คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : Tell My Name x27 (1/4)
ปล. ตอนนี้อาจเรทนิดๆหน่อยๆ(?)น่ะ(ขอโทษสำหรับคนที่ไม่ชอบน่ะT^T)
………………………………………………………………………………………………………………
นั่นคือ ชื่อของผม…บอสรุ่นที่10ของวองโกเล่ ใครๆต่างก็รู้จักชื่อนี้ดี…
ทุกๆคนต่างก็เรียกชื่อของผม ไม่ว่ามันจะเป็นการประจบประแจงหรือหวังดีทุกคนก็เรียกชื่อของผมกัน
ทั้งนั้น…ทำไมกันน่ะ…ทำไม ‘คุณ’ ถึงไม่เคยเรียกชื่อผมเลยสักครั้ง…เพราะอะไรกันน่ะ?...
“แซนซัส…อึก…อ้า~” เสียงของผมที่เรียกชื่อของคุณอย่างอ่อนโยนเสมอมา…
“หุบปาก…ไอ้สวะ” แต่…คุณกลับไม่ยอมเรียกชื่อของผมเลย…ทำไมกันน่ะ…ทั้งที่ผมรักคุณมากขนาดนี้
ในสายตาของคุณ…ผมก็คงเป็นแค่สวะตัวหนึ่งใช่ไหม…
สวะไร้ค่า…ที่เป็นแค่เพื่อนร่วมเตียงเท่านั้น…
คงไม่มีวันที่จะทำให้คุณหันมามองได้…
“อะไร…” ใบหน้าเข้มไม่หันมาตามเสียงเรียกทำให้ใบหน้าหวานเศร้าลงเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดต่อ…
“ผม…รักคุณน่ะ…” แม้จะอายนิดหน่อยแต่ก็พูดออกไป…
“แล้วไง…” น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าขั้วโลกเหนือเสียดแทงเข้ามาในใจของสึนะ ยิ่งเป็นคำพูดตักทอน
แบบนั้นด้วยแล้วยิ่งทำให้ขอบตาของเขาร้อนผ่าว…
“คุณ…รักผมบ้างไหม?” แม้รู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไงแต่ก็ยังอดหวังไม่ได้ว่า…
“อย่าได้หลงคิดว่าฉันจะรักแกน่ะ ไอ้สวะ” สักวันคำตอบจะเป็นคำว่า ‘รัก’
“?” แซนซัสเหลือบไปมองคนข้างกายก่อนจะเบิดตากว้างเมื่อเห็นน้ำสีใสไหลลงจากดวงตาคู่นั้น
“ทำไมกัน…ทั้งที่คิดว่าจะทนได้…แต่..ฮึก” เสียงหวานขาดหายไป
“แกร้องไห้ทำไม…” หลังจากสงบอารมณ์ได้แซนซัสก็ถามนิ่งๆไม่ทำสีหน้าอะไรทั้งสิ้น…
“ทำไม…ผมถึงเจ็บ..ฮึก…อย่างนี้น่ะ..”
“ผมแค่…อยากให้คุณ…บอกว่าผมเป็นอะไรสำหรับคุณ…” สึนะว่าพลางเอามือเกลี่ยน้ำตาออก
“บอกผมทีได้ไหม..เรียกชื่อผมได้ไหม…”
“แกมันก็แค่สวะไร้ค่าตัวหนึ่งเท่านั้น” สิ้นคำพูดนั้น สึนะถึงกับทนไม่ไหวตะโกนออกมา
“ใช่ ผมมันก็แค่สวะไร้ค่าที่คุณไม่สนใจใยดี…แม้แต่ชื่อก็ยังไม่เรียก!!!!”
“ผมรู้คำตอบแล้ว…คุณไม่ได้รั…อุ๊บส์!!” ยังไม่ทันที่จะได้พูกให้จบริมฝีปากหนาก็ประกบกับริมฝีปากบาง
ทันที ลิ้นของร่างสูงรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเพื่อหาความหวาน มือหนาหยาบกร้านรุกล้ำเข้าไปในเสื้อ
“ออกไปน่ะ!!!” สึนะดันตัวแซนซัสออกก่อนจะถูที่ปากแรงๆ
“อย่ามาทำอย่างนี้ถ้าคุณไม่รักผม!!!” ร่างบางเตรียมลุกออกไปแต่โดนดึงแขนไว้ก่อนทำให้เสียหลักล้มลง
นอนราบบนเตียง แซนซัสรีบมาคร่อมร่างเล็กไว้ราวกับว่ากลัวร่างเล็กจะหนี..
…ภายในห้องนั่นเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจของทั้ง2คน…
“รู้ไหม…ตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่?” สึนะสบตากับดวงตาสีโลหิตพลางถามออกมา
“ผมกำลังคิดว่า…คุณทำแบบนี้ทำไม…ตอบผมได้ไหม?” คำตอบของคุณมันจะเป็นยังไงน่ะ…?
“ตอบผมสิ…ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม…แซนซัส”
“คุณรักผมไหม…ผมขอคำตอบอีกครั้ง…ได้ไหม?”
“ฉันรัก…แก” ใบหน้าเข้มขึ้นสีเล็กน้อย
“โกหก!” คนร่างเล็กค้านทั้งๆที่หัวใจของตัวเองเต้นแรง
“ก็…ควรจะเป็นยังงั้น…” ใบหน้าของแซนซัสงอลงเล็กน้อย
“ใจร้าย…” สึนะเบ้ปาก แซนซัสนิ่งเงียบไปสักพักจนคนข้างล่างเริ่มใจไม่ดีแต่ก็ต้องเผยรอยยิ้มบางๆ
“ขอบคุณน่ะ…ผมก็รักคุณน่ะ แซนซัส”
กรีดร้องงงง อ๊ากกก ในชาตินี้ไม่คิดว่าจะแต่งอะไรทำนองนี้เลย><
เอ่อ…ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะที่มาแต่งแบบเป็นคู่ๆโดยไม่บอกก่อน คือว่าแบบ4pมักคิดไม่ออก
น่ะค่ะT^T ส่วนตอนนี้กับตอนของคนอื่นจะไม่เกี่ยวกันน่ะค่ะ
ส่วนสำหรับตอนนี้…หวังว่าจะชอบกันน่ะค่ะ^^(และเม้นต์เพิ่มขึ้นน่ะ)
ความคิดเห็น