ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานแสดงงั้นเหรอOoO!!!
“เฟ….ริน…แฮ่กๆ…ตะ..ตื่นได้…แหล่ว…”เสียงหอบอย่างพยายามเค้นเสียงต่อดังมาจากนักฆ่า
ผู้มีความอดทนสูงนามคิล ซึ่งกำลังจะหมดความอดทนเมื่อเขาทั้งถีบ ปลุกดีๆ และอีก108วิธี
(เป็นพันกว่าแล้วตะหาก)เจ้าตัวยุ่งซึ่งบัดนี้ยังอยู่บนเตียง คิลคิดอย่างเหนื่อยใจ….นี่ถ้าคาโลไม่ติดประชุมนะ เขาไม่เสียเวลาทั้งเช้ามาปลุกไอ้บ้านี่หรอก เอาเวลาไปคุยกับเรนอนดีกว่าตั้งเยอะ (เพิ่งทำได้แค่คุยงั้นเรอะ!!) คิดไปคิดมาก็โมโห มุขหลอกว่าคาโลมันจะมาจูบก็ใช้ไม่ได้ผลแล้ว ต้องให้เจ้าตัวมาเอง
สรุปแล้ว…..ไปดีกว่า^^ แล้วคิลก็ทิ้งเฟรินคาเตียงไปโดยปริยาย……….
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แอ๊ด~”คาโลเข้ามาก็เจอกับ…เฟรินที่ตกเตียงแล้วหลับต่อ…..
“ตื่นเร็วเฟริน ไม่งั้น…” คาโลพูดยังไม่ทันจบก็….
“อย่านะ!!! แกจะทำอะไรมิทราบหา?!”จู่ๆเฟรินก็กระโดดขึ้นยืนแล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวไปห้องน้ำด้วยความเร็วเหนือเเสง คาโลหัวเราะเบาๆแล้วนั่งรอจนเจ้าตัวยุ่งอาบน้ำเสร็จ ก็บอกข่าว
“เฟริน ฉันมีอะไรจะบอก” เฟรินที่บิดขี้เกียจเริ่มหันมาสนใจ “อะไรเหรอ ??”
“เลโมธีให้จัดงานแสดงประจำป้อม แล้วเขาก็ตั้งเรื่องสำหรับป้อมเราไว้แล้วด้วย”
“เรื่องอะไรเหรอ!?”เฟรินเริ่มซักไซ้
“รามเกียรติ์ตอนศึกไมยราพ”
“ฮะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!แล้วฉันต้องเป็นอะไรล่ะเนี่ย”
“การคัดเลือกจะเริ่มพรุ่งนี้”คาโลตอบ “ตื่นเช้าๆล่ะ พรุ่งนี้วันสำคัญ เริ่มเก้าโมงเช้านะ”
“นายก็หัดซื้อนาฬิกาปลุกชนิดไม่มีที่กดปิด จะปิดก็เมื่อเจ้าของลุกออกจากเตียงให้ไอ้เฟรินมันบ้างสิ”
คิลเปิดประตูแล้วพูดกับคาโล คาโลยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนกล่าว
“นั่นสิ เย็นนี้ไปหาซื้อดีกว่า”
“มันจะกี่คราวน์กันน้า 100,000 ?หรือ1,000,000”คิลถามอย่างสงสัย
“ก็คงประมาณ….”
เฟรินที่เริ่มหน้าบูดขึ้นเรื่อยๆกับการสนทนาของสองคนนี้ รีบขัดอย่างหัวเสีย
“โอเคๆ ไม่ต้องซื้อก็ได้ ฉันตื่นเองได้น่า”แล้วเสริม “ไปโรงอาหารดรากอนดีกว่า”
“หยุดก่อนเฟริน”คาโลดึงแขนไว้ “โรงอาหารปิดแล้ว”
เหมือนถูกเหล็ก50ตันฟาดเข้าที่หัวเฟริน เจ้าตัวยุ่งทรุดลงแล้วเริ่มทุรนทุราย
“ม่ายน้า~อาหารที่รักของฉัน แล้วจะกินอะไรดีเนี่ย >[]<”
“ไม่ต้องห่วง อีกแค่ 2 ชม.เองก็จะเที่ยงแล้ว”คิลปลอบ แต่ได้หมัดลุ่นๆมาจากเฟรินแทน
“ไม่ต้องห่วงบ้าอะไร เผื่อเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะเป็นไง แล้วทำไมแกไม่ปลุก!!!”
“ไม่ปลุกงั้นเรอะ!!!? ให้ตาย ฉันปลุกแกตั้งแต่ 8 โมงเช้าแล้ว!!! จนถึง 10 โมงเนี่ยฉันเพิ่งเลิก!!!”
คิลชักเริ่มโมโห โวยวายใส่เพื่อนรักตัวแสบที่(จนไม่ต้องทาทิงเจอร์ไอโอดีน)ทันที
“พอได้แล้ว เลิกทำตัวเป็นเด็กซะที ทั้งคู่เลย”เสียงดุของคาโลที่เห็นว่าอาจจะมีเวทีมวยในอีกไม่กี่นาทีนี้
“อะไรกันคาโล ฉันเป็นแฟนแกนะ ต้องเข้าข้างกันหน่อยสิ”เฟรินแย้ง
“ไม่ได้นะ ฉันเป็นแฟนน้องสาวแกนะ แกต้องเข้าข้างฉันสิ”คิลเริ่มผลักเฟริน
“โว้ย หาเรื่องเรอะ แก ไอ้คิล!!!ตาย!!! ”เฟรินผลักตอบ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มจัดเวทีมวย (แอ่ อี๊ แอ ขณะนี้ ฝ่ายน้ำเงิน เฟริน ได้ชกท้องอย่างแรงเลยครับ อ๊ะ!!นั่น ฝ่ายแดง คิล เองก็เริ่มใช้ลูกถีบจระเข้ฟาดหางแล้วครับ :เสียงพากย์ เฮ้ย มาจากไหน) คาโลถอนหายใจอย่างแรง แล้วนั่งตรงขอบเตียงดูคู่มวยต่อไป…
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าบวมเป่ง… หัวปูดเป็นลูกส้ม(โอ) เสื้อผ้ายับยู่ยี่แถมขาดร่องแร่ง ปากที่เจ่อจนจะเป็นปากห้อยอยู่แล้ว คาโลคิดอย่างเหนื่อยใจ ขณะรักษาแผลให้ลิงเถื่อนทั้งสอง
“ต้องเอาเสื้อผ้าให้เรนอนซ่อมเป็นครั้งที่ 56 แล้วนะเดือนนี้”
พร้อมส่งเสียงขุ่นดุไปให้เฟรินที่ยิ้มแฉ่งแล้วแย้งเสียงใสว่า
“เรนอนเค้าบอกว่า อยากฝึกฝีมือนี่นา เนอะคิล” พลางโยนภาระไปให้เพื่อนซี้
“ช่าย~แล้วจะได้เก่งขึ้นด้วย ” คิลเองก็รับคำเป็นมั่นเหมาะ
“เข้ากันดีจริง ทำไมเมื่อกี๊ไม่ให้มันดีอย่างนี้ล่ะ”
คาโลกุมขมับที่เริ่มปวดตุบๆแล้วเดินเอาเสื้อไปที่ห้องเรนอน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาดูทางสามสาวบ้างดีกว่า
“ก๊อกๆ” เสียงคาโลเคาะประตูห้องสามสาว
“ใคร?”มาทิลด้าถามห้วนๆเพราะปวดหัวที่แองจี้พยายามใช้เป็นหนูทดลองยาประหลาดของประเทศวิทช์เป็นครั้งที่ 12 แล้ว ‘น่านะ มาทิลด้า อีกอันเดียวเท่านั้น’เสียงแทรกมาจากแองจี้
“ฉันเอง”คาโลเปิดประตูเข้าไป แล้วกวาดสายตามองดูรอบห้อง พลางทำจมูกย่น
“กลิ่นอะไรน่ะ หยั่งกะกลิ่นยาสมุนไพร”
“ก็กลิ่นยาของคุณแองจี้นี่แหละค่ะ พยายามจะให้คุณมาทิลด้าดื่มยาให้ได้”เรนอนพูด
“แล้วมีธุระอะไรเหรอคะ?เจ้าพี่”
“เหอะ ไม่มีอะไรมาก แค่แฟนเธอกับฉันทะเลาะกันเท่านั้นเอง เท่านั้น *^*”
เรนอนถอนหายใจ“เอาอีกแล้วนะคะ คุณคิลกับคุณเฟรินเนี่ย ทะเลาะกันได้ดีกันจังเลย”
“พวกมันจะหยุดทะเลาะกันซักวันจะได้มั้ยเนี่ย”แองจี้พูดขึ้น
“ว่าแต่ เรนอน” “คะ?” “มาเป็นหนูทดลองยาสมุนไพรของฉันแค่แก้วเดียวจะได้มะ??”
ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวยังเดินมาจับแขนของเรนอนด้วย
“อะไรนะคะ เอ่อไม่ค่ะ ม่าย~”เรนอนที่ใช้แขนอีกข้างยึดหัวเตียงไว้ร้องเสียงดัง
คาโลรีบเดินออกมาทันทีด้วยกลัวว่าจะต้องดูเวทีมวยอีกเป็นครั้งที่สอง…..
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
ขอโทษที่เรื่องสั้นไปหน่อยนะคะ เผอิญการบ้านท่วมหัว (แค่ 2 วิชาเนี่ยนะ)
มีเกมส์มาให้ทายกัน
เราอายุเท่าไหร่ ใบ้ให้ อยู่ระหว่างวัยรุ่นตอนต้น ทายมาตามที่แสดงความคิดเห็นนะอุอุ
ผู้มีความอดทนสูงนามคิล ซึ่งกำลังจะหมดความอดทนเมื่อเขาทั้งถีบ ปลุกดีๆ และอีก108วิธี
(เป็นพันกว่าแล้วตะหาก)เจ้าตัวยุ่งซึ่งบัดนี้ยังอยู่บนเตียง คิลคิดอย่างเหนื่อยใจ….นี่ถ้าคาโลไม่ติดประชุมนะ เขาไม่เสียเวลาทั้งเช้ามาปลุกไอ้บ้านี่หรอก เอาเวลาไปคุยกับเรนอนดีกว่าตั้งเยอะ (เพิ่งทำได้แค่คุยงั้นเรอะ!!) คิดไปคิดมาก็โมโห มุขหลอกว่าคาโลมันจะมาจูบก็ใช้ไม่ได้ผลแล้ว ต้องให้เจ้าตัวมาเอง
สรุปแล้ว…..ไปดีกว่า^^ แล้วคิลก็ทิ้งเฟรินคาเตียงไปโดยปริยาย……….
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แอ๊ด~”คาโลเข้ามาก็เจอกับ…เฟรินที่ตกเตียงแล้วหลับต่อ…..
“ตื่นเร็วเฟริน ไม่งั้น…” คาโลพูดยังไม่ทันจบก็….
“อย่านะ!!! แกจะทำอะไรมิทราบหา?!”จู่ๆเฟรินก็กระโดดขึ้นยืนแล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวไปห้องน้ำด้วยความเร็วเหนือเเสง คาโลหัวเราะเบาๆแล้วนั่งรอจนเจ้าตัวยุ่งอาบน้ำเสร็จ ก็บอกข่าว
“เฟริน ฉันมีอะไรจะบอก” เฟรินที่บิดขี้เกียจเริ่มหันมาสนใจ “อะไรเหรอ ??”
“เลโมธีให้จัดงานแสดงประจำป้อม แล้วเขาก็ตั้งเรื่องสำหรับป้อมเราไว้แล้วด้วย”
“เรื่องอะไรเหรอ!?”เฟรินเริ่มซักไซ้
“รามเกียรติ์ตอนศึกไมยราพ”
“ฮะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!แล้วฉันต้องเป็นอะไรล่ะเนี่ย”
“การคัดเลือกจะเริ่มพรุ่งนี้”คาโลตอบ “ตื่นเช้าๆล่ะ พรุ่งนี้วันสำคัญ เริ่มเก้าโมงเช้านะ”
“นายก็หัดซื้อนาฬิกาปลุกชนิดไม่มีที่กดปิด จะปิดก็เมื่อเจ้าของลุกออกจากเตียงให้ไอ้เฟรินมันบ้างสิ”
คิลเปิดประตูแล้วพูดกับคาโล คาโลยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนกล่าว
“นั่นสิ เย็นนี้ไปหาซื้อดีกว่า”
“มันจะกี่คราวน์กันน้า 100,000 ?หรือ1,000,000”คิลถามอย่างสงสัย
“ก็คงประมาณ….”
เฟรินที่เริ่มหน้าบูดขึ้นเรื่อยๆกับการสนทนาของสองคนนี้ รีบขัดอย่างหัวเสีย
“โอเคๆ ไม่ต้องซื้อก็ได้ ฉันตื่นเองได้น่า”แล้วเสริม “ไปโรงอาหารดรากอนดีกว่า”
“หยุดก่อนเฟริน”คาโลดึงแขนไว้ “โรงอาหารปิดแล้ว”
เหมือนถูกเหล็ก50ตันฟาดเข้าที่หัวเฟริน เจ้าตัวยุ่งทรุดลงแล้วเริ่มทุรนทุราย
“ม่ายน้า~อาหารที่รักของฉัน แล้วจะกินอะไรดีเนี่ย >[]<”
“ไม่ต้องห่วง อีกแค่ 2 ชม.เองก็จะเที่ยงแล้ว”คิลปลอบ แต่ได้หมัดลุ่นๆมาจากเฟรินแทน
“ไม่ต้องห่วงบ้าอะไร เผื่อเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะเป็นไง แล้วทำไมแกไม่ปลุก!!!”
“ไม่ปลุกงั้นเรอะ!!!? ให้ตาย ฉันปลุกแกตั้งแต่ 8 โมงเช้าแล้ว!!! จนถึง 10 โมงเนี่ยฉันเพิ่งเลิก!!!”
คิลชักเริ่มโมโห โวยวายใส่เพื่อนรักตัวแสบที่(จนไม่ต้องทาทิงเจอร์ไอโอดีน)ทันที
“พอได้แล้ว เลิกทำตัวเป็นเด็กซะที ทั้งคู่เลย”เสียงดุของคาโลที่เห็นว่าอาจจะมีเวทีมวยในอีกไม่กี่นาทีนี้
“อะไรกันคาโล ฉันเป็นแฟนแกนะ ต้องเข้าข้างกันหน่อยสิ”เฟรินแย้ง
“ไม่ได้นะ ฉันเป็นแฟนน้องสาวแกนะ แกต้องเข้าข้างฉันสิ”คิลเริ่มผลักเฟริน
“โว้ย หาเรื่องเรอะ แก ไอ้คิล!!!ตาย!!! ”เฟรินผลักตอบ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มจัดเวทีมวย (แอ่ อี๊ แอ ขณะนี้ ฝ่ายน้ำเงิน เฟริน ได้ชกท้องอย่างแรงเลยครับ อ๊ะ!!นั่น ฝ่ายแดง คิล เองก็เริ่มใช้ลูกถีบจระเข้ฟาดหางแล้วครับ :เสียงพากย์ เฮ้ย มาจากไหน) คาโลถอนหายใจอย่างแรง แล้วนั่งตรงขอบเตียงดูคู่มวยต่อไป…
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าบวมเป่ง… หัวปูดเป็นลูกส้ม(โอ) เสื้อผ้ายับยู่ยี่แถมขาดร่องแร่ง ปากที่เจ่อจนจะเป็นปากห้อยอยู่แล้ว คาโลคิดอย่างเหนื่อยใจ ขณะรักษาแผลให้ลิงเถื่อนทั้งสอง
“ต้องเอาเสื้อผ้าให้เรนอนซ่อมเป็นครั้งที่ 56 แล้วนะเดือนนี้”
พร้อมส่งเสียงขุ่นดุไปให้เฟรินที่ยิ้มแฉ่งแล้วแย้งเสียงใสว่า
“เรนอนเค้าบอกว่า อยากฝึกฝีมือนี่นา เนอะคิล” พลางโยนภาระไปให้เพื่อนซี้
“ช่าย~แล้วจะได้เก่งขึ้นด้วย ” คิลเองก็รับคำเป็นมั่นเหมาะ
“เข้ากันดีจริง ทำไมเมื่อกี๊ไม่ให้มันดีอย่างนี้ล่ะ”
คาโลกุมขมับที่เริ่มปวดตุบๆแล้วเดินเอาเสื้อไปที่ห้องเรนอน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาดูทางสามสาวบ้างดีกว่า
“ก๊อกๆ” เสียงคาโลเคาะประตูห้องสามสาว
“ใคร?”มาทิลด้าถามห้วนๆเพราะปวดหัวที่แองจี้พยายามใช้เป็นหนูทดลองยาประหลาดของประเทศวิทช์เป็นครั้งที่ 12 แล้ว ‘น่านะ มาทิลด้า อีกอันเดียวเท่านั้น’เสียงแทรกมาจากแองจี้
“ฉันเอง”คาโลเปิดประตูเข้าไป แล้วกวาดสายตามองดูรอบห้อง พลางทำจมูกย่น
“กลิ่นอะไรน่ะ หยั่งกะกลิ่นยาสมุนไพร”
“ก็กลิ่นยาของคุณแองจี้นี่แหละค่ะ พยายามจะให้คุณมาทิลด้าดื่มยาให้ได้”เรนอนพูด
“แล้วมีธุระอะไรเหรอคะ?เจ้าพี่”
“เหอะ ไม่มีอะไรมาก แค่แฟนเธอกับฉันทะเลาะกันเท่านั้นเอง เท่านั้น *^*”
เรนอนถอนหายใจ“เอาอีกแล้วนะคะ คุณคิลกับคุณเฟรินเนี่ย ทะเลาะกันได้ดีกันจังเลย”
“พวกมันจะหยุดทะเลาะกันซักวันจะได้มั้ยเนี่ย”แองจี้พูดขึ้น
“ว่าแต่ เรนอน” “คะ?” “มาเป็นหนูทดลองยาสมุนไพรของฉันแค่แก้วเดียวจะได้มะ??”
ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวยังเดินมาจับแขนของเรนอนด้วย
“อะไรนะคะ เอ่อไม่ค่ะ ม่าย~”เรนอนที่ใช้แขนอีกข้างยึดหัวเตียงไว้ร้องเสียงดัง
คาโลรีบเดินออกมาทันทีด้วยกลัวว่าจะต้องดูเวทีมวยอีกเป็นครั้งที่สอง…..
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
ขอโทษที่เรื่องสั้นไปหน่อยนะคะ เผอิญการบ้านท่วมหัว (แค่ 2 วิชาเนี่ยนะ)
มีเกมส์มาให้ทายกัน
เราอายุเท่าไหร่ ใบ้ให้ อยู่ระหว่างวัยรุ่นตอนต้น ทายมาตามที่แสดงความคิดเห็นนะอุอุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น