คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : page 1 .
page 1 .
ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนบานกระจกใสของคอนโดมิเนียมชั้นบนสุดที่มองเห็นทิวทัศน์ของโซลได้กว้างขวาง ช่างคุ้มค่ากับราคาที่ซื้อมา เมื่อสังเกตเห็นเงาใครอีกคนที่สะท้อนขึ้นมาบนกระจกใส ดวงตากลมช้อนขึ้นสบตากับชายร่างสูงใหญ่ผ่านบานกระจกนั่นหากแต่กิริยาที่แสดงตอนนี้กลับเฉยเมย
"มาแล้วหรือครับ"
"สัญญาล่ะ" ร่างสูงของซีวอนเดินเข้ามาประชิดตัวคยูฮยอนพร้อมทั้งดึงร่างโปร่งที่เอาแต่ทอดสายตาออกไปข้างนอกนั่นหันกลับมา
"สัญญา?" คยูฮยอนเองหรือจะเดือดร้อนก็ใช่ไม่ ทั้งยังใช้แววตาวาววับที่คิดว่าเป็นอาวุธประจำตัวจ้องนัยน์ตาดุดันของอีกฝ่าย
"สัญญาอยู่ที่ไหน" กดเสียงต่ำขบกรามแน่น มือหนาบีบไหล่บอบบางลูกชายคนเล็กตระกูลโจแน่นด้วยโทสะที่กำลังจะปะทุ
"เราเซ็นกันไปแล้วนี่ครับ" มือเรียวขาวยกขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อก่อนจะแตะจูบริมฝีปากแผ่วเบาจึงผละออก
"อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะคยูฮยอน.." และเป็นอีกครั้งที่ผู้ชายมีอำนาจอย่างซีวอนต้องยอมอดทนกับเด็กขี้โกงอีกครั้ง
"อะไรหรือครับ...?" แค่นหัวเราะก่อนต้นประโยคจะถูกเปิดขึ้น ดวงหน้าหวานยกยิ้มบริสุทธิ์ขึ้นราวกับคนไม่รู้อะไรทั้งนั้น
"ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาต่อปากต่อคำกับเธอหรอกนะ บอกมาว่าเธอซ่อนสัญญาไว้ที่ไหน"
ยิ่งได้เห็นลูกชายคนโตของชเวดิ้นเหมือนปลาน้ำลดคยูฮยอนก็ยิ่งได้ใจ ทั้งที่ได้อำนาจอย่างที่เคยตกลงกันไว้เรียบร้อย แต่ไม่กี่ชั่วโมงก็อยากจะทวงกระดาษแค่แผ่นเดียวคืนเสียแล้ว
"ผมเก็บไว้ที่บ้านใหญ่.. เอาไว้ถ้าคนบ้านนั้นเชิญไปทานมื้อเย็น... ผมจะเอาให้พี่ดูแล้วกัน" คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบไร้ซึ่งพิรุธร่างสูงใหญ่ก็คลายความโกรธลง เส้นเลือดสีเขียวปูดอยู่ที่ขมับก็ค่อยๆยุบลง มองตามร่างโปร่งที่เดินลิ่วไปรินบรั่นดีสีม่วงเข้มจากฝรั่งเศส จำใจเดินตามเข้าไปสวมกอดเบาๆทั้งที่กลิ่นอายโทสะยังคงลอยฟุ้งอยู่ กดปลายคางลงบนไหล่แคบ
"พี่ขอโทษ.." ทั้งสรรพนามแทนตัวและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป คยูฮยอนหรี่ตาลงเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะถอนใจเบาๆ
"เรานัดกันมาฉลองไม่ใช่หรือ" เอ่ยพร้อมกับกดจมูกลงบนผิวเนื้อนิ่มอย่างออดอ้อน
"จู่ๆ...พี่ก็พูดเรื่องสัญญาขึ้นมา..."
"แถมยังทำท่าจะโมโหอีกต่างหาก" ผละตัวออกจิบไวน์ครั้งแรกแล้วจึงสอดนิ้วใส่อีกแก้วยกให้ร่างสูง ซีวอนรับมาก่อนจะแตะปากแก้วทั้งสองดังกริ๊ก
"เชียร์ส์" ยิ้มราวเทพบุตรเตรียมจะฉกหัวใจดวงน้อยๆออกจากอก วางแก้วลงพร้อมกับดึงเอวร่างโปร่งเข้ามาใกล้
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ" วงแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบต้นคอแกร่งกดจูบที่ปากรูปกระจับนั่นซ้ำๆก่อนจะปล่อยตัวปล่อยใจให้คนตัวโตเป็นคนชักนำขึ้นสวรรค์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
คยูฮยอนลืมตาตื่นเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มกำยำที่เอามัดกล้ามเนื้อโอบกอดเขาอยู่ทั้งตัว นิ้วเรียวถูกยกขึ้นจิ้มเบาๆไปที่ปลายจมูกโด่งรับกับใบหน้าหล่อราวรูปปั้นกรีก พระเจ้าสร้างให้ซีวอนเป็นผู้เพรียบพร้อม แต่กลับสร้างให้คยูฮยอนอับโชคเสียอย่างนั้น เกลียด... เกลียดเหลือเกิน.. ยิ่งจ้องใบหน้าหล่อมากเท่าไร ยามเมื่อสบลึกเข้าไปในนัยน์ตาราวกับถูกมนต์สะกด..ให้ดิ่งลึกลงไปสู่ขุมนรกแห่งความชิงชัง
"ตื่นแล้วหรือ.." เสียงทุ้มของชายที่ตกอยู่ในนิทราเมื่อครู่ดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสที่มือเรียว เขายกมือขึ้นทาบทับมือเรียวของคยูฮยอนไว้เฉยๆไม่ได้กดน้ำหนัก..ไร้ซึ่งความรู้สึก
ซีวอนคิด.. น่าเสียดายเหลือเกินที่วันเกิดผ่านไปเร็วกว่าที่คิด ทั้งที่ได้รับของขวัญเป็นรูปธรรม ไม่ใช่เป็นคำอวยพรที่ฟังหรือขอเองตอนเป่าเค้กทีไรก็ไม่ต่างจากฝันลมๆแล้งๆ
กดจูบที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่ต้อนรับแสงอรุณเป็นสิ่งปลอบใจตัวเอง
"รีบลุกไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจะสายเอา" ผละตัวเองออกจากกายกำยำแล้วลุกไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจายตามพื้นขึ้นพาดที่ปลายเตียงให้เรียบร้อย "ผมจะไปอาบอีกห้องแล้วกันครับ"
ซีวอนเองพอเหลือบไปเห็นนาฬิกาอนาล็อกที่ตั้งอยู่ไม่ไกลก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยภายในสิบนาที คว้าเอานาฬิกาข้อมือที่โต๊ะเครื่องแป้งมาใส่แล้วหยิบกุญแจรถเข้ากระเป๋ากางเกงทันที เดินออกมาสู่ส่วนโถงได้ยินเสียงฝักบัวดังอยู่ เพียงแค่เหลือบหันไปมอง มือหนาเอื้อมหยิบซองสีน้ำตาลพับครึ่งรีบเก็บใส่สูทของตนแล้วจึงเปิดประตูออกไป
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"ลูกพี่ครับ นายใหญ่กำลังจะมาถึงครับ" ชายในสูทสีดำที่เดินเข้ามายืนตรงกล่าวต่อผู้เหนือกว่า
"อืม" อีกฝ่ายตอบรับเพียงพยางค์เดียวก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากแผนที่ทางทะเลผืนใหญ่ที่ถูกกางตรึงอยู่กับโต๊ะสนุกเกอร์ ไฟสลัวบนหัวเพียงดวงเดียวเท่านั้นในห้องเปรียบเสมือนแสงอาทิตย์ส่องในห้องที่ปิดตายอยู่ใต้ประภาคาร "ทุกอย่างพร้อมหรือยัง" เขาหยิบเอาโมเดลเรือเฟอรารี่ออกจากที่เดิมที่มันถูกตั้งอยู่ย้ายกลับไปอีกฝั่ง
'แผ่นดินใหญ่'
พลันเสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น ร่างหนาเงยหน้าออกจากโมเดลเรือหรูขึ้นหันมองผู้มาใหม่พลางยกมือขึ้นกระชับสูทราคาแพงของตนให้เรียบร้อย ปรากฏร่างเล็กอยู่ในชุดสูทแบบเดียวกัน ต่างแค่ใบหน้าได้รูปนั่นถูกปกปิดด้วยแว่นตาเงาสนิท ร่างที่สูงใหญ่กว่ากำลังก้มหัวเคารพผู้เป็นนายใหญ่นั่นเอง
"มาแล้วหรือครับ"
"ทุกอย่างพร้อมดีใช่ไหม"
"ครับ"
"ฉันแค่.. ไม่อยากโดนจับได้ตอนนี้.." ส้นรองเท้าที่กระทบกับพื้นหินดังขึ้นเป็นจังหวะจนเงียบลงพร้อมกับเสียงยวบของโซฟาฟองน้ำสีเปื้อนฝุ่น "ทงเฮเองก็ไม่อยากเห็นฉันถูกยิงปีก.. บินไม่ไหว.. จนกระทั่งฉันต้องตกลงมาตายใช่ไหม" มือเรียวยกขึ้นดึงแว่นตาดำออกเก็บไว้ที่คอเสื้อก่อนจะช้อนแววตากลมขึ้นสบกับลูกน้องคนสนิท
"ครับ ผมจะไม่ปล่อยให้ปีกของคุณหนูเป็นอะไรไปแน่นอน"
"รู้อยู่แล้วว่าทงเฮน่ะรักฉันขนาดไหน" ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มอย่างมีความสุข หยิบซองบุหรี่ขึ้นตอกกับโต๊ะไม้เบาๆแล้วหยิบขึ้นมาจุดสูบเดี๋ยวนั้น "ฉันจะไม่กลับจีน จนกว่าจะจับมันลงนรกได้"
"คืนนี้คุณหนูจะค้างที่เกาะหรือเปล่าครับ ถ้าค้าง.." พูดพร้อมกับล้วงหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงขายาวออกมาวางบนโต๊ะ "นี่กุญแจบ้านครับ"
"ทงเฮจะให้ฉันกลับเองคนเดียวน่ะหรอ"
"......"
"ทงเฮก็รู้ว่าเวลาฉันนอนคนเดียวมันรู้สึกแย่ขนาดไหน" ร่างเล็กลุกขึ้นยืนประชันหน้ากันร่างหนา มือเรียวเชยคางมนของอีกฝ่ายขึ้นรับจูบเบาๆก่อนจะผละหน้าออกมากดจมูกลงที่ข้างแก้ม "ทำไมนายถึงไม่เหมือนเดิม..."
"นายกำลังจะฆ่าคน" ทงเฮใช้น้ำเสียงเย็นชาเปบี่ยนไปจากเดิมจนใบหน้าอีกฝ่ายที่ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน
"ทงเฮ.."
"อึนฮยอก.. นายกำลังจะเป็นฆาตกร"
ทุกกิริยาหยุดนิ่งลงมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกแรงๆเท่านั้น อึนฮยอกลดมือของตัวเองลงจากใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะหยิบแว่นตาสีดำของตนขึ้นมาใส่คืน "จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"
"อีกสองชั่วโมงตำรวจจะมาถึงที่นี่" เมื่อประโยคสุดท้ายจบขาเรียวจึงก้าวออกจากห้องสลัวนั่นด้วยจังหวะเท้าแบบเดิม ก้าวขึ้นนั่งบนรถยนต์สีดำเงาแล้วกำพวงมาลัยแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย
"พ่อครับ.. พ่อสบายดีใช่ไหมครับ.. ผมกลับมาแล้วนะ"
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
"ครับ นักสืบคัง"
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"คุณเรียกผมมาถึงที่นี่ แสดงว่าต้องมีอะไรคืบหน้าแน่ๆเลยใช่ไหมครับนักสืบคัง?" อึนฮยอกส่งยิ้มให้กับชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"ใช่ครับ" นังสืบคังหยิบเอารูปถ่ายสี่ถึงห้าใบออกมาจากซองสีน้ำตาลแล้ววางมันลงบนโต๊ะ "ตอนนี้โจวอิลซองเพิ่งจะตายไปไม่นาน.. ผู้ชายคนนี้.." นิ้วชี้ของนักสืบตัวใหญ่จิ้มลงบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มในรูปถ่ายนั่นก่อนจะเงียบลงครู่หนึ่ง
"ชเวซีวอนขึ้นเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลทันทีที่โจวอิลซองตาย"
"แล้วเรื่องของผู้ชายคนนี้เกี่ยวอะไรกับโจวหรือครับ" อึนฮยอกหยิบรูปถ่ายขึ้นจ้องอยู่แบบนั้นจนคิดว่าเขาจำหน้าผู้ชายคนนี้ได้แล้ว
"ถ้าคิดๆดูแล้ว แทนที่ลูกชายของโจวอิลซองจะได้สิ่งเหล่านี้ไป.. กลับเป็นชเวซีวอนที่ได้มันไปน่ะครับ"
"ลูกชาย..? โจวคยูฮยอนน่ะหรือครับ"
"ครับ ถูกต้อง"
“ทำไมล่ะครับ?”
“นั่นสิครับ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน”
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งปรากฏกายต่อหน้าเหล่าพนักงานที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนทำความเคารพต่อกับเหมือนกับคลื่นทะเล คยูฮยอนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ที่เคยเปิดเข้าออกไปเมื่อวานนี้ มือเรียวเอื้อมผลักประตูนั่นเข้าไปช้าๆอย่างใจเย็น ค่อยๆก้าวขาเข้าไปในถิ่นของดัสกร
เสียงส้นรองเท้าหนังขัดมันอย่างดีกระทบกับพื้นไม้ชั้นดีนั่นทำให้เทพบุตรที่กำลังกวาดตามองเอกสารในมือนั่นต้องเหลือบขึ้นมองแขกไม่ได้รับเชิญ เขาวางกระดาษสีขาวเต็มไปด้วยลายหมึกนั่นลงไว้ที่เดิมแล้วถอดแว่นสายตาของตนออก
“พี่ลืมอะไรไว้อย่างนั้นหรอ” เอ่ยถามแบบสุ่มไปเพราะเขาก็ไม่คิดว่าจะลืมอะไรทิ้งไว้ที่นั่น
“เปล่าหรอกครับ”
“ถ้าอย่างนั้น.... มีอะไรล่ะ ถึงได้มาถึงที่นี่” ซีวอนละสายตาจากดวงตากลมนั่นลงแล้วช้อนเอกสารแผ่นเดิมขึ้นมาอ่านอีกรอบแล้วจรดลายมือชื่อลงไป
“ผมแค่กำลังคิดว่า....” คยูฮยอนเลือกที่จะไม่นั่ง แต่เขากลับใช้มือทั้งสองข้างเท้าลงบนโต๊ะทำงานขนาดใหญ่แล้วจ้องไปที่นัยน์ตาคมที่พยายามจะหลีกอยู่ตั้งแต่แรกที่เขาเข้ามา
“มีบางอย่างในห้องของผมมันหายไป”
ได้ผล คราวนี้ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างจริงจัง คิ้มหนาเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นจนเกิดริ้วรอยที่หน้าผาก เขาล้วงมือหยิบเอากุญแจลิ้นชักในกระเป๋ากางเกงสีดำของตนมาเปิดลิ้นชักล่างสุดออก เผยให้เห็นซองสีน้ำตาลที่เพิ่งหยิบติดมือมาเมื่อเช้านี้ มือหนาหยิบเอาสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วโยนมันลงบนโต๊ะรกเอกสาร
ห้องขนาดใหญ่ตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงานอยู่ คยูฮยอนรู้สึกหนาวจนขนลุกไปหมด จะว่าตอนนี้ตัวสั่นก็ไม่ใช่ เขานิ่งเสียจนอยากจะหลับตาแล้วหายไปเลย สุดท้ายก็เป็นชเวซีวอนที่พ่นลมหายใจออกมา
“ถ้ามันหายไปนายจะตายหรือไง”
“มันไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย”
70% T v T
ความคิดเห็น