คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : `3rd break up_ (สบตา)
-2-
“แต่มันยังไม่เสร็จเลยนะครับ”
คยูฮยอนยืนมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่ส่งสายตากวนประสาทมาให้ บอกได้เลยว่าฉุนมากที่มีเด็กอายุสิบแปดมาทำหน้าใส่แบบนี้ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆจนได้ยินเสียงหัวเราะยิ้มเยาะจากนักเรียนที่เพิ่งโผล่หัวมาคนนี้
“ผมให้เวลาคุณทำทั้งคาบนะ คุณเอาเวลาไปทำอะไรหมด หืม”
“ก็นั่งมองอาจารย์วาดรูปหน้าห้องนั่นไงครับ”
“.........................” ตาเรียวคมหลุบต่ำลงมองป้ายชื่อนักเรียนของอีกฝ่ายแล้วเสขึ้นสบตากับร่างสูงที่ตีหน้ามึนใส่อย่าร่าเริง ซีวอนเองกำลังหัวเราะร่วนอยู่ในใจเองเหมือนกันที่เรียกร้องความสนใจจากอาจารย์คยูฮยอนได้สำเร็จ
“ชเว ซีวอน ม.ปลายปีสอง เลขที่ 10 ”
“ครับ อาจารย์คยูฮยอน”
“ก่อนหมดเวลาพักเที่ยงช่วยเอางานของคุณไปส่งให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ ถ้าคุณไม่ได้คะแนนส่วนพิเศษของผมวิชานี้คุณคงไม่ผ่าน เพราะอาจารย์ลีเองก็บอกผมมาเหมือนกันว่าคุณน่ะไม่ค่อยเข้าเรียน”
เหมือนโดนตบหน้าสองสามสี่ห้าหกที.................................
ร่างสูงโปร่งของคยูฮยอนหอบอุปกรณ์การสอนวิชาวาดเขียนออกมาจากห้องหลังจากที่เปิดศึกกับนักเรียนคนใหม่ที่เพิ่งโผล่หัวออกมามันน่าหงุดหงิดนัก
นับเวลาที่เขาลาออกจากบริษัทเดิมแล้วเข้ามาทำงานเป็นอาจารย์สอนวาดเขียนแทนอาจารย์อี ทงเฮที่ปลีกวิเวกหนีไปซึมซับศาสตร์และศิลป์อยู่ที่อิตาลีก็ปาเข้าไปจะเดือนหนึ่งแล้ว เขาไม่ใช่อาจารย์ประจำที่โรงเรียนนี้ หากแต่โชคดีที่ที่นี่เป็นโรงเรียนเอกชนที่เขาสามารถเข้ามาทำการสอนแทนอาจารย์คนเดิมได้ในระยะเวลาชั่วคราว
โดยรวมแล้วก็รู้สึกมีความสุขกว่าที่จะต้องทำงานในบริษัทที่มีการแข่งขันกันสูง
เขาไม่ชอบ แต่จองซูกลับชอบแบบนั้น ชอบที่จะเอาชนะด้วยความเก่งกาจของตัวเองที่จองซูมีเต็มเปี่ยม แต่คยูฮยอน นอกจากไม่มีความกล้าเผชิญหน้ากับปัญหาและงานที่หนักอึ้งแล้วยังไม่เก่งพอที่จะสู้หน้ากับบุคคลอันตรายที่ต่อหน้าก็ต่างทำดีเข้าใส่แต่พอหันหลังให้ก็กลายเป็นซาตานในชั่ววินาที
ยามเมื่อเข้ามาถึงห้องพักครูกลุ่มสาระทัศนศิลป์ร่างโปร่งโค้งทำความเคารพทุกคนตั้งแต่อาจารย์หน้าห้องไปจวบจนโต๊ะสุดท้ายแล้ววางข้าวของลงบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือหยิบสมุดรายชื่อของนักเรียนชั้นปีสองมาเปิดไล่รายชื่อ
‘ชเว ซีวอน ห้อง a รหัสนักเรียน 050110’
แต่ก็ต้องแปลกใจจนต้องขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันเมื่อพบว่าคะแนนที่ผ่านมาเขาทำได้ดีจนผ่านมาพักหนึ่งที่คะแนนเก็บสะสมหายไปหลายสัปดาห์จนต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอาจารย์คนเก่าแต่ก็เพิ่งนึกได้ว่าอยู่คนละทวีปจึงจำต้องวางโทรศัพท์ลงคืน
Rrrrrrrrrrr~
ปิดสมุดรายชื่อนักเรียนลงสอดไว้ที่กล่องคืนแล้วกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นชื่อบุคคลสำคัญเข้ามาในสาย
“ครับพี่จองซู”
นานพอสมควรที่ไม่ได้ออกมาทานมื้อกลางวันกับพี่จองซูข้างนอกในภัตตาคารแบบนี้ ถึงคยูฮยอนเองจะเอ่ยปากปฏิเสธไปว่าไปทานร้านบะหมี่ธรรมดาดีกว่าแต่จองซูก็ยืนกรานว่าไหนๆงานของเขาได้รับเลือกก็คงต้องเลี้ยงอาหารมื้อพิเศษกับกำลังใจคนสำคัญเสียหน่อย
ถึงกระนั้นใครกันจะกล้าปฏิเสธ...
จองซูอาสาเป็นคนสั่งอาหารให้โดยที่คยูฮยอนไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น คิดอย่างเดียวคือทำอย่างไรถึงจะกินอาหารโอชาเหล่านี้หมด
“ผมทานไม่หมดหรอกนะครับพี่จองซู” ดวงตากลมปรายมองอาหารมื้อพิเศษสี่ห้าจานที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วก็เบะปากออกมาเล็กน้อย
“ไม่หมดก็ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้อยู่แล้วน่าว่านายคงทานมันไม่หมดหรอก แต่คยูฮยอน.. ทานเยอะๆมันดีต่อสุขภาพนะ ยิ่งนายต้องใช้เสียงแล้วก็พลังงานในการสอนนักเรียนที่กำลังแตกหนุ่มพวกนั้น นายต้องทานเยอะๆถึงจะรับมือกับสิงโตจอมซนพวกนั้นได้” ร่ายยาวก่อนจะหัวเราะเบาๆตอนท้ายประโยคพร้อมกับตัดชิ้นเนื้อแล้วเอื้อมให้ในจานของคยูฮยอน
“พี่จองซูครับ...” ละสายตาจากจานอาหารแลเวเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ตั้งหน้าตั้งตาตักแต่สิ่งมีประโยชน์ใส่จานของเขา
“หืมว่าไง”
“ผมจะสอนที่โรงเรียนนี้จนกว่าทงเฮจะกลับมาสอนคืนตามแผนที่วางไว้ แต่หลังจากนั้นผมกะว่า...”เม้มปากแน่น นิ่งคิดเพียงชั่วอึดใจ ยามเมื่อต้องสบกับสายตาอ่อนโยนของจองซูทีไร ทุกอย่างกลับหยุดนิ่งเสียอย่างนั้น
“...ผมกะว่าจะกลับไปรับงานพิเศษเหมือนเดิม” จบประโยคจองซูชะงักไปสักครู่ก่อนจะตักเนื้อและผักใส่จานของคยูฮยอนด้วยท่าทางปกติเฉกเช่นไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“มีปัญหาอะไรที่บริษัทอย่างนั้นหรอ ?”
“...เปล่าหรอกครับ ผมแค่อยากพักผ่อนบ้าง อีกไม่กี่ปีก็จะเข้าเลขสามแล้วด้วย” เอ่ยจบก็หัวเราะเสียงเบาอย่างมีมารยาทแล้วจิ้มเนื้อชิ้นพอดีคำเข้าปากเคี้ยวช้าๆอย่างใจเย็น
“พี่ไม่สบายใจเลยเห็นเรานิ่งๆไปแบบนี้ นักเรียนที่นั่นดื้อหรอ ?” เอียงหน้าถามไถ่อีกฝ่ายอย่างสงสัย
“เปล่าหรอกครับ พวกเขา...ไม่ดื้อหรอก”
“มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ แยกกันอยู่แบบนี้พี่ชักเป็นห่วงนายกว่าปกติหลายเท่าเลย”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่ไปส่งแล้วกัน จะได้ไม่ต้องเสียเวลาต่อรถหลายรอบ”
ร่างสูงของชเวซีวอนกำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องพักครูของกลุ่มวิชาทัศนศิลป์ ชะเง้อหน้าเข้าไปมองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบอาจารย์คยูฮยอนอยู่ข้างใน ได้แต่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาที่ใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยงเข้าไปทุกที
“ไปกินข้าวแถวไหนทำไมนานขนาดนี้วะ” พูดด้วยถ้อยทีอารมณ์หงุดหงิดเหลือทน มือหนายกขึ้นขยี้หัวตัวเองเบาๆแล้วม้วนกระดาษหนังไก่ไว้คืนก่อนจะเอาหนังยางรัดไว้ ทั้งร่างหมุนตัวจะเดินกลับห้องก็ต้องสะดุดเมื่อเห็นว่าอาจารย์คยูฮยอนเดินมากับผู้ชายอีกคน ซีวอนจึงถอยหลังแล้วหลบเข้ากับเสาปูนแล้วคอยเหลือบตามอง
ไม่มีถ้อยคำใดๆเปล่งออกมา ทั้งสองคนหยุดยืนจ้องหน้ากันก่อนจะถึงประตูห้องพักครูจนซีวอนต้องขมวดคิ้วมุ่นสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ยิ่งต้องหน้าเสียเข้าไปใหญ่เมื่ออีกคนที่ทำท่าจะเดินถอยหลังออกแต่มือเรียวของคยูฮยอนกลับฉุดรั้งเขาไว้
“เย็นนี้... พี่ไปนอนเป็นเพื่อนผมได้มั้ยครับ” ชเวซีวอนถึงกับของขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนี้ ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรเลยแต่เป็นอาจารย์คยูฮยอนที่เอ่ยปากชวนก่อนซะอย่างนั้น !
“ผมคิดถึง...” น้ำเสียงของคยูฮยอนที่อ่อนลงยิ่งทำให้ซีวอนฉุนเข้าไปใหญ่ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมอาจารย์คยูฮยอนต้องเอ่ยปากว่าคิดถึงนู่นนี่นั่นด้วย
“ได้หรือเปล่า...”
“....................”
ไม่มีคำตอบใดๆออกจากปากของจองซู เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นขยี้หัวของร่างโปร่งที่แสดงสีหน้าอ้อนวอน เป็นแค่การถามเพื่อขอคำตอบ ไม่ได้บังคับหรือขอร้องให้ทำตาม
เพราะเขาไม่มีสิทธิ...
มีเพียงแค่สายตารูปเสี้ยวพระจันทร์และรอยยิ้มอบอุ่นที่คอยมอบให้เขาเสมอส่งมาให้ จองซูไม่พูดแต่กลับเลื่อนมือลูบหัวเขาช้าๆ นิ่ง...นิ่งเสียจนหัวใจเขามาชาชินไปหมดแล้ว ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วในใจแต่ก็ยังหน้าด้านถามออกไป
ซีวอนพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างหัวเสียก่อนจะก้าวถอยหลังเบาๆแล้วเดินไปจากตรงนั้นช้าๆเพราะกำลังรอฟังคำตอบของอีกคนอยู่
“วันนี้พี่มีงานต้องทำ ไว้พี่เคลียร์งานเสร็จแล้วจะไปอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืนเลยนะ” ใบหน้าหล่อเหลาเบะริมฝีปากออกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของร่างสูงโปร่งที่มากับอาจารย์คยูฮยอน
“ถุ้ย ไม่ว่าง” สบถกับตัวเองเบาๆแล้วกระชับสูทตัวเองเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ที่ที่มีแค่คยูฮยอนกับจองซูยืนกันแค่สองคน
เห็นแล้วมันหมั่นไส้ครับ -_-..
ซีวอนหน้าหงิกกลับเข้ามานั่งในห้องแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนทันทีที่ตูดถึงเก้าอี้ ข่มตาหลับได้แค่ครู่เดียวเสียงออดหมดเวลาก็ดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์แก่ๆเดินเข้ามาสอน มือหนาล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ยี่ห้อแอ๊ปเปิ้ลแหว่งขึ้นมาไว้บนหน้าตักแล้วเลื่อนโน้ตแพดดูตารางงานของตัวเองก็ได้แต่ทำหน้าหน่าย
ว่างไปอีกนาน..........................orz
“เฮ้ยมึง” เป็นเสียงของเพื่อนสนิทที่นั่งอีกฝั่งหันมาเรียนพอถึงเวลาคาบว่างก่อนเลิกเรียนมาถึง เพื่อนในห้องเริ่มทยอยออกไปกันเกือบหมดแล้วจึงเหลือแค่เขากับคิบอมเพื่อนรักเท่านั้น
“วันนี้ไปกินเหล้ากัน วันศุกร์ซะด้วย!!!!!!!!” ประโยคแรกช่างแผ่วเบา แต่ประโยคหลังมันกึกก้องทุ้มอยู่ในใจ ไปกินเหล้าย้อมใจก็คงดี โอเบบี้ (ฮัมเพลง)
“ร้านเดิมนะ ร้านอื่นกูไม่เอา เอาห้องไพรเวตด้วย เดี๋ยวภาพพจน์ไอดอลสูญเสีย” ยืดตัวตรงตื่นเต็มตายามได้ยินคำว่าเหล้า ทำเสียงนิ่งหล่อใส่เพื่อนมีฉลาดรูปหล่อพ่อรวยหน้ามนคนข้างๆ มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นปัดกันเล็กน้อยแล้วเอาเข้านวดท้ายทอยเบาๆเป็นการเตรียมพร้อม
“เดี๋ยวเย็นนี้เจอกันนะเว้ย กูกลับบ้านก่อน เสด็จแม่ร่ำหา” คิบอมลุกขึ้นสะพายเป้ขึ้นไว้แล้วเดินมาตบบ่าเพื่อนเบาๆ
เป็นอีกครั้งที่ซีวอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังที่เดินไปใกล้จะบ่ายสามโมงเข้าให้ เวลาก่อนออกหากินยามค่ำคืนมันช่างเหลือเฟือเสียนี่กระไร
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก . . . . . . #เสียงนาฬิกาไม่ใช่ระเบิด
เปลือกตาสีขาวคล้ำที่ทำงานหนักมาตลอดค่อยๆปรือขึ้นช้าๆแล้วกะพริบถี่เพื่อปรับสภาพการมองเห็น เท้าแขนนวดขมับให้สมองตื่นเล็กน้อย เพราะคงไม่อาจไปสู้หน้าคนอื่นด้วยสภาพงัวเงียแบบี้เป็นแน่
นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงครึ่ง... นี่เขาหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ ถึงว่าล่ะปวดหลัง ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่กับเก้าอี้ตัวข้างๆ หยิบกระดาษวาดเขียนที่ถูกม้วนแล้วรัดด้วยหนังยางขึ้นมาถือไว้แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องพักครู
ร่างสูงเดินเอื่อยมาจนถึงหน้าห้อง มองไปรอบๆแล้วเหลือแค่นักเรียนไม่กี่คนที่ยังอยู่ในโรงเรียน บางคนก็ทำการบ้าน บางคนก็เล่นกีฬากลางแจ้งโชว์เพาว์ใส่สาว ดวงตาคมปราดมองเข้าไปในห้องพักครูที่ถูกปิดไว้ ชักสีหน้าเสียเล็กน้อยแต่ก็ลองสุ่มหมุนลูกบิด
ไม่ได้ล็อก.........
เปิดประตูออกเพียงเล็กน้อยเพื่อจะเดินเข้าไปส่งงานแค่ครู่เดียวแต่ก็ต้องเบิกตาโพลงเพราะว่าเห็นอาจารย์คยูฮยอนนั่งก้มนิ่งจ้องมองโทรศัพท์ไอโฟนอยู่อย่างนั้น มือหนาปิดประตูเสียงเบาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่รู้สึกตัว
ขายาวสาวเข้าไปใกล้ขึ้นๆ... ใกล้ขึ้น... และทันทีที่คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นสบตากับซีวอน ร่างสูงก็หยุดเดินเสียดื้อๆ ดวงตากลมโตที่เหม่อมองโทรศัพท์เมื่อกี้ละต่ำลงมองกระดาษวาดเขียนในมือของเขาแล้วจึงเงยหน้าขึ้นสบตา
“ทำไมถึงได้มาส่งงานเอาเวลานี้” เอ่ยขึ้นเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าคนตัวสูงอย่างคาดโทษ
“ผมจะมาส่งเมื่อตอนกลางวันแล้ว แต่รอเป็นชั่วโมงอาจารย์ก็ยังไม่มาซักที”
“ขอโทษแล้วกัน พอดีติดธุระ” บอกปัดไปเมื่อนึกถึงเรื่องตอนกลางวัน มือเรียวเอื้อมหยิบสมุดให้คะแนนรายวิชาของสายชั้นปี2 ขึ้นมาแล้วเปิดไล่หาชื่อของซีวอน
“ขอดูงานหน่อยสิ” ยื่นมือออกไปเพื่อขอดูผลงานของนักเรียนรูปหล่อ ซีวอนแตะกระดาษม้วนลงบนมือเรียวนั่นและคยูฮยอนก็หยิบมันมาเปิดด้วยตัวเอง
ยามเมื่อกระดาษคลี่ออกสู่สายตา ดวงตากลมฉายแววตกใจเล็กน้อยเมื่อภาพในกระดาษนั่นไม่ใช่งานที่เขาสั่ง หากแต่เป็นใบหน้าของเขาที่ถูกสเก็ตช์ออกมาแบบลวกๆ
รู้สึกตกใจที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ เขาเชื่อว่าเด็กคนนี้ไม่ได้โกหกเขาเป็นแน่เมื่อตอนกลางวัน มือเรียวคลี่กระดาษให้แผ่มากขึ้นแล้วก็ต้องแอบยิ้มออกมาเบาๆ ใช่ว่าซีวอนจะมองไม่เห็น รอยยิ้มนิ่งๆแบบนี้แหละที่เขาชอบ ถึงได้เอาแต่มองหน้าอาจารย์คยูฮยอนจนจำได้ติดตาขนาดนี้
“ฉันชอบนะ”
วรั้ยมันเริ่มจะแบบว่างุล์งิล์เข้าไปทุกทีแล้วใช่มั้ยค้า . _.
ถ้าชอบก็บอกมาไม่ต้องเก็บไว้ในใจ
เรารู้ว่าเธออึดอัดส์
ความคิดเห็น