คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : `4th break up_ (พลาด)
-3-
“ฉันชอบนะ”
“ผมก็ชอบ”
“....................”
“....................”
“ไปหยิบเก้าอี้ตัวนู้นมานั่งก่อนสิ มีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ” ซีวอนทำตามคำสั่งที่คยูฮยอนสั่ง ร่างสูงเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆซ้อนร่างโปร่งที่กำลังทอดสายตามองผลงาน
“เรียนมาก่อนหรอ หรือว่านายชอบ หรือว่ามันเป็นพรสวรรค์ ผมชอบลายเส้นตรงนี้ ตรงนี้ แต่ว่าตรงนี้มันดูมุ่นไปหน่อยนะ” นิ้วเรียวชี้ไปตามแนวลายเส้นของภาพวาดอย่างมีความสุข ยิ่งเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงที่นั่งซ้อนด้านข้างอย่างดีเยี่ยม
ซีวอนแทบไม่ได้ฟังในเรื่องที่คยูฮยอนพูดอยู่เลยด้วยซ้ำ.....
“ตรงนี้เส้นมันยังดูไม่ดีเท่าไหร่เลย...” ริมฝีปากอิ่มเบะออกเล็กน้อยเมื่อเจอจุดบกพร่องเล็กๆน้อยๆแต่ก็ถือว่าไม่น่าเกลียดนัก “ซีวอน นายยังต้องแก้อีกเยอะเลยนะ” พูดจบก็หันหน้ามาสบตากับร่างสูงที่กำลังนั่งสง่าจ้องมาที่เขาไม่ละสายตาอยู่
“ซีวอน” มือเรียวยกขึ้นตบเบาๆที่แก้มของร่างสูง กว่าซีวอนจะรู้สึกตัวก็เมื่อได้สบเข้ากับหน้าเรียวที่นิ่งไปสักครู่ เขารู้แค่ว่าตอนนี้มันวิกฤตแล้วล่ะ
ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกขัดเกลาให้ขึ้นรูปดั่งเทพบุตรกำลังเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าของอาจารย์วิชาวาดเขียว ใบหน้าเรียวนิ่งมองหน้าของซีวอนไม่วางตา แค่หวังว่าเด็กหนุ่มจะหยุดที่จะทำมันแต่ก็ช้าเสียแล้วเมื่อริมฝีปากถูกฉกฉวยขโมยไปจนได้รสหวานของจูบที่นุ่มนวล เปลือกตาสีไข่ปิดลงช้าๆพร้อมกับวงแขนที่ยกขึ้นโอบรอบคออีกฝ่ายไว้
คยูฮยอนพลาดท่าเสียแล้ว....................
นานสองนานกว่าริมฝีปากทั้งสองที่คลอเคลียกันจะผละออก คยูฮยอนเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แต่ก็ไม่มีแววโกรธเลยแม้แต่นิด ซีวอนเองก็ก้มหน้ากลอกตาไปมาอย่างสับสน
เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจ....
“อาจารย์...” ได้แต่เรียกเบาๆแต่คยูฮยอนเองที่เป็นฝ่ายเพิกเฉย เก็บสัมภาระเสียงดังไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย แต่แค่เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น
“กลับบ้านเถอะนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว”
ถึงแม้อายุจะเป็นแค่เพียงตัวเลข
แต่ความรัก มันก็ต้องดูที่ความเหมาะสมด้วยเหมือนกันไม่ใช่หรอครับ ?
นิ้วเรียวกดรหัสเลขลงไปบนแป้นตัวเลขหน้าประตูห้องสีขาวอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชินแล้วออกแรงดันประตูหนักกว่าที่เคยจนเกิดเสียงดัง ขายาวค่อยๆเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาช้าๆ แผ่นหลังบางตั้งตรงอย่างสง่างาม สองมือสอดประสานกันไว้หลวมๆ หากแต่ใบหน้าเรียวกลับก้มงุดลงมองไปที่พื้น
เมื่อกี้นี่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นจริงๆ
ไม่ได้ตั้งใจ...
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงแน่น ถึงแม้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้เขากับเด็กคนนั้นจะแค่จูบกันก็ตาม แต่ด้วยหน้าที่แล้วนั่นมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเลยจริงๆ ไม่สมควรที่จะทำแบบนั้นในสถานที่แบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
สะบัดหัวไล่ความคิดที่หมกมุ่นจนรู้สึกอึดอัดมาร่วมชั่วโมงเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้วสีใสแล้วค่อยๆยกดื่มทีละอึกลงคอ
กึ่ก..
วางแก้วน้ำลงบนเคาน์เตอร์แรงๆแล้วขายาวก็ก้าวเข้าไปทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงกว้าง เปลือกตาสีไข่ค่อยๆปิดลงพลางถอนหายใจออกมา วันศุกร์แท้ๆแต่กลับต้องอยู่คนเดียว ความเหงามันเป็นแบบนี้นี่เอง ทั้งที่คิดว่าชินได้แล้วแต่กลับไม่ชินซักที......
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มในสถานที่อโคจรทำให้ซีวอนนึกปวดหัวอยู่เหมือนกัน แต่ไหนๆนัดกับเพื่อนไว้แล้วก็มาดื่มแก้เครียดกันเสียหน่อย น้ำสีอำพันถูกยกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่รู้สึกเมาอยู่ดี ดวงตาคมกวาดมองผู้คนด้านนอกผ่านทางกระจกใสติดฟิล์มดำสนิทไม่พูดไม่จาในขณะที่เหล่าเพื่อนหนุ่มที่มาร่วมสังสรรค์ด้วยกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน หากแต่ชเวซีวอนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหัวเราะเลยแม้แต่น้อย
มีแต่เสียงของอาจารย์คยูฮยอน
มีแต่ภาพใบหน้าของอาจารย์คยูฮยอนโฉบเข้ามาในมโนภาพอยู่ตลอด
ดวงตาคมปานเหยี่ยวหยุดนิ่งแล้วกระพริบช้าลงเมื่อสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ นั่งจ้องมองนิ่งเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจำไม่ผิดแน่ๆแล้ววางแก้วลง ร่างสูงลุกขึ้นพรวดจนคิบอมที่นั่งอยู่ข้างๆต้องหันมามอง
“เฮ้ยมึงจะไปไหนวะ”
“เดี๋ยวกูมา”
พูดยังไม่ทันจะจบประโยคดีก็รีบวิ่งออกจากห้อง VIP แล้วก้าวฉับๆไปยังเคาน์เตอร์บาร์ เดินฝ่าฝูงชนหนาแน่นที่กำลังหลงระเริงไปกับจังหวะเพลงที่เร้าใจในยามวิกาล ร่างสูงแหวกผู้คนออกห่างแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยจนถึงเคาน์เตอร์ มือหนายกขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้าขึ้นพร้อมกับริมฝีปากหนาที่เม้มเข้าหากัน
เสียงหอบหายใจดังแรงขึ้นเป็นจังหวะถี่
นัยน์ตาดำขลับกวาดหาร่างโปร่งที่นั่งอยู่เมื่อกี้นี้
แต่ตอนนี้...
หายไปแล้ว
ซีวอนเดินกลับเข้ามานั่งอยู่ในห้องเช่นเดิมแล้วยกดื่มเอาๆหนักกว่าเดิม เขารู้สึกผิดหวังมาก ถ้าได้เจออาจารย์คยูฮยอนอีกครั้งก็อยากจะขอโทษสักหน่อยที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ น้ำเมาถูกรินใส่แก้วเรื่อยๆจนเขาเริ่มไม่ได้สติเสียแล้ว
ผมว่าเหล้ามันก็ช่วยแก้เครียดได้อยู่หรอก
แต่ลืมแค่แปปเดียว พอสร่างเมาก็ยังจำมันอยู่ดี
แล้วจะถือว่าช่วยหรอครับ ? (หัวเราะ)
มือเรียวสอดเข้าไปที่ก้นแก้วไวน์แล้วค่อยๆขยับมือเบาให้ไวน์สีแดงเข้มโคลงไปมา ยกขึ้นซดลงคอรวดเดียวแล้ววางแก้วลง แขนอีกข้างยกขึ้นเท้ากับเคาน์เตอร์ นิ้วสวยสอดเข้าขยุ้มเส้นผมนุ่มของตน ดวงตากลมที่หวาดหวั่นหยุดนิ่งไม่โฟกัสไปที่จุดๆใด
จะว่าเครียด ก็คงไม่เชิง...
[1 ข้อความยังไม่ได้เปิด]
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองมันด้วยความนิ่งเงียบ บางทีเก็บไว้ลุ้นทีหลังก็คงจะดี เหมือนเป็นการเรียกร้องความสนใจอีกแบบหนึ่ง....
แต่สุดท้ายก็ต้องเปิดมันอยู่ดี
‘อย่านอนดึกนักล่ะเรา พี่เป็นห่วงนะรู้มั้ย :)’
ไม่ต้องเสียเวลาส่งข้อความมาหาหรอก
รู้ว่าชอบทำให้ลำบากใจ
มาแล้วตอนที่สาม * w *
คืออยากจะสารภาพว่าตอนนี้มันสั้นมากๆเลยนะคะ 555555555555555555
และอยากจะบอกว่า ต่อจากนี้คงจะอัพช้ามากๆเลยค่า เพราะเรียนหนักมาก
ยังไงก็ขออภัยและอย่าทิ้งกันนะคะ ._ .
ความคิดเห็น