คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Wind's Diary - TaeYeon [Complete]
Wind’s Diary – Taeyeon
“สายลมไม่อาจพัดหวนกลับมายังที่เดิม
โชคชะตาจึงไม่อาจนำพาฉันให้กลับคืนไปหาเธอ...”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“สายลม ... คือ... สิ่งที่ใครหลายคนเปรียบได้ถึงความโลเล ไม่มั่นคง และอ่อนไหว เนื่องจากมันยังคงเพพัดไปเรื่อยๆ อย่างไร้ซึ่งจุดหมาย ไม่หยุดยังที่ใดที่หนึ่ง เพียงเพราะสายลมเกิดขึ้นโดยลมจะพัดจากบริเวณที่มีความดันอากาศสูง ไปยังบริเวณที่มีความดันอากาศต่ำ ซึ่งกระแสการไหลของลมจะหยุดเมื่อความดันของสองจุดมีค่าเท่ากัน...
ฉันเปรียบเสมือนสายลม ใครหลายคนอาจบอกว่าเย็น อบอุ่น นำมาซึ่งความสบายกาย ไม่สามารถให้คำนิยามตายตัวได้ ประโยชน์ของมันมีมากมายเหลือคณานับ ไม่ว่าจะผลิตกระแสไฟฟ้า คอยนำพัดพาเรือให้ออกสู่ทะเล หรือแม้กระทั่งให้เด็กๆ ได้มีความสุขกับการเล่นว่าว... ทว่าถ้าใช้ในทางกลับกัน ประโยชน์ของมันคงแปรเปลี่ยนเป็นตรงกันข้าม
...เหมือนกับฉัน ที่ไม่อาจใช้หัวใจรักใครให้ถูกทาง...
บางวันลมอาจพัดแรงหรือเบาสลับกันไป บางวันนั้นอาจไม่มีลมพัดเลย หรือแม้กระทั่ง ในบางครั้งบางครา อาจรวมกลุ่มกันจนพายุใหญ่ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าและเข้ามาใกล้ อานุภาพของมันช่างโหดร้าย ทารุณต่อทุกๆ คน หนำซ้ำสายลมอย่างฉันนี่แหละ ที่ทำลายความรักของตนเองจนย่อยยับไม่มีเหลืออีกต่อไป...
...สายลมจะหยุดเคลื่อนไหว ก็ต่อเมื่อความดันของสองจุดเท่ากัน...
...ถ้าจะทำให้ฉันหายโลเล ควรปรับรักที่ล้นใจให้เท่ากันอย่างนั้นใช่ไหม...
เธอรักฉันมาก ฉันเองก็รักเธอไม่ต่าง สมการความรักมันคงเป็นเช่นนั้น ถ้าเพียงแต่สายลมนี้จะไม่โลเล พัดพาไปตามธรรมชาติ หลายสิ่งหลายอย่างถูกฉันพัดออกมาจากที่เดิมซึ่งเคยเป็น ทั้งก้อนเมฆขาวสะอาดบริสุทธิ์ น่าเรียนรู้ น่าเข้าใกล้ น่าค้นหา หรือแม้แต่เม็ดทรายละเอียด ที่อาจจะเจ็บแสบบ้าง ทว่านั่นก็คือความท้าทายไม่ใช่หรือ
ก้อนเมฆที่รัก... โปรดเข้าใจฉันเถิด ว่าฉันเองก็ไม่ได้อยากแบ่งปันความอบอุ่นนี้ให้ใครไปทั่ว ฉันเองก็อยากนำพาเพียงแต่เธอ ไปยังๆ ที่ๆ มีเรา หนีสังคมรอบด้าน ไม่ต้องมีผืนฟ้า ไม่ต้องมีผืนน้ำ ไร้ซึ่งเม็ดทราย มีเพียงลมและก้อนเมฆ ที่จะอยู่เคียงข้างกันต่อไปตราบนานเท่านาน
แต่เธอเองก็รู้ไม่ใช่หรือ ว่าฉันไม่อาจทำอย่างนั้นได้ ความเป็นจริงที่มี เราสองคนเองก็ต้องยอมรับมันไปพร้อมๆ กัน ฉันไม่อาจยืนอยู่กับที่ได้ ในขณะที่เธอเองก็มีสายลมอื่นที่อาจคอยนำพาเธอไปในทางที่ดีกว่าฉัน
...โปรดรู้ไว้ ฉันไม่อยากให้เรื่องของเราเป็นอย่างนี้เลยจริงๆ...
กว่าฉันจะรู้ตัว ว่าควรเลือกใคร เพื่อหยุดสายลมอันพัดไหว ที่พาหัวใจให้ไหวเอนนี้ มันก็เกือบสายเกินไปเสียแล้วท้ายสุดไม่มีใครอยากอยู่ข้างสายลมอันแสนโลเลอย่างฉัน ไม่มีแม้แต่ความเชื่อมั่น ว่าฉันจะไม่ทำพวกเขาเหล่านั้นเจ็บปวด เพราะอย่างที่รู้กันดีว่าความสุขที่ได้รับจากฉัน ใครคนอื่นก็ได้รับมันไม่ต่างกันเลย
ตราบใดที่ความดันอากาศยังคงไม่อาจเหมือนกันได้ทุกห้วงแห่งกาลเวลา เหล่าคนที่รายล้อมตัวฉัน ก็ไม่มีวันจะคล้ายคลึง นั่นเป็นความผิดของฉันงั้นหรือ ที่บางคราอาจบิดเบือนจากคนข้างกาย ไปหาคนอีกคนที่เขาต้องการให้ฉันพัดผ่านไปหาเหมือนกัน
...รู้ว่าทำอย่างนี้มันเห็นแก่ตัว...
...รู้ว่าทำอย่างนี้สุดท้ายก็เจ็บกันทั้งสามฝ่าย...
...แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว...
ก้อนเมฆที่รัก... หากฉันอยากจะขอโทษเธออีกนับร้อยพัน เธอจะยินยอมฟังคำสารภาพของคนโลเลคนนี้อยู่ไหม หรือเธอจะจากฉันไปยังที่ใกล้แสนไกล ไม่ให้สายลมที่เธอเคยบอกว่าอบอุ่นต่อหัวใจเธอที่สุดอย่างฉันเข้าใกล้อีก หรือว่าเธอจะอยู่เคียงข้างท้องฟ้า คอยบดบังแสงอาทิตย์ อยู่กับธรรมชาติรอบๆ กาย โดยไม่จำเป็นต้องมีฉัน...
ไม่โกรธเลย หากเธอเลือกจะทำเช่นนั้น ในเมื่อฉันเองก็อยากให้เธอทำเช่นนี้เหมือนกัน เพราะฉันรู้ตนเองดี ว่าไม่คู่ควรกับเธอเลยแม้แต่น้อย
สายลมที่อาจแปรเปลี่ยน นอกจากพัดไปหาคนนู้นทีคนนี้ทีแล้ว มันยังมีหลากหลายอารมณ์จนยากจะรับมือได้ บางคราฉันอาจอารมณ์แผ่วบาง ยิ้มรับได้กับทุกปัญหา ใจเย็นต่อทุกสถานการณ์ ทว่าเธอก็รู้ใช่ไหมว่าหากวันใด สายลมอย่างฉัน เกิดพัดรุนแรงดังเช่นพายุมันจะเกิดอะไรขึ้น...
ก้อนเมฆที่แสนดีอย่างเธอก็จะถูกพัดเลยไปไกลจากความรักของเรา ฉันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ แม้แต่หัวใจของเธอ หรือความรักของเราก็ตามที
สายลมยังคงพัดต่อไป ขณะที่ฉันลืมหัวใจ ลืมความรักของเธอไว้ที่เดิม ป่านนี้เธอจะโดดเดี่ยวมากเพียงไหน เธอจะมีใครมาแทนที่ฉันหรือเปล่า เธอจะเหงาเพราะคิดถึงเรื่องของเราบ้างไหม... ยิ่งคิด หัวใจก็ยิ่งกลัวไปสารพัด ใครว่าสายลมที่โลเลไร้ซึ่งความรู้สึกมันไม่จริงเลยสักนิด ในเมื่อตอนนี้มันเหมือนมีเข็มนับพันคอยทิ่มแทงหัวใจของฉันให้ต้องขาดวิ่น
แต่เธอก็รู้ใช่ไหม... ก้อนเมฆที่รัก... ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอดไป หากทุกสิ่งนั้นล้วนแปรผันไปตามโชคชะตา ตื่นขึ้นมาพบความจริงคงดีเสียกว่า ว่าเราไม่อาจคงอยู่ร่วมกันได้อีกแล้ว ไม่ใช่ว่าใจฉันหมดรักเธอ กลับกันต่างหาก ภายในของฉันมันยังคงร่ำร้อง เพรียกหาเธออยู่เสมอ แต่ที่รัก... โชคชะตาช่างโหดร้ายนัก พระเจ้าคงไม่ได้กำหนดมาให้ฉันและเธอได้อยู่คู่กัน
เพราะฉะนั้น... ลืมฉันคนนี้ไปเสียเถอะ ลืมเรื่องราววันวานระหว่างเรา ในขณะที่ฉันก็รู้ว่ามันทรมาน มันโหดร้ายเพียงใด ยามเธอต้องหายใจต่อไปภายในโลกที่ไม่มีคำว่าเรา... ขอให้รู้ไว้ว่าฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเลย
...ลาก่อนนะ ก้อนเมฆที่รักของฉัน... ฉันจะเก็บเธอไว้ในความทรงจำ ในหัวใจดวงนี้ตลอดไป...
ถ้าทำได้... ฉันเองก็อยากกลับไปหาเธอ เพื่อพร่ำบอกคำว่ารักอีกนับร้อยพัน ที่ฉันหลงลืมพูดมันให้เธอฟัง ด้วยคิดว่ามันคงไร้ค่า และเธอเองอาจคิดว่ามันเป็นเพียงคำลวงหลอกของสายลมที่ขี้เล่นนี้เท่านั้น
...แต่ฉันเพิ่งรู้แล้วว่าคำนั้นมันสำคัญมากแค่ไหน ยามหมดสิทธิ์จะพูดมัน...
...สุดท้ายสายลมนี้มันยังคงจำเป็นต้องพัดไหวไปเรื่อยๆ ดำเนินไปตามทางข้างหน้า เช่นเดียวกันกับฉัน ที่ไม่ว่าใช้หนทางใด ก็ไม่อาจย้อนกลับไปหาเธอที่แสนรักได้อีกแล้ว...
...ไม่ได้............ ตลอดกาล...
Taeyeon…
Ma-Bung: อยากบอกด้วยอารมณ์ส่วนตัวสุดๆ ว่าชอบบทนี้มากจริงๆ
มันเป็นอะไรที่น่าจะซื่อตรงถึงอารมณ์ของแทยอนที่สุดอ่ะค่ะ
เพราะบุงคิดว่าแทน่าจะเข้ากับคำว่าสายลมนะคะ ^^
ไม่รู้ว่าแต่งออกมาได้ดีแค่ไหนเหมือนกัน
เนื่องจากโปรเจ็คต์นี้มันท้าทายมากๆ แต่งโดยไม่มีบทพูด
ส่วนบทสรุป บุงก็ต้องไปแต่งคู่ซูซัน แล้วพี่ชิคแต่งบทสรุปของลมกับเมฆ
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพอแลกกันแล้ว เราจะแต่งมันออกมาอุตลุดแค่ไหน
ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้สองพี่น้อง แต่งจบตลอดรอดฝั่งด้วยนะคะ >///<
อีกอย่างคือช่วงนี้บุงยุ่งมากๆ ใครที่อยู่ม.ต้นปีสุดท้ายคงรู้
รายงาน และสอบเก็บคะแนนมันเทมาสารพัดทุกวัน
อย่าว่าแต่ฟิคเลยค่ะ แค่นี้บุงก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว
บุงไม่ได้อยากดอง แต่ขอบอกว่าสำหรับอิมเมจ
คงอีกซักพักนะคะ น่าจะไม่เกินวันอาทิตย์ (น่าจะ...)
แล้วหลังจากนั้น ถ้าเห็นว่าบุงหายไปอย่าแปลกใจเลยค่ะ
พี่ชิคยื่นคำขาดแล้วว่าถ้าเทอมนี้บุงเกรดตกลง จะโดนไล่ออกจากวงการฟิค =[]=
(มาฟ้องรีดเดอร์... ฮือ... ดุกว่าแม่เค้าอีกอ่ะ T^T)
ความคิดเห็น