SJ FICTION ^^

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] เจ็บ... และชินไปเอง {heechul centric}

[หนึ่ง]

มีคนบอกว่า ถ้ายังคงจมอยู่กับอดีต ก็ไม่จะสามารถก้าวต่อไปได้

อดีตงั้นเหรอ?

แล้วอดีตของฉันคืออะไรล่ะ คนที่หันหลังทิ้งฉันไว้ตรงนี้ในห้องสี่เหลี่ยมแล้วแมวสองตัวอย่างนั้นเหรอ ตลกชะมัด

ฮะ ฮะ ฮะ

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะขื่นของตัวเองดังสะท้อนไปมา

ฮีบอมเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาฉันนิ่ง จนกลายเป็นว่าฉันเองต้องหลบตามันเสียเอง

ก็ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะเดินต่อไปไม่ได้ ใครๆก็เห็นว่าฉันคงมีลมหายใจ และในทุกวินาทีที่เข็มนาฬิกาเคลื่อนไปฉันเองก็ยังคงมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ

[สอง]

รักไม่มีเหตุผล มีคนพูดเอาไว้

แล้วถ้าคนจากไปล่ะ เหตุผลก็คงไม่จำเป็นต้องมี

[...]

ภาพสะท้อนตรงหน้า ทำให้ฉันแทบอยากทุบกระจกให้แหลกเป็นเสี่ยง

ยิ่งหลับตาก็ยิ่งเห็นชัดเจน รอยแดงจากแผลตรงใต้ตาข้างซ้ายช่างน่ารังเกียจจริงๆ

มองมองผ่านช่องว่างของม่านหนาหนักออกไปด้านนอก

ลมแผ่วเบาพัดผ่าน

เจ็บ...

เพียงแค่สัมผัสจากลมเพียงเท่านั้น ...เจ็บจนขอบตาร้อนผ่าว เจ็บจนชาไปทั้งหัวใจ

ใครกันที่มันบอกว่าเวลาจะช่วยทุกอย่าง ไม่เห็นจะจริงสักนิด

[หนึ่ง]

มีคนบอกว่า ถ้ายังคงจมอยู่กับอดีต ก็ไม่จะสามารถก้าวต่อไปได้

แต่บางทีมันอาจจะเป็น.... ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวด ก็ต้องเดินก้าวต่อไปให้ได้

[สอง]

รักไม่มีเหตุผล มีคนพูดเอาไว้

แล้วถ้าคนจากไปล่ะ เหตุผลก็คงไม่จำเป็นต้องมี

ทุกสิ่งบนโลกนี้ หากไม่มีเหตุ คงไม่มีผล

แม้เขาจะพูด แม้ว่าผมจะไม่เชื่อมัน ... ก็ตาม

[...]

เวลาจะช่วยรักษาทุกสิ่ง

เวลาไม่ได้ทำให้หายเจ็บ

เพราะแม้แต่แผลเป็นที่คิดว่าแห้งสนิท เมื่อโดนมันแค่เพียงเบาๆ

ความทรงจำก็จะย้อนกลับมา

ไม่ได้เจ็บเท่าวันแรก ราวกับว่ารู้สึกชินกับมัน

ราวกับว่าความเจ็บปวดนั้นเจือจางลง และจางลงเรื่อยๆ

แต่...ไม่เคยหายไป

ไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี

และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรให้ฉันลืมเธอสักที

ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บ...และชินไปเอง

[end]


Talk :

มันเป็น SF อ่ะนะ ซึ่งเป็น SF ที่สั้นจริงๆ เขียนด้วยอารมณ์ไหนก็ไม่ทราบได้ (ต้องไปแอบถามคนเขียน)

ไม่ได้คาดหวังอะไร อยากอัพตามอารมณ์ แบบว่าติส ไม่ชอบก็ด่าได้ ไม่ว่า แต่อย่าเยอะ ฮ่าๆๆๆ

ฤกษ์งามยามดีคงได้มาใหม่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก