คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : `1st break up_ (intro)
ไม่มีใครบนฟ้ากำหนดให้ผู้ใดเกิดมาครองคู่กัน
ร่างโปร่งในชุดทำงานสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีโอรสจางกางเกงขายาวทั้งรองเท้าหนังสุภาพ ทอดกายยืนมองเหล่าพฤกษานานาพันธ์ที่วางเรียงในถังไม้สีน้ำตาลเข้มอย่างภิรมย์ ถ้าถามว่าดูแปลกหรือไม่ที่ผู้ชายมายืนเลือกซื้อดอกไม้แบบนี้ก็คงไม่
ผู้ชายไหนๆก็ซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงกันทั้งนั้นน่าแปลกตรงไหนกัน...
ยืนรออยู่พักหนึ่งก็ได้รับช่อดอกไม้เล็กๆที่ล้วนมีแต่ดอกกุหลาบสีขาวอยู่ในมือของเขา คยูฮยอนยิ้มออกมากว้างจนหูแทบฉีก งานของคนรักของเขาถูกเลือก ถึงแม้จะไม่ใช่งานของตน แต่เขามั่นใจว่าคนที่เขารักเก่งและสามารถทำได้ คยูฮยอนเชื่อเช่นนั้น
ก้าวเท้าขึ้นรถมินิคูปเปอร์สีขาวของตนเองที่ซื้อตามความชอบของอีกฝ่าย ถามว่าเขาชอบสีขาวหรือเปล่าก็คงบอกว่าไม่ สีขาวนั่นจืดชืด ไม่มีอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมตามใจเพราะอีกฝ่ายชอบสีขาว มือเรียวเอื้อมไปวางช่อดอกไม้สีขาวไว้ที่เบาะคนนั่งอย่างทะนุถนอมก่อนจะออกตัวอย่างช้าๆด้วยความอิ่มเอม
การมีครอบครัวและรักกันเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันที่จะมีมัน...
เพราะทั้งชีวิต... แทบไม่เคยสัมผัสกับคำว่าอบอุ่น...
นอกจากกับผู้ชายคนนี้...
สะโพกมนพิงกับหน้ากระโปรงรถ ในมือถือช่อดอกไม้สีขาวไว้ ริมน้ำในสวนสาธารณะ คยูฮยอนชอบสีเขียว และที่นี่ก็มีแต่สีเขียว ส่วนจองซูชอบธรรมชาติอยู่แล้ว ทั้งสองเลยชอบนัดกันมาที่นี่ในเวลาต่างฝ่ายต่างว่างตรงกัน แต่ก็แค่ไม่กี่ครั้ง.. เพราะจองซูกลับบ้านตรงเวลาจนเขาคิดว่าตัวเองคงไร้ความสำคัญไปแล้วกระมัง
ตาเรียวรีทอดมองไปยังทางเดินสุดสายตาจนแลเห็นปลายรองเท้าซึ่งเขาจำได้ คยูฮยอนเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะยกมือขึ้นกวักเรียกปรอยๆ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ กำช่อดอกไม้สีขาวไว้ถนัดมือพลางก้มหน้าต่ำซ่อนรอยยิ้มเขินไว้จนมองเห็นปลายรองเท้าหนังขัดมันเรียบร้อยของอีกฝ่าย
คยูฮยอนเงยหน้ามอง....
มองบุคคลตรงหน้า.... ยามใดที่สายตาเป็นประกายนั่นเบนมาหาเขา
ยามที่รอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกของเขาไม่มืดมนนั้นส่งมา
ยื่นมือที่ถือช่อเหล่าบุษบงสีขาวให้ไปพร้อมกับเงยหน้าสบตากับคนตรงหน้า บุคคลซึ่งใฝ่ถวิลหาอยู่ทุกวี่ทุกวัน บุคคลเชื่อมั่นว่าจะดูแลเขาได้เชื่อว่าจะรักเขา ไม่เป็นอย่างที่แล้วๆมา...
“ยินดีด้วยนะครับพี่จองซู..”
“...” ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับส่งรอยยิ้มอย่างเคยพร้อมกับเอื้อมมือไปรับดอกไม้มาถือไว้ คยูฮยอนก็เป็นแบบนี้ ชอบเขิน แต่ก็ยังดูเดียงสาตลอด
“ต่อจากนี้ผมคงต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อจะมาสู้กับพี่แล้วสิครับเนี่ย” ร่างโปร่งหัวเราะเสียงผะแผ่วแล้สยิ้มออกมาก่อนที่ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบลงได้ยินแค่เสียงหมู่นกกำลังบินกลับรัง
“เดินด้วยกันไหม ?” เงียบไปซักพักจองซูก็เป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ยออกมาเสียก่อน ร่างโปร่งที่เม้มปากนิ่งิยู่นานเพราะรออีกฝ่ายเอ่ยขึ้นก็คลี่ยิ้มออกบางเบา สบตาอีกฝ่ายเพียงครู่แล้วจึงเอ่ยตอบปัดๆไป
“ผมก็ยืนอยู่นี่ไงครับ” พูดจบก็หัวเราะร่วนเสียงเบาจนจองซูเลื่อนมือข้างที่ว่างมากุมมือเรียวไว้แล้วพยักเพยิดเดินลิ่วนำหน้าจนร่างโปร่งด้านหลังจำต้องก้าวขาตามเรื่อยๆ
เดินด้วยกันไหมน่ะหรือ ?
อิอิกรัมส์ งงอินโทรอ่ะดิ..........ถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ความคิดเห็น