ลาลาลา

ลำดับตอนที่ #8 : [เขียนเถอะ! เขียนสิ! เขียนออกมาเลย! - Sep 2014] - ถึงคุณ

Warning: ยาโอย และคำหยาบเล็กน้อยค่ะ

PG-13 นะคะ (คิดว่า)

ถึงคุณ

รู้ไหมครับ

เราเจอกันครั้งแรกบนรถโดยสารสาธารณะ ตอนนั้นชีวิตผมแม่งโคตรบัดซบ แล้วคุณก็เข้ามาประคองผมไว้ตอนผมจะล้ม พาไปนั่ง ให้ยาดม ผมไม่ทันพูดขอบคุณ เพราะคุณต้องลงจากรถไปก่อน แต่ผมจำหน้าคุณได้ชัดมากเลย

คุณแม่งหล่อบัดซบอ่ะ ผมเลยจำได้

แล้วทีนี้นะ คือผมอยากฝึกอังกฤษ อยากมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติไง เลยสมัครเว็บหาเพื่อนทั่วโลก แล้วทีนี้คุณก็เสือกทักมาอ่ะ ทักเป็นภาษาไทยด้วย บอกว่าเห็นมาจากประเทศเดียวกัน อายุห่างกันแค่ห้าปี ก็เลยจะคุย คือว่า เพื่อ?

แต่ผมก็คุยนะ คุณบอกว่าคุณชอบที่ผมชอบอะไรคล้ายๆ คุณ อย่างเจ้าอิกเต้ แบรนด์ตุ๊กตาน่ารักน่าขย้ำ การ์ตูน หนัง หรือหนังสืออะไรอย่างนั้นแหละ เออ ผมก็แปลกใจนะตอนนั้นน่ะ ที่มีคนวัยทำงานชอบอะไรงุ้งงิ้งเหมือนผม แต่ผมตกใจกว่าตอนเห็นภาพคุณอ่ะ คือแอดมินต้องเช็คภาพทุกคนว่าเหมาะสมไหมก่อนอนุมัติใช่ไหมล่ะ ผมเลยเห็นช้า แต่พอผมเห็นว่าเป็นคุณเท่านั้นแหละ แม่ง ผมชักอิจฉาเจ้าอิกเต้แล้วว่ะ

คือคุณหล่อบัดซบเลยไง

แล้วเราก็ส่งจดหมายคุยกันไง คุยบ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้แหละ อีเมลนึงยาวเกือบสองหน้า พวกเราแม่งพูดสั้นๆ กันไม่เป็น ต้องขยายความยืดยาว เอาตรงๆ นะ อาการหนักกว่าผอโรงเรียนผมเวลาพูดหน้าเสาธงอีก แถมยังตอบโคตรถี่ แม่ง ไปๆ มาๆ มันยาวกว่าข้อความที่ผมแชทกับเพื่อนทั้งเฟซรวมกันอีกว่ะ (จริงๆ ไม่เคยเทียบหรอก เดาเอา)

แล้วผมก็เลยนึกครึ้มอะไรไม่รู้ว่ะ ตอนที่อกหักจากไอ้เพื่อนที่ชอบผู้หญิงแต่ดันเสือกทำเป็นมีใจให้ผม ผมเลยไปปรึกษาคุณอ่ะ แบบลืมคิดไปด้วยซ้ำว่าคุณอาจจะเป็นหนุ่มเฮเตโรที่ไม่ชอบพวกโฮโม

ปรากฏว่าคุณแม่งตอบมาโคตรวิชาการเลยอ่ะ แถมไม่เกลียดโฮโม คือดีงามว่ะ ผมชอบ ทฤษฎีบ้าบออะไรไม่รู้เต็มหัวจนผมลืมเรื่องความรู้สึกละเอียดอ่อนไปหมด

คุณแม่งใจดีบัดซบ

แล้วพอผมถามนะว่าแบบ คุณประสบการณ์โชกโชนขนาดนั้นเลยเรอะ คุณเสือกตอบมาว่าเปล่า อ่านๆ มาตามเน็ต อ้าวโธ่เอ๊ย

ผมเลยไว้ใจคุณมากไปอีกเว้ย คือตอนคุณนัดไปคุยกันที่ร้านกาแฟผมเลยไป วันนั้นคุณแม่งหล่อได้บัดซบที่สุดเลย แล้วคุณใช้เสียงที่หล่อบัดซบพอกันพูดล้อเล่นประมาณว่าแอบใส่ยาไว้ในคาราเมลแฟรปเป้ผม ตอนนั้นแสงแห่งความหล่อแม่งแยงตาผมเลยไม่ได้ตอบอะไรไปชัดๆ แต่ผมอยากบอกว่า คุณเลือกสถานที่วางยาได้โหดมากอ่ะ ร้านกาแฟสาขาใหญ่ตอนที่มันมีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง คนเยอะฉิบหาย

พอเจอหน้ากันก็ไว้ใจขึ้นอีกมั้ง ให้เบอร์มาด้วย แต่คุยด้วยเสียงแล้วผมหลุดสบถไม่ได้ว่ะ ไม่สนุกเลย คือผมเด็กดีเกินไปอ่ะน่ะ เฮ้อ

คุณก็เลยมาปรึกษาปัญหากับผมเป็นบางที ซึ่งผมช่วยห่าอะไรไม่ได้หรอก แต่เออ ก็ดีนะที่คุณมาพึ่งผมบ้างอ่ะ

เออเว้ย แล้วหลังจากนั้นคุณก็นัดผมไปเดินงานการ์ตูนเว้ย คุณแบบ ใจดีว่ะ ผมฝากซื้อโดเรทที่ต้องตรวจบัตรคุณก็ซื้อให้ โหย คือโคตรดี หลังจากนั้นผมเลยหิ้วคุณไปทุกงาน

แล้ววันนี้เราก็ไปกันอีกแล้วใช่ไหมอ่ะ เออแม่ง เล่มที่ซื้อมาโคตรสนุกอ่ะ เดี๋ยวผมให้ยืม

เออ ผมขอโทษที วันนี้คนเยอะแล้วคุณหน้ามืดใช่ป่ะ ผมเสือกเอายาดมอันที่คุณให้ตอนเจอกันครั้งแรกส่งให้คุณ แบบ เออ ขอโทษนะ คือผมลืมคืนว่ะ อายจัง

เหมือนคุณเลี้ยงโกโก้ผมด้วยใช่ป่ะ ที่คุณบอกว่าผสมเหล้า แม่ง เหล้าอะไรวะรสชาติยังกะน้ำตาล เออ ช่างเหอะ เอาเป็นว่าเหล้าคุณทำผมเมานะ รับผิดชอบด้วย

เออ ตอนผมพิมพ์อะไรพวกนี้ผมก็ไม่มีสตินะเว้ย คืออย่าโกรธนะเว้ย ก็คุณทำผมเมาเองอ่ะ

คือรู้ไหมครับ

ผมแอบชอบคุณอ่ะ

ป.ล. ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา ผมเมา

หวัดดี วันนี้สนุกมาก

คนเมานี่ความจำดีจัง เล่าเรื่องเราสองคนได้เป็นฉากๆ เลย

เพิ่งรู้ครับ แต่จะจำไว้ให้แม่น ดังนั้นก็อย่ารีบหายเมาละกัน

ป.ล. กินข้าวเสร็จจะโทรหา รับสายด้วย

ที่แท้เราก็เป็นคนไม่สุภาพล่ะค่ะ พอเขียนตามใจแล้วหลุดคำหยาบเต็มเลย ตอนแรกทิ้งไว้กะว่าจะแก้ทีหลัง ไปๆ มาๆ แก้แล้วไม่พอใจเอามากๆ เลยทิ้งไว้ซะ ขอโทษทุกคนที่ไม่ชอบด้วยนะคะ จริงๆ เราก็ไม่ค่อยโอเคกับคำหยาบแหละ แต่ไม่รู้ทำไม...