คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : `7th break up_ (รั้ง)
-6-
Rrrrrrrrrrrrrrr
ร่างโปร่งของคยูฮยอนเดินเอื่อยออกมาจากห้องน้ำพร้อมเอาผ้าขนหนูคลุมผมที่เปียกโชกไว้บนหัวแล้วค่อยเดินช้าๆมาที่เครื่องมือสื่อสารก่อนจะกดปุ่มเปิดลำโพงออก
(คุณปาร์ค จองซูฝากของไว้ให้คุณคยูฮยอนครับ)
"อ่า...........เมื่อไหร่หรือครับ"
(เมื่อวานตอนเย็นครับ)
"ครับ ผมจะลงไปเอา ขอบคุณครับ"
(ด้วยความยินดีครับ~)
สิ้นเสียงพนักงาน ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งลงบนโซฟาตัวเก่งแล้วเหยียดขายาวพร้อมกับเอนตัวแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นพ่นลมหายใจออกมา นึกถึงเรื่องที่เพิ่งโกหกใส่เพื่อนร่วมงานเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
.. หายไวๆนะคยูฮยอน~ ..
จริงๆแล้ววันนี้เขาลางานเพื่อที่จะอยู่กับพี่จองซูทั้งวันต่างหาก..
สะดุ้งตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงกริ่งข้างหน้าห้องดังขึ้น เขาหยัดตัวขึ้นยืนแล้วเร่งเข้าไปเปิดประตูให้คนด้านนอก ปาร์จองซูยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ในใจตอนนี้คิดเพียงแค่ว่าจะกักทั้งตัวและหัวใจของร่างโปร่งข้างหน้านี้เอาไว้กับตัวเขาไม่ให้ไปไหน แต่มีคยูฮยอนด้านสว่างที่คอยบอกเขาอีกทีว่าทำลงไปเพื่ออะไร
"ทานข้าวเช้าหรือยัง~" ชายหนุ่มชูถุงใส่กล่องอาหารขึ้นมาระดับใบหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแบบเดิมๆ รอยยิ้มที่ทำให้ใจคยูฮยอนแต้นแรง
"ยังเลยครับ เข้ามาข้างในก่อนสิครับ" เอ่ยปากชวนพร้อมทั้งเปิดประตูออกกว้างกว่าเดิม จองซูยิ้มกว้างพยักหน้ารับทันทีแล้วก้าวเข้ามาข้างในห้อง เดินดุ่มๆเข้าไปในโซนครัว รีบจัดแจงอาหารในกล่องลงไว้บนจานทันทีเพื่อให้ไม่เย็นชืด มือเรียวพับเชิ้ตแขนยาวขึ้นไว้ถึงข้อศอกด้วยท่าทางทะมัดทะแมง คยูฮยอนเท้ามือลงหน้าเคาท์เตอร์ลายไม้ มองหน้าปาร์ค จองซูที่กำลังตระเตรียมอาหารมื้อแรกของวันอย่างขะมักเขม้น รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นอีกครั้งหนึ่งก่อนร่างโปร่งจะเงยหน้าขึ้นมองเขา
"หิวรึยัง" ส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมส่งยิ้มแบบกวนๆไปให้ "วันนี้บอสให้พี่พักผ่อนวันนึงน่ะ"
"พี่บอกผมไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน.."
"ก็พี่อยากบอกนายอีกรอบไงเล่า~" พูดกลั้วหัวเราะเล็กน้อย มือเรียวยกจานไปวางเรียงไว้บนโต๊ะอาหาร มีแค่คยูฮยอนที่ยืนหัวเราะคนที่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเขานั่นแหละ จนได้ยินเสียงริงโทนโทรศัพท์ที่เขาจำได้แม่นว่าเป็นของใคร ถึงแม้จะเป็นแค่เสียงริงโทนธรรมดาที่มีอยู่แล้วในเครื่องก็ตาม
จองซูหันมาทำหน้าขออนุญาตเล็กน้อยจนได้รับคำตอบจากคยูฮยอนคือการพยักหน้าเขาจึงเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกระเบียงและปิดประตูไว้เรียบร้อย คยูฮยอนมองแผ่นหลังของจองซูผ่านบานประตูกระจกใสแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหาร มือทั้งสองข้างจับช้อนส้อมตักอาหารใส่ไว้ในจานของอีกฝ่ายรอ
นานทีเดียวกว่าร่างสูงนั่นจะกดวางสาย จองซูหันหลังกลับมายิ้มบางๆให้เขาแล้วเข้ามานั่งที่ว่างตรงข้าม จองซูยิ้มกว้างแล้วจิ้มเนื้อทอดไปจ่อที่ปากคยูฮยอนเอาไว้ “เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ เมื่อเช้าพี่เดินวนหาในตลาดตั้งหลายรอบ ไม่ได้ไปนาน ลืมไปเลยว่าเขาขายกันอยู่ตรงไหน”
“ที่ลืม... เป็นเพราะพี่แก่แล้วต่างหากล่ะครับ ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้ไปนานหรอก” พูดไปทำหน้าตาให้อีกฝ่ายยั้วะขึ้นก่อนจะงับเข้าปากไปเคี้ยวตุ่ย จองซูเอาด้ามส้อนเคาะกับหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆแล้วจิ้มเนื้อใส่ปากตัวเองบ้าง
“เป็นไงอร่อยมั้ย ?”
“พี่อย่าอ้าปากพูดแบบนั้นสิครับ เนื้อยังอยู่ในปากอยู่เลย -_-”
“อ้า.. ขอโทษนะ!” แล้วก็ขอโทษขึ้นทั้งๆที่ยังไม่กลืนเนื้อลงไปเสียด้วยซ้ำ
“เอาจานมานี่เถอะครับผมจะล้างเอง” คยูฮยอนเดินเข้าไปเบียดจองซูออกในขณะที่กำลังถือจานกระเบื้องเคลือบซึ่งเต็มไปด้วยฟองจากน้ำยาล้างจาน ร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตพับแขนยืนทำตัวทื่อถือจานไว้อย่างนั้นแล้วยักคิ้วใส่ก่อนจะป้ายฟองสบู่ใส่จมูกคนขี้แย่ง
“อย่าแย่งงานพี่ทำเลยน่า ไปนั่งเล่นเถอะ”
“พี่นั่นแหละครับ แย่งงานผม ไหนจะจัดกับข้าวเมื่อเช้านั่นอีก ยังจะมาแย่งผมล้างจาน” เอ่ยด้วยน้ำเสียงเง้างอด คยูฮยอนเบ้ปากหมั่นไส้ใส่จองซูที่ตอนนี้ยิ้มระรื่น มันน่าไหมล่ะ..
“เอาน่า~” เอื้อมมือไปปิดน้ำจากก๊อกแล้วเช็ดมือจากผ้าขนหนูสีอ่อนที่แขวนอยู่ข้างๆแล้วหยิบกระดาษทิชชึ้นเช็ดจมูกให้อีกฝ่าย “ดูสิ ทำไมปล่อยให้จมูกตัวเองเลอะฟองแบบนี้นะ ฮ่าๆๆๆ” เช็ดเสร็จเขาก็โน้มเขาเอาริมฝีปากแตะปลายจมูกโด่งของคยูฮยอนจนได้กล่นสบู่อ่อนๆจากตัวอีกคนแล้วรวบตัวร่างโปร่งเข้ามากอดไว้แน่นๆก่อนจะพากันเดินเตาะแตะไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา ขายาวยกขึ้นวางพาดบนแผ่นกระจกที่วางบนโต๊ะพลาสติกสาน กดจมูกลงบนหัวทุยสีน้ำตาลอ่อนๆทีสองทีแล้วเอื้อมมือไปกดรีโมตเปิดโทรทัศน์ดู
“คยูฮยอนอา....” เจ้าของมือเรียวที่กำลังลูบผมนิ่มของคนในอ้อมกอดเบาๆเอ่ยขึ้นแผ่วๆด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ครับ”
“...........” ปาร์ค จองซูถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอื้อนเอ่ยขึ้น “หลังจากนี้พี่คงไม่ได้มาอยู่ด้วยแบบนี้แล้วนะ...”
“ครับ?”
“โซรา...เธอ...ท้องแล้วน่ะ.......”
เจ็บเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาได้รับรู้ความจริงเมื่อก่อนนี้ว่าจองซูมีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว แววตาดำขลับของเขามันเริ่มกระพริบช้าลง อากัปกิริยาของเขาตอนนี้มันนิ่งเสียกว่าต้นไม้ในเหมายันต์ ไม่ผละออก แต่ก็ไม่ได้อยากอยู่ในอ้อมกอด มือของจองซูยังคงโอบเขาไว้อย่างนั้นอย่างอบอุ่น
“พี่...กลับไปหาเธอเถอะครับ... ผม.. อยู่คนเดียวได้” ปฏิเสธออกไปเสียงนิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเลือกที่จะนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“...นายไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“..................” ไร้ซึ่งวาจาโต้ตอบ มีแค่เพียงน้ำใสๆที่คลออยู่ตรงหัวตาทั้งสองข้าง ใบหน้าขาวจัดที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงอยู่ตรงจมูก คยูฮยอนสูดอากาศเข้าไปฟึดฟัดเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาแต่แล้วมันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี
“พี่...ขอโทษนะ..ไม่เป็นไรนะ...” จองซูรวบตัวคยูฮยอนเข้ามากอดพร้อมลูบเบาๆที่แผ่นหลังบาง จับใบหน้าอีกฝ่ายให้ซบลงบนบ่าของเขาที่ไม่ทันไรก็เปียกเสียแล้ว คยูฮยอนร้องไห้ไม่มีเสียง มีก็แค่การสะอื้นสะอึกเบาๆที่ถ้าไม่สังเกตไม่สนใจก็คงไม่รู้เสียหรอก เขายกมือขึ้นลูบหัวร่างโปร่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะไล้จูบลงบนผม เปลือกตา ปลายจมูกแล้วจบด้วยริมฝีปาก
คยูฮยอนไม่แม้แต่จะตอบรสจูบของเขาแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะยังจูบคยูฮยอนไปเรื่อย ให้ร่างโปร่งที่เขากอดอยู่นี้หยุดร้องไห้เสียที จนคยูฮยอนนิ่งหายสะอื้นนั่นแหละเขาถึงจะสบายใจ “ไม่เป็นไรแล้วนะ...” นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างยกขึ้นลูบคลึงบริเวณโหนกแก้มเพื่อเช็ดคราบน้ำตาออกให้เบาๆ “จมูกแดงหมดแล้วดูสิ...”
“..................” จองซูมองตามตาอีกฝ่ายที่เฉลงไปบนพื้นพรม คยูฮยอนหยุดร้องไห้แล้ว เขาเอง..ก็เงียบแล้ว เหลือแค่เสียงโทรทัศน์เท่านั้น..
“พี่มา...เพื่อจะอยู่กับผมเป็นครั้งสุดท้ายย่างนั้นหรอครับ..” อีกครั้งที่แววตาเศร้าสร้อยที่เขาเห็นมาตลอดนั้นย้อนกลับขึ้นมามองเขาอีกครั้ง จองซูไม่เคยบอกว่าไม่ชอบแววตาแบบนี้ของคยูฮยอนเลยแม้แต่น้อย น่าขันที่ดวงตาคู่นี้ที่ดึงดูดเขาให้มานั่งอยู่ตรงนี้ ตอนนี้
“ใช่มั้ยครับ...” น้ำเสียงนั้นแผ่วเบา แต่ฟังแล้วกลับดูหนักแน่นขึ้น ปาร์ค จองซูกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงกลับเข้าคอไป.. คยูฮยอนยกมือขึ้นโอบใบหน้าของเขาช้าๆแล้วลูบวนมันอยู่อย่างนั้นเหมือนเด็กที่กลัวของเล่นจะหายก่อนจะเลื่อนตัวเองเข้าไปจุมพิตอีกฝ่ายแนบแน่น วงแขนเรียวโอบรอบคอชายหนุ่มแน่นก่อนสติสัมปชัญญะที่มีอยู่จะเลือนหายไปจากชายทั้งสอง
“อ่า.... โซรา....อืม... ผมกำลังจะกลับแหละ...” ร่างสูงโปร่งของปาร์คจองซูเอี้ยวหลังหันมามองร่างของคยูฮยอนที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้านวมสีเทาก่อนจะเก็ยโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง นิ้วเรียวติดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดอย่างประณีต คยูฮยอนหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะพร้อมๆกับที่จองซูหันหลังกลับมานั่งลงข้างๆ จองซูเอื้อมมือเกลี่ยไรผมที่ปิดใบหน้านั้นอยู่ออกเบาๆแล้วก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มเสียทีหนึ่ง
ครั้งสุดท้ายแล้วที่เขาจะทำผิดต่อโซรา เขาสัญญา...
“พี่ไปก่อนนะ..” จบประโยค เปลือกตาสีไข่กลับลืมขึ้นทันที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเสขึ้นมองใบหน้าของจองซู
“อย่าเพิ่งไปได้ไหมครับ” มือเรียวถูกดึงออกมาจากผ้าห่มแล้วรั้งข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น เขาจะไม่ให้จองซูไปไหนอีก
“พี่ต้องกลับแล้ว..”
“...............”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะมาหาใหม่.. พี่สัญญา”
“..........”
“โซรารอพี่อยู่ ต้องไปแล้วล่ะ” จองซูแกะมือคยูฮยอนออกเบาๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้อีกครั้งหนึ่ง “ฝันดีนะ..” ว่าจบก็จุมพิตแผ่วเบาลงบนหน้าผากเกลี้ยงอกครั้งหนึ่ง
เสียงสวิตช์ไฟดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับเงามืดของจองซูที่ค่อยๆปิดประตูและเดินออกไป... คยูฮยอนทำได้เพียงซุกหน้าลงกับผ้านวมผืนเดิมนั้นแล้วแค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง
พอแล้ว...
กรี๊ด.....เบาๆนะคะ
ความคิดเห็น