คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : `6th break up_ (การเปลี่ยนแปลง)
-5-
“เขาไม่อยู่หรอครับ” จองซูเอ่ยถามด้วยความสงสัยกับพนักงานหนุ่ม มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทำท่าจะกดโทรออกหาอีกคนแต่กลับมีสายแทรกซ้อนเข้ามาเสียก่อน นิ้วเรียวแตะลงเบาๆบนหน้าจอแล้วยกขึ้นแนบหูทันที
“อ่า...ที่รัก อ้อ.. ผมอยู่ข้างนอกน่ะ เดี๋ยวจะรีบกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“งั้นผมฝากนี่ให้คยูฮยอนด้วยนะครับ” พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้กับพนักงาน ชายหนุ่มระบายยิ้มอ่อนออกมาพร้อมกับกล่าวซ้ำ “ช่วยส่งให้ถึงมือเค้าด้วยนะครับ”
เสน่ห์ของคน...
อยู่เพียงแค่หน้าตา
เท่านั้นหรือ ?
ร่างสูงโปร่งทิ้งสัมภาระของตนลงกองไว้ที่พื้นไม้สีอ่อนพร้อมกับทอดกายลงนอนบนโซฟากัมหยี่พลางปิดเปลือกตาลงช้าๆผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อแบ่งเบาความเครียดก่อนจะผ่อนคลายเมื่อรู้สึกถึงความเย็นจากมือเรียวของหญิงสาวผู้เป็นภรรยา เปลือกตาหนาลืมขึ้นพร้อมรอยยิ้มละไม
“ทานอะไรมาหรือยังคะคุณ ?” หญิงสาวเอ่ยถามน้ำเสียงนุ่มด้วยความห่วงใยอย่างที่หนุ่มๆต่างตกหลุมรัก “ถ้าเกิดว่าคุณยังไม่ทานอะไรมา ฉันทำของโปรดคุณไว้ให้ทานพอดีเลย” ระรื่นยิ้มกว้าง เพราะหนึ่งในสิ่งที่ชายหนุ่มตกหลุมรักย่อมเป็นฝีมือปลายจวักของเธอเป็นแน่
“ครับ ผมขอนอนพักแป๊บนึงนะ” จองซูเอ่ยขึ้นแผ่วเบาก่อนจะปิดเปลือกตาลง หญิงสาวพรายยิ้มบางแล้วแต่มือเรียวเย็นไปที่แก้มของอีกฝ่ายแผ่วเบา
“จองซูคะ...”
“หืม” หลับตาครางรับเบาๆ
“...........”
“...........”
“...งั้นอีกครึ่งชั่วโมงฉันจะมาปลุกนะคะ เดี๋ยวอาหารจะเสียรสหมด” ว่าจบก็ลุกผละออกเดินกลับไปนั่งอ่านหนังสือรอข้างๆ
จองซูชอบผู้หญิงคนนี้เพราะความเรียบง่ายของเธอ
ความอ่อนหวาน เสน่ห์ปลายจวัก
ความจริงใจ กิริยาวาจานอบน้อม...
ชเวซีวอนก้าวขาเข้ามาภายในตัวบ้านก่อนที่ไฟจะเปิดขึ้นอัตโนมัติพร้อมกับร่างโปร่งของอีกคนที่เดินตามมาโดยทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร ตาเรียวกวาดมองไปรอบบริเวณบ้านที่ส่วนมากถูกตกแต่งด้วยสีขาวดูสะอาดตาพลันรอยยิ้มบางก็ผุดขึ้น
“ครูชอบสีขาว แต่บ้านนายคงจะฝุ่นเขรอะไปหมดแล้วมั้ง” นิ้วเรียวแตะฝุ่นบริเวณโต๊ะวางของแล้วยกมือขึ้นพอให้เด็กหนุ่มหันมาเห็น “ไม่มีคนทำความสะอาดหรือไง?” ถามพลางเลิกคิ้วขึ้น
“แม่บ้านเขามาทุกวันจันทร์น่ะครับ” ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้าไปในครัวเมื่อสักครู่กลับมาพร้อมกับน้ำเย็นสองแก้วแล้วตอบคำถาม
“น้ำครับครู”
“ไม่เป็นไรหรอก....” เอ่ยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับดวงตาเหยี่ยวของซีวอน ไม่มีแม้แต่เสียงเอ่ยพูดของคนทั้งสอง หากแต่มือของชเวซีวอนกลับวางแก้วน้ำลงกับเคาน์เตอร์แล้วเดินไปชิดร่างโปร่งมากขึ้น... มากขึ้นเสียจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างเขาสองคน
คยูฮยอนรู้อยู่แก่ใจว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่ต้องการกันและกันอย่างนั้นหรือ ? แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปตามสัมผัสที่อีกคนส่งผ่านมา เปลือกตาสีไข่ปิดลงเมื่อถูกประทับจูบเข้ามาอย่างเนิบนาบ เอวบางถูกรวบเข้าไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม วงแขนเรียวยกขึ้นโอบกอดรอบคอไว้ ริมฝีปากอิ่มที่คลอเคลียกันอยู่ไม่ไปไหนก่อนจะถูกวางลงบนเตียงนุ่มสีขาวสะอาดพร้อมกับร่างสูงที่ทาบทับลงมา
ได้ยินเพียงแค่เสียงอื้ออึงเข้ามาในโสตประสาทก่อนจะดับมืดหายไป
คยูฮยอนเปิดเปลือกตาขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดที่ถูกประดับด้วยโคมไฟทรงหรูหราไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลอกไปมาช้าก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีมือหนาที่เกี่ยวอยู่บนตัวของเขาอยู่ จึงต้องจำใจแกล้งหลับตาไม่รู้เรื่องตามคนข้างๆไปด้วยพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายแล้วยกมือขึ้นแตะแก้มเนียนของนายแบบวัยรุ่น พลันริมฝีปากอิ่มก็คลี่ยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
นี่หรือเปล่าครับที่เรียกว่าตกหลุมรักอีกครั้งหนึ่ง...
มือเรียวขาวค่อยๆแกะมือของอีกฝ่ายออกอย่างเบามือเพื่อไม่ให้ซีวอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกแบบนี้ ก้าวขาลุกออกจากเตียงหยิบเอาเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อยท่ามกลางความมืดสลัว ไม่ลืมที่จะหันกลับไปกระชับผ้านวมผืนหนาให้ร่างสูงที่อยู่ในห้วงนิทรา
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ...” กระซิบแผ่วเบาแล้วแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากอิ่ม ว่าจบก็ค่อยแง้มประตูออกจากห้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ คยูฮยอนเดินย่องไปตามทางเดินของบ้านผ่านมาถึงห้องนั่งเล่นที่เป็นกระจกรอบไปหมด
“ให้ตายสิ.......” หรี่ตามองไปยังสวนหน้าบ้าน ถึงจะมีรั้วสูงพอสมควรแต่ทำแบบนั้นก็อายอยู่ดีนั่นแหละ เขาเองก็ถือวิสาสะ คิดเสียว่านี่เป็นนบ้านตัวเองแล้วกัน จึงกดล็อกประตูบ้านจากทางด้านในให้เรียบร้อยแล้วขับรถกลับคอนโดเองในยามวิกาลแบบนั้น
Rrrrrrrrrrrrr
“ครับ สวัสดีครับ” คว้าโทรศัพท์มือถือยี่ห้อแอ๊บเปิ้ลแหว่งขึ้นมารับไว้ด้วยน้ำเสียงยังไม่เต็มตื่นสักเท่าไหร่
(เมื่อคืนนอนดึกหรือไงหืม ?) น้ำเสียงคุ้นเคยของอีกฝ่ายทำให้โจคยูฮยอนจำเป็นต้องลุกขึ้นนั่งแล้วเอนหลังพิงกับหัวเตียง ดวงตากลมหรี่ลงมองไปยังนาฬิกาแขวนผนังฝั่งตรงข้าม นี่ก็สายแล้วสินะ...
“อ่า......ครับ...”
(น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรือเปล่า ให้พี่ไปหา..)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ยังไม่ทันที่จองซูจะพูดจนจบประโยค คยูฮยอนก็สวนกลับไปเสียก่อน
(งั้นก็....พักผ่อนเยอะๆนะ....)
“ครับ~” ร่างโปร่งพิงหลังกับหัวเตียงเอ่ยรับคำอย่างเชื่อฟังพร้อมๆกับการหลับตาลงอีกครั้งก่อนโทรศัพท์จะถูกโยนไว้อีกฝั่งของเตียงนอน
ถ้าการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญกำลังจะมาถึง......
ความคิดเห็น