ลาลาลา

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

[2014 Weekly Writing – 1]

กลางดึกคืนหนึ่งที่จังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กลุ่มคนในลานกว้างหน้าบ้านนั่งล้อมรอบกองไฟซึ่งช่วยกันก่อขึ้นมา พวกเขาหัวเราะพูดคุยกันสนุกสนาน อุณหภูมิต่ำแสนต่ำทำให้ลมหายใจทั้งหมดกลายเป็นไอสีขาวจาง ไม่นานหลังจากนั้นพวกมันก็ถูกพัดพาหายไป

เรายืนหลบออกมาด้านหลังกำแพงบ้าน สัมผัสกระแสความเย็นเยียบของสายลมราตรีพร้อมกับหลบซ่อนผิวกายใต้เสื้อกันหนาวตัวโคร่ง

สองหูได้ยินเสียงพลุพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันคงกระจายตัวออกมาเป็นสะเก็ดไฟหลากสี สวยงามตรึงสายตาอยู่เบื้องบนนั้น

เราไม่ได้รอชื่นชมมัน เราเพียงแค่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือข้างขวาที่สั่นติดต่อกันหลายที

0.00

วันพุธที่ 1 มกราคม

เราอ่านผ่านข้อความ ‘สวัสดีปีใหม่’ ซึ่งถูกส่งเข้ามาพร้อมๆ กันทางแชท ทุกตัวอักษรทำให้เรายิ้มออก รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

จริงอยู่ นี่ไม่ใช่ที่ที่พบกับคนเหล่านี้ครั้งแรก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังทำให้เราอยากย้อนรำลึกถึงอดีต

.

สองปีกว่าแล้วนับตั้งแต่วันที่ได้พบ

ครั้งที่สามแล้วที่ร่วมฉลองปีใหม่ด้วยกัน

วันแรกที่เจอะเจอ เรายังเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสาซึ่งกำลังเบื่อหน่ายกับช่วงปิดเทอม

เรานอนกลิ้งไปมาบนเตียงในห้องส่วนตัวที่เพิ่งได้มาใหม่ๆ มันเต็มไปด้วยหนังสือที่เราอ่านจบหมดแล้วตั้งแต่ข้อมูลสำนักพิมพ์ยันคำว่าอวสาน ตอนนั้นเราอยากบอกเล่าความประทับใจให้ใครสักคนฟัง น่าเสียดาย เราไม่มีเพื่อนคนไหนว่างพอจะรับฟังเรื่องประมาณนี้ รวมทั้งไม่มีเพื่อนคนไหนชอบงานอดิเรกเหมือนๆ กัน

เราเปิดโน้ตบุ๊ก พยายามหาอะไรมาอ่าน พยายามเค้นคำมาเขียน

ขณะที่เราไล่อ่านกระทู้ในบอร์ดนักเขียน เราก็ไปบังเอิญเห็นกระทู้โฆษณากลุ่มของนอนเมมเบอร์

นั่นทำเอางุนงงสงสัยมากๆ จนต้องตามลิงก์เข้าไปโผล่ในหน้าเพจสีเหลืองๆ

มีเสียงคล้ายสปริงเด้งดังอยู่เป็นพักๆ

เราเลื่อนหาที่มาของเสียง กระทั่งเจอกล่องแชทที่มีคนอยู่ในนั้นสามสี่คน รวมเราเอง

เราจ้องหน้าจอพลางขมวดคิ้ว คนพวกนี้น่าสนใจ แต่เราพิมพ์ตามไม่ทัน

เราจึงตัดสินใจเลิกสนกล่องแชทที่มีพื้นหลังเป็นเพลิงลุกท่วม แล้วเปลี่ยนมาสำรวจหน้ากลุ่มที่ระบุไว้ว่าสร้างเมื่อวันที่สิบเจ็ดตุลาคม ก่อนจะมองข้อความแนะนำ

We’re shine!

ประโยคนี้ทำให้รู้สึกแปลกๆ ด้วยเหตุผลบางประการซึ่งเราระบุไม่ได้ ณ ตอนนั้น แต่เราก็ว่าเราชอบมันนะ

คิดอย่างนั้นแล้วจึงเลื่อนกลับลงมาที่เดิม

ไหนๆ เราก็ว่างแล้ว…

ขออยู่ที่นี่อีกพักหนึ่งแล้วกัน

.

พักหนึ่งนั้นนานกว่าที่คิด

วันเวลาที่พูดคุยและเล่นสนุกกัน ทำให้เด็กน้อยที่ไม่ค่อยยิ้มอย่างเรายิ้มออกอย่างง่ายดาย

วันเวลาที่ความสนิทสนมก่อตัวทำให้เด็กน้อยซึ่งเข้ากับคนไม่ค่อยได้รู้สึกว่ามิตรภาพเป็นสิ่งมีค่า

ผู้คนต่างอายุต่างวัยที่อยู่ด้วยกัน ล้วนแบ่งปันความฝันหนึ่งเดียว

นั่นเป็นเรื่องน่าประทับใจ

            .

สิ่งภายนอก เรื่องราวภายนอกอาจทำให้พวกเราห่างเหินกันไป

ทุกคนเติบโตขึ้น ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ทั้งที่มากและน้อย

ทุกคนเปลี่ยนแปลงไป ส่วนหนึ่งหายไปในสายธารแห่งกาล ส่วนหนึ่งโคจรกลับมาพบกันได้เหมือนปาฏิหาริย์

มิตรภาพที่เคยอยู่แค่ในหน้าจอคอมเริ่มออกมาเดินเล่นข้างนอกหลังจากนั้น

มีคนเข้ามา มีคนออกไป แล้วก็มีคนหวนคืนมาอีก

ฉลองปีใหม่ครั้งที่หนึ่ง ครบรอบหนึ่งปี ฉลองปีใหม่ครั้งที่สอง ครบรอบสองปี อาจเป็นแค่ก้าวเล็กๆ บนทางที่แสนไกล แต่พวกเราก็เดินทางมาสักพักหนึ่งแล้วนะ

การนับถอยหลังสู่ปีใหม่ครั้งที่สามเพิ่งจบลงไป ค่ำคืนใหม่กลับสู่ความเงียบสงบ เราวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง  มองออกไปนอกหน้าต่าง แลเห็นดาวหลายดวงประดับอยู่บนฟากฟ้า

แสงอ่อนโยนเหล่านั้นสวยงามตรึงสายตา

.

เราจะเดินทางอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

เติบโตขึ้นพร้อมกับทุกคน

เหมือนทุกครั้ง ทุกวัน ทุกเวลา

เหมือนที่ผ่านมา...

ส่องแสงเคียงข้างกันตลอดไป

.

 
____________________

คิดถึงเมื่อก่อนแล้วก็ทั้งขำทั้งอายเลยครับ

แต่เรื่องเกี่ยวกับสมาคม ถึงจะน่าอายแค่ไหน เราก็ไม่คิดจะลืมหรอกนะ!

We’re Shine! ยินดีต้อนรับปี 2014 !
.

เจ้านี่เป็นเรื่องสั้นประจำสัปดาห์ที่หนึ่ง

 .

[...เอ๋? นี่สัปดาห์ที่สามแล้ว?

ช่วงกลางๆ มันถึงเป็นประโยค ไม่ใช่ย่อหน้ายังไงล่ะครับ

ที่เรารู้สึกว่ารับได้มีแค่ห้าบรรทัดสุดท้ายมั้ง ยาวไม่ถึงพันคำด้วย ว้าว...]

.