คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : When... f27 (4/4)
When… f27 (4/4)
ปล.เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่แล้วน่ะค่ะ(ไม่เรทแต่มีแอบฟิน…)
(โปรดฟังไปอ่านไปด้วยค่ะ^^)
………………………………………………………………………………………………………..
ประเทศญี่ปุ่น
กริ๊ง~
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกร่างบางที่นอนใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นมาพิงหัว
เตียงพลางขยี้ผมตัวเองเบาๆ ดวงตากลมเหลือบไปมองพื้นที่ว่างข้างตัวที่แสดงถึงใครอีกคนที่ยังไม่กลับ
มา ดวงตากลมโตมองข้างตัวนิ่งเฉยก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัว
ไปเรียน…
“อรุณสวัสดิ์สึนะ!”ซาวาดะ สึนะโยชิ หันไปหาเจ้าของเสียงอย่างยามาโมโตะก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็น
การทักทายเพื่อนสนิท โกคุเดระที่ยืนอยู่ข้างๆยามาโมโตะยิ้มกว้างพลางกล่าวทักทายด้วยอีกคน
“เรียวเฮ ฮิบาริกับมุคุโร่ล่ะ?” สึนะกล่าวถามถึงเพื่อนสนิทในกลุ่มอีก3คน
“ฮิบาริอาจารย์เรียกไป มุคุโร่ยังไม่มาส่วนเรียวเฮก็ไปหาเคียวโกะ” ยามาโมโตะตอบก่อนที่ทั้ง3คนเดินขึ้น
อาคารเรียนไป…
เลิกเรียน
“สึนะ ใครมารับหรอ?” เรียวเฮถามในระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งติวสอบที่โต๊ะหน้ามหาลัย สึนะเงยหน้า
ขึ้นมาจากแผ่นชีท ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นสีดำฉายแววงุนงง
“ก็กลับคนเดียวไง ถามทำไมหรอ?” สึนะเอียงคอไปทางขวาเล็กน้อย ยามาโมโตะกับโกคุเดระมองหน้า
กันอย่างเกรงๆ
“แล้วฟรานล่ะครับ?” มุคุโร่ถามถึงแฟนหนุ่มของเพื่อนสนิทตนเอง สึนะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฟรานทำไม…”
“ฟรานไม่มารับหรอ” คราวนี้ฮิบาริเป็นคนถามบ้าง
“ไม่นี่ ฟรานก็มีงานทำไมต้องมารับด้วยล่ะ” สิ้นคำพูดทุกคนก็มีสีหน้าเจื่อนๆพลางมองหน้าคนที่ก้มหน้า
ลงไปอ่านชีทอีกครั้งหลังจากตอบคำถามเสร็จ
……….
แกร็ก
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างบางที่กำลังเข้าสู่ห้วงนินทราสะดุ้งตื่นขึ้นมา สึนะค่อยๆลุกขึ้นมาเปิดโคมไฟ
ข้างหัวเตียง ดวงตากลมโตที่หรี่ลงเล็กน้อยมองคนที่เข้ามาใหม่ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่วห้อง
ทำเอาสึนะย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ สึนะลุกขึ้นมามองคนมาใหม่นิ่ง
“จะกินข้าวไหม?”
“อือ…” เสียงแหบเล็กน้อยจากแอลกอฮอร์ตอบ เจ้าของเรือนผมสีเขียวหยิบผ้าขนหนูและชุดเดินเข้าห้อง
น้ำไป สึนะขมวดคิ้วพลางลุกขึ้นไปเตรียมอาหารให้กับฟรานแฟนหนุ่มที่พึ่งกลับมาจากผับ
แสงไฟจากห้องน้ำดับลงพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มผมเขียว ฟรานนั่งลง
ที่โต๊ะทานข้าวพลางมองแผ่นหลังบางที่กำลังเตรียมอาหารให้ตัวเองอยู่ ดวงตาเรียวสีเดียวกับเส้นผม
ฉายแววเจ็บปวดออกมาระหว่างที่จ้องมองแผ่นหลังนั่นก่อนที่ความรู้สึกจะหายไปกลับมาเฉยชาเมื่อ
เจ้าของแผ่นหลังนั่นหันกลับมาพร้อมถ้วยน้ำซุปที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นน่ากิน
“กินนี่ไปก่อน ไม่มีข้าว” พูดจบก็หันหลังกลับเดินไปนอนต่อแต่ก็ชะงักลงหันกลังมามองร่างสูงอีกครั้ง
จนฟรานที่กำลังจะตักซุปเข้าปากหันมามอง
“มีอะไรหรือเปล่า” ใบหน้าของฟรานเรียบเฉยเพียงใดสึนะก็เท่านั้น สึนะสบตาฟรานแล้วค่อยตอบ
“พรุ่งนี้ฉันไปทำรายงานที่บ้านฮิบาริน่ะ..อาจจะค้างด้วย” คราวนี้พอพูดจบสึนะก็หันกลับไปนอนโดย
ไม่หยุดชะงักเหมือนครั้งแรก ฟรานพอฟังจบก็มองตามสึนะไปแป๊ปนึงก่อนจะตักซุปกินต่อ…
ถึงจะกลับมานอนแต่สึนะก็ยังนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงช้อนกระทบกับชามเซรามิก
หรือแสงไฟสว่างจ้าในห้องครัวกันแน่…สึนะข่มใจหลับตาไปสักพักนึงก็รู้สึกถึงแรงยุบข้างลำตัวพร้อมๆกับ
แสงไฟดับไป…
วันต่อมา 20.00 น.
“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจของยามาโมโตะดังขึ้นก่อนจะหงายหลังลงไปนอนแผ่หลากลางพื้นห้อง
“ไอ้เบสบอล อย่าอู้!” ชายหนุ่มผมสีเงินสะดุดตาดุเพื่อนเบาๆแล้วเอาเท้าเขี่ยที่พุงคนอู้งาน สึนะยิ้มขำ
เล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อ ยังไม่ทันทำต่อเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน
I will love you and love you and love you
Gonna hold you and hold you and aqueeze you
I will…
เพลงยังไม่จบมือเล็กก็คว้าโทรศัพท์ไปรับก่อน
“ฮัลโหล?”
[อยู่ไหน…?] เสียงแหบจากแอลกอฮอล์ดังจากปลายสายทำเอาสึนะรู้ทันทีว่าใครโทรมา
“บ้านฮิบาริ…มีอะไร?”
[เข้าห้องไมได้…] สึนะขมวดคิ้วแล้วตอบกลับไป
“กุญแจอยู่กับนายไม่ใช่หรอ?”
[…]
“…”
[หาไม่เจอ…มาเปิดให้หน่อย] เสียงราบเรียบจากปลายสายทำเอาสึนะรุ้สึกหงุดหงิดเล็กๆแบบไม่รู้สาเหตุ
“นี่ดึกแล้ว…ฉันจะค้างบ้านฮิบาริ” พูดจบก็ตัดสายทึ้งแล้วทำรายงานต่อปล่อยให้เพื่อนๆมองอย่างงงงวย
…
ติ๊ด
ฟรานเอามือถือออกจากใบหูช้าๆแล้วมองภาพหน้าจอที่เป็นรูปคู่ของเขากับสึนะ คนตัวเล็กในภาพยิ้ม
กว้างจนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ข้างกันมีชายหนุ่มร่างสูงผมสีเขียวสะดุดตายืนยิ้มมุมปากแบบมีความ
สุขต่างกับตอนนี้…ดวงตาเรียวรีของฟรานจ้องหน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลานานก่อนจะค่อยๆกดปิดแล้วเดิน
กลับไปที่รถ…
…
วันต่อมา
กึก
เสียงช้อนวางลงกับชามเซรามิกที่ใส่คอนเฟล็กรสช็อกโกแล็ตไม่ได้เรียกความสนใจจากคนตรงหน้าเลย
สักนิด
“…” สึนะจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิดเล็กๆที่โดนฟรานเมิน แม้ปกติจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่แต่
สึนะก็รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเมินเค้าอยู่แน่ๆ
“…” คนตัวสูงยังกินคอนเฟล็กต่อไปราวกับไม่รับรู้ถึงใบหน้าหวานที่จ้องมาทางตัวเอง
“ฟราน…มีอะไร..” เสียงที่ติดเหวี่ยงหน่อยๆถามฟรานอย่างใจเย็น
“เปล่า…” พูดจบก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาท่องโลกโซเชียวตัดขาดกับโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง ซึ่งทำให้
ร่างบางหงุดหงิดขึ้นอีกเท่าตัว
“ฟราน…มีอะไรก็บอกมา”
“…”
“ฟราน…!” สึนะเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อยในขณะที่ฟรานก็ยังคงไม่สนใจเหมือนเดิมจนสึนะขาดความอดทน
ปัง
เสียงทุบโต๊ะดังก้องห้องครัวซึ่งตอนนี้มีแต่ความเงียบสนิท
“นายเป็นบ้าอะไรฮ่ะ!!!!!!!!!!!” เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างเฉียบขาด
“…” ฟรานไม่พูดอะไรเพียงแต่ตวัดสายตาโกรธเคืองมาให้ทำเอาสึนะสะดุ้งตกใจกลัว ร่างสูงลุกขึ้นยืน
ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้สึนะยืนอยู่คนเดียว…
สวนสาธารณะxx
ต้นซากุระที่ดอกยังไม่บานเต็มที่ตั้งอย่างโดดเด่นท่ามกลางเหล่าดอกไม้นานาชนิดที่ส่ง
กลิ่นหอมอบอวล น่าแปลกที่กลิ่นมันไม่ได้ตีกันแต่กลับกลมกลืนกลายเป็นกลิ่นหอมชวนเคลิ้ม ก้อนหิน
ก้อนเล็กๆถูกจัดวางให้เรียงกันเป็นทางเดินให้คนเข้าไปถ่ายรูปกับต้นซากุระตรงกลาง กิ่งไม้ที่ยื่นออกมา
ถูกแขวนด้วยนกกระเรียนกระดาษหลายสี น่าเสียดายที่ตอนนี้ดอกซากุระยังไม่บานอวดความงดงามของ
สวน ‘secret garden’ แห่งนี้ ดวงตาเรียวรีสีมรกตจ้องไปยังต้นซากุระที่อยู่ตรงกลางอย่างเหม่อลอย
เรือนผมสีเขียวแปลกตาลู่ลมเบาๆ สองมือกอดอกยืนพิงต้นไม้แถวนั้น ฟรานจ้องมองต้นซากุระที่มีชื่อ
เสียงของสวนแห่งนี้มากี่ชั่วโมงก็ทราบได้ ดวงตาคู่เดิมลากสายตาไปยังคู่รักคู่หนึ่งที่เดินควงแขนกัน
เข้าไปหาต้นซากุระ ฝ่ายผู้หญิงดูร่าเริงดีใจสุดๆพลางเรียกฝ่ายชายให้เข้าไปถ่ายรูปให้ตัวเอง ฝ่ายชาย
ที่เดินตามหลังก็ยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูแล้วก็รีบก้าวไปถ่ายรูปด้วยกัน…
ฟรานมองคู่รักคู่นี้ตลอดเวลาด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ ร่างสูงคาดตามเหตุการ์ณที่จะเกิด
ขึ้นกับคู่รักได้ถูกต้องหมดไม่ว่าจะถ่ายรูปคู่ เอานกกระดาษที่พับเองไปแขวนไว้กับตัวอื่น หรือขอพรกับ
ต้นไม้…ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฟรานถึงรู้ทุกอย่างหมด
ก็ฟรานน่ะ…เคยมาที่นี่กับสึนะแล้วไงล่ะ…
ความทรงจำเก่าๆผุดขึ้นมาในหัวของฟรานอย่างไม่บอกล่วงหน้าทำเอาดวงตาเรียวสั่นไหวเล็กน้อย
มือหนายกขึ้นมากุมใบหน้าของตัวเองอยู่หลานนาทีก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาช้าๆ…
เขาไม่เข้าใจเลย…
ทำไม…หลังจากที่เข้าห้องไม่ได้เขาต้องรู้สึกโกรธสึนะด้วยน่ะ…
มหาลัยxx
ตึง
เสียงวางหนังสือกระทบโต๊ะหินอ่อนทำให้เพื่อนๆที่นั่งทำกิจกรรมของตนเองเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียง
จึงเห็นใบหน้ามุ่ยด้วยความหงุดหงิดของสึนะ
“มีอะไรหรอ สึนะ?” ยามาโมโตะถามอย่างกลัวๆเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทตนเองโกรธขนาดนี้
“ไม่มีอะไร…!” ถึงจะพยายามทำเสียงปกติแต่ก็ไม่วายกระแทกเสียงตอนสุดท้ายอยู่ดี
“ทะเลาะกับฟรานหรอ…” เสียงเรียบนิ่งเป็นสไตล์ของเคียวยะ ฮิบาริเอ่ยถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรมา
นอกจากความอึมครึมที่แผ่ออกจากร่างบางทำให้รู้สาเหตุอารมณ์ไม่ดีของสึนะทันที ทั้งโต๊ะมีแต่
ความเงียบทำให้เรียวเฮต้องยกประเด็นอื่นมาคุย
“อะ..อ้าว สึนะ พวงกุญแจนายไปไหนอ่ะ?” เรียวเฮถามเมื่อเหลือบไปเห็นกระเป๋าใส่ดินสอที่ตอนนี้ไม่มี
พวงกุญแจใดๆห้อยอยู่
“หืม พวกกุญแจ…พวงกุญแจอะไรอ่ะ?” สึนะเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วพลางถามถึงพวงกุญแจตัวเอง
เค้าเคยมีพวงกุญแจด้วยหรอ…?
“ก็อันที่เป็นรูปต้นซากุระผ่าครึ่งไง” โกคุเดระบอกเมื่อจำได้ถึงพวงกุญแจของสึนะแต่ก่อน
“?”
“อันที่เป็นพวงกุญแจคู่ไง ที่พอเอามาต่อกันจะเป็นต้นซากุระที่ข้างในเป็นรูปหัวใจอ่ะ!” ยามาโมโตะเตือน
ความจำอีกครั้งแต่ก็ดูท่าสึนะจะจำอะไรไม่ได้เลย
“อะไรกันครับ เมื่อก่อนเห็นเห่อนักเห่อหนา เป็นของสำคัญที่ได้มาจากฟรานไม่ใช่หรอครับ...ลืมซะแล้ว?”
มุคุโร่เอ่ยยาวเหยียดก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ สึนะขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด พอจะจำได้รางๆว่า
เคยห้อยพวงกุญแจคู่กับฟรานไว้เหมือนกันแต่ก็ถอดออกไปเพราะรำคาญ…
อ่า ลืมงั้นหรอ…
ไม่ได้ลืมหรอก…แต่มันแค่ไม่สำคัญพอที่จะจำอีกแล้วเท่านั้นเอง…
1 อาทิตย์ต่อมา
ตั้งแต่ทะเลาะกันบนโต๊ะอาหาร(ที่สึนะเป็นคนพูดคนเดียว)ทั้งฟรานและสึนะก็ไม่ได้คุยกันอีก
แม้จะนอนเตียงเดียวกัน กินข้าวพร้อมกัน หรืออยู่ในห้องเดียวกัน…ทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย
สึนะล้มตัวลงนอนกับโซฟาหลังทำความสะอาดห้องเสร็จ นอนไปสักพักก็ผล็อยหลับไปด้วย
ความเหนื่อยอ่อนจึงไม่ทันเห็นฟรานที่พึ่งกลับมาจากออกไปข้างนอกเปิดประตูเข้ามาอุ้มตนเข้าไปนอน
บนเตียงนอนในห้องนอนจัดท่าทางให้ดีพร้อมกับห่มผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เรียบร้อย ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิด
ว่าเป็นคู่รักที่รักกันแจ่มชื่นอย่างแน่นอน น่าเสียดายที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั่นสักนิด…
ส่งสึนะที่เตียงเสร็จฟรานก็เดินออกมาล้มตัวนอนที่โซฟาก่อนจะยกหูฟังอันใหญ่มาครอบหูไว้
กดเปิดเพลงในหมวดfavorite ดวงตาเรียวรีค่อยๆหลับลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้จิตใจเพลิดเพลินไปกับเสียง
เพลง นิ้วเรียวยาวเคาะกับเบาะสีดำเบาๆให้เข้ากับจังหวะเพลง
I will love you and love you and love you
Gonna hold you and hold you and aqueeze you
I will please you for all times
I don't wanna lose you and lose you and lose you
Cause I need you I need you I need you
ผมจะรักคุณ รักคุณ รักคุณเสมอ
และจะโอบกอดคุณไว้อย่างแนบแน่น
ผมจะทำให้คุณพอใจอยู่เสมอ
ผมไม่อยากเสียคุณไป ผมเสียคุณไปไม่ได้หรอกน่ะ
เพราะว่าผมต้องการคุณเหลือเกิน
มือที่กำลังเคาะตามจังหวะเพลงหยุดไปดื้อๆก่อนจะกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ คิ้วเรียวยาวขมวด
แน่นเมื่อภาพของใครบางคนโผล่ขึ้นมาในหัว
“โธ่เว้ย!” ฟรานลุกขึ้นมานั่งอย่างหงุดหงิด มือเสยเส้นผมไม่ให้ปรกหน้า ดวงตาเรียวรีฉายแววไม่พอใจ
หากแต่ถ้ามองลึกลงไปจะเห็นความเสียใจและโดดเดี่ยวอยู่ในนั้น….
‘เราห่างกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ…’
หน้าหนาว,มหาลัยxx
“สึนะ”
“…”
“สึนะ…!”
“…”
“สึนะ!!!!!!!!”
“อะไร!!!”ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปหายามาโมโตะที่เป็นคนเรียกเมื้อตะกี้นี้
“ฟรานมารับน่ะ ไปเร็ว” ลูกเจ้าของร้านซูชิพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลัง สึนะหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว
งงๆ ‘ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมารับ’ ร่างบางที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าโกรธกับฟรานอยู่เตรียมหันหลังกลับแต่ยังไม่
ทันจะได้ทำก็สบตากับดวงตาสีเขียวที่นั่งในรถสีดำคันหรู ดวงตากลมโตกระตุกเล็กน้อย มือกำกระเป๋า
ที่วางบนตักแน่นก่อนจะลุกขึ้นไปหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนตัวเอง
“ฉันกลับก่อนน่ะ…”
…………………………………………………………..
“…”
“…” ภายในรถคันหรูของฟรานมีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศเบาๆ กลิ่นดอกซากุระ
ของน้ำหอมปรับอากาศลอยฟุ้งอยู่ในรถ สึนะสูดเข้าไปนิดๆอย่างสบายใจ เขาชอบดอกซากุระที่สุดเลย…
“มารับ…มีอะไรงั้นหรอ?” เพราะทนความเงียบไม่ไหวสึนะเลยถามขึ้นทำลายความเงียบ ดวงตาน้ำตาล
ลาเต้มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นหิมะโปรยปราย ผู้คนเดินไปมาตามท้องถนนกันขวักไขว่
“มารับต้องมีอะไรด้วยหรือไง?” ไม่ได้คำตอบยังได้รับคำถามมาแทน สึนะหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ยังซ่อน
มันไว้ภายใต้ใบหน้าเฉยชา
“…”
“หึ ฉันมีเรื่องจะบอก…” ฟรานยิ้มมุมปากอย่างสมเพชนิดๆ พูดจบรถก็ติดไฟแดงพอดี เท้าขวาเหยียบ
เบรกรถให้หยุดก่อนจะพูดต่อ
“…”
“เรา…เลิกกันเถอะ”
“…!” ดวงตากลมโตกระตุกเล็กน้อย ใบหน้าเรียวค่อยๆหันมาหาคนบอกเลิกก่อนจะพบว่าฟรานก็มอง
ตัวเองอยู่เหมือนกัน สึนะยังคงใบหน้าเรียบเฉยเอาไว้
“ฉันคิดว่า…เราต่างก็เบื่อกับเรื่องนี้มามากพอแล้ว” ดวงตาทั้งสองสบตาในขณะที่ฟรานก็พูดต่อไป
“…”
“เพราะงั้น…”
“…”
“เรา…จบเรื่องนี้กันเถอะ…” สิ้นประโยคสึนะก็หันหน้ากลับไปมองข้างทางเหมือนเดิม คนถูกบอกเลิก
หลับตาลงช้าก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่แล้วกระซิบคำตอบออกมาเบาๆแต่ฟรานรับรู้ถึงมัน
“ฉันก็เบื่อกับเรื่องนี้เหมือนกัน…” พร้อมกับที่ไฟสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวและภาพรอบข้างก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
…………………………………………………………..
1 อาทิตย์ผ่านไป
กึก
เสียงเก็บของเข้าที่ดังขึ้นภายในห้องนอนสี่เหลื่ยมพอดีตัว ฟรานก้มหน้าหยิบเสื้อผ้าจากกล่อง
ไม้เข้าตู้เสื้อผ้า หลังจากที่เลิกกับสึนะแล้วฟรานก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านของตัวเองทันที พอย้ายกลับมา
เสร็จก็ต้องเก็บของที่เอาไปให้เรียบร้อย เหงื่อผุดขึ้นตามไรผมเล็กน้อยทั้งที่ในห้องก็เปิดแอร์เอาไว้ มือเรียว
ค่อยๆหยิบเสื้อผ้าเข้าตู้ที่ละชิ้นๆก่อนจะชะงักที่เห็นสิ่งบางสิ่งนอนแน่นิ่งอยู่ในกล่อง มือคู่เดิมหยิบสิ่งนั้น
ขึ้นมาไว้บนมือ
ตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อยสีน้ำตาลคาราเมลปรากฎแก่สายตา มันเป็นของขวัญ
วันเกิดที่สึนะให้เขาเมื่อหลายปีที่แล้ว…เป็นตุ๊กตาอัดเสียง ฟรานปัดฝุ่นที่เกาะบนขนสีน้ำตาลคาราเมล
ก่อนจะเอื้อมนิ้วไปกดเปิดปุ่มเล่นเสียงทางด้านหลังตุ๊กตาหมีเบาๆ เสียงหวานใสที่แยกไม่ออกว่าเป็น
ผู้หญิงหรือผู้ชายดังออกมาจากเครื่องเล่น
‘สึนะจะรักฟรานตลอดไป…
ฟรานจะรักสึนะตลอดไป…
เราจะรักกันตลอดไป…’
สิ้นเสียงภายในห้องก็เหลือแต่ความเงียบ ฟรานจ้องตุ๊กตาเป็นเวลานาน ดวงตาสีเขียวมรกต
ฉายแววโศกเศร้า นิ้วนิ้วเดิมกดเล่นใหม่อีกครั้ง
‘สึนะจะรักฟรานตลอดไป…
ฟรานจะรักสึนะตลอดไป…
เราจะรักกันตลอดไป…’
เสียงเดิมๆประโยคเดิมๆเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม ฟรานจำไม่ได้ว่าตัวเองกดเล่นซ้ำไปกี่
รอบ รู้สึกเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกสั่งให้กดเปิดเครื่องอัดเสียงนี้เท่านั้น…เสียงหวานใสดังต่อไปเรื่อยๆ
อย่างไม่มีวันหยุดเหมือนกับน้ำตาของฟรานที่ไหลลงมาไม่หยุด….
…
คอนโดxx
“อื้อ~” เสียงหวานครางออกมาอย่างเหนื่อยล้าหลังจากที่จัดห้องเรียบร้อยแล้วพร้อมๆกับยกแขนขึ้นบิดขี้
เกียจ ขาวเล็กก้าวไปที่ไอพอด ใส่หูฟัง ล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วกดเปิดเพลงในหมวดfavorite…
I do believe all the love you give
All of the thing you do
Love you love you
I’ll keep you safe don’t you worry
I wouldn’t leave wanna keep you near
Cause I feel the same way too
ฉันเชื่อในความรักที่คุณมอบให้ทั้งหมด
ทุกๆสิ่งที่คุณทำ
ฉันรักคุณ รักคุณ
ฉันจะปกป้องคุณไว้ คุณอย่ากังวลไปเลย
ฉันไม่อยากปล่อยคุณไป อยากเก็บคุณไว้ใกล้ๆ
เพราะฉันก็รู้สึกแบบเดียวกับคุณ
สึนะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเพลงที่กดrandom…มือเล็กกำไอพอดแน่นจนเส้นเลือดขึ้น
ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาวสะอาด ดวงตากลมโตค่อยๆหลับลงช้าๆ ภาพในความทรงจำ
ต่างๆก็ไหลเข้ามา ภาพเหตุการ์ณทุกอย่างในระหว่างที่เขายังคบกับฟราน ทั้งกินไอติมด้วยกัน ดูหนัง
ด้วยกัน จับมือเดินกันตามทางหรือแม้แต่จูบแรกใต้ต้นซากุระ…มือเล็กกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ภาพทั้งหลายก็ไม่ยอมออกจากหัวเขาสักที…
ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่เพื่อลืมใบหน้าใครบางคน มันก็ไม่ลืมสักที…
ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่เขาก็ยังไม่สามารถไม่คิดถึงคนคนนั้นได้สักที…
“เหอะ..” สึนะแค่นเสียงหัวเราะเบาๆอย่างสมเพชตัวเอง ก่อนจะยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
เขารู้ดี…รู้ดีเลยแหละว่าอะไรที่มันทำให้เขากับฟรานห่างเหินกันแบบนี้…
เพราะเราทั้งคู่เจ็บเยอะเกินไป เจ็บ…เจ็บจากทุกอย่าง เจ็บจนหัวใจด้านชาและค่อยๆห่างเหินกันไป จน
สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้…
“ฮึก…”
ผืนผ้านวมสีขาวสะอาดมีน้ำใสๆหยดลงมาหยดหนึ่งก่อนจะซึมเข้าเป็นวงกว้างและค่อยๆตามมาอีก
หลายหยดราวกับฝนตกบนผ้านวม…
‘คิดถึง’
‘คิดถึง’
สองพยางค์สั้นๆแต่กลับมีความหมายเหลือเกิน…
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำเอาสึนะสะดุ้งโย่ง ใบหน้าหวานรีบหันไปมองทางประตูอย่างมีควาหวัง
ว่าคนที่อยู่หน้าประตูจะเป็นใครบางคน ร่างเล็กรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด
“…” ความว่างเปล่าที่ปรากฏตรงหน้าทำให้รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าหวาน
นั่นสิ ‘เขา’จะมาทำไม
สึนะคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งที่เลิกกันไปแล้ว แล้วจะไปหวังให้เขามาทำไม เราไม่ได้รักเขาแล้วไม่ใช่
หรอ? สึนะหมุนตัวกลับแต่ไม่ลืมปิดประตู
วันต่อมา
“สึนะ…” เสียงทุ้มติดเย็นชาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิท
“หืม มีอะไรหรอฮิบาริ?” คนถูกเรียกหันไปหาคนเย็นชาประจำกลุ่ม
“…” ไร้คำพูดใดๆมีแต่ความรู้สึกห่วงใยที่ผ่านออกมาทางดวงตาเรียวสีนิลเท่านั้น สึนะยิ้มบางเล็กน้อย
แล้วค่อยเอียงหัวไปซบไหล่กว้างของเพื่อนสนิทที่สุดในกลุ่ม
“ฉันไม่เป็นไร…ไม่เป็นไ..” เสียงใสสะดุดไปเมื่อดวงตากลมเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ไกลๆ ร่างเล็ก
ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนฮิบาริงง
“เดี๋ยวฉันมา..” ขาเรียวเล็กรีบเดินไปยังจุดหมายแม้ในใจจะร้องเรียกว่าอย่าไปแค่ไหนก็ตาม
กึก
ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่อดีตแฟนยืนอยู่กับสาวน้อยน่ารักคนหนึ่ง สึนะขยับเข้ามาหลังต้น
ไม้พร้อมเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“มีอะไร…” เสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ฟังมานานทำเอาสึนะหัวใจเต้นแรงจนเจ้าตัวแปลกใจ
“คือ…ฉันชอบพี่ค่ะ!!” หญิงสาวก้มหน้าพูดด้วยความอาย หลังพูดจบคนตัวเล็กที่หลบอยู่หลังต้นไม้ถึง
กับสะดุ้ง
“…”
“ได้โปรด…คบกับฉันน่ะค่ะ” สึนะเตรียมตัวหันหลังกลับแต่ก็สะดุดเพราะคำพูดของคนถูกสารภาพรัก
“ขอโทษน่ะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ฟรานเอ่ยตอบหญิงสาวด้วยเสียงเรียบนิ่งทำเอาหญิงสาวอึ้งเล็กน้อย
แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะวิ่งหนีกลับไป เหลือแต่ความเงียบ
“เฮ้อ~” คนหลบหลังต้นไม้ถอนหายใจเบาๆอย่างลืมตัวแล้วค่อยๆออกมาจากที่ซ่อนแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
เมื่อหันหลังกลับไปเจอตัวสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมาแอบฟังคนอื่นเขา
“-_-…”
“0_0” ตาที่กลมโตอยู่แล้วยิ่งโตเข้าไปอีก ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมทั่วบริเวณสึนะก็อดยอมรับไม่ได้
เลยว่าเขารู้สึกดีใจแปลกๆเมื่อเจอหน้าฟรานหลังจากเลิกกันแล้ว…
สึนะชะงักเล็กน้อยเมื่อระลึกได้ว่าเลิกกันแล้ว นั่นสิ พวกเขาเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมเขา
ยังตื่นเต้นที่ได้เจอฟรานอีกล่ะ ใบหน้าหวานค่อยๆเงยขึ้นไปมองใบหน้าคมเข้มของคนข้างหน้า ดวงตา
ทั้งสองดวงสบกันอย่างเนิ่นนานและมีความหมาย ดวงตากลมโตสั่นระริกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆมีน้ำตา
เอ่อล้นขึ้นมา
“ฮึก…”
“…”
“ฮือ…ฟรานอ่า~” พูดจบก็พุ่งตัวเข้าไปกอดร่างสูงทำเอาคนถูกกอดอึ้งไปสักพัก
“..สึนะ..” ฟรานช้อนใบหน้างามให้ขึ้นมามองตัวเอง เขาก็รู้สึกดีใจเมื่อได้เจอหน้ากันอีกครั้งเหมือนสึนะ
นั่นแหละแต่เขาแค่ยังสำรวจใบหน้าหวานให้หายคิดถึงไม่เสร็จก็เท่านั้น รู้ตัวอีกทีร่างเล็กตรงหน้าก็พุ่งเข้า
มาซบอกเขาร้องไห้ซะแล้ว
“ฟราน..คิดถึง..ฮึก” เสียงหวานพูดออกมาอย่างไม่อาย คนตัวสูงอึ้งอีกครั้งแต่ยังไม่ทันรู้สึกตัวมือไม่รักดี
ก็เอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากของร่างเล็กซะแล้ว ฟรานขมวดคิ้วงงๆกับการกระทำของตัวเองแต่พอ
สบสายตากับสึนะอีกครั้งเขาก็รู้แล้วว่าตัวเองคิดถึงสึนะเพียงใด
หมับ
“!?!” สึนะที่อยู่ๆก็ถูกฟรานกอดเต็มแรงเอาแต่ตกใจกับการกระทำของร่างสูงจนได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ
ข้างหูริมฝีปากบางก็เผยรอยยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าออกมา
“ฉัน…ขอโทษ”
“…อืม” พูดตอบรับจบก็ยกแขนขึ้นมากอดฟรานตอบ
“คิดถึงเหมือนกัน..”
“อืม”
ทั้งสองผละตัวเองออกจากกันพลางมองหน้ากันและกันอย่างลึกซึ้งก่อนจะค่อยๆก้มลงมาจน
ริมฝีปากแทบจะแนบติดกันอยู่แล้วแต่..
“ขอโทษน่ะ…ประเจิดประเจ้อไปมั้ย?” เสียงเรียบนิ่งของโกคุเดระดังขึ้นด้านหลังทำเอาทั้งสองผลักออก
จากกันอย่างรวดเร็วแล้วหันไปทางต้นเสียงก็พบกับกลุ่มเพื่อนสนิทของร่างบางอยู่กันครบทีม
“พวกนายเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอ?” นักมวยคนเดียวของกลุ่มพูดอย่างสงสัยก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้า
อย่างเห็นด้วย(ยกเว้นฮิบาริไว้น่ะ) ฟรานกับสึนะมองหน้ากันอย่างติดตลกแล้วสึนะก็พูดขึ้นมาอย่างตลกๆ
“เลิกกันก็คบกันใหม่ได้ จะทำไม?”
[END of 4/4]
อยากจะกรีดร้องให้ดังก้องโลกว่า “แต่งเสร็จแล้วโว๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ตอนนี้เป็นตอนที่แต่งนานที่สุด~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ลงในวันดีเลยน๊า 1/1/2014
ก็...ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่า 'ขอบคุณ'
ขอบคุณ...ที่ยังรอคอยเราอยู่(หรือเปล่า?)แม้เราจะไม่มาอัพเป็นชาติแล้ว
ขอบคุณ...ที่ยังคอยเม้น(หรือเปล่า?)ตลอดๆ
และก็ขอบคุณหลายอย่างๆเลยน่ะค่ะ^^
เรารักทุกคนเลยน๊าาาาาาาาา
ตอนนี้ที่แต่งนานเพราะอยากให้ออกมาดีที่สุด ซึ่งก็ทำอย่างสุดความสามารถแล้วน่ะค่ะ
ผิดพลาดตรงไหนบอกกันได้
แต่ที่เราน้อยใจคือหลังๆมานี้ไม่มีคนเข้ามาดูหรือเม้นเลยอ่ะT^T
ช่วยเม้นกันเยอะๆหน่อยน่ะ><
ส่วนเรื่องที่ขอมาก็ช่วยรอกันหน่อยน้าเพราเรามีแผนเปิดเรื่องใหม่ล่ะ หุหุหุ-.,-(โดนคนอ่านรุมตบซ้ำกระทืบอีกชุด)
สุดท้าย...
รักคนอ่านมากน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา(สระาอีกล้านตัว)
HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!
BlackForest✿
ความคิดเห็น