" ลุ้นรักล้นใจของยัยสาวเปิ่น " -o-*

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนนี้ >> พบเจอ

สมสะอางเดินเข้าไปทางหลังร้าน เนื่องจากบ้านของเธอเป็นตึกแถว4ชั้น ติดถนนในย่านการค้าแห่งหนึ่ง  ชั้นล่างเปิดเป็นร้านเบเกอรี่ ส่วนอีก3ชั้นเป็นที่พักอาศัย
        
 " มาแล้วหรอลูก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป  " หญิงวัยกลางคน ร่างอวบ ผมมวยเป็น

ปมไว้ที่ด้านหลัง ผิวขาวท่าทางใจดี หันมาบอก เมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามา

" รับทราบเจ้าค่า "สมสะอางตะโกนรับคำผู้เป็นมารดา ก่อนจะวิ่ง ตัวปลิวขึ้นไปข้างบน

หญิงสาววิ่งลงมาในชุด เสื้อยืดสีขาวลายโดเรมอน กับกางเกงขาสั้นสีฟ้า เมื่อดูกับรูปร่างของเธอซึ่งไม่สูงมากนัก และออกจะผอมไปสักหน่อย  หน้าตาที่เกลี้ยงเกลา อมชมพู แล้วก็ไอ้แว่นหนาๆ บนใบหน้า ทำให้หญิงสาว ดูเด็กกว่าวัยไปโข๋ เรียกได้ว่า ถ้าบอกว่าเธอ อยู่แค่ม.2 ยังมีคนเชื่อเลย

" แม่จ๋า ให้สะอางช่วยไรบ้าง บอกมาเลย ลูกสาวสุดสวยพร้อมแว้วว " เสียงใสของ

สาวน้อยที่ดังมาก่อนตัว

" ว๊ายๆๆ  โครม!! " และด้วยความรีบร้อนไม่ระมัดระวังของเจ้าหล่อนนั้นเอง ทำให้ชน

เข้ากับเด็กในร้านที่กำลังถือถาดขนมไปอบ เสียงถาดตกกระทบพื้นดังกังวาล  ขนมในถาดกระจายไปคนละทิศละทาง  ทำให้แขกที่นั่งอยู่หน้าร้าน ต่างมองหาต้นตอของเสียง กันอย่างุนงง

คุณสมศรีต้องรีบวางมือจากอุปกรณ์ ทำขนมเบื่องหน้าอย่างกระทันหัน แล้วรีบวิ่งไปดูลูกสาวจอมซุ่มซ่าม 

" อีกแล้วลูกเอ้ย เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ย " คุณสมศรี พูดพรางหมุนตัวลูกสาวเพื่อหารอยฟก ช้ำ ดำ เขียว

" ไป นั่งเฉยๆ เลยเรา ไม่ต้องช่วยแม่แล้ว เดี๋ยวรอขับรถพาแม่ไปส่งของอย่างเดียว "

" อ้าว ทำไมแม่ต้องไปส่งเองหละค่ะ ปกติก็เห็นแต่ให้พี่ต้องไป " สมสะอางถามมารดาอย่างสงสัย

" ก็เจ้าเนี่ย เป็นเพื่อนแม่เอง ที่เค้ามาสั่งขนมเยอะๆวันนั้นไง จะเอาไปเลี้ยงต้อนรับลูกเค้าที่จบโทกลับมาจากอังกฤษ แม่ก็เลยว่าจะเอาขนมไปส่งเอง แล้วจะได้ไปแสดงความยินดีกับเค้าด้วย "

" อ๋อออออ " สาวแว่นเปล่งเสียงออกมาคล้ายว่าจะเข้าใจ

แต่แล้วก็ถูกเจ้าหนู จำมัย เขาสิงอีก

" แล้วทำไมไม่ให้คุณพ่อขับไปหละค่ะ ก็จะได้ไปเป็นเพื่อนแม่ "

" ก็รู้ว่าพ่อเราหนะชอบงานไฮโซแบบนี้กับเค้าที่ไหน โน้นไปขลุกอยู่กับต้นมะม่วงที่

บ้านสวนฝั่งธนโน้น เห็นบอกว่าเย็นๆจะกลับ "

คุณนิพนธ์พ่อของสมสะอาง เป็นอดีตเกษตรจังหวัด ที่เกษียณตัวเอง ออกมาทำสวนผลไม้ตามความฝัน และเปิดร้านเบเกอร์รี่เล็กๆให้กับภรรยา และที่มาเปิดร้านในย่านการค้ากลางกรุงแบบนี้ก็เพราะ เพื่อให้สมสะอางลูกสาวคนเดียวได้เดินทางไปมหาวิทยาลัยสะดวก แล้วก็ไม่อยากให้ลูกสาวอยู่หอพักคนเดียว

" ค่า า     แ ล้ ว คุ ณ ห ญิ ง แ ม่ จ ะ ไ ป กี่ โ ม ง ค้ า " สาวแว่นทำหน้าทะเล้นขานรับมารดาเสียงยืดยาว

 เปี๊ย! " นี้แหนะ ทะเล้นนักนะเรา "

เสียงฝ่ามืออรหันต์ ของคุณสมศรีกระทบเข้ากับลูกสาวจอมทะเล้น ซึ้งออกจะเป็นการหยอกล้อ มากกว่า จริงจัง

" เสร็จพอดี นี้ก็ 4 โมง กว่าแล้ว ไปตอนนี้แหละจ๊ะ  แม่ตัวดี แล้วนี้จะไปชุดนี้จริงๆหรอเนี่ย "

คุณสมศรีบอกพรางกวาดตามองลูกสาว

สมสะอางก้มลงมองดูตัวเอง แล้วเงยหน้ามองมารดาอย่าง งง

" มันน่าเกลียดตรงไหนค่ะ หนูไม่ได้จะเข้าไปในงานกับคุณแม่ซักหน่อย เดี๋ยวส่งเสร็จ

แล้วหนูจะกลับก่อนแล้วค่อยไปรับทีหลัง " สาวแว่นบอกกับมารดา

" แล้วทำไมเราไม่เข้าไปกับแม่หละ " คุณสมศรีถามลูกสาว

" ก็หนูไม่ชอบงานยังงี้นี้ค่ะ แล้ววันนี้หนูก็มีการบ้านด้วย " สาวแว่นอ้าง

" เอา ตามใจ ๆ ไป รีบไปกันได้แล้ว " คุณสมศรีบอกลูกสาวแล้วก็ไปจัดการให้คนงานเอาของขึ้นรถ

แม้ว่าบ้านที่บ้านเอาขนมไปส่งนั้น จะอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรที่ไม่ไกลจากร้านมากแต่ก็ใช้เวลาในการเดินทางไม่น้อยตามระยะทางเลยทีเดียว
เนื่องจากทั้งสองที่นั้นอยู่ในย่านชุมชน ที่ขึ้นชื่อว่ารถติดเป็นอย่างมาก

-----------------------------------------------------

ตอนนี้เบลอมากเลย ขอชะแวปไปชาร์ตพลังก่อนนะค่ะ