เทพธิดาดอกไม้

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            ไม่น่าเชื่อว่ามีอีกมุมเล็ก ๆ ของโลกใบนี้มีสิ่งมีชีวิตที่อับเฉา  มีเพียงแสงสว่างจากช่องแมลงสาบแทะเล็ก ๆ ที่ช่วยส่องลำแสงอันเบาบางตรงมายังเรือนร่างเล็ก ๆ ที่โค้งงอ  เสียงหยดน้ำที่ดัง ติ๊งๆ หยดมาเป็นบางครั้งบางคราวตรงมายังเรือนร่างของเธอ  นี้นับว่าเป็นความโชคดีบนความโชคร้ายหรือเปล่า  มันเป็นความมหัศจรรย์ไม่คิดเลยห้องใต้บันใดเล็ก ๆ ที่ถูกปิดมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี  นับตั้งแต่เจ้าของบ้านผู้แสนวิเศษณ์จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา

            ตอนนี้เธอช่างเปาะบางเหลือเกิน  สีผิวซีดจาง ๆ นับวันจะยิ่งเลือนรางลงไปทุกที สองมือเล็กๆ ที่เคยตั้งชูขึ้นอย่างสวยงามเมื่อครั้งยังแบเบาะ  บัดนี้ได้เปลี่ยนมาห้อยตกลงแนบลำตัว อย่างน่าใจหาย  ใบหน้าซีด ๆ ไร้ชีวิตชีวาก้มต่ำลงมองพื้นเกือบตลอดเวลา  นาน ๆ ทีเธอจะขยับไปมองแหล่งกำเนิดแสงบ้าง  บางครั้งเธอก็ไม่รู้ตัวเองเลยว่าสามารถจ้องมองสิ่งนั้นได้นานเพียงใด  เธอหวังแค่เพียงว่าแสงระยิบระยับจะสามารถเสกให้ลอยไปได้ตามที่ใจปรารถนาสักวันหนึ่ง

            จนวันหนึ่ง  แมงมุมตัวใหญ่ได้หลงเข้ามา บัดนี้เขากลายเป็นเพื่อนผู้แสนดี  ผู้ที่สามารถมองตัวเธอเป็นผู้วิเศษณ์เหมือนเทพธิดาที่พระเจ้ามาเติมความสดใสให้โลกแห่งความมืดมิด  เขาจึงมอบชื่อ เธอให้เป็น ท่านเทพธิดาดอกไม้  สิ่งนี้ทำให้เธอตระหนักได้ว่าชีวิตนี้ยังมีสิ่งที่มองเห็นความวิเศษณ์ในตัวเธอ 

            ผู้คุ้มกันมักจะใช้เวลาว่างจากการเสวนาต่าง ๆ นา ๆ หันมาถักทอเส้นใยเป็นสายเต็มห้องไปหมด  เขาให้เหตุผลว่าบ้านที่น่าอยู่ คือ บ้านที่อบอุ่น  ดังนั้นเขาจึงต้องเพิ่มลวดลาย เล็ก ๆ น้อย ๆ เข้าไปด้วย  แรก ๆ ก็เล็กน้อยสวยพองาม  แต่เดี๋ยวนี้จะขยันมากไปหน่อย  ทุกที่ทุกมุมจะต้องมีการอวดฝีมือการถักทอของผู้คุ้มกันอยู่เสมอ

            จนวันหนึ่ง  เขาเกิดมีความคิดดี ๆ ขึ้นมาจึงเสนอว่า  เขาน่าจะถักเสื้อสวย ๆ ให้เทพธิดาสักผืน  เพื่อเป็นเกียรติประวัติแก่วงค์ตระกูล  ด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า  จากนั้นมือทั้งแปดก็พันไปพันมาได้สักพักหนึ่ง  ไม่กี่ชั่วอึดใจเทพธิดาก็เหมือนตัวหนอนอยู่ในฝักดี ๆ นี้เอง  เธอรู้สึกว่าอยู่ในที่มืด ๆ นี้แย่แล้วแต่อยู่ในเส้นใยนี้มันแย่กว่าอีก  ด้วยความโชคดี  บังเอิญว่าคืนนั่นฝนตกรุนแรงมาก  น้ำจึงหยดมาถี่มากละลายเส้นใยนั้นให้หมดไป  ผู้คุ้มกันรู้สึกเสียใจมาก  เขาบอกว่า  เขาไม่สามารถหันหน้าไปเจอลูกหลานได้อีกแล้วมันเป็นความอัปยศอย่างสูง  เขาสาบานได้เลยว่าชาตินี้จะทำให้สำเร็จจงได้  เธอเองก็ได้แต่ถอนใจเรื่อยมา

            โลกความมืดแห่งนี้ยังมีนักสัญจรขาประจำไป ๆ มา ๆ เสมอ  สิ่งที่ได้นำมาทุกครั้งมักจะก่อให้เกิดอาการเฟ้อฝัน  กระตุ้นความคาดหวังต่าง ๆ นา ๆ อยู่เสมอ  เขามักจะอวดอ้างว่าโลกแห่งแสงสว่างนั้น  มักจะมีสิ่งที่น่ากลัวและสิ่งที่น่าหลงใหลในคราวเดียวกัน  ผู้คนร่างยักษ์มักจะเกรงกลัวเขาเสมอแหละ  บางคนถึงกับร้องไห้เมื่อเจอ  ดังนั้นเขานี้แหละเจ้าครองโลกอย่างแท้จริง  ทุกครั้งนักสัญจรจะเล่าแล้วลงเอยด้วยข้อความเหล่านี้ทุกครั้ง  และเขาจะไม่ลืมที่จะปิดท้ายเรื่องด้วยข้อความที่ว่า

            “  ท่านเทพธิดาผู้อับเฉา  ท่านน่าจะมีโอกาสได้สัมผัสบ้างนะ  น่าเสียดายจริง ๆ  นี้คงเป็นบุญวาสนาไม่เพียงพอ  แต่อย่างลืมละถ้ามีโอกาสบอกข้าพเจ้าผู้เก่งกาจละ ... ”  ทุกครั้งที่นักสัญจรเล่าจบ  รอยยิ้มของเธอจะลบเลือนไปทุกที 

ถ้าเพียงแต่ฉันสามารถใช้รากเป็นขาได้สามารถเดินไปได้ทุกทิศทางโลกนี้คงน่าอยู่  ก็มีแต่ผู้คุ้มกันที่เข้าใจจิตใจได้บ้าง

“  ท่านเทพธิดา  อย่าไปเชื่อคำพูดของเจ้าแมลงสาบจอมโวเลย  ที่ข้ารู้มามีแต่คนเกลียดมันไม่ได้มีคนเกรงกลัวอย่างที่มันว่า  ที่คนร้องไห้คือเขาคิดว่ามันน่าขยะแขยงจะตายไป..”  ผู้คุ้มกันหยุดนิ่งสักพัก  แววตามุ่งจับแสงเหลืองอร่ามที่สวยงาม  “  จริงอยู่ข้างนอกอาจจะดูน่ารื่นรมย์แต่ตราบใดที่มีความหวัง  เราก็มีโอกาสได้เห็นมันนะ  ”