ชีวิตฮาๆของยัยเบ๊อะ มาเจ๊อะกะนายบ๊อง

ลำดับตอนที่ #2 : หายไปไหนหมดเนี้ยะ!!!!!

 ผ่านไป 20 นาที.........

                เดินออกจากห้องน้ำ     ทาแป้ง ทาโรออน  แต่งตัว เรียบร้อย  แต่เอ๊ะ ทำไมบ้านเงียบเหมือนป่าช้าแบบนี้อ่ะ  เหลือบไปดูนาฬิกา เห้ย 6.45 น.  เห้ยยยย ทำไมมันเช้าอย่างนี้ว่ะ แล้วคนในบ้านนี้หายไปไหนหมดอ่ะ  ถ้าจะบอกว่าพ่อแม่ไปทำงาน คงเป็นไปไม่ได้ คนบ้าไรจะขยันทำงานตั้งแต่เช้าขนาดนั้น  แล้วไอ้หมาพีทด้วย เมื่อเช้ายังเข้าไปเอาของในห้อง.......เห้ยยยยยยยย  นั่นมันห้องเรา มันเข้าไปเอาไรว่ะ     แล้วฉันก็รีบขึ้นไปบนห้อง เจอมือถือวางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งประจำมันต้องอยู่หัวเตียง

สัญชาตญาณมันเริ่มบ่งบอก มือสั่นๆของฉันเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ กด *1001 แล้วโทรออก

เสียงทางโทรศัพท์ - ยอดเงินของท่านคือ 2 บาท 75 สตางค์

  อ้ากส์ๆๆๆๆT_T ชั้นว่าแล้ววววว มันจะเข้ามาทำไร นอกจากมาผลาญเงินในโทรศัพท์ฉ้านนนน

พิมก็เดินลงไปข้างล่าง (ยังไม่ถึงข้างล่างสิ เพราะยืนค้างที่บันไดอยู่)ไม่เจอใครเลย นอกจากเฉินหลง ที่กำลังยืนสั่นหาง + ตูด อยู่  พิมก็เดินลงไปลูบหัวมัน3ที พร้อมถามมันว่า...

พิม – เค้าหายไปไหนกันหมดเนี้ยะ เหลือแต่น้องกับพี่พิมเฝ้าบ้านกัน 2 ตัว เอ้ย คน(ฉันนับไอ้เฉินหลงเป็นน้อง กับเป็นคนแล้วค่ะ)   ขนาดนั้นก็รอคำตอบจากเฉินหลงอยู่ สิ่งที่มันตอบคือ การกระโดดมาเลียปากพิม เฮ้ออออออ

แล้วพิมก็เดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็น ภาพที่เห็นคือ ขนมเลย์โนริสาหร่ายของพิมที่ซื้อตุนไว้เมื่อวาน มัน  มัน  มัน หายไปแล้ว โอ้ยยยยยยย ไอ้พี่พีทๆๆๆๆๆๆ   ทำไมต้องมาเป็นมารผจญฉันอยู่เรื่อยเลยเนี้ยะ กับข้าวก็ไม่เห็นมี แล้วจะกินไรดีหล่ะ

/ ตื่นมาก็หิวแล้วค่ะ นึกว่าพิมอ้วนหล่ะสิค่ะ ไม่เลย ตัวพิมเล็ก เตี้ยก็เตี้ย ทำไมไม่รู้ กินเข้าไปไขมันจะลงที่ขา

หน้าท้อง และตูด สามอย่างเนี้ยะหล่ะค่ะ/

พิม -  อะไรเนี้ยะ หายไปกันหมด ข้าวเช้าก็ไม่มี ขนมก็หมด โอ้ย หิวๆๆๆ  ดูทีวีก็ได้โว้ยยย

  เวลาผ่านไปน๊านนาน เหลือบไปดูนาฬิกา 7.30น.  ผ่านไป45นาทีแล้วน่ะ ทำไมยังไม่กลับกัน 
 
เค้าหายไปไหนกัน อยากรู้ก็ติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ