เลห์รักมธุรส (ชื่อชั่วคราว)

เพราะมีคนอ่าน...จึงต้องมีคนเขียน และเพราะอยากให้อ่านจึงต้องเขียน
 หากงานเขียนไร้คนอ่านแต่ละเรื่องราวก็ไร้ความหมาย...

*******************

    ปลายหวานยกมือเสยปอยผมให้เหน็บไว้หลังใบหูขาวสะอาด สีหน้าฉายแววลังเลอยู่เต็มเกลื่อน ยามนี้ก็ดึกมากจะให้ปลุกคุณย่ามันก็มิใช่ จะให้เขาทำเองก็ไม่ได้อีกนั่นล่ะ ใช้เวลาตริตรองอยู่เพียงครู่หล่อนก็กล่าวออกมาว่า

“อย่าบอกใครเชียวว่าหนูเช็ดตัวให้คุณ อีกอย่างถ้าคิดจะรังแกหนูคุณคิดผิด...นี่มันบ้านของหนู” คำขู่ย้ำชัดที่ท้ายประโยค  คนฟังนึกขำอยู่ในใจ ช่างน่ากลัวเสียจริงแม้หนูเอ๋ย...

“อือม์...” เขายิ้มทั้งที่ใบหน้าบอกความเจ็บ  พยักหน้าเนิบนาบเป็นเชิงเข้าใจ

ปลายหวานนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง  ...ผ้าห่มนวมถูกเลิกออกจากร่างกายหนาใหญ่ด้วยมือหล่อน เขาให้ความร่วมมือปลดกระดุมเสื้อของตนออก ปลายหวานจึงหันมาที่ภาชนะใส่น้ำ  ถลกแขนเสื้อขึ้นเกือบถึงข้อศอก ยามที่สองมือแช่ลงไปในน้ำหล่อนขนลุกซู่น้ำเย็นเฉียบกับอากาศเย็นชื้นแบบนี้อดคิดไม่ได้ว่าแทนที่เขาจะหายไข้จะไม่ยิ่งทรุดลงหรอกหรือ

“น้ำเย็นๆ นั่นล่ะดีตัวฉันจะได้หายร้อนเสียทีไง” เขาเอ่ยท่ามกลางความเงียบระหว่างกัน  คลับคล้ายเดาความคิดของหล่อนได้ ปลายหวานพยักหน้าเบาๆ บิดผ้าจนหมาดสนิท

“งั้นเติมน้ำแข็งสักนิดดีไหมค่ะ” หล่อนมีอารมณ์ยอกย้อนได้ เขาหลุดหัวเราะมาแผ่วๆ แต่หล่อนไม่ยักยิ้ม ใบหน้ายังอมบึ้งอยู่อย่างเดิม มองแผ่นอกหนั่นแน่นของเขาแล้วก็เกิดสะเทิ้นอายขึ้นมา วาระแรกที่หล่อนได้มองเขายังไร้สติเลยผ่อนความละอายได้บ้าง แต่ครานี้เขานอนลืมตาปริบๆ มองหล่อนทุกอิริยาบถชักไม่แน่ใจว่าจะข่มใจทำงานจนเสร็จไหม  ปลายหวานรู้สึกว่าตัวเองเงอะงะมือไม้เกะกะเก้งก้างอย่างบอกไม่ถูก มืออีกข้างมีผ้าแต่ไม่รู้จะวางมือข้างที่ว่างไว้ตรงไหน แล้วจะลงมือเช็ดส่วนไหนก่อนดีหนอ...หล่อนไม่รู้ว่าการเช็ดตัวให้ใครสักคนหนึ่งเขาทำกันยังไง...