คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บาดแผล? (100%)
้ออโทษริๆที่หายไปนาน ่วนี้เรียนหนัริๆ่ะ
เพื่อเป็นารไถ่โทษ ราวนี้็เลยมาให้เ็ม 100% เลย่ะ
====================================================
หลัาพยาบาลออไป ผม็มีเวลาสำรวร่าายนเอ รู้สึว่าัวเอมีแผลไม่ใ่น้อยเลย า้าวา และมือ้า้ายสวมเฝือไว้...อืม แสว่าแนับาผมหัสินะ โหย ไอ้โรพวนั้นนี่็โหไม่น้อยเลยนะ ยิผมไป 3 นั เสร็แล้ว็อัผม่ออี
ลำไปลำมา ที่ท้อ็มีผ้าพันไว้ อย่าบอนะว่ามันยิท้อผมอีนั โหยยย โหิบเลย อนนี้ผมไพล่ิถึนสอนที่ผมเป็นห่วที่สุในีวิแล้ว เพราะผมำไ้ว่าพอผมล้ม ท่านทั้สอ็มาประอผมไว้ แล้วไอ้ารที่ผมเ็บหนัเพิ่มอี แสว่า้อโนลไม่ลมือ่อ แล้วพ่อับแม่ผมะเป็นไบ้าเนี่ย
ิไปแล้ว็เริ่มหวั่น หรือที่พยาบาลสอนนั้นไม่ยอมอบำถามผม เป็นเพราะว่าไม่อยาแ้่าวร้ายให้ับนป่วย แย่แล้ว ทำไมผมถึิอุศลไ้นานี้นะ พ่อับแม่้อปลอภัยสิ ฟ้าิน้อุ้มรอนีอยู่แล้ว
เมื่อผมลายใ ัหวะารเ้นอหัวใ็ลับมาเ้นเป็นปิ ว่าแล้ว็สำรวัวเอ่อ มือลำับไปที่อ อยารู้ว่ามีอะไรเสียหายรึเปล่า แ่ปราว่า ไม่มี!!! อ่า เิอะไรึ้นเนี่ย แผลถูยิสามนัหายไปไหน?
ำลัไม่ทันหาย ประูห้อ็ถูผลัเ้ามา นที่เ้ามาท่าทาะเป็นหมอ เพราะใส่เสื้อาวน์ยาวลุมทับเสื้อเิ้ผูเน็ไทน์ เรียบร้อย ผมสีำมีหอึ้นประปราย อย่าถามผมนะว่าหมอหน้าาเป็นยัไ เพราะผมไม่เห็นหน้า ุท่านเล่นเิน้มหน้ามาลอทาเหมือนำลัหาอะไรที่อยู่บนพื้นิน
ผมอ่านป้ายื่อบนอ...นายแพทย์ฤิภพ...
“แผลที่ศีรษะ็ไม่มีปัหา ระูหั็หายแล้ว รอยฟ้ำาลแล้ว” หมอวัยลานที่รวรัษาผมพูึ้น พลามือ็ยุยิลบนาร์ทนไ้ “ะปวหัวอยู่สินะ เี๋ยวหมอะัยาให้ แล้วอนนี้็อย่าเพิ่ยับัวมา บลาๆๆๆ”
แ่ผม็ไม่มั่นในัว่าเ้ารวผมริรึเปล่า เพราะพี่ท่านเล่นไม่มอผมเลย มาถึ็พูๆๆ แล้ว็เียนๆๆ ่วยสนในไ้ันิไ้ไหมรับ
“เี๋ยวุแ้ว่วยัห้อให้้วยนะ พรุ่นี้ผมะให้เ้าย้ายไปรวมับนอื่นๆ” ุหมอหันไปบอพยาบาล้าาย ที่ผมไม่ทันสัเว่าเธอเินามเ้ามาอนไหน เธอเป็นพยาบาลวัยลาน รูปร่าท้วม ใบหน้าลม าุ ยิ่ใส่แว่นรอบบายิ่เสริมวามุมาึ้นไปอี
“่ะ” เธอลเสียหนั หันหน้ามามอผม้วยสายาไม่เป็นมิร ่อนะสะบัหน้าาไป โยไม่ลืมระแทประูปิเสียั้อ ไ้เรื่อเพิ่มึ้นอีแล้วรับ ผมแน่ใว่าไม่เยเอเธอมา่อนเลยในีวินี้ แล้วทำไมเธอมออย่าับผมไป่าสามีเธอะั้นอ่า
“ผมะออาโรพยาบาลไ้เมื่อไหร่รับ” ผมถาม ุหมอะัมือที่ำลัเียนอยู่ ยืนนิ่เหมือนั่ใอะไรบาอย่า ทำไมทำเหมือนำถามอผมมันอบยานัล่ะรับ
“ยัไม่ใ่ในเร็วๆนี้หรอรับ”
“เอ่อ...แล้วแผลถูยิอผมล่ะรับ” ทีนี้ผมถามุหมอล้าๆลัวๆ เพราะูเหมือนเ้าไม่อยาเสวนาับผมยัไอบล
“ถูยิ??” หมอทำหน้าๆ อ้าวุหมอ รวผมยัไไม่รู้ว่าผมถูยิ แ่อนนี้หมอเยหน้ามาให้ยลโมแล้วรับ ็ไม่ไ้หน้าาแย่นะ ิะหล่อหน่อยๆ้วย้ำ แล้วะหลบหน้าหลบาทำไม ไม่เ้าใ
“รับ 3 นั เ้าที่อ” พอผมบอไป หมอยิ่มวิ้วหนัเลยรับที่นี้
โห พอหมอทำหน้านีู่ีึ้นมเลยรับ เอ๊ะ สเป๊ผมประหลาไปแระ ะัวเอ ทำไมอบมอนหล่อ อบอไว้รนี้เลยนะรับว่าผมอบผู้หิ เพียแ่ผมบูาวามามเท่านั้นเอ ไม่ว่าะเป็นวามามอายหรือหิ ถ้าเป็นสรีระที่พึใผมอบหม แ่โปรอย่าเ้าใผิว่าอบแบบอยารอบรอนะ ผมแ่อบมอเท่านั้นเอ
“ุ้ามฟ้ารับ ุไม่ไ้ถูยินะรับ แ่ถูแทที่ท้อ และถูอแ็ระแทที่ศีรษะและลำัว” ุหมออธิบาย เอ่อ เิอะไรึ้นรับ แล้ว ผมว่าผมำไม่ผินะ หรือุหมอเ้าห้อนไ้ผิเนี่ย
“ผมไม่ใ่้ามฟ้าอะไรนั่นนะรับ ผมื่อไ่วั่าหา” พอผมพูบเท่านั้นแหละ หมอหยิบาร์ทึ้นมาเียน่อยิๆไม่สนใผมอีแล้วรับ
“...สูเสียวามทรำ...มีสอบุลิ...” ผมไ้ยินหมอพึมพำระหว่าเียน อนนี้ลาสัหร์ผมมันแล่นอีแล้วรับ
ราวนี้ผมเื่อสนิทใเลยรับว่าผม..วยหนัแน่...
ความคิดเห็น