คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง [10 เม.ย. 2562]
“ทุกๆคน~ เช้าแล้วนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันข้าวเช้าเอานะ!” เช้าที่แสนจะสดใสได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ปลุกพี่น้องต่างสายเลือดและเชื้อชาติภายในห้องให้ตื่นจากความฝัน
10 October 2045
“ฮึกๆเอ็มม่า ผมใส่รองเท้าไม่ได้~” “เอ็มม่า~ หนูผูกเชือกรองเท้าไม่ได้อ่า~” เด็กน้อย 2คนอายุราวๆ4-5ปี เดินมาหาเด็กสาวที่ชื่อ ‘เอ็มม่า’
“จ้าๆ รอแปปนึงนะ อย่าร้องสิ~” เอ็มม่าพูดปลอบเด็กๆให้หยุดร้องไห้ เธอมีผมสีแสดแซมด้วยสีเหลืองชวนให้นึกถึงต้นไม้ในฤดูใบ้ไม้ร่วง ดวงตาสีเขียวเหมือนมรกต เป็นคนที่ร่าเริง แจ่มใส และใจดี
“อรุณสวัสดิ์ ดอน คอนนี่ แล้วก็ลิตเติ้ลบันนี่” เมื่อลงมาจากชั้น2 ก็เดินผ่านหน้าห้องน้ำเพื่อจะไปห้องโถง เอ็มม่าก็ได้กล่าวทักทายพี่น้องที่ยืนอยู่
“อรุณสวัสดิ์! /อรุณสวัสดิ์เอ็มม่า~” ‘ดอน’ชายหนุ่มผิวสีแทนที่อายุราวๆ10-11ปีทักทายกลับ ข้างๆมีสาวน้อยโลลิผมสีบลอนด์ยืนอยู่ ‘คอนนี่’ ในเธอมือถือตุ๊กตากระต่ายที่มีชื่อว่า ลิตเติ้ลบันนี่
“ฮ่า~ ในที่สุดก็มาถึง” เอ็มม่าวิ่งมาหยุดตรงบริเวณห้องโถงขนาดใหญ่ หรือห้องอาหารนั่งเอง
“แปะ! ฮ่าๆเธอเป็นยักษ์แล้วนะเอ็มม่า!”
“ไล่พวกเราให้ทันสิ ฮ่าๆ” จู่ๆก็มีมือเล็กๆมาแปะที่หลังของเอ็มม่า เด็กชายอายุ 7ปีตัวแสบทั้งสอง คนที่ทรงผมเหมือนหัวหอมสีเหลืองมีชื่อว่า ‘ลันนิออน’ และอีกคนที่ทรงผมค่อนข้างแปลกประหลาดมีชื่อว่า ‘โทม่า’
“หึๆ พวกนาย...ฉันจะกินพวกนาย! ฮ่าๆ” ทั้งสามวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน ยังไงซะเอ็มม่าก็จับพวกเค้าได้อยู่ดี
“เห้อ...ไม่ไหวเลย” เด็กสาวผมสั้นใส่แว่นได้ถอนหายใจและบ่นออกมา เธอมีชื่อว่า ‘กิลด้า’
“อ่ะ! อรุณสวัสดิ์! นอร์แมน! เรย์!” ด้านหน้าของเอ็มม่า มีเด็กหนุ่ม2คนราวๆวัยเดียวกับเธอ กำลังยกอาหารไปเสิร์ฟบนโต๊ะ
“มีใครบางคนใช้พลังงานเต็มที่แต่เช้า ทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าวเลยแฮะ~” เด็กหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหน้า ทักทายกลับพร้อมยิ้มให้ เขามีผมสีขาวที่สะอาดสะอ้าน ดวงตาสีฟ้าที่เหมือนมหาสมุทร รอยยิ้มของเขาทำให้ทุกคนที่เห็นรู้สึกอบอุ่น ‘นอร์แมน’ เขาเป็นคนที่ฉลาด มีไหวพริบ และเจ้าแผนการณ์
“อรุณสวัดดดดดดดด เอ็มม่า” เด็กหนุ่มอีกคนที่เดินอยู่หลังนอร์แมน ‘เรย์’ เขามีสีผมที่ดำสนิท ดวงตาสีเทาดูแล้วไร้ความรู้สึกจัง เขาเป็นคนฉลาด มีไหวพริบ และเจ้าแผนการณ์เหมือนนอร์แมน แต่ส่วนใหญ่ชอบอยู่เงียบๆและอ่านหนังสือมากกว่า
“ทำอะไรของเธอน่ะ เป็นเด็กอายุ5ขวบรึไง?” เรย์พร้อมที่จะกวนประสาทเอ็มม่าได้ทุกๆเมื่อที่ต้องการ
“ฉันก็อายุ11เหมือนกับพวกนายนั่นแหละ!” เอ็มม่าโวยวายตอบกลับไป
วันนี้...มีอะไรแปลกไป
“หม่าม๊า? หม่าม๊าอยู่ไหนล่ะ?” เช้านี้เอ็มม่าไม่ได้เห็นหน้า ‘หม่าม๊า’ เลย เธอไปไหนกันนะ?
ใช่แล้ว ผู้ใหญ่เพียงคนเดียวในเฮาส์แห่งนี้ เธอเป็นเหมือนแม่คนนึงที่คอยดูแลตั้งแต่พวกเรายังเล็กๆ เธอเป็นที่รักของเด็กๆทุกคนภายในบ้านหลังนี้
“ผมก็ยังไม่เห็นเหมือนกัน เรย์ล่ะ?” นอร์แมน
“น่าจะมีธุระมั้ง ฉันก็ไม่รู้หรอก” เรย์
“เราจะรอดีมั้ยนะ?” เอ็มม่าออกความเห็น
“ขอโทษที่ให้รอนะจ้ะเด็กๆ” มีผู้มาเยือนใหม่ คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหม่าม๊า
“หม่าม๊า!” เด็กๆหลายคนให้ความสนใจกับเสียงของผู้มาเยือน
กริ๊งๆ
เสียงจากกระดิ่งน้อยๆในมือของหม่าม๊า เป็นสัญญาณให้ทุกคนรวมตัวหรือตั้งใจฟัง
“เอาหล่ะ อรุณสวัสดิ์เหล่าลูกๆที่น่ารักของฉันทั้ง 38คน ก่อนที่จะทานอาหารเช้ากัน ฉันมีเรื่องจะประกาศ”
*เอ๋?*
*เรื่องอะไรกันนะ?*
*มีคนย้ายเข้ามาหรอ?*
*อาจจะใช่ก็ได้นะ*
เสียงเล็กๆน้อยๆดังขึ้นภายในห้องโถงขนาดใหญ่
“v,ug]up มาหาฉันสิ” เมื่อหม่าม๊าพูดจบ มีใครบางคนกำลังเปิดประตู และเดินมาตามเสียงเรียก
・⭐︎・
Writer
ชื่อก่อนจะจบไรท์เขียนไม่ผิดหรอกนะคะ ขอเรียกว่า ภาษาแป้นพิมพ์ ละกันนะ ถ้าอยากรู้ชื่อก่อนละก็ลองทายดูนะ คอมเม้นดู 555
————————————————————— Fin —————————————————————
ความคิดเห็น