ลาลาลา

ลำดับตอนที่ #10 : [จะสื่ออะไร - Oct 2014] - JJ And Friend(s)

JJ And Friend(s)

ชีวิตประจำวันของเจเจเริ่มขึ้นในตอนเช้าตรู่... เขาต้องขึ้นรถตู้ไปต่อรถไฟฟ้าแล้วเดินไปโรงเรียนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี นั่นเพราะเวลาเพียงสิบนาทีเปลี่ยนการจราจรในกรุงเทพจากรถแล่นไปสบายๆ เป็นรถติดฉิบหายได้

จากรถไฟฟ้าถึงโรงเรียนมีร้านสะดวกให้แวะอยู่แห่งหนึ่ง เจเจซื้อแซนวิชแฮมชีส เดินไปยัดมันเข้าปากไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าตึกเรียนก็จะหมดพอดี

แต่ก็ไม่อิ่มท้องหรอก

ต้องไปแย่งข้าวเช้าเฟรนด์เพื่อนรักกินต่อ                    

เฟรนด์บ้านไกลกว่ามาก แต่มาถึงโรงเรียนเร็วกว่าเพราะมีผู้ปกครองคอยรับส่ง เนื่องจากต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เฟรนด์จึงหลับตลอดเวลา หลับงีบหนึ่งในรถ เดินขึ้นตึกแล้วก็หลับต่ออีก ใต้เก๊ะที่คนส่วนใหญ่ใช่เก็บหนังสือเรียนหนักๆ เฟรนด์ใช้เก็บหมอนลายสาวน้อยนางเงือก

พอเจเจเข้าไปเห็นเฟรนด์หลับอยู่ก็สบโอกาสแล้ว เข้าไปรื้อกระเป๋านิดหน่อยก็เจอกล่องข้าวที่มีไว้ให้เฟรนด์ทานเป็นมื้อเที่ยง แต่เจเจเอามาทานตั้งแต่มื้อเช้า

ไม่นานหลังจากนั้นเฟรนด์ก็จะตื่น หันมาพบกล่องข้าวที่ว่างเปล่า กล่าวอรุณสวัสดิ์เจเจด้วยคำหยาบพิสดารหลายชุด ทักทายอย่างรักใคร่ด้วยแรงฟาดหรือกำปั้นเล็กๆ น้อย

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก

อาหารหายลงท้องเจเจหมดแล้ว

ทีนี้เฟรนด์ก็จะงอน หลบหน้าหลบตาไม่ยอมพูดด้วย นั่งนิ่งๆ จนเจ็ดโมง เจ็ดโมงเช้าเป็นเวลาศักดิ์สิทธิ์ เป็นเวลาเริ่มต้นภารกิจสำคัญ

ลอกการบ้านแอลกับเมธ

ดีที่ต้นฉบับมีสองอันเลยไม่ต้องแย่งกัน ทำให้อึดอัดใจน้อยลงเยอะ แต่ถึงจะมีแค่หนึ่งก็ไม่เป็นปัญหามากนัก เจเจกับเฟรนด์ยอมสงบศึกชั่วคราวได้เพื่อให้การบ้านเสร็จ เพื่อให้มีคะแนน

ทั้งคู่เป็นปลิงที่เปลี่ยนสีได้แบบกิ้งก่า

หลังจากนั้นก็เป็นเวลาเข้าเรียนที่น่าเบื่อมากๆ ไม่มีใครฟังอาจารย์แม้กระทั่งเด็กเรียนอย่างแอลกับเมธ เพราะ... “อ่านเองดีกว่าครับ ดีกว่านั่งจับใจความคำพูดดวงกมล” แอลกับเมธก็เลยนั่งอ่านหนังสือตลอดคาบ ส่วนเจเจกับเฟรนด์ก่อกวนสองคนนี้ไปเรื่อยๆ แก้เครียด

พักกลางวัน ทุกคนก็ลงไปต่อแถวกินก๋วยเตี๋ยวที่โรงอาหาร เพราะแถวยาวมาก เฟรนด์เลยหงุดหงิดหาทางระบายอารมณ์ใส่เจเจไปเรื่อยๆ จนกว่าจะอิ่มท้อง ซึ่งก็เป็นเวลาประมาณสามสิบนาทีหลังจากนั้น

เรียนคาบบ่ายก็ก่อกวนเพื่อนต่อไป ถ้าไม่มีเทสต์ย่อยก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

พอออดสุดท้ายดังขึ้น ส่งสัญญาณบอกว่าชั่วโมงเรียนจบแล้ว ทุกคนก็ร้องเฮในใจ เจเจกับเฟรนด์เดินออกมาทันทีพร้อมกับกระเป๋าที่เก็บของเสร็จเรียบร้อย ไม่ว่าวันนั้นจะเป็นเวรทำความสะอาดหรือไม่ก็ตาม พวกเขารีบเหมือนกำลังแข่งกันวิ่งลงจากตึก

เจเจต้องเดินไปรถไฟฟ้า ส่วนเฟรนด์ขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าโรงเรียน ทั้งคู่ออกนอกโรงเรียนในประตูซึ่งไม่ได้มีไว้ให้นักเรียนใช้

ก่อนแยกกัน เฟรนด์จะหันมาพูดถากถางที่เจเจต้องกลับบ้านเอง

เจเจตะโกนด่าแล้วบอกว่าจะแวะร้านการ์ตูน ตั้งใจจะให้เฟรนด์อิจฉา แต่เฟรนด์ผู้อ่านเถื่อนเอาตามสแกนออนไลน์ไม่สะทกสะท้านสักนิด

และนั่นก็ทำให้เจเจแค้นใจ

ความขุ่นมัวพวกนั้นวนเวียนอยู่ตลอดเวลาที่เดินทางกลับบ้าน เจเจคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่าแกล้งและเอาคืนเฟรนด์ยังไง แต่สุดท้ายก็นึกอะไรไม่ได้มากนอกจากขโมยข้าวเที่ยงอีกฝ่ายมากินเหมือนเดิม

แต่พอกลับบ้าน จะความหงุดหงิดอะไรก็สลายหายไปได้หมด

ตอนที่อยู่หน้าคอม นั่งเล่นเกมออนไลน์กับเฟรนด์จนดึกดื่น ทั้งคู่เข้ากันได้ดีมาก โจมตีประสานกันจนคู่ต่อสู้ตายเป็นแถบๆ ทั้งคู่เหมือนเป็นคู่หูที่รู้ใจกันทุกอย่าง

แล้วก็ปล่อยให้แอลกับเมธทำรายงานไป

พอเฟรนด์นอนดึกอย่างนี้ พรุ่งนี้เช้าก็จะมีจังหวะให้เจเจขโมยอาหารอีก

แล้วมันก็วนเวียนไปอย่างนี้เรื่อยๆ... เรื่อยๆ...

บางทีเจเจก็คิดว่ามันแปลกดี ตอนกลางวันท่าทางโกรธกันจะเป็นจะตาย ตบหัวบ้าง เตะต่อยบ้าง เอาหมอนหรือเท็กซ์บุ๊คฟาดบ้าง เคยด่าว่าเพื่อนเลวๆ อย่างนี้จะไม่คบแล้ว ทั้งๆ ที่เป็นอย่างนั้นแท้ๆ

แต่จริงๆ แล้วประโยคคำด่าแบบนั้นไม่ควรจะออกมาจากปากเจเจหรือเฟรนด์หรอก  

ถ้าหากว่าแอลกับเมธหยาบคายกว่านี้ได้อีกสักนิด สองคนนั้นจะเหมาะเป็นคนพูดมากที่สุดเลย       

____________________________________________________________________________

มาแบบเรียบๆ + รีบๆ ค่ะ    

คิดไว้ชัดกว่าปกติแล้วนะ แต่แบบ... เขียนอ่ะ! เขียนอ่ะ! ยิ่งการบ้านปิดเทอมยังไม่เสร็จด้วย T-T

...เลยตัดคำพูดให้หมด อาห์                                                     

จบพาร์ทแฉตัวเองไว้เท่านี้ ลาก่อยมายเฟรนด์ส์ //เอามือปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไป