The real man

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

        บรรยากาศรอบข้างชวนให้ขนลุกไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เป็นเพราะความตื่นเต้นต่างหาก
กริ๊งงงงงงงง เสี่ยงกริ่งดังพร้อมกับเสียงประกาศ "นักเรียนชั้น ม.4-6 ทุกคนให้ไปเข้าแถวที่ใต้อาคาร A,B,C ตามลำดับ
ทุกคนในโรงเรียนต่างรีบวิ่งกรูกันไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปเข้าแถวให้ทันเวลา มันเป็นบรรยากาศที่แปลกใหม่ของ
ผมเลยก็ว่าได้เพราะที่โรงเรียนเก่าของผมไม่มีการเข้าแถวไม่มีการประกาศที่จะมีก็เพียงแต่ "อิสรภาพ" เท่านั้น
"นายเด็กใหม่ เร็วๆเข้าสิเดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าแถวหรอก" เสียงที่ชวนฟัง แววตาที่ดูสดใส เด็กผู้หญิงที่แลดูอายุไร่เรี่ยกับผม
ผ่านหน้าผมไปพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมของเธอชวนหลงซะเหลือเกิน ...
ใช้แล้วหล่ะ ผมชื่อ "โปส" เป็นนักเรียนใหม่ชั้น ม.4 ของที่นี่ วันนี้เป็นการมาโรงเรียนวันแรกของผม
"หยุด! มาคุกเข่าเดี๋ยวนี้ ดูหน้าไม่คุ้นเลยคงเป็นนักเรียนใหม่สินะ" ผมอึ้งพร้อมกับงงซักพักและคุกเข่าลง
"อ้าวเธอคนที่เจอเมื่อกี้นี่่ บอกแล้วไงให้รีบวิ่ง ขนาดเราวิ่งแล้วยังไม่ทันเลย" แววตาที่สดใสดุจน้ำค้างคู่เมื่อกี้ ใบหน้าที่จิ้มลิ้ม

ชวนหลงใหล พอได้เห็นชัดๆแล้วยิ่งชวนให้หลงรักเธอคนนี้มากขึ้นไปอีก "นี่มองอะไรหล่ะตาบ้า"น้ำเสียงของเธอที่แข็งกระด้างขึ้น
ต่างจากตอนแรกที่เจอ
"ป่าวว" ผมรีบปฏิเสธเธอด้วยท่าทีที่เรียบเฉย หลังจากที่ทุกคนโดนอาจารย์ทำโทษกันเสร็จหมดแล้วก็ปล่อยนักเรียนขึ้นห้องรวมทั้งผมด้วย

ฝืบบบบบ เสียงของประตูที่ผมเปิดดังขึ้นพร้อมกับ ภาพแรกที่ผมเห็น สายตาทุกคู่ในห้องจ้องมองมาที่ผม เหมือนกับอยากจะรู้ให้ได้ว่าผมเป็นใคร?? "เงียบๆกันหน่อยนักเรียน " เสียงผู้เป็นครูดังขึ้น "นี่คือ นาย ภากร พลายมี" เป็นนักเรียนใหม่ที่จะมาอยู่ห้อง ม.4/8 ของเรา
"ไหน นาย ภากร แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน่อยสิจ๊ะ" ประโยคนี้ทำให้ผมรู้สึกลำบากเพราะผมเกลียดการ สุงสิง กับคนอื่นซะเหลือเกิน เพราะคนพวกนี้ "มันน่ารำคาน"
"เอ้าเร้วเข้าสิ นาย ภากร เพื่อนๆรอฟังอยู่นะจ๊ะ"
"ครับ" น่ารำคานซะจริงๆ ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง
"ผม นาย ภากร พลายมี ชื่อเล่นชื่อ โปส ครับ" ผมพูดด้วยนำเสียงที่สุดแสนจะธรรมดา
"หลังจากวันนี้ครูขอฝาก นาย ภากร ด้วยนะจ๊ะทุกคน ไปนั่งที่ว่างข้างหลังห้องริมหน้าต่างเลยจ๊ะ"
ผมเดินไปนั่งด้านหลังห้องเป็นที่ว่างที่เหลือเพียงที่เดียวในห้องเป็นที่ๆอยู่มุมซ้ายสุดของห้องและติดริมหน้าต่าง มองลงไปจะเห็นสนามฟุตบอลของโรงเรียนได้อย่างชัดเจน ผมดึงเก้าอี้ออกพร้อมกับวางกระเป๋าบนโต๊ะและนั่งลงบนเก้าอี้
"เห้ย ว่าไง เด็กใหม่ หน้าตาดูไม่จืดเลยนะ"
ผมหันไปมองหน้าผู้ชายที่นั่งข้างโต๊ะผมและหันกลับมาโดยไม่ได้พูดอะไร
"เห้ย พูดด้วยทำไมไม่ตอบว่ะ เป็นเด็กใหม่แล้วอย่าทำซ่านะโว้ย"
ผมไม่สนใจและหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลง คราวนี้ไม่มีเสียงจากปากของผู้ชายคนข้างๆผมดังขึ้นมาอีก เค้าคงรู้ตัวดีว่าผมรำคาน
       
  ชั่วโมงที่ 4 จบไปอย่างรวดเร็วพร้อมกลับเสียงกริ่งที่ดังเป็นสัญญานบอกว่าถึงเวลาพักแล้ว ผมลุกและเดินออกจากห้องไปที่ประตู
หน้าโรงเรียนและกำลังจะเดินออกจากประตูเพื่อไปกินข้าว
"นี่ นักเรียนจะออกไปใหนครับ"เสียงออกจากปากของชายร่างสูงใหญ่ที่คงจะทำหน้าที่เป็นรปภ.
"ไปกินข้าว"ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ถ้าจะออกไปนอกโรงเรียนก่อนเวลาต้องมีบัตรนะครับ"คราวนี้น้ำเสียงที่พูดออกมาดูจริงจังกว่าคราวแรก
มันทำให้ผมตัดสินใจเดินหันหลังกลับมาในโรงเรียนอีกครั้ง โอ้ยยยย ผมคิดในใจ โรงเรียนนี้ช่างน่ารำคานชะมัดตั้งแต่เรื่องมาสายจนมาถึงเรื่องนี้อีก งี่เง่าชะมัด  ผมจำเป็นต้องไปกินที่โรงอาหารพร้อมกับพวกงี่เง่าทั้งหลายพวกนั้นจริงๆสินะ เห้อ -------

"นี่แก วันนี้พวกแก๊ง The Risk มีเรื่องอีกแล้วหล่ะ"
"จริงหรอ"
"ใช่ๆ เห็นเค้าบอกกันนะว่าพวกนี้อัธพาลมากๆ"
เสียงสนทนาของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งดังเข้ามาในหูผม ในโรงอาหารครุ้งไปด้วยกลิ่นอาหารหลายอย่าง และ แน่นอนนักเรียนชั้นม.ปลายทุกคนต้องมากินข้าวในโรงอาหารแห่งนี้ 
ปึก! ตัวของผมกระเด็นออกเล็กน้อยด้วยแรงชนของชายข้างๆที่เหมือนกับโดนใครซักคนผลักมา พร้อมกับเสียงตะโกนของผู้ชาย รูปร่างสูง ผิวแทน และกำยำ ไล่้หลังมาว่า
"เห้ย อย่ามาซ่าแถวนี้ กูอยู่แก๊ง The Risk นะโว้ย"
ผมหันไปมองผู้ชายร่างสูงคนนั้นชั่วครู่ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจผู้ชายที่ชนผม
"เห้ย นี่มันไอเด็กใหม่นี่หว่า ขอโทษที เมื่อกี้สะดุดนิดหน่อยหนะ"
ผมไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ต้องโกหกทั้งๆที่เมื่อกี้ก็เห็นอยุ่ว่าโดนผู้ชายร่างสูงคนนั้นผลักแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของผู้ชายคนนี้พร้อมกับเดินไปต่อแถวเพื่อซื้ออาหาร
"เห้ยนายชื่อโปสใช่ใหม เรา โจ ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนด้วย" น้ำเสียงที่ฟังดูเป็นมิตรและแน่นอนเป็นคนเดียวกันกับที่ชนผมเมื่อกี้และยังนั่งข้างผมในห้องอีก ผมรู้สึกได้ถึงความวุ่นวายที่ตามมากับผู้ชายคนนี้
"ใครอยากเป็นเพื่อนกับนาย" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เหลืออดเต็มที
"เอาหน่ายังไงเราก็ห้องเดียวกันแถมยังนั่งข้างกันอีกด้วย แบบนี้จะไม่เป็นเพื่อนกันได้ยังไง"
น้ำเสียงที่จริงใจและแฝงไปด้วยความจริงจังของผู้ชายที่ชื่อโจ ทำให้ผมรู้สึกว่าบางที รู้จักคนไว้ซักคนเอาไว้ถามข้อมูลในโรงเรียนก็คงจะมีประโยชน์ไม่น้อย