เทพหรือมาร?

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3: กลับมาพบกัน

        อ้ากกก!ข้าอยากจะบ้าตาย ทำไมข้าต้องมาเจอเทพองครักษ์พวกนี้ด้วยเนี่ย! ตอนนี้ข้าให้วิหคมนตรากลับไปก่อน แล้วข้าก็มาแอบซุ่มดูเหล่าเทพองครักษ์ในพุ่มไม้ อีกอย่างนะข้าหุบปีกแล้ว! ข้ากำลังรอดูเจ้าพวกเทองครักษ์นั่นอยู่ข้าอยากรู้ว่าทำไมข้าถึงรู้สึกได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์หลายสายกันนะ ถ้าจะเป็นเจ้าพวกนั้น..จะมากันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ เป็นไปไม่ได้! ข้ากำลังภาวนาให้การคาดเดาของข้ามันผิดอยู่
         แต่ต่อมาข้าก็ต้องตกตะลึงว่า...การคาดเดาของข้ามันถูก!เจ้า...เจ้าพวกนั้นมันยกโขยงกันมาเป็นกองทัพ! ตอนนี้ข้าเห็นพวกเขาอย่างชัดเจนแล้วจำนวนคนเนี่ยอย่างน้อยก็ห้าร้อยคนน่ะแหละ! ข้าเองก็ยอมรับนะว่าเมื่อกี้ตอนที่ข้ายังไม่ได้หุบปีกน่ะข้าปล่อยทั้งพลังศักดิ์สิทธิ์แล้วก็พลังมืดออกไปมากจริงๆ เพราะฉะนั้นเรื่องที่พวกเจ้าส่งเทพองครักษ์มาตรวจสอบน่ะข้าพอเข้าใจ เทพองครักษ์น่ะนะก็เปรียบเสมือนอัศวินที่ทำหน้าที่ปกป้องดินแดนแห่งนี้นี่แหละพวกเขาใช้พลังศักดิ์สิทธิ์แล้วก็ดาบเก่งมากเลย นอกจากนี้พวกเขายังมีความยุติธรรมมากด้วย
          ปกติเวลาที่มีสิ่งผิดปกติอยู่ในดินแดนแห่งพวกเหล่าเทพขั้นสูงๆน่ะจะไม่ออกมาจัดการเองหรอกนะ ส่วนมากจะให้เทพองครักษ์นี่แหละมาจัดการพวกเขาก็เลยต้องรับหน้าที่หักหน่อยนะ เฮ้อ..ข้าสงสารพวกเจ้าจริงๆเลยดีนะเนี่ยที่ข้าไม่ได้เป็น ไม่ถูกสิ!ข้าความจำเสื่อมนะนี่ตกลงว่าข้าความจำเสื่อมแน่เปล่าเนี่ย...ทำไมข้าถึงคิดว่าตัวเองไม่ใช่เทพองครักษ์ล่ะ แถมยังมั่นใจมากด้วย! ข้ามันใจมากว่าข้าไม่ใช่ข้ามั่นใจว่าข้ามีระดับที่สูงกว่านี้ แต่มันเป็นไปไม่ได้!พวกเจ้าอย่าลืมสิข้ามีพลังมืดสูงมากเหมือนพลังเทพเลยนะแล้วข้าจะเป็นเทพระดับสูงได้ยังไงกัน...ทำไม...คิดถึงตรงนี้ข้าก็ปวดหัวจนต้องครางออกมาเบาๆ
           ตอนนี้เองเทพองครักษ์คนหนึ่งหันมาทางข้า ซวยแล้ว!ข้าจะบอกให้นะถึงพวกเขาจะถูกส่งไปทำโน่นนี่เยอะแยะแต่ส่วนลึกของความทรงจำข้ามันบอกว่าพวกเขาไม่ได้ไปเป็นกองทัพแบบนี้!ไอ้พวกบ้าเอ๊ยย!พวกเจ้าจัดรูปแบบการรบไม่เป็นใช่มั้ย!ถ้าเจ้าต้องไปแค่จัดการคนๆหนึ่งพวกเจ้าก็จะส่งกองทัพไปแล้วถ้าให้ไปทำลายฐานศัตรูพวกเจ้าจะส่งกองทัพของโลกนี้มาลยมั้ยฮะ!เฮ้ยๆๆๆแต่ข้าล้อเล่นนะเจ้าอย่าทำแบบนั้นนะเดี๋ยวข้ากลายเป็นศัตรูกับพวกเจ้าเมื่อไหร่ข้าจะรับมือพวกเจ้าไม่ไหว
            "จับ'ท่าน'ให้ได้"หนึ่งในเทพองครักษ์ตะโกนลั่นแล้วชี้มาทางข้า
            ท่าน...?ทำไมเรียกข้าว่าท่านล่ะเนี่ย แต่ข้าไม่มีเวลามาวิเคราห์แล้วตอนนี้เทพองครักษ์ทั้งกองทัพกำลังกระหน่ำเข้ามาหาข้าแถมพวกเขาแต่ละคนยังถือ'เส้นเรืองแสง'มาประดับมือไม้ด้วยแน่ะ พวกเขาถือโซ่ศักดิ์สิทธิ์ิอยู่!โซ่ศักดิ์สิทธิ์เป็นโซ่ที่เกิดจาก'คาถาพันธนาการ'โซ่นั่นมันแข็งแกร่งมากขนาดข้ายังไม่สามารถหลุดรอดได้เลย ดวงตาของข้าก็คมกริบขึ้นทันใด ปากก็พึมพำว่า"ทำไม..เทพองครักษ์ไม่น่าจะมีพลังเทพขนาดนั้นนี่นา ถ้าอย่างนั้นโซ่พวกนี้มีคนเสกให้อย่างงั้นเหรอ? แต่ว่า...เสกโซ่ได้มากขนาดนี้...เขาเป็นใครกันนะ...ข้ารู้แค่ว่า...คนๆนั้นน่ากลัวชะมัดเลยแฮะT-T"ไม่รุ้ว่าข้ากังวลไปเองรึเปล่าแต่ข้า..ขนลุกเป็นบ้าเลยแล้สก็รู้สึกอยากหนีจากโซ่นั่นให้เร็วที่สุดด้วย
             "ใช่แล้วครับ ท่านผู้นั้นน่ากลัวก็จริงอยู่..แต่ไม่เท่าท่านหรอกขอรับ"
             "หา?เจ้าว่าไงนะ"ข้าหรี่ตาอย่างน่ากลัว เจ้าเทพนี่พูดอะไรเนี่ย ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเลย
             เทพคนนั้นไม่กลัวแม้แต่น้อยแถมยังพูดอย่างแข็งกร้าวว่า"ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นนะครับ จริงสิท่านรีบกลับไปกับพวกเราเถอะนะครับ ตอนนี้ท่านเกรเซียกับท่านควอเชอร์ก็โกรธมาก บอกว่าถ้าท่านไม่กลับไปจะไปตามล่าท่านด้วยตัวเอง!แล้วไม่ใช่แค่นั้นหรอกพวกกระผมก็จะตามล่าท่านเช่นกัน!ดังนั้นได้โปรดกลับไปกับพวกเราเถอะ!"
              "เจ้าพูดเรื่องอะไรเนี่ย! แล้วเกรเซียร์กับควอเชอร์นั่นใครกันน่ะ ข้า...หรือว่าพวกเจ้ารู้จักข้า?งั้นข้าเป็นใครอ่ะ?เจ้าบอกข้าหน่อยสิ"ข้าตวาดกลับด้วยความโมโหแต่ก็ต้องเปลี่ยนมาถามด้วยความสงสัยแทน
               เหล่าเทพองครักษ์ต่างอึ้งกันเป็นแถว รวมทั้งเจ้าเทพที่พูดเมื่อกี้นี้ด้วย เทพที่พูดได้สติจึงพูดอย่างไม่อยากเชื่อว่า"ท...ท่านจำไม่ได้เหรอครับ?"จากนั้นก็หันไปตะโกนกับพวกเทพข้างหลังว่า"เร็วเข้า!จับท่านไว้ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน ยังไงท่านก็คงไม่เปลี่ยนนิสัยที่ชอบเที่ยวเล่นหรอก...เอาเป็นว่า..ต้องจับไว้ก่อน!"
               ทันใดนั้นเจ้าโซ่ที่ประดับอยู่ในมือของพวกเขา ก็เหวี่ยงพุ่งตรงมาหาข้านับร้อยทำให้ข้าไม่มีที่หลบ จากนั้นข้าก็สติเริ่มเลอะเลือนเพราะโซ่ของไอ้บ้าตัวไหนไม่รู้มันเหวี่งมาโดนหัวข้าอย่างแรง!  คอยดูนะข้าฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ข้าจะไปคิดบัญชีกับเจ้า! ก่อนข้าจะสลบไปข้าก็เหลือบไปมองทางที่โซ่ถูกเหวี่ยงมา อื้มแกนี่เอง!คอยดูเถอะจากการพูดของพวกเจ้าข้าคงจะมีระดับสูงมากสินะ ข้าจะจัดการเจ้าให้สาสมเล้ยยย
                "ยกโทษให้ข้าเถอะท่านเบลส"เสียงนี้สะท้อนอยู่ในหัวข้าก่อนจะสลบไป...
                ...ข้าลืมตาขึ้น ที่นี่...ที่ไหน?ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย เดี๋ยวนะ!ข้าโดนเจ้าเทพองครักษ์บ้านั่นเหวี่ยงโซ่ใส่หัวนี่นา ฮึ่ย!คิดแล้วยังแค้นไม่หายอย่าให้ข้าเจอเจ้าเชียวนะข้าจำหน้าเจ้าได้นะเจ้าคนที่ตาสีดำผมสีขาว คนบ้าอะไรฟะเนี่ยทำไมสีผมกัับตามันขัดหูขัดตาข้าแบบนี้ ไม่ถูกดิ!ผมกับตามันต้องขัดแย้งกันชัวร์เลย สีขาวกับดำเนี่ย!อืม...พวกขัดแย้งในตัวเองสินะ
                มาดูที่ๆข้าอยู่กันตอนนี้ข้านอนอยู่บนเตียงตรงซ้ายมุมห้อง ข้าสำรวจห้องนี้อย่างละเอียด มีโต๊ะตัวใหญ่อยู่กลางห้องแล้วก็มีเก้าอี้หรูๆอีกสามตัว นอกจากนี้ยังมีเตียงนอนอีกสองเตียง อยู่ทางขวาของข้า แล้วก็ข้างหน้าเตียงข้า แล้วข้าก็หันไปทางด้านซ้ายของข้าซึ่งก็คือผนัง นั่นมัน...เหล็กกล้านี่!
                "ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้วสินะเบลส..."ระหว่างที่ข้ากำลังคิดถึงเทพที่เหวี่ยงโซ่ใส่ข้าก็มีเสียงใสๆของผู้หญิงดังขึ้น แต่...ทำไมข้าได้ยินเสียงนี้แล้วต้องเสียวสันหลังด้วยนะแถมแอบรู้สึกนิดๆว่าเสียงหวานนี้มีรังสีโหดเหี้ยมออกมาหน่อยแฮะ...

                ข้า'ฝืน'ใจหันกลับไปดูแล้วก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ข้าอย่างอบอุ่นด้วยท่าทางสง่างาม นางมีตาสีฟ้าเหมือนสีของท้องฟ้า เส้นผมสีเงินยาวถูกรวบเป็นหางม้าโดยมีกิ๊บรูปดาบติดอยู่ ผิวสีขาวผุดผ่องราวกับหิมะ นางใส่ชุดสีขาวมีลายสีฟ้าอ่อนประดับอยู่ ท่อนบนเป็นชุดประจำเผ่าเทพ ส่วนท่อนล้างเป็นกางเกงขาสั้นที่ยาวไม่ถึงหัวเข่า ดูเผินๆแล้วเหมือนเจ้าหญิงแห่งนภาไม่มีผิด
                แต่ที่ข้านึกไม่ถึงคือจู่ๆเจ้าหญิงปห่งนภาก็ประเคนธนูคริสตัลมาให้ข้า ลูกธนูเป็นแก้วใสๆเหมือนคริสตัลแต่ลูกธนูนั่นกลับสามารถทะลุผนังห้องนี้ได้ เอ่อ...ถ้าข้าจำไม่ผิดนั่นมัน...เหล็กกล้านะ ข้าพูดปนหัวเราะว่า"เหอๆๆข้าจำผิดใช่มั้ย?นั่นคงไม่ใช่เหล็กกล้าสินะ นั่นมันต้องเป็นหินบางที่เอามาทำเป็นผนังเพื่อประหยัดงบสินะฮ่าๆๆ"สุดท้ายขาของข้าก็ค่อยๆก้าวลงจากเตียงช้า...ช้า....กะว่าถึงพื้นเมื่อไหร่ข้าจะ...เผ่นแบบไม่คิดชีวิตเล้ยยย!!
                ท่าทางข้าจะประเมิณฝีมือนางต่ำไป ขาข้ายังไม่ทันเลยขอบเตียงนางก็ช่วยเอาธนูคริสตัลมา'ยึด'ขอบเตียงให้ข้าซะด้วยสิ แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า"เจ้าจะไปไหนงั้นเหรอ? เจ้ารู้รึเปล่าว่าพวกข้าตามหาเจ้ามานานเท่าไหร่แล้วนี่...เจ้ายังคิดจะหนีอีกหรอ ควอเจ้าว่าเราจัดการยังไงดีล่ะ อัดให้น่วมแล้วลากกลับไปดัดนิสัยดีมะ"นางหันไปถามคนอีกคนที่อยู่ข้างหลังนาง
                 ถึงข้าจะรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับคำพูดของนางแต่ข้าก็อดไม่ได้ที่จะไปมองคนข้างหลังเขาเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีฟ้า ตาสีเขียวเหมือนใบไม้ เขาสวมชุดสีขาวเหมือนกันคล้ายกับชุดเทพองครักษ์ แตกต่างกันตรงที่เป็นชุดแขนสั้น แล้วก็มีตราอยู่ตรงอกด้วย ท่าทางของเขาเหมือนเย็นชาแต่ข้ามองออกนะเขาต้องเป็นเทพบุตรมาช่วยข้าแน่ๆเลย ช่วยข้าจากยัยปีศาจนภาเนี่ย ฮือๆๆ
                 ข้ามองเขาด้วยความคาดหวังน้ำตาเอ่อคลอเบ้า เขาเหลือบไปด้านหลังนิดนึงแล้วพูดอย่างไม่ไว้ไมตรีว่า"อืม"สั้น ง่าย ได้ใจความ...ฮือๆๆ
                  แล้้วยัยปีศาจนั่นก็กลับมายิ้มอบอุ่นพร้อมพูดว่า"เบลสเจ้าต้องยอมพวกข้านะ เพราะพวกข้าเป็นห่วงเจ้าไม่อยากให้เจ้าได้รับอันตรายน่ะถึงทำแบบนี้ ฮิๆ"ข้าว่าข้าได้รับอันตรายเพราะพวกเจ้าน่ะแหละแล้วก็อย่าหัวเราะเลยนะข้าขอร้องข้าเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของปีศาจก่อนเกิดภัยพิบัติเลยอ่ะ
                   พูดจบการกระทืบที่โหดร้ายก็เริ่มขึ้นแล้วยัยนั่นก็พูดอีกว่า"ข้าทำเพื่อไม่ให้เจ้าได้รับอันตรายนะ ว่าแต่ว่า...เจ้าจะให้ข้าเบามือหน่อยมั้ยจะได้ไม่เจ็บมากไง"