[fic reborn] !!!reborn!!! รวมฟิคสั้นทุกคุ่ (Y)

ลำดับตอนที่ #30 : Because ... I am the sky. all27(แต่งต่อแล้ว)

Because...I am the sky. all27

เพราะ...ผมคือผืนนภา...

ผมเลยไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้...

เพราะ...ผมคือผืนนภา...

ผมเลยไม่สามารถขัดแย้งอะไรได้...

เพราะ...ผมคือผืนนภา...

ผมเลยไม่สามารถแสดงความอ่อนแอได้...

เพราะว่าคือ...ผืนนภา...

ผมเลยต้อง...เข้มแข็ง...

ผมเลยต้อง...แข็งแกร่ง...

ผมเลยต้อง...ฉลาด...

ผมเลยต้อง...อ่อนโยน...

ความเข้มแข็ง...ความแข็งแกร่ง...ความฉลาด...ความอ่อนโยน...รวมกันกลายเป็นนภาที่ 'เพรียบพร้อม'

แต่...

อย่าลืมสิ...ไม่มีใครเพรียบพร้อมทุกอย่างหรอกน่ะ...

..................................................................................................................
 

[ปราสาทวองโกเล่ ประเทศอิตาลี]

"ปิดการประชุม!!!" เสียงหวานสั่งการก่อนที่เจ้าของเสียงจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุมอย่างรวดดเร็ว เหลือเพียงความ

สงสัยของผู้ร่วมประชุมทุกคน "สึนะเป็นอะไรน่ะ?" เสียงโทนต่ำของผู้พิทักษ์อรุณของวองโกเล่รุ่นที่สิบดังขึ้นทำลายความ

เงียบที่ก่อตัวขึ้นหลังจากที่ร่างบางเดินลับหายไปแล้ว ไม่มีใครตอบคำถามของอรุณแห่งวองโกเล่... "เดี๋ยวนี้รุ่นที่สิบทำตัว

แปลกๆน่ะครับ?" ผู้พิทักษ์วายุผู้มีผมสีเทาแปลกตาดังขึ้นต่อ "นั่นสิน่ะ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะทำหน้าตายอย่างเดียว..." เสียง

เข้มของผู้พิทักษ์พิรุณเสริม... "เจ้าสัตว์กินพืชมันเป็นอะไร?" เสียงทุ้มต่ำที่ออกจะน่ากลัวหน่อยๆของผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่

สุดในบรรดาผู้พิทักษ์คนอื่นๆของวองโกเล่เตชิโม่มาพร้อมกับสายตาคมกริบที่ตวัดมองรอบห้องอย่างต้องการคำตอบ...

"อืม...คุณรีบอร์นคิดว่าไงล่ะครับ?" น้ำเสียงที่ออกจะกวนประสาทหน่อยๆตั้งคำถามใส่ร่างสูงที่เคยเป็นเด็กทารกที่นั่งเงียบ

ก้มหน้ามาตลอดการสนทนา(ที่มีแค่5ประโยค) มือเรียวยาวยกขึ้นมาจับหมวกให้ขึ้นมาหน่อยก่อนจะเอ่ยออกมาท่ามกลาง

บรรยากาศลุ้นๆของเหล่าคนในห้อง... "มันจะเป็นอะไรก็ช่าง..แต่ถ้าทำตัวมีปัญหาแบบนี้ไม่สมกับนภาของวองโกเล่เลย

สักนิด...!" ว่าจบร่างสูงก็เดินออกไปเหลือเพียงความงุนงงของเหล่าผู้พิทักษ์... "บอสเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?" เสียงหวาน

ของผู้หญิงผู้มีผ้าคาดตาลายหัวกระโหลกปิดไว้ข้างเดียวเอ่ยขึ้น น้ำเสียงออกจะดูกังวลๆเป็นห่วงบอสของตัวเอง...ทุกคนไม่

ตอบ มีเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆของผู้พิทักษ์อัสนีเท่านั้น...

สวนด้านหลังปราสาท

"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาอย่างคนเก็บกดไม่ไหว...ร่างบางค่อยๆย่อนตัวลงไปนั่งบนม้านั่งที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ดอก

ไม้นาๆชนิด...หลังจากที่เขาเดินออกจากห้องประชุมเขาก็ไม่รู้จะไปที่ไหน...เลยตัดสินใจมาที่นี้...เขาเบื่อการประชุมอะไร

นั่นมาก ทุกคนเอาแต่ทะเลาะกันจนเกือบจะต่อสู้กัน...เขาเป็นได้เพียงตุ๊กตาประดับห้องเท่านั้น...พอสุดท้ายก็มาลงที่เขา..

กดดันเขาให้จักการทุกอย่างคนเดียว...พอเขาจะพูด พวกนั้นก็จะขัดแล้วก็บอกว่า 'ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น...เราทุกคนเชื่อใน

ความคิดของวองโกเล่รุ่นที่สิบ'...แล้วถ้าเขาทำพลาดล่ะ! ถ้าเขาพาลูกน้องทั้งหมดไปตายล่ะ!!!!!...ไม่เคยคิดที่จะฟังความ

เห็นของเขาเลย!...ไม่เคยเลยสักนิดเดียว!!! ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าภายในเริ่มร้อนระอุ รู้สึกอึดอัดตรงหน้าอก...เขารู้สึกว่ามือ

ของเขาเกร็ง กำมือแน่น เขากำลังโกรธ?..เขาหยิบเม็ดลูกอมสีฟ้าขึ้นมากลืนกินมันลงไปพร้อมทั้งใส่ถุงมือ ฉับพลัน...ไฟสี

ส้มก็ส่องสว่างอยู่กลางหน้าผาก..ไฟดับเครื่องชน...ครางนี้รู้สึกว่ามันร้อนกว่าเดิม ใหญ่กว่าเดิม ไฟสีส้มเข้มสั่นระริกดั่งโทสะ

ของผู้ที่ใช้มัน...ไม่มีใครฟังความเห็นเขาเลย!!!! "X burner!!!" สิ้นเสียง...ไฟลูกใหญ่ก็พุ่งออกไปเผาป่ารอบๆปราสาท

ทั้งหมด...ยังไม่พอ เขายังไม่หายโกรธ! คราวนี้เขาเล็งเป้าไปที่...ปราสาท...เขาเกลียดมาเฟีย! เขาไม่ใช่นภาที่ดีพร้อม!!!

"เดือดทะลุจุ...!?!" พูดยังไม่จบข้อมือเล็กก็ถูกบีบแน่นด้วยมือใหญ่ ดวงตาสีลาเต้อ่อนๆเบิกกว้าง "นายทำอะไรเนี่ยสึนะ!?!"

เสียงทุ้มต่ำของยามาโมโตะร้องถามอย่างตกใจในขณะที่มือของเขาก็ยังกำข้อมือเล็กไว้แน่น "นั่นสิครับ!?!" ตามมาด้วย

เสียงของแรมโบ้ บัดนี้ตรงหน้าร่างบางได้มีผู้พิทักษ์รวมถึงรีบอร์นยืนตั้งตระง่านอยู่ ทุกคนทำหน้าตกใจนิดๆ "รุ่นที่สิ...คุณ

รีบอร์น?" โกคุเดระยังพูดไม่ทันขาดคำร่างสูงจอนยาวก็เดินออกไปตรงหน้าร่างบางก่อน "เมื่อกี้แกจะทำอะไร?" เสียง

เข้มๆที่ออกจะน่ากลัวมากสำหรับตอนนี้ ดวงตาเรียวรีของรีบอร์นตวัดมามองร่างบางอย่างเฉือดเฉือน สึนะตัวสั่นด้วยความ

กลัว ใบหน้าเล็กยังคงจ้องมองร่างสูง...ดวงตากลมโตสั่นระริก ไม่ใช่เพราะความโกรธอีกต่อไป..แต่เป็นความกลัวแทน ปาก

สีแดงอมชมพูเผยอออกมาเหมือนจะพูดแต่จะพูดไม่ออก...น่ากลัว...ร่างบางคิดได้แค่คำนี้ "รี...รีบอร์น..." นั้นคือคำแรกที่

ออกจากปากของสึนะ "เมื่อตะกี้แกคิดจะเผาปราสาทวองโกเล่ใช่ไหม!!!!" รีบอร์นตวาดเสียงดังจนทำให้เหล่าผู้ผิทักษ์ทั้ง

หมดสะดุ้ง น้ำตาสีใสเริ่มปริ่มขอบตา ร่างบางกัดปากตัวเองแน่นจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก... "ฮึก...ขอโทษ...ฮือ"

ไม่ทันไร บอสวองโกเล่ก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ "ขอโทษ...ผมขอโทษ...ฮือ" ร่างสูงมองคนตรงน้าอย่างอ่อนใจ

... "ผม..ผมเป็นนภาที่เพรียบพร้อมไม่ได้...ฮือ...ผมแค่โกรธ..ฮือๆๆ" สึนะยังคงร้องไห้ต่อไปพร้อมทั้งระบายความในใจออก

มา...เหล่าผู้พิทักษ์ได้แต่ยืนมองนิ่ง ไม่ขยับเลยสักนิด... "ผม...ฮึก...ผมไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้...ฮือๆ..ผมได้แต่ยืน

มองพวกคุณ..ฮือ...ทะเลาะกัน..ไม่..ฮือๆๆๆ" รีบอร์นและผู้พิทักษ์มองสึนะอย่างตกใจนิด...
 

นีพวกเขาทำร้ายร่างบางขนาดนี้เชียวเหรอ?

ร่างบางต้องทนแบบนี้มาตั้งเท่าไหร่?

พวกเขามัน...แย่ที่สุดเลย...!
 

"ผม...ผมไม่เก่งขนาดนั้น ฮึก ผมเป็นแค่คนธรรมดา..ผมเป็นนภา...ฮือ...เพราะผมเป็นนภาใช่ไหม พวกคุณถึงได้ไม่ฟัง...

ความรู้สึกผมเลย..ฮึกๆ ฮือ" สึนะระบายความในใจออกมาพร้อมๆกับร้องไห้ไปด้วย ร่างบางยกมือขึ้นมาซบใบหน้าหวาน....

"ลุก..." คำสั่งเรียบง่ายที่แฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลายของคนที่เงียบมาตลอด...ฮิบาริ เคียวยะ...ร่างสูงเดินตรงมาหา

ผืนนภาสีสวยอย่างไม่รีบร้อนและไม่เชื่องช้า "ลุกขึ้นมาได้แล้ว..." มือเรียวยื่นออกไปดึงแขนร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนจะหยิบผ้า

เช็ดหน้ามาซับน้ำตาที่เปรอะเปรื้อนไปทั่วใบหน้าเล็ก...สึนะมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆ..ดวงตาสีรัตติกาลน่ากลัว

มองมายังสึนะก่อนจะเอ่ยออกมา... "ขอโทษ..." ....แค่คำๆเดียวทุกคนถึงกับยืนนิ่ง ดวงตากลมโตเบิกตามองคนตรงหน้า...

ริมฝีปากบางเริ่มเบะเหมือนจะร้องไห้... "บอสค่ะ..." ไม่ทันได้พูดอะไรโคลมก็เข้ามากอดสึนะเต็มแรงพร้อมพูดขอโทษซ้ำไป

ซ้ำมา แล้วคนอืื่นๆก็เริ่มจะพูดขอโทษกัน "ขอโทษครับรุ่นที่สิบ!!!" โกคุเดระทำหน้า้เหมือนจะร้องไห้...สึนะยืนนิ่ง ทั้งอึ้งทั้ง

ดีใจปนรวมกันไปหมด "เจ้าห่วย..." เขาหันไปตามเสียงเข้มก็เห็นรีบอร์นยืนทำหน้านิ่งอยู่ "ขอ...โทษ..." สิ้นคำพูด...สึนะ

ก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง "ฮือ...ๆ" ไม่มีอีกแล้ว...ความทุกข์ทรมานของผืนนภาที่เพรียบพร้อม...เขามีความสุขแล้ว : )
 

END.

จบแบบปาหมอนมาก-*- ฮ่ะๆ ขอโทษน่ะค่ะที่หายไปนานอีกแล้ว

ที่ร.ร.มันยุ่งๆอ่ะค่ะ(ข้ออ้างนี้ตลอด หล่อนขี้เกียจเขียนน่ะสิ-^-/นักอ่าน)

แฮะๆ เรื่องนี้สนุกไหมเอ่ย ตอนแรกตั้งใจจำทำให้มันจบแบบ...สุดท้ายสึนะก็ต้องใส่หน้ากากนภาที่เพรียบพร้อมอ่ะค่ะ

แต่...ไม่รู้ทำไมอยู่ๆมันถึงจบแบบนี้-*-;;;(เธอแต่งเองมิใช้เรอะ!!!) 

ถ้าสนุกก็เม้นกันเยอะๆน้า~ อยากให้แต่งเรื่องไหนก็บอกได้ค่ะ^^



หล่อ คมเข้ม ดุดันแต่แฝงไปด้วยความโมเอะ>< กรี้ดกร๊าด~