ลาลาลา

ลำดับตอนที่ #1 : [ปล่อยของ - Dec 2013] - ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

โจทย์เลขนับสิบข้ออัดกันอยู่บนแผ่นกระดาษสีขาว เครื่องหมายคณิตศาสตร์ตัวเล็กจิ๋วทำให้ดวงตาของเด็กหญิงเมื่อยล้า สมองก็คิดคำนวณเชื่องช้าตาม

ดึกมากแล้ว กลางคืนฤดูหนาวเช่นนี้ใบไผ่ควรจะเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม ทั้งลมที่พัดผ่านหน้าต่างและอุณหภูมิที่ต่ำอย่างพอเหมาะล้วนคือสิ่งกระตุ้นความง่วงงุนชั้นดี เสียแต่เธอยังทำแบบฝึกหัดไม่จบแม้จะจำได้ชัดว่าแม่ครูนัดตรวจมันพรุ่งนี้เช้า

เธอขยี้ตา บอกตัวเองให้อดทน นี่ข้อสุดท้ายแล้ว อีกไม่นานจะได้หลับฝันดี

มือเล็กจับดินสอแน่นพลางเขียนวิธีทำลงไป แต่แล้ว…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

ใบไผ่ขมวดคิ้ว ไม่ยอมหันไปมอง “เข้ามาสิคะ”

ปากเอ่ยอนุญาตไปเรียบร้อยแล้ว แต่กลับนึกไม่ออกว่าอนุญาตใคร

เธอสะดุ้ง

น้องชายนอนอยู่ในห้องเดียวกัน พ่อกับแม่น่าจะกำลังหลับสบาย ส่วนประตูห้องนอนก็เปิดโล่งไว้ ถ้าใครเดินเข้ามา คนคนนั้นจะเคาะประตูเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่อยากให้เธอรู้ตัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก                                         

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก ครั้งนี้ฟังดูรุนแรงคล้ายคนเคาะกำลังมีโทสะ

เด็กหญิงหน้าซีด ใจหนึ่งก็สยองจนแทบคุมสติไม่อยู่ แต่อีกใจหนึ่งอยากรู้มากกว่าว่าสิ่งไร้ชีวิตพิสดารที่แม่ครูเล่าให้ฟังในคาบว่างมีจริงหรือไม่ เธอค่อยๆ มองไปยังทางเข้าห้อง ตรงนั้นไม่มีใคร แต่เสียงเดิมกลับดังต่อเนื่อง

ใบไผ่จึงตระหนักได้ว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากประตู มันดังมาจากกระเป๋านักเรียน

ฟังดูไม่สมเหตุสมผล เธองุนงงสงสัย จึงเปิดกระเป๋าออกดู เห็นหนังสือนิทานเล่มหนึ่งหนีบอยู่ระหว่างกองชีท มือขวาหยิบมันออกมาแล้วจ้องหน้าปก จำได้รางๆ ว่ายืมมันมาจากห้องสมุดเมื่อวานซืน องค์ประกอบของนิทานเล่มนี้ชวนให้เธอแปลกใจ “ไม่มีชื่อเรื่อง?”

อย่างไรก็ตาม ภาพวาดของเรื่องมันสวยงามดึงดูดตามากจนนักอ่านตัวน้อยแทบไม่สนใจอะไรอื่น เธอพลิกปกกระดาษแข็ง

ภาพของ ‘เจ้าชาย’ ปรากฏแก่สายตา

ราวเทวดาผู้มาจากสรวงสวรรค์ ชายหนุ่มผิวขาวจัดเหมือนไม่เคยต้องแสงอาทิตย์ เส้นผมเงาสลวยยาวประบ่า ดวงตาใสกระจ่างสะท้อนความอ่อนโยนอันล้นเหลือ ริมฝีปากหยักเป็นรอยยิ้มแห่งมนตร์สะกด เพียงแค่มองใบไผ่ก็หลงใหล คล้ายโดนช่วงชิงหัวใจไปโดยที่นำมันกลับคืนมาไม่ได้อีกตลอดกาล

ระหว่างจมอยู่ในภวังค์แห่งรักแรกพบ น้องชายตรงอีกฟากหนึ่งของห้องนอนตะโกนเรียกเธอ

“พี่ไผ่ ผมนอนไม่หลับ”

“หลับตาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ง่วงเองแหละ” เด็กหญิงขัดใจ ตอบไปส่งๆ

น้องชายทำหน้าเบ้ “เอาแต่สนใจหนังสือ ฮึ”

เธอเมินเจ้าหนูจอมขัดจังหวะ พุ่งสมาธิไว้ที่การพินิจรูปโฉมของเขา

          คนสมบูรณ์แบบ ชายผู้ดีพร้อม ชายที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝันอยากได้เป็นคู่ครอง

            เธอพลิกหน้าต่อไป

รวมทั้งแม่มดด้วยเช่นกัน

          เจ้าชายถูกแม่มดจับตัวไปและบังคับให้มีบุตรร่วมกัน

            ภาพของแม่มดไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัว ออกจะสะสวยเสียด้วยซ้ำ แต่ใบไผ่กลับนึกขยะแขยง เจ้าชายไม่คู่ควรกับคนนิสัยไม่ดีหรอก คนชั่วไม่สมควรมีตัวตนอยู่ เจ้าชายควรจะเป็นคู่ครองของเด็กดีอย่างเธอมากกว่า เธอริษยาแม่มด ในหัวเต็มไปด้วยความคิดดำมืดอย่างนางร้ายในละคร ต้องฆ่ามันให้ตายแล้วแย่งเขามา เจ้าชายแสนดี หนูจะต้องช่วยคุณให้ได้เลย

ใบไผ่ไม่รู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากเกินไป เธอพลิกหนังสือไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้าย

            หน้าสุดท้ายคือประตูสีดำสนิท มีหน้าต่างใสที่มองทะลุไปเป็นใบหน้าของเจ้าชาย เขาไม่ได้ยิ้มมีความสุข แต่กำลังโศกเศร้าเสียใจ บรรยากาศรอบกายคงมืดมนมาก ทำให้เทวดาแห่งแสงสว่างเช่นเขาทรมาน

เด็กหญิงเอียงคอมองภาพนี้ เธอได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีอะไรต้องสงสัยเลย นี่คือทางเข้าที่คุมขังของแม่มด เจ้าชายมีตัวตนจริงๆ เขากำลังรอความช่วยเหลือจากเธอ หลังจากนั้น เราจะแต่งงานกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 ‘ช่วยด้วย! ช่วยเราด้วย! เปิดประตูให้เราที’

ใบไผ่ได้ยินคำขอร้องของเขา เธอเห็นความจริงชัดแจ้งแล้ว โดยปราศจากความลังเลใดๆ เด็กหญิงทาบนิ้วลงบนลูกบิดประตู

เมฆหมอกสีดำไหลทะลักออกมา หมุนวนเวียนวนรอบกายเธอ จากนั้นร่างเล็กก็ค่อยๆ จางหายไป

เจ้าชายบนหน้ากระดาษยิ้ม เอ่ยคำขอบคุณ

.

มิติเวลาบิดเบี้ยว

            เจ้าชายกลายเป็นเด็กชายตัวเล็ก

            เด็กหญิงกลายเป็นเจ้าหญิงวัยสาว

            ก้าวผ่านประตูบานนั้น เข้าแทนที่กันและกัน

            .

เจ้าหญิงเบิกตากว้างเมื่อพบว่าตนอยู่ในที่คุมขังของแม่มด เธอพยายามหนี สองมือเคาะประตูเร็วระรัว ก๊อกก๊อกก๊อก

ไม่มีการตอบรับ เธอตัวสั่นหวั่นกลัว มองออกมาด้วยสายตาน่าสงสาร เปลี่ยนมาทุบและใช้ร่างกระแทกประตู ปึงปังปึงปัง

‘ช่วยด้วย! ช่วยหนูด้วย! เปิดประตูให้หนูที’

คนนอกนิทานมองนิ่ง ไม่คิดช่วยเหลือ ก็ไม่รู้ทำไมเขาต้องใส่ใจผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ คนหนึ่ง ในเมื่อมาโลกนี้แล้วจะหาเพิ่มอีกกี่ร้อยคนก็ได้ คนโง่แบบนั้นมีประโยชน์แค่เอาไว้เป็นตัวตายตัวแทน พอใช้เสร็จก็ควรต้องโยนมันทิ้งลงถังขยะ เหมือนพวกถุงพลาสติกร้านสะดวกซื้อ

                เขาไม่ได้บังคับให้ช่วยซะด้วย  เชื่อเอง ตัดสินใจเองแท้ๆ เลย นังเพ้อเจ้อ

เสียงสะอื้นของสาวน้อยไร้สมองดังปนมากับเสียงข้าวของแตกหัก เด็กชายยิ้มพึงใจขณะไล่สายตาอ่านตัวอักษรบนหนังสือเล่มนั้น นี่คือเครื่องยืนยันอิสรภาพ

เจ้าหญิงถูกแม่มดจับตัวไปและบังคับให้มีบุตรร่วมกัน

เนื้อเรื่องประหลาดแต่ก็ช่างเถอะ

เพราะว่า… ไหนๆ ตอนนี้น้องชายแสนน่ารักก็กำลังตะโกนเรียกนี่นา

“พี่ไผ่ ผมนอนไม่หลับจริงๆ นะ”

“พี่ทำงานเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวไปกล่อมนะ”

เด็กชายยัดนิทานภาพใส่กระเป๋านักเรียน หย่อนโจทย์เลขกับเครื่องเขียนลงไป รูดซิปปิด เหลือบมองมันครั้งสุดท้าย แล้วโยนไว้แถวๆ นั้น

ดวงเนตรงามกระจ่างฉายความสะใจ

…เรื่องฝั่งนั้นมันก็แค่นิทาน

สองขาเดินไปยังเตียงซึ่งเต็มไปด้วยตุ๊กตานุ่มนิ่ม ริมฝีปากขยับยิ้มกว้าง

ใช่แล้วล่ะ… คนทางนี้น่าสนใจกว่ากันเยอะ