอนนี้ไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น เหวี่ยงกระเป๋าลงบนโต๊ะ ตามด้วยตัวผมนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอาหน้าฟุบลงบนกระเป๋าทันที
“ส่องเฟสน้องเค้าจนไม่ได้นอนล่ะสิ โถ่ พี่แทยงของจองแจ”เสียงน่ารำคาญของไอ้แจฮยอนดังงุ้งงิ้งอยู่ข้างหู แต่ตอนนี้ง่วงเกินกว่าจะด่ามัน
จุดนี้คือง่วงจริงๆครับ ถ้าไม่ติดว่าแม่เอาไม้กวาดฟาดไล่ให้ไปอาบน้ำแต่งตัวมาโรงเรียนผมคงนอนแบบซ้อมตาย คือกว่าจะได้นอนก็ตีสี่ สาเหตุที่ทำให้อดหลับอดนอนก็ตามที่แจฮยอนว่าไว้นั่นแหล่ะครับ แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น…
หลังจากคุยกับมันจบ ผมก็กลับมาส่องเฟซบุ๊คน้องเค้ายันเที่ยงคืน ง่วงแค่ไหนก็สู้ จนไม่มีอะไรให้ดูแล้วก็ปิดโทรศัพท์เตรียมตัวนอน แต่ยังไม่ทันวางโทรศัพท์ก็มีเสียงโปรแกรมแชทก็ดังขึ้นมา คิดว่าคงเป็นไอ้แจทักมากวนแน่ๆ เลยปลดล็อคเครื่องกดเข้าแอพโดยไม่ได้มองรูปบุคคลที่อยู่ในวงกลมนั้น
Bunny Boy สวัสดีครับ
‘มีเชี่ยอะไรอีก บ้านไม่มีนาฬิกาไง๊ กูจะนอน’
พิมพ์รัวด่ามันด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะต้องอ้าปากค้าง เมื่อมองเห็นรูปโปรไฟล์ซึ่งไม่ใช่ไอ้แจฮยอนเพื่อนรัก ในหัวมีแต่คำว่าฉิ-หายแล้ว
Bunny Boy ขอโทษที่รบกวนครับ ผมไม่รู้ว่าพี่จะนอนแล้ว
ขอโทษจริงๆครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้ว
แหก ไม่ใช่อะไรแหก หน้าผมเองครับ เชี่ยแล้ว น้องเตนล์ นี่หว่า น้องเค้าทักมาก่อนเว้ยยยยยย อยากจะแหกปากแบ่งปันความฟินนี้ให้พ่อแม่และบ้านข้างๆได้รับรู้ แต่เอาไว้ก่อน คือเปิดเผยความถ่อยของตัวเองไปแล้วไง
‘พี่ยังไม่นอฯๆ เมื่อกี่แค่หยอกกับเพื่อนเฉๆๆ มีอะไรหรือเปล้าครับ’
เชี่ย พิมพ์ไรของกู ภาษาต่างดาวหรอม มือไม้สั่นจนพิมพ์ถูกพิมพ์ไปหมด ฮอลลล อย่าเพิ่งไปครับ พี่มีเวลาให้น้องรบกวนเสมอ
Bunny Boy ช่วยเข้าลิงค์นี้แล้วกดไลค์ให้หน่อยนะครับ เป็นงานของอาจารย์ซูโฮ
ขอบคุณล่วงหน้า แล้วก็ฝันดีนะครับ
https://www.youtube.com/watch?v=kg788dsn_LE
ผมนั่งจ้องลิงค์ที่น้องเค้าส่งมาเผื่อจะพิมพ์อะไรเพิ่มเติม ผ่านไปห้านาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คือทักพี่มาแค่เรื่องนี้หรอครับ… เอาวะ อย่างน้อยน้องเค้าก็ทักเรามาเลยนะเว้ย มีการบอกฝันดีด้วย ฮือ ฟินสุดในสามโลก ผมให้กำลังใจตัวเองก่อนจะกดลิงค์ที่น้องส่งมาให้ แอพยูทูปเด้งขึ้นมาแทนที่ โชคดีที่ผมพอรู้จักแอพนี้บ้าง… รอมันโหลดสักพัก วีดีโอจึงเล่น
อ่อ งานอัดคลิปแนะนำตัวเองที่ทำเป็นกลุ่มของอาจารย์ซูโฮ อาจารย์ที่ปรึกษาของปี1ห้องB ซึ่งรุ่นผมก็เคยได้ทำมาก่อน จำได้ว่าพวกมันหัวหมุนฝากคนนู้นคนนี้ไลค์คลิปให้ ส่วนผมก็ไม่ได้ทำอะไร รู้สึกเป็นคนเลวเล็กน้อยที่ไม่ช่วยเพื่อน…
พอดูเสร็จก็ต้องกล่าวขอโทษในใจเพราะกดไลค์คลิปไม่ได้ทั้งที่อยากจะกดให้สักร้อยไลค์ให้กับความน่ารักของน้อง คือต้องล็อกอินก่อน ซึ่งผมทำไม่เป็น เข้าแอพนี้ก็หาการ์ตูนดูอย่างเดียว แล้วที่ไม่ได้นอนก็เพราะว่าจ้องมองคำว่าฝันดีจากน้องเตนล์ด้วยความฟิน
นึกถึงเมื่อคืนแล้วก็เขินจนซุกหน้าลงกับกระเป๋าแทบหายใจไม่ออก อยากจะดีดดิ้นระบายความเขินก็ต้องเก็บอาการไว้ ไม่อยากให้พวกมันรู้แล้วเอามาล้อ
“เออ เมื่อวานน้องเตนล์ส่งคลิปแนะนำตัวงานของจารย์ซูโฮมาให้กดไลค์ พวกมึงได้กันป่าววะ”
“กูได้จากเพื่อนน้องเค้าว่ะ แต่พวกน้องเค้าน่ารักฉิบหาย ขนาดกูเป็นผู้ชายยังหวั่นไหว”
เหมือนความฟินแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆเมื่อได้ยินบทสนทนาของโดยองกับไอ้ฮันซล อารมณ์เหมือนนกกำลังโผบินแล้วโง่บินชนต้นไม้ตกลงมาตายเอง…
“แล้วมึงได้ป่ะๆ”แจฮยอนสะกิดผมยิกๆ แต่ผมไม่อยากสนใจมัน น้ำตาจะไหล แชร์ให้ใครรับรู้ไม่ได้
“มันนอนหรือตายวะนั่น กดหน้าลงกระเป๋าขนาดนั้น หายใจออกหรือไง”อย่าวอแวกับกูได้มั้ยล่ะฮันซล
“นั่นมันกลุ่มน้องเตนล์นี่”ผมเงยหน้าขึ้นจากกระเป๋าทันที แต่ยังไม่ทันได้ถามโดยองว่าอยู่ไหนก็มีอะไรมากระแทกหัว ผลคือหงายหลังตกเก้าอี้สิครับ
“เฮ้ย!!!”
“โอ๊ยยย เชี่ยไรวะ”ผมสบถออกมา ไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้ทันที ทั้งมึนหัว ทั้งเจ็บและจุก เหมือนเห็นดาวระยิบระยับท่ามกลางท้องฟ้าอันสดใส
“ลุกไหวมั้ยมึง”ฮันซลที่เลิกอ้าปากค้างกับความซวยของผม ก็ลุกมาช่วยดึงผมขึ้นจากพื้น เห็นลูกฟุตบอลกลิ้งอยู่ไม่ไกลตา
ซี๊ดดด แขนถลอกเลือดซิบเลยครับ ผมมองแขนตัวเองที่ตอนนี้เป็นแผลเพราะถูกับเศษหินที่พื้น สะบัดหัวไล่ความมึน ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งมาทางนี้ คงเป็นคนที่ทำให้ผมเจ็บตัว จะด่าให้ยับเลยแม่ง ไหนขอดูหน้าหน่อยดิ๊
ออมมอนา!
“ข ขอโทษจริงๆนะครับ”
“ขอโทษด้วยนะครับ ฉันบอกแล้วเห็นมั้ยว่าเล่นไม่เป็นก็อย่าเล่น เป็นไงล่ะ โดนพี่เค้าเลย จริงๆเลยนะเตนล์”
“ฉันก็แค่อยากลองเล่นอ่ะ ใครจะคิดว่าจะโดนพี่เค้าเล่า”
ทันทีที่เห็นหน้าคนทำ ถึงกับหายเจ็บไปชั่วขณะ นี่ไม่เรียกว่าซวยแล้วล่ะครับ มันคือพรหมลิขิตชัดๆ เอ่อ แต่อย่าเพิ่งเถียงกันครับ พี่คือคนได้รับกรรมจากน้องช่วยสนใจกันด้วยครับ…
“อย่าเพิ่งตีกันครับเด็กๆ“แจฮยอนห้ามศึกของร่างเล็กทั้งสอง ทำให้น้องรู้สึกตัวเลิกเถียงกันแล้วรีบหันมาโค้งขอโทษผมอีกครั้ง คือตอนแรกตั้งใจจะด่าให้ยับแต่ตอนนี้ได้แต่ยืนเอ๋อมองน้องเค้าตาปริบๆ
“สงสัยมันคงยังไม่หายเจ็บ แล้วนี่ใกล้จะเข้าแถวแล้วด้วย อาจารย์ห้องพยาบาลคงไม่อยู่แล้วด้วย”โดยองพูดขึ้นมา นี่ผมโดนบอลกระแทกหัวจนมึนขนาดตาฝาดเห็นเพื่อนหน้ากระต่ายส่งสายตาให้เพื่อนน้องเค้าเลยหรอ แต่ก็ต้องงงไปอีกเพราะอยู่ดีๆน้องคนนั้นก็ผลักเพื่อนตัวเองมาหาผมแล้วพูดประโยคที่ผมแทบจะถลาเข้าไปกอด
“แกพาพี่เค้าไปทำแผล เดี๋ยวฉันเก็บกระเป๋าไปให้ ไปเร็วๆเลย”
“เดี๋ยวดิ ยูตะ”ไม่ให้ได้ทักท้วงอะไร น้องที่ชื่อยูตะก็เดินลิ่วๆไปแล้ว
“พี่ก็ต้องไปเข้าแถวแล้ว ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะครับ”พอฮันซลพูดจบ พวกมันก็หยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินไปที่ลานกันเลย
และก็เกิดเดดแอร์ ต่างคนต่างมองตามเพื่อนของตัวเองไป คือพวกมึงไม่ให้กูได้เตรียมใจเลยครับ ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาอีกกูจะเอาหน้าไปที่ไหน
“เอ่อ… รีบไปห้องพยาบาลกันเถอะครับ”ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่คนตัวเล็กเปิดบทสนทนาขึ้นมา ผมพยักหน้า ออกเดินนำทำเหมือนไม่ได้สนใจน้องเค้า แต่จริงๆคือไม่กล้ามองหน้าครับ แค่นี้ก็เขินจะตายอยู่แล้ว
“พี่แทยงครับ”
“……”ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ปลื้มปริ่มในใจที่น้องเรียกชื่อ น้องจะชวนคุยแน่ๆ แต่ขอเล่นตัวหน่อย
“พี่ครับ”
“มีอะไร”ถามเสียงเรียบขัดกับในใจที่ลิงโลด ต้องแสดงให้เห็นว่าผมเป็นคนชิคๆแฝงไปด้วยความเย็นชา
“คือห้องพยาบาลไปอีกทางไม่ใช่หรอครับ”เบรกขาตัวเองแทบหัวทิ่ม เออว่ะ นี่กูเดินมาทางหลังโรงเรียนทำไม จากคนชิคกลายเป็นเด๋อเลยมั้ยล่ะมึง…
ความคิดเห็น