คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ' Prince(ss) part 1.
“ อือรือรองอือรือรองอือรือรองเหย่ “ ผมฮัมเพลงสุดฮิตระหว่างมูนวอลค์มาที่ป้ายรถเมล์ เลิกเรียนแล้วจย้า วันนี้ตอนแรกกะไปตีฮอนกะไอ้ฮุนแต่มาม๊าบอกให้รีบกลับบ้าน บอกมีเซอร์ไพร์ส แอร๊ยยยยยย น้องชานชอบเซอร์ไพร์สมาแต่ไหนแต่ไรเลยรีบกลับซะหน่อย
“ รถเมล์สาย12วันนี้งดนะครับ มีปิดถนน “ กระเป๋ารถเมล์ตะโกนบอกลงมา ผมสไลด์ไอโฟนในมือที่ได้มาเพราะเกรด2.00เมื่อปลายเทอมไปด้วย แล้วคนบ้านแถวนั้นเขาจะกลับบ้านไงวะเนี่ย น่าสงสาร
“ อ้าวววว! นั้นรถเมล์สายบ้านกู (;______________; ) “ ทำไมผมต้องเป็นคนมีปฎิกิริยาช้ากว่าชาวบ้านเขาด้วยว่ะ มือใหญ่ทึ้งหัวตัวเอง รถเมล์สายบ้านกู ล่ะกูจะกลับยังไง อะไร ทำไม เพราะใคร อ่ะฮอลด์
“ วงเวียนกลางครับ “ ย้ายสารรูปที่หล่อเหลาราวกับบอยแบนด์มาโบกแท็กซี่ข้างโรงเรียน มีวงเวียนใหญ่วงเวียนเล็กแล้วก็มีวงเวียนกลางนี้แหละ ลุงคนขับที่หน้าเหมือนหม่ำชิงร้อยฯเลิกคิ้วนิดๆ
“ วันนี้ถนนสายนั้นปิดนา รถติดมากด้วย ลุงจะไปส่งรถพอดีเลย “ แหม ยังกะแท็กซี่ไทย -,,-
“ ผมเหมา 30,000วอน ไปป่าว ? “
“ ได้ๆ ลุงไปส่งรถแถวนั้นพอดี “ เงินมากาเป็นของจริงแฮะ ผมตะกายเข้ารถแล้วหย่อนตูดเปิดรูจมูกสูดแอร์เต็มปอด ข้างนอกไม่ถึงกับร้อนมากแต่พิชานก็จั้กแร้เปียกมานิดๆอ่ะครับ ว่าแล้วก็คิดถูกคิดผิดวะที่เหมาลุงหม่ำนี้ ม่ามี้บอกอย่าใช้ตังค์เปลืองแต่เรื่องนี้มันจำเป็นอยู่นะ จะให้หล่อขาวตี๋เดินกลับบ้านไกลๆก็กระไรอยู่
“ เอ่อลุงล่ะเขาปิดถนนทำไมอ่ะ “ ว่าแล้วก็ชวนคุยก่อนลุงจะชวนคุยเรื่องการเมือง
“ เหมือนมีขบวนอะไรซักอย่างนี้แหละ ปิดตั้งแต่สิบโมงแล้วนี้จะห้าโมงยังไม่เปิดเลย “
(เท้าความก่อนนะแจ้ ฟิคเรื่องนี้ไรท์ดัดแปลงมาจากPrincess Hour สมัยชายชินชายยูลอ่ะจำได้ป่ะ แอร๊ยยยยยเขินจุง เพราะฉะนั้นก็คือในเรื่องนี้เกาหลีจะยังปกครองระบบกษัตริย์อยู่น้า ไรท์จะพยายามแต่งให้ซอฟที่สุดนะเอ่อ)
“ จริงป่ะลุง ผมอยากเห็นพระพันปีอ่ะ เขาว่าท่านสวยยังกะซงซอนอีใน You came from the star “
“ สวยสิสวย ลุงเคยเห็นในทีวี รัชทายาททั้งสามองค์ก็หล่อมากเลยนะ อ่ะฮ่อยด์ “ ทำไมต้องทำเสียงแปลกๆตอนพูดถึงผู้ชายด้วยวะลุง -,,-
“ อ้าว เขากลับมาจากเมกากันแล้วเหรอลุง “
“ เหมือนพึ่งกลับมาอาทิตย์ที่แล้วทั้งสามคนเลย เอ็งนี้ไม่รู้จักติดตามข่าวสารบ้านเมืองเลยนะ “ ด่ากูอีก ผมทำหน้าเจี๋ยมๆแล้วสไลด์เกมคุกกี้รันมาเล่น จะว่าไปประเทศเรานี้ก็เก๋แฮะ จำได้ว่าตอนเด็กๆพี่ยูรากรี๊ดรัชทายาททั้งสามคนนี้มากเลยงี้ พี่ยูราบัญญัติศัพท์ทั้งสามคนนี้ว่าหล่อจนต้องร้องขอชีวิต อ่ะโหววววววว คือดังถึงขนาดว่ามีแฟนคลับเป็นทางการด้วยและตามสเต็ปก็ต้องส่งไปเรียนเมืองนอกเมืองนาคร่าวๆก็7-8ปีนี้แหละ ข่าวคราวก็เงียบหายไป
“ ไอ้หนุ่ม เอ็งลงหลังตึกนี้ได้มั้ย ข้างหน้าเขาไม่ให้ไปแล้ว “ ผมเงยหน้าจากการวิ่ง(คุกกี้)ก็พบกับตำรวจและกรวยส้มมากมาย พิชานต้องเดินงั้นรึ ผมเบ้ปากก่อนพยักหน้าหงึกๆแล้วจ่ายเงิน ตึกนี้คืออพาร์ทเมนท์ลุงคังอินกะป้าลีทึก สองสามีภรรยาที่รักกันหวานชื่นระรวยเล่นคลื่นสุดๆ ตั้งอยู่ปากซอยบ้านผมนี้แหละ เดินอีก2บล็อกก็บ้านผมล่ะ ผมหรี่ตาเมื่อเห็นป้ายห้ามเข้าตัวใหญ่พร้อมกรวย บังเกอร์และเต้นท์ที่บรรจุตำรวจนับสิบนาย
“ เอ่อ พี่ครับ คือผมจะเข้าบ้าน บ้านผมซอยนี้ “ ก้าวเท้ายาวๆไปบอกพี่ตำรวจที่กินเป๊ปซี่ พี่แกมองผมหน่อยๆ
“ ไม่ได้ครับต้องรอขบวนไปก่อน “ ตอบแบบไม่มองหน้าหล่อๆของกูเลยนะ ผมเหวอไปหน่อย
“ แต่พี่ครับผมต้อง……. “
“ ไม่ได้ครับ “ ตอบเหมือนกรอเทป ผมขยี้หัวแล้วเดินออกมา แล้วน้องชานจะเข้าบ้านยังไง มาม๊าบอกมีเซอร์ไพร์สด้วยง่า ฮอลลลลลลลลลลลลลลล แบกร่างปวกเปียกตัวเองมาพิงหลังอพาร์ทเมนท์ลุงคังป้าทึก เข้าทางปกติไม่ได้ก็ต้องเข้าทางไม่ปกติแหละว่ะ อย่าให้เสียชื่อพิชานซอย2
ว่าแล้วก็ปีนสิครับ เด็กอย่างเรารู้จักการปีนดีครับ รั้วโรงเรียนผมอ่ะปีนบ่อย แบคชอบให้ไปตามกรี๊ดบอยแบนด์วงอะไรโซๆซักอย่างเป็นเพื่อน มันบอกคนชื่อชานยอลหล่อมาก ชื่อเหมือนผมเลยเนอะ ผมเลยต้องไปกะมันบ่อยๆทั้งที่ผมชอบพี่ยุนโฮแท้ๆ ว่าไปก็มากความครับ ผมเหวี่ยงกระเป๋าและตัวเองขึ้นรั้วอพาร์ทเมนท์ลุงคังป้าทึกแล้วทิ้งตัวลงอย่างสวยงามกรรมการจากยูเครนให้9เต็ม10 เสยผมแบบฮยอนอาเทลมี นาว นาวหนึ่งทีแล้วปีนรั้วบ้านป้าเรียววุคที่อยู่ติดกันอีกที เหลืออีกตั้งสองบ้าน ปีนจนวันนี้ฝันเป็นรั้วอ่ะครับบอกเลย
“ แฮ่กกกกกๆๆ!! “ เป็นการเผาผลาญแคลลอรี่ที่ดีเหี้ยๆเลย ผมปาดเหงื่อแล้วมองรั้วบ้านตัวเอง เอาว่ะอีกรอบเดียว มือขาวเหวี่ยงกระเป๋าข้ามไปดังตุ้บ
“ ว้ายยยยยยย! “ เสียงโวยวายจากสวนหลังบ้านผมลอยมาพร้อมเสียงคนเดินนับสิบ เชรี่ย! มีอะไรป่ะวะ
__________________________ 50 % ___________________________________
ผมรีบโดดขึ้นรั้วทันที
“ ม๊ามีอะ……..”
“ หยุดอยู่ตรงนั้น “
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
ผมกรีดร้องในใจสไตล์อิแบค คนใส่สูทดำนับสิบเล็งปืนเกือบสิบกระบอกมาทางผม นะนะนะนะนี้มันเรื่องอะไรรรรรรรรรรรรรร อังกอร์ภาค3เหรอแม่.มึง ไอ้สัดมีสไนเปอร์ป่าวว่ะ Poison breakeรึเปล่า ผมตัวสั่น สารรูปทุเรศชิบ ขาข้างนึงผมพาดบนรั้วแต่อีกข้างคาที่พื้น ไม่กล้ากระดุกกระดิกกลัวโดนยิงไส้แตก ตะคริวกำลังมาแล้วจย้า เอาไงดีๆๆๆ กูยังไม่ได้เอาซีดีอัลบั้มใหม่ครัชครัชไปให้ดาร่าออนนี่เซ็นต์เลย อย่าพึ่งยิงกู แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ น้องชาน “
“ (°°)(。。) (°°)( 。。 ) “
“ เขาคือชานยอลนะคะ เอาปืนลงเถอะค่ะ “ เสียงหวานๆชองพี่ยูราบอก ผมมองไปทั่วบริเวณ นอกจากป๊าม๊าผมจะยืนกับพี่ยูราแล้วยังมีผู้หญิงสวยๆอีกคนและผู้ชายท่าทางเหมือนมัคนายกวัด จะมาเก็บซองผ้าป่าต้องมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
“ เอาปืนลงได้แล้ว “ เสียงที่ดูมีอำนาจจากผู้หญิงคนสวยๆนั้นดังขึ้น ปืนทุกกระบอกถูกลดลงอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับการสลายโต๋ของเหล่าชายชุดดำ มึงแคสโคนันกันรึไง ฮือ
“ ปาร์คชานยอลใช่มั้ย ลงมาสิ “ เธอยิ้มให้ผมอย่างใจดี ผมพยายามบังคับปากสั่นๆให้ยิ้มให้เธอแล้วลากขาที่อ่อนปวกเปียกของตัวเองแล้วโดดลงพื้น
“ อ่อกกกกกก! // ชานยอลลลลลล!! “ คราวนี้กรรมการจากอิรักให้2เต็ม10ครับ เพราะการคอนโทรลขายาวๆของตัวเองไม่ได้บวกกับความตกใจทำให้แทนที่จะลงพื้นอย่างสวยๆกลับเป็นหน้ามุดกองผักกาดหอมที่ป๊าปลูกไว้กินกับกิมจิ รู้สึกหอมไปทั่วรูจมูกและหน้าเลยให้ตาย
“ เป็นอะไรมั้ยน้องชาน “ ทุกคนมามะรุมมะตุ้มผมทันที ลูกคนสุดท้องก็เงี้ย ผมปัดหนอนที่แสดงว่าผักดีและปลอดสารพิษออกจากหน้า
“ ไม่เป็นไรป๊าม๊า วันนี้อากาศดีเนอะ “ การหน้าแตกแล้วมีคนที่ไม่รู้จักอยู่ด้วยต้องรีบเปลี่ยนเรื่องครับ ผมลุกขึ้นไวๆแม้จะปวดตูดแล้วมองผู้หญิงวัยกลางคนกับคุณมัคนายกวัด
“ นั่งลงสิน้องชาน รู้มั้ยว่า …. “
“ ไม่ต้องหรอกจ้ะ ปาร์คชานยอลใช่มั้ย น่ารักเหมือนในรูปเลย “ หญิงวัยกลางคนยิ้มอบอุ่นให้แล้วปัดเศษใบไม้ที่กลุ่มผมนุ่ม คิ้วเรียวของเด็กหนุ่มขมวดแน่น
“ อ่าครับ น้าเป็นใครอ่ะครับ “ ดูทรงแล้วน่าจะอ่อนกว่าแม่เรียกน้าล่ะกัน คุณน้าคนสวยยิ้มกว้าง
“ ฉันชื่อฮีชอลจ้ะ เป็นพระพันปี “
พระพันปี ? คิ้วขวาผมกระตุกเล็กน้อย เดี๋ยวนะพิชานงง แน่นอนว่าทุกคนเห็นหน้างงของผมก็พร้อมใจกันหลบสายตาอย่างพร้อมเพรียง
“ นี้อะไรเนี่ยพี่ “ ผมสะกิดถามพี่ยูราที่ยืนก้มหน้า พี่แกแยกเขี้ยวใส่แล้วส่ายหน้ารัวๆ
“ ไม่ต้องเลย ป๊าม๊าแกล้งไรผมเนี่ย มีกล้องด้วยใช่ป่าว อันนี้ถ่ายรันนิ่งแมนอ่อ ฮ่าฮ่า แอร๊ยยยสนุกจังเลยแอร๊ยยยย ไม่ตลก -,,- “ ผมแกล้งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ไม่ตลกนะโว้ย เกือบโดนยิงพรุนแถมมาเจอพระพันปีในบ้านตัวเองเนี่ย “
“ เธอเป็นคนตลกดีนะเนี่ย อี้ฟานต้องยิ้มได้แน่ๆถ้าเจอเธอ “ นั้นไง ตัวละครปริศนามาอีกล่ะ ผมทึ้งหัวตัวเอง ใครอีกวะ ?
“ ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาคุยกันดีมั้ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะเลย “
“ ไม่เอา !!!!!!!!!!!!!!!!!!! “ กรีดร้องกลางวงประหนึ่งนางเอกนิยายแจ่มใส ปาร์คชานยอลกำลังเป็นบ้า
“ สัญญาตั้งแต่สมัยคุณพ่อของฉันกับอากงของเธอน่ะ ท่านบอกว่าถ้าอากงเธอมีหลานคนสุดท้ายจะให้แต่งงานกับลูกคนโตของคุณพ่อฉัน “ ผมโดดเด้งดึ๋งขึ้นปฏิเสธทันที ม๊าดึงแขนผมนั่งลง
“ อยากโดนตัดคอเหรอลูกรัก “
“ ม๊าแกล้งอะไรผมเนี่ย น้องชานไม่ตลกล่ะนะม๊า “
“ ไม่ได้แกล้งข่า อันนี้เรื่องจริง อากงแกกับท่านซีวอนสัญญากันไว้งี้จริงๆ ม๊าก็พึ่งรู้นี้แหละ “
“ ม๊าไม่ต้องเลย ม๊ารู้นานแล้วดิ่ ม๊าบอกมีเซอร์ไพร์สอ่ะ “
“ ถ้าอยากดูสัญญาฉันก็เอามานะ “ พระพันปีฮีชอลให้เลขาที่เหมือนมัคนายกเปิดกระเป๋าหยิบกระดาษเก่ามาแผ่นนึงแล้วคลี่บนโต๊ะ ผมหยิบขึ้นมาอ่าน จะยุ่ยคามือกูมั้ย
ท่านซีวอน : ลูกแกสวยขนาดนี้ ฉันว่าหลานแกโตมาต้องสวยเหมือนเขาแน่ๆ
อากงปาร์ค : แน่นอนเป็นเพราะฉันกับจีฮโยสวยและหล่อไง โฮะๆ
ท่านซีวอน : เอางี้มั้ย ถ้าเรามีหลานเราเอามาหมั้นกัน
อากงปาร์ค : ว่าไป จะดีเหรอ ?
ท่านซีวอน : ดีสิ แกกับฉันก็เพื่อนรักกัน เกี่ยวดองกันดีจะตาย
อากงปาร์ค : เอาสิๆ ครอบครัวแกเป็นคนดี หลานแกต้องดูแลหลานฉันได้แน่
ท่านซีวอน : แกพูดแล้วนะ งั้นเอาเป็นหลานคนโตของฉันกับหลานคนสุดท้องของแกเป็นไง
อากงปาร์ค : ก็สมเหตุสมผล โอเคตกลง
ท่านซีวอน : ได้เสมอ *ส่งสติ้กเกอร์*
ไอ้บทสนทนาที่เหมือนกับการเล่นlineนี้คืออัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ผมอ้าปากพะงาบๆ นี้สัญญาอะไรวะเนี่ย
“ โอเคใช่มั้ยจ้ะ “
“ ก็โอเคแต่คือว่า ……. “
“ งั้นก็ดีแล้วจ้ะ มหาดเล็กจงแดกลับไปก็เตรียมจัดงานนะ ฉันคิดว่าอี้ฟานชอบธีมสีทอง “
“ wait wait เดี๋ยวครับท่าน ผมหมายถึง คือผมงง คือยังไงครับ ท่านครับ ผมเป็นผู้ชายนะครับ “ ผมเก๊กเสียงแมนเต็มร้อย นี้มันจะตลกเกินไปแล้ว
“ ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันไม่ถือ อี้ฟานก็ไม่ถือเพราะเขาก็มีแฟนเก่าเป็นผู้ชาย “ ไม่ใช่ล๊าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“ ท่านครับ ผมชอบผู้หญิงครับ “
“ มันเปลี่ยนได้จ้ะ “ พะแงงงงงงงงงงงงงงง แม่จย้าช่วยน้องชานด้วย (((゜д゜;)))
ผมแทบลมใส่ก่อนทรุดตัวพิงที่นั่ง โลกหมุนตามอีพี่บัวลอยในทวิตเตอร์มากไปรึไง
“ ม๊าก๊าบ น้องชานไม่แต่งนะ น้องชานชอบผู้หญิง ในห้องน้องชานมีโปสเตอร์ดาร่าออนนี่ น้องชานชอบดูSistarกะโซยอนชีแดด้วย น้องชานไม่ได้ชอบผู้ชาย “ ผมกระซิบด้วยเสียงแคลิฟอร์เนียโรล (ไม่มีไรหรอกแค่อยากกิน)
“ ยุนโฮฮยองๆๆๆของลูกนี้ไม่ใช่ผู้ชายเลยโน๊ะ “
“ T________________________T “
“ ขอดิฉันคุยกับคุยกับแกสักครู่นะเพคะ “ ทั้งสามลากลูกชายคนสุดท้องขึ้นไปบนห้องนอน ร่างโปร่งแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ตากลมมีแววไร้ความรู้สึก
“ น้องชาน “
“ ม๊า นี้ไม่ตลกนะ ไม่แต่งนะ “ ยืนยันคำเดิมแล้วตะแคงข้างมองทุกคนในครอบครัว ผมไม่เคยเห็นครอบครัวเราเครียดได้ขนาดนี้
“ ตอนแรกที่ม๊าบอกมีเซอร์ไพร์สเพราะเมื่อวานมหาดเล็กจงแดโทรมาเรื่องสัญญา ม๊า ป๊ากะยูราก็ดีใจ อากงแกกะท่านซีวอนเป็นเพื่อนสนิทกันสมัยเรียนทหาร ม๊านึกว่าจะเกี่ยวกับให้ยูราไปทำงานในวังหลังจบปริญญา แต่พอออกมากลับเป็นเรื่องแต่งงานของน้องชาน พวกม๊าก็งงเหมือนกัน “ มืออุ่นลูบหัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเบาๆ ทุกอย่างกลับตาละปัดไปหมด นึกโทษคนแก่ในรูปที่ยิ้มกว้างแปะข้างฝายังไงก็โทษไม่ลง
“ อาชานอีต้องได้เป็นเจ้าคนนายคน อั๊วะบอกเลย อั๊วะปูทางให้อีแล้ว “ นึกถึงคำพูดที่ชอบพูดบ่อยๆก็อดจะร้องไห้ไม่ได้ กงรักชานยอลกับยูรายิ่งกว่าใครๆ เรื่องสัญญาพวกเขาก็พึ่งรู้ตอนเช้า จะโทรบอกชานยอล พระพันปีก็ทรงขอร้องว่าอยากบอกด้วยตนเอง คนเป็นแม่ขยี้หัวนุ่มนั้น
“ ชานยอล รัชทายาทหล่อมากๆเลยนะ “
“ ใช่เวลาเล่นมั้ย ฮืออออออออออออออออออออออ “ เตะตุ๊กตาริลัคคุมะวัวข่มขวัญพี่สาว ยูรายิ้มแห้งๆ
“ แล้วทำไมพี่ไม่แต่งกะเขาเองล่ะ พี่ชอบเขาหนิ พี่เป็นผู้หญิงด้วย “
“ ก็สัญญาบอกว่าเป็นนาย นายจะขัดโองการรึไง “ กลืนน้ำลายเฮือกเมื่อภาพเครื่องประหารหัวหมูเด่นขึ้นมาในหัว ร่างกายเหมือนหมดแรงรอบที่ล้าน
“ เอาน่าชานยอล รัชทายาทเขาอาจจะไม่ชอบลูกก็ได้ ถ้าเขาไม่แต่งงาน ทุกอย่างก็โมฆะ เชื่อป๊าสิ “ คนเป็นพ่อเดินมาลูบหัวด้วย ผมพยายามกลั้นน้ำตา
“ ถ้าไม่แต่งเลยล่ะ พวกเขาจะทำยังไง “ ลองถามออกไป ทุกคนกลืนน้ำลายเฮือกเป็นคำตอบที่พอจะเข้าใจ
“ ก็ได้ น้องชานจะลอง ถ้ารัชทายาทไม่ชอบก็ไม่ต้องแต่งใช่มั้ย “
“ ใช่จ้ะลูก “ ทุกคนพยักหน้า เขาถอนหายใจ
“ น้องชานขอนอนนะ น้องชานรู้สึกไม่สบาย “ ผมตอบป๊ากะม๊าและพี่ยูรา พวกเขาพยักหน้าแล้วมาหอมแก้มผมคนล่ะทีก่อนออกจากห้องไป ผมลืมตามองเพดานห้อง เป็นภารกิจที่โครตขะยงมงตรวยขะมวยไปตรุยมาก คือมันแบด มันอธิบายออกมาไม่ได้ มันจุก ต้องเสียสละเพื่อรักษาครองครัว ยิ่งใหญ่สัดเลยพิชาน!
“ เรื่องเหี้ยอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “
Midnight...............................
“ ไม่ตลกไอ้ยอล “
“ หน้ากูเหมือนตลกอ่อ “
“ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็บ้ามากๆ “
“ กูจะโกหกพวกมึงไปทำไม “
แล้วก็มีแต่ความเงียบ หลังจากที่ผมนอนไม่หลับเลยย่องปีน(อีกแล้ว)โทรชวนแบคฮยอนกับเซฮุนสองเพื่อนรักออกมานั่งกินน้ำเต้าหู้ตอนดึก เจ้านี้อร่อยมาก หลังตีฮอนกะเซฮุนหรือไปส่งแบคฮยอนกรี๊ดEXOกลับมาพวกผมจะชอบมานั่งกินกันเสมอ คนรุ่นใหม่โนแอลฯครับ พวกมันทำหน้าเหมือนเหม็นขี้หลังจากได้ยินเรื่อง
“ ถ้ามึงไม่เชื่อกู มึงไปถามม๊ากูเลยป่ะล่ะ “
“ มึงก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเหลือเชื่อ “
“ ก็รู้ไงแต่กูไม่รู้ทำไงแล้ว กูมีแต่พวกมึงอ่ะ “ ซดน้ำเต้าหู้ไปอึ่ก “ แปะ เอาแบบเพิ่มลูกเดือยไม่แมงลักอีกแก้ว”
ช้ำครับช้ำ แมนๆเตะบอลครัฟอยู่ดีๆให้กูไปแต่งงานกะผู้ชาย ขนลุกพะพะพุชยัวแฮนด์อัพอ่ะ ผมไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดบนโลกด้วยซ้ำ คลุมถุงชนชายชายเนี่ยนะ โอเอ็มจีจีจีจีเบบี้เบ้อ่ะครับ อีไรท์ อีมโนนนนนนนนนนนนน
“ แล้วม๊ามึงว่าไงอ่ะ “
“ ไม่รู้แต่กูสงสารม๊า ใครจะไปขัดโองการได้วะ ถ้ากูไม่ทำก็ซวยหมดแน่ “ ผมเรอกลิ่นเต้าหู้ออกมาอย่างหน่วงๆ เซฮุนและแบคฮยอนมองหน้ากัน มันเป็นเรื่องที่บ้าบอและว้อทดาฟอกซ์เซย์ดิ่งด่ะดิ้งดะดิ้งมากจนไม่คิดว่าเกิดขึ้นได้แต่แม่.งก็เกิดไปแล้ว สงสารก็แต่ไอ้หูกางนี้แหละครับ สภาพตาบวมๆหน้ายับยู่ยี่เห็นแล้วอยากโดเนทคอลลาเจนเจ้ลู่วส์ให้ มืออวบๆของแบคฮยอนตบไหล่กว้างของเพื่อนตัวสูง
“ กูเชื่อมึงนะแล้วจะเอาไงต่อวะ “ เสียงใสปลอบใส ชานยอลน้ำตาคลอแล้วส่ายหน้า มันมืดไปหมดทุกทาง
“ สรุปก็มีทางเดียวแบบที่ป๊ามึงบอกอ่ะยอล ถ้ารัชทายาทนั้นเขาไม่โอเคกะมึงเขาก็จะได้ไม่แต่งเพราะฉะนั้นทำตัวกากๆแบบนี้แหละ ใครเห็นใครเขาก็ไม่เอามึงหรอก “ ไม่รู้ว่าเป็นคำแนะนำหรือคำด่า พิชานจะพยายามคิดว่าเป็นคำแนะนำดีๆจากโอเซฮุนล่ะกัน คอขาวตกลงหงอยๆได้แต่ยอมรับสภาพชะตาชีวิต ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง ซาวน์คู่กรรมต้องมา!
“ พวกมึงต้องมาหากูบ่อยๆนะ“ เขาเงยหน้ามองเพื่อนรักสองคนหงอยๆพยายามใช้ตากลมโตประหนึ่งด๊อบบี้ขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไปทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้พนมสองมือก้มกราบกรานเธอฯลฯอย่างสุดฤทธิ์ พวกมันนิ่งไป แบคฮยอนเบิกตากว้าง เซฮุนหรี่ตาเหมือนใช้ความคิด
“ หมายความว่าไง “
“ กูต้องเข้าไปอยู่ที่นู่นเลย ม๊ากูขอได้แค่ให้กูเรียนแทวอนจนจบเพราะเหลืออีกปีเดียว กูไม่รู้อ่ะ กูไม่เคยห่างม๊า ไม่เคยห่างพวกมึง คือกู…… “ เขาเงียบเมื่อรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมา ทั้งร้านน้ำเต้าหู้มีแต่ความเงียบราวกั้งกลับมาเจอพิสุทธิ์นอนบนเตียงกับอีสายน้ำผึ้ง แบคฮยอนปาดน้ำตาตัวเอง
“ พวกกูจะไปหามึงทุกวันเลย “
“ กูจะซื้อน้ำเต้าหู้ไปฝากมึงด้วย ไม่เอาตังค์มึงเลย “
“ จะดูแลป๊าม๊ามึงล่ะก็พี่ยูราอย่างดีเลย “
“ พวกกูรักมึงนะชานยอล “
“ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง “
เขาล้มโต๊ะน้ำเต้าหู้แล้วโผเข้ากอดเพื่อนทั้งสองคน ร่างโปร่งร้องไห้โฮลั่นร้านจนอาแปะเจ้าของร้านอดจะปาดน้ำตาตามไม่ได้ ชีวิตอีน่าสงสารมั่กมาก วันนี้ต้องแถมน้ำเต้าหู้อีกมั่งแล้ว
ความคิดเห็น