ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขอย้ำ >> ฉันจริงจัง
" สะอางแกจะทำจริงๆหรอ ฉันว่ามันไม่ง่ายเลยนะแก " สาวตุ้ยนุ้ยพูดขึ้นขณะมองหน้าเพื่อนสาวที่มีท่าทางจริงจัง
" มาถึงขนาดนี้แล้ว แกก็ให้มันทำๆไปเถอะ มันจะได้รู้สึกโล่งอกซะทีนะแก " หญิงอกสามศอกของกลุ่มพูดขึ้นบ้าง หลังจากอดรนทนอยู่ได้นิดเดียว
" แต่ฉันว่า..." สาวตุ้ยนุ้ยที่กำลังจะทานเพื่อนอีกครั้งก็ต้องชะงัก เมื่อเพื่อนสาวหันมาแล้วพยัคหน้าอย่างคนที่กำลังจะเอาจริง และกระชับสิ่งของในมือเข้าอย่างเรียกความมั่นใจเต็มที่
วันนี้สมสะสาง อยู่ในชุดนิสิตที่ถูกระเบียบ ดูสะอาดสะอ้านทีเดียว ผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าไว้ที่กลางหัว สองเท้าของเธอก้าวออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ก้มหน้าก้มตาพยายามก้าว ตรงไปยังโต๊ะของผู้ชายคนหนึ่ง
" อาจารย์ค่ะ หนูมาส่งงานค่ะ "
หญิงสาวยื่นแฟ้มงาน ไปตรงหน้าของชายหนุ่มรุ่นพ่อ ที่เธอเรียกว่าอาจารย์ อย่างหวาดๆ
ก็แหมใครๆก็รู้กิติศัพท์ ของอาจารย์ทวี ดี ว่าถ้านิสิตคนไหนส่งงานช้า มีหวังไม่โดนหักคะแนนครึ่งหนึ่ง ก็อดส่งงาน แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้นิสิตต่างหวาดกลัวแกหรอก แต่เป็นเพราะหน้าตาที่ละม้ายคล้ายยักวัดแจ้ง และ การพูดจาที่เตร่งขรึมของแกต่างหากที่เล่นเอาขนลุก แล้วยังไอ้ข่าวลือแปลกๆที่ว่า ถ้าใครเห็นแกยิ้มนะ มีอันเป็นไปทุกราย มันก็ดูจะไร้สาระเอาการอยู่สำหรับข่าว แต่ที่น่าแปลกจริงๆก็คือไม่เคยมีใครเห็นแกยิ้ม
และถ้าคุณจะแอบเอางานไปส่งตอนแกไม่อยู่หละก็ ฝันไปเลยว่างานของคุณจะได้รับการพิจารณาให้คะแนนจากแก เพราะถ้าแกไม่เห็นคนที่เอามันมาวางแล้ว งานฉบับก็จะลอยระลิ้วลงสู้ก้นบึ้งของถังขยะใบงามข้างโต๊ะแกนั้นแหละ
" ผมจะไม่ถามอะไรคุณมากนะ เพราะคุณก็คงรู้กฎผมดีอยู่แล้ว เอาเป็นว่าคะแนนของคุณจะถูกหักออกครึ่งหนึ่งจากที่คุณจะได้รับแล้วกัน เชิญ!"
" ขอบคุณค่ะ " หญิงสาวพนมมือไหว้อย่างลวกๆ แล้วก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องอย่างกับพื้นห้องนั้นร้อนเสียเต็มประดา
" เป็นไงบ้างแก " สองสาวเพื่อนซี้ที่รออยู่หน้าห้อง วิ่งกรูมาหาเพื่อนสาวที่เดินลิ้วออกมาจากห้องพักอาจารย์ด้วยสีหน้าสลด
" เค้าไม่ให้ส่งก็ไม่เป็นไรหรอกแก เดี๋ยวงานหน้าค่อยทำใหม่ เอาให้ดี เอาให้เต็มไปเลย " คุณตุ่นปลอบใจเพื่อนสาว
" อืมใช่ งานหน้าฉันจะเตือนแก ทุกวันเลยนะว่าต้องส่งวันไหน " สาวจ้ำม้ำร่วมปลอบเพื่อน
" ใครว่าย๊ะ เค้าให้ฉันส่งแล้วต่างหาก ถึงคะแนนจะเป็นไปตามกฎของแกก็เถอะ ดีกว่าช่องนี้ไม่มีคะแนน " สาวแว่นเงยหน้ามายิ้มทะเล้นใส่เพื่อน
" โอ๊ยฉันก็นึกว่าแก อดส่งซะอีก ทำหน้ายังกับ แมวโดนตัดหาง " นางสาวตุ่น ประชดเพื่อน
" อืมๆได้ส่งก็ดีแล้ว ไป ไป หาไรกินกันดีกว่า ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย " กระปุกสาวตุ้ยนุ้ย โอดครวญบอกเพื่อน
" นังนี้ เห็นแก่กินชะมัด " สาวตุ่นแบะปากใส่เพื่อนสาวร่างอ้วน
หลังจากสามสาวเข้ามานั่งในร้านอาหารบรรยายกาศดีที่อยู่แถวๆมหาวิทยาลัย และสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว
" เฮ้ยเดี๋ยวกินเสร็จแล้ว ฉันกลับก่อนนะ วันนี้รีบ พอดีแม่มีลูกค้ามาสั่งขนมเยอะ เห็นว่าจะเอาไปเสี้ยงต้อนรับลูกหลานอะไรของเค้านี้แหละ เวอร์ชะมัด แต่ก็ดี บ้านฉันจะได้มีตังค์เยอะๆ "
บ้านของสมสะอางเปิดร้านเบเกอรี่ เป็นที่รู้กันของสองสาวเพื่อนซี้ว่า ถ้าสมสะอางบอกว่าจะกลับไปช่วยงานที่บ้าน แสดงว่าต้องมีการสั่งขนมเยอะจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่าเวลาอื่นหล่อนจะไม่อยู่ช่วยที่บ้านหรอกนะก็ช่วยบ้างถ้าว่างหรือไม่มีอะไรทำ เพราะจริงๆแล้วที่บ้านก็มีคนงานทำอยู่แต่ถ้ามันเยอะจริงๆหล่อนก็ต้องกลับไปช่วย
" อืมย๊ะ แม่คนเห็นแก่เงิน "สาวตุ่นประชด
" เค้าเรียกว่าคนรักครอบครัวต่างหากย่ะ "สาวตากลมแย้งเพื่อน
กึก' สายตาของสาวผมหางม้าหยุดนิ่งอยู่กับที่หันเมื่อพบ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะหลังสุดติดระเบียงผู้ที่เคยตกเป็นประเด็นอยู่บนโต๊ะอาหารของเธอกับหมู่เพื่อนเมื่อราวๆสามอาทิตย์ที่แล้ว เนื่องจากเธอตั้งใจที่จะเอาเขามาทำแฟนให้ได้ แต่ก็นั้นแหละ เรื่องราววุ่นวายมากมายที่ผ่านเข้ามาในหัวเธอแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็น เรื่องเรียน เรื่องรายงาน แล้วไหนยังต้องช่วยงานที่บ้านอีก ประกอบกอบเธอไม่ได้เห็นหน้าเค้าเลย ทำให้เธอลืมเรื่องที่กล่าวไว้อย่างมาดมั่นกับเพื่อนเสียสนิท
" นั้นพี่พอลนี้นา เอ๊ะมากับใครหนะสวยจัง สงสัยยัยแซนดร้าคงโดนสลัดทิ้งไปแล้วแน่เลยฮะๆ สมน้ำหน้า " สาวตุ่นพูดกลั่วหัวเราะ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดชมหญิงสาวที่นั่งอยู่กับหนุ่มพอลนั้นจะทำให้หน้าของเพื่อนสาวผมหางม้าสลดลง
กระปุกสาวจ้ำม้ำสังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวจึงเอ่ยขึ้น " เฮ้ย สะอาง แกยังไม่เลิกชอบพี่พอลอีกหรอว่ะ ฉันนึกว่าแกเลิกชอบพี่เค้าแล้วซะอีก เห็นไม่ได้พูดถึงตั้งนานแล้ว "
" แก เนี่ยรักแรกของฉันเลยนะ จะให้ฉันเลิกง่ายๆได้ไง แล้วที่ฉันไม่พูดถึงอ่ะก็เพราะว่างานมันยุ่งๆจนฉันลืมนึกถึงอ่ะ "
" แหมยัยนี้ คนบ้าที่ไหนมันจะไปลืมคนที่ตัวเองรัก ตัวเองชอบย่ะ อย่างแกหนะไม่ได้ชอบเค้าจริงหรอก " สาวตุ่นพูดอย่าคนมองเพื่อนออก
" อะไรกันพวกแก ฉันแค่ลืมเค้าไปแป๊บเดียวเองนะ พวกแกก็มาหาว่าฉันไม่ได้ชอบเค้าจริงจัง ฉันชอบเค้าจริงๆนะจะบอกให้ "
สองสาวเพื่อนซี๊ของสาวแว่นมองกันแบบขอความเห็นแล้วก็พยัคหน้าให้กัน
" เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล พวกเราจะเชื่อที่แกพูดก็แล้วกันนะสะอาง แต่แกจะทำยังไงต่อไปหละ " สาวจ้ำม้ำถามเพื่อน
" ใช่แกจะทำยังไง แกมองดูนั้นสิ " สาวตุ่นพยักเพยิอ หน้าให้เพื่อนสาวมองไปทางโต๊ะของหัวข้อสนทนา
" แกมองดูความสนิทสนมของเค้านะ ดูสิ กระหนุ่งกระหนิงซะขนาดนั้น แล้วยังจะหน้าตาของสาวเจ้านั้นอีก แกจะเอาอะไรไปสู้เค้า ยัยสะอาง " สาวตุ่นพูดยืดยาว
" ใช่ พวกเราไม่ได้ว่าแกไม่น่ารักนะ สะอาง แต่ฉันว่าแกคงไม่ใช่สเป็กของพี่พอลเค้าหรอก " สาวจ้ำม้ำบอกเพื่อนอย่างอ้อมๆ
" มีทางเดียวที่จะทำให้แกไปอยู่ในสายตาของพี่พอลได้ ก็คือ แกต้องเปลี่ยนแปลงตัว ต้องเป็นแบบลุกสาวเปี้ยว" สาวตุ่นพูดขึ้น
" ไม่เอาอ่ะ " สาวแว่นส่ายหัว " ฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น ถ้าเค้าจะชอบฉันก็ต้องเพราะฉันเป็นฉันเท่านั้น ฉันจะยอมเปลี่ยนแปลงก็ต่อเมื่อเค้าเป็นแฟนกับฉันแล้ว แล้วก็เป็นคนขอร้องฉันเอง " สาวแว่นพูดต่อด้วยความมั่นใจ
" งั้นแกก็หาทางไปเถอะ คงจะมีหรอกย่ะ " สาวตุ่นว่า
" เฮ้ยกี่โมงแล้วเนี่ย ว๊ายๆบ่าย3แล้ว ฉันไปก่อนนะพวกแก ไว้หารทีหลังนะ แล้วดึกๆจะประชุมสายละกัน " สาวแว่นกระเด้งออกจากเก้าอี๋ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที
" มันจะรีบอะไรหนักหนาเนี่ย "
สองสาวที่เหลือต่างส่ายหัวในความ เปิ่น โก๊ะ ของเพื่อนไปตามๆกัน
" แล้วยังงี้มันจะมีหวังได้ควงพี่พอลมั๊ยเนี่ย " สาวตุ่นพูด
" อืมนั้นสิ " ตามด้วยเสียงเออ ออ ของสาวร่างใหญ่
---------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปอีกตอนแล้วค่า
นึกว่าจะจบตอนไม่ลงซะแล้ววว
ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากจริงๆนะค่ะ
จะพยายามอัฟต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
จุ๊บๆ
" มาถึงขนาดนี้แล้ว แกก็ให้มันทำๆไปเถอะ มันจะได้รู้สึกโล่งอกซะทีนะแก " หญิงอกสามศอกของกลุ่มพูดขึ้นบ้าง หลังจากอดรนทนอยู่ได้นิดเดียว
" แต่ฉันว่า..." สาวตุ้ยนุ้ยที่กำลังจะทานเพื่อนอีกครั้งก็ต้องชะงัก เมื่อเพื่อนสาวหันมาแล้วพยัคหน้าอย่างคนที่กำลังจะเอาจริง และกระชับสิ่งของในมือเข้าอย่างเรียกความมั่นใจเต็มที่
วันนี้สมสะสาง อยู่ในชุดนิสิตที่ถูกระเบียบ ดูสะอาดสะอ้านทีเดียว ผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าไว้ที่กลางหัว สองเท้าของเธอก้าวออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ก้มหน้าก้มตาพยายามก้าว ตรงไปยังโต๊ะของผู้ชายคนหนึ่ง
" อาจารย์ค่ะ หนูมาส่งงานค่ะ "
หญิงสาวยื่นแฟ้มงาน ไปตรงหน้าของชายหนุ่มรุ่นพ่อ ที่เธอเรียกว่าอาจารย์ อย่างหวาดๆ
ก็แหมใครๆก็รู้กิติศัพท์ ของอาจารย์ทวี ดี ว่าถ้านิสิตคนไหนส่งงานช้า มีหวังไม่โดนหักคะแนนครึ่งหนึ่ง ก็อดส่งงาน แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้นิสิตต่างหวาดกลัวแกหรอก แต่เป็นเพราะหน้าตาที่ละม้ายคล้ายยักวัดแจ้ง และ การพูดจาที่เตร่งขรึมของแกต่างหากที่เล่นเอาขนลุก แล้วยังไอ้ข่าวลือแปลกๆที่ว่า ถ้าใครเห็นแกยิ้มนะ มีอันเป็นไปทุกราย มันก็ดูจะไร้สาระเอาการอยู่สำหรับข่าว แต่ที่น่าแปลกจริงๆก็คือไม่เคยมีใครเห็นแกยิ้ม
และถ้าคุณจะแอบเอางานไปส่งตอนแกไม่อยู่หละก็ ฝันไปเลยว่างานของคุณจะได้รับการพิจารณาให้คะแนนจากแก เพราะถ้าแกไม่เห็นคนที่เอามันมาวางแล้ว งานฉบับก็จะลอยระลิ้วลงสู้ก้นบึ้งของถังขยะใบงามข้างโต๊ะแกนั้นแหละ
" ผมจะไม่ถามอะไรคุณมากนะ เพราะคุณก็คงรู้กฎผมดีอยู่แล้ว เอาเป็นว่าคะแนนของคุณจะถูกหักออกครึ่งหนึ่งจากที่คุณจะได้รับแล้วกัน เชิญ!"
" ขอบคุณค่ะ " หญิงสาวพนมมือไหว้อย่างลวกๆ แล้วก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องอย่างกับพื้นห้องนั้นร้อนเสียเต็มประดา
" เป็นไงบ้างแก " สองสาวเพื่อนซี้ที่รออยู่หน้าห้อง วิ่งกรูมาหาเพื่อนสาวที่เดินลิ้วออกมาจากห้องพักอาจารย์ด้วยสีหน้าสลด
" เค้าไม่ให้ส่งก็ไม่เป็นไรหรอกแก เดี๋ยวงานหน้าค่อยทำใหม่ เอาให้ดี เอาให้เต็มไปเลย " คุณตุ่นปลอบใจเพื่อนสาว
" อืมใช่ งานหน้าฉันจะเตือนแก ทุกวันเลยนะว่าต้องส่งวันไหน " สาวจ้ำม้ำร่วมปลอบเพื่อน
" ใครว่าย๊ะ เค้าให้ฉันส่งแล้วต่างหาก ถึงคะแนนจะเป็นไปตามกฎของแกก็เถอะ ดีกว่าช่องนี้ไม่มีคะแนน " สาวแว่นเงยหน้ามายิ้มทะเล้นใส่เพื่อน
" โอ๊ยฉันก็นึกว่าแก อดส่งซะอีก ทำหน้ายังกับ แมวโดนตัดหาง " นางสาวตุ่น ประชดเพื่อน
" อืมๆได้ส่งก็ดีแล้ว ไป ไป หาไรกินกันดีกว่า ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย " กระปุกสาวตุ้ยนุ้ย โอดครวญบอกเพื่อน
" นังนี้ เห็นแก่กินชะมัด " สาวตุ่นแบะปากใส่เพื่อนสาวร่างอ้วน
หลังจากสามสาวเข้ามานั่งในร้านอาหารบรรยายกาศดีที่อยู่แถวๆมหาวิทยาลัย และสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว
" เฮ้ยเดี๋ยวกินเสร็จแล้ว ฉันกลับก่อนนะ วันนี้รีบ พอดีแม่มีลูกค้ามาสั่งขนมเยอะ เห็นว่าจะเอาไปเสี้ยงต้อนรับลูกหลานอะไรของเค้านี้แหละ เวอร์ชะมัด แต่ก็ดี บ้านฉันจะได้มีตังค์เยอะๆ "
บ้านของสมสะอางเปิดร้านเบเกอรี่ เป็นที่รู้กันของสองสาวเพื่อนซี้ว่า ถ้าสมสะอางบอกว่าจะกลับไปช่วยงานที่บ้าน แสดงว่าต้องมีการสั่งขนมเยอะจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่าเวลาอื่นหล่อนจะไม่อยู่ช่วยที่บ้านหรอกนะก็ช่วยบ้างถ้าว่างหรือไม่มีอะไรทำ เพราะจริงๆแล้วที่บ้านก็มีคนงานทำอยู่แต่ถ้ามันเยอะจริงๆหล่อนก็ต้องกลับไปช่วย
" อืมย๊ะ แม่คนเห็นแก่เงิน "สาวตุ่นประชด
" เค้าเรียกว่าคนรักครอบครัวต่างหากย่ะ "สาวตากลมแย้งเพื่อน
กึก' สายตาของสาวผมหางม้าหยุดนิ่งอยู่กับที่หันเมื่อพบ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะหลังสุดติดระเบียงผู้ที่เคยตกเป็นประเด็นอยู่บนโต๊ะอาหารของเธอกับหมู่เพื่อนเมื่อราวๆสามอาทิตย์ที่แล้ว เนื่องจากเธอตั้งใจที่จะเอาเขามาทำแฟนให้ได้ แต่ก็นั้นแหละ เรื่องราววุ่นวายมากมายที่ผ่านเข้ามาในหัวเธอแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็น เรื่องเรียน เรื่องรายงาน แล้วไหนยังต้องช่วยงานที่บ้านอีก ประกอบกอบเธอไม่ได้เห็นหน้าเค้าเลย ทำให้เธอลืมเรื่องที่กล่าวไว้อย่างมาดมั่นกับเพื่อนเสียสนิท
" นั้นพี่พอลนี้นา เอ๊ะมากับใครหนะสวยจัง สงสัยยัยแซนดร้าคงโดนสลัดทิ้งไปแล้วแน่เลยฮะๆ สมน้ำหน้า " สาวตุ่นพูดกลั่วหัวเราะ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดชมหญิงสาวที่นั่งอยู่กับหนุ่มพอลนั้นจะทำให้หน้าของเพื่อนสาวผมหางม้าสลดลง
กระปุกสาวจ้ำม้ำสังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวจึงเอ่ยขึ้น " เฮ้ย สะอาง แกยังไม่เลิกชอบพี่พอลอีกหรอว่ะ ฉันนึกว่าแกเลิกชอบพี่เค้าแล้วซะอีก เห็นไม่ได้พูดถึงตั้งนานแล้ว "
" แก เนี่ยรักแรกของฉันเลยนะ จะให้ฉันเลิกง่ายๆได้ไง แล้วที่ฉันไม่พูดถึงอ่ะก็เพราะว่างานมันยุ่งๆจนฉันลืมนึกถึงอ่ะ "
" แหมยัยนี้ คนบ้าที่ไหนมันจะไปลืมคนที่ตัวเองรัก ตัวเองชอบย่ะ อย่างแกหนะไม่ได้ชอบเค้าจริงหรอก " สาวตุ่นพูดอย่าคนมองเพื่อนออก
" อะไรกันพวกแก ฉันแค่ลืมเค้าไปแป๊บเดียวเองนะ พวกแกก็มาหาว่าฉันไม่ได้ชอบเค้าจริงจัง ฉันชอบเค้าจริงๆนะจะบอกให้ "
สองสาวเพื่อนซี๊ของสาวแว่นมองกันแบบขอความเห็นแล้วก็พยัคหน้าให้กัน
" เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล พวกเราจะเชื่อที่แกพูดก็แล้วกันนะสะอาง แต่แกจะทำยังไงต่อไปหละ " สาวจ้ำม้ำถามเพื่อน
" ใช่แกจะทำยังไง แกมองดูนั้นสิ " สาวตุ่นพยักเพยิอ หน้าให้เพื่อนสาวมองไปทางโต๊ะของหัวข้อสนทนา
" แกมองดูความสนิทสนมของเค้านะ ดูสิ กระหนุ่งกระหนิงซะขนาดนั้น แล้วยังจะหน้าตาของสาวเจ้านั้นอีก แกจะเอาอะไรไปสู้เค้า ยัยสะอาง " สาวตุ่นพูดยืดยาว
" ใช่ พวกเราไม่ได้ว่าแกไม่น่ารักนะ สะอาง แต่ฉันว่าแกคงไม่ใช่สเป็กของพี่พอลเค้าหรอก " สาวจ้ำม้ำบอกเพื่อนอย่างอ้อมๆ
" มีทางเดียวที่จะทำให้แกไปอยู่ในสายตาของพี่พอลได้ ก็คือ แกต้องเปลี่ยนแปลงตัว ต้องเป็นแบบลุกสาวเปี้ยว" สาวตุ่นพูดขึ้น
" ไม่เอาอ่ะ " สาวแว่นส่ายหัว " ฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น ถ้าเค้าจะชอบฉันก็ต้องเพราะฉันเป็นฉันเท่านั้น ฉันจะยอมเปลี่ยนแปลงก็ต่อเมื่อเค้าเป็นแฟนกับฉันแล้ว แล้วก็เป็นคนขอร้องฉันเอง " สาวแว่นพูดต่อด้วยความมั่นใจ
" งั้นแกก็หาทางไปเถอะ คงจะมีหรอกย่ะ " สาวตุ่นว่า
" เฮ้ยกี่โมงแล้วเนี่ย ว๊ายๆบ่าย3แล้ว ฉันไปก่อนนะพวกแก ไว้หารทีหลังนะ แล้วดึกๆจะประชุมสายละกัน " สาวแว่นกระเด้งออกจากเก้าอี๋ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที
" มันจะรีบอะไรหนักหนาเนี่ย "
สองสาวที่เหลือต่างส่ายหัวในความ เปิ่น โก๊ะ ของเพื่อนไปตามๆกัน
" แล้วยังงี้มันจะมีหวังได้ควงพี่พอลมั๊ยเนี่ย " สาวตุ่นพูด
" อืมนั้นสิ " ตามด้วยเสียงเออ ออ ของสาวร่างใหญ่
---------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปอีกตอนแล้วค่า
นึกว่าจะจบตอนไม่ลงซะแล้ววว
ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากจริงๆนะค่ะ
จะพยายามอัฟต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
จุ๊บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น