คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : { My Passion } · 。ROSSO 17 ★ 2nd - Nothings over
2nd
Nothing’s over
เปลือาสีนวล่อย ๆ ปรือึ้นในอนเ้าพร้อมับวาสายามอไปรอบ ๆ ห้อที่ัวเอนอนอยู่ ิ้วไ้รูปมวเ้าหาันเมื่อพบว่าห้อที่นนอนเมื่อืน ไม่ใ่ห้อนอนอัวเอ อยอลันัวึ้นแ่ยัไม่ทันที่ะไ้ลุึ้นาเีย ประูอห้อนอน็ถูเปิออ มยอูเินเ้ามาในห้อนอนพร้อมับแ้วอน้ำผึ้มะนาวอุ่น ๆ
“ื่นแล้วเหรอ”
“น-นาย”
“ื่มสิ ะไ้รู้สึีึ้น” มยอูบอพร้อมับส่แ้วน้ำผึ้มะนาวให้ับนที่นั่มอหน้าเาอยู่บนเียนอน อยอลเอ่ยอบุายหนุ่มเบา ๆ พร้อมับรับแ้วน้ำผึ้มะนาวมาิบ้า ๆ
“ผู้ัารไปทำานไหวไหมรับ ะให้ผมโทรไปลาานให้ไหม ? ”มยอูถามึ้นระหว่าเลือเรื่อแ่ายใหม่ในู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ห่าาเียนอนมานัให้แ่อยอล
“ือ...เรื่อเมื่อืนนาย่วยลืมมันไปไ้ไหมมยอู ให้เรื่ออเรามันบลแ่เมื่อืน” มยอูไม่อบเพียแ่หันลับมามออยอล
“ถ้าผู้ัารอยาะบ็บไ้รับ...แ่ผม ไม่บ” ร่าายสมส่วนย่อัวลไปใล้ ๆ ให้อยู่ในระับเียวับอยอล วาแสนุัน้อมอนที่นั่อยู่บนเียนอน้วยแววริั อยอล้อมอายหนุ่มลับ้วยวามไม่เ้าใในสิ่ที่เาพู
“ันอยาให้นายเ้าใันหน่อยนะมยอู ันมีแฟนแล้ว-แล้วเรื่ออเราเมื่อืนมัน็เพราะว่าเราเมาทัู้่...”
“ผู้ัารนเียวรับที่เมา ไม่ใ่ผม” มยอูยิ้มพลาหย่อนัวนั่ลบนเียนอนพร้อมับ่อย ๆ ิระุมเสื้อเิ้ให้อยอลที่ละเม็
“ผมว่าผู้ัารรอผมแ่ัวสัรู่นะรับ เี๋ยวผมไปส่ผู้ัารที่บ้านเอ” มยอูบอพลาไล้แ้มนุ่มเบา ๆ หาแ่มือเรียวับปัมืออเาทิ้
“ันลับเอไ้ อบใ” อยอลเอ่ย้วยน้ำเสียนิ่ ๆ พร้อมับเรียมะลุึ้นเินออาห้อ แ่ลับ้อร้อออมาเบา ๆ ทันทีที่ยืน เพราะวามเ็บบริเว่วล่า
“อย่าอวเ่สิรับผู้ัาร” มยอูปรามพร้อมับเ้าไปประออยอลให้นั่ลบนเียอีรั้ แ่อยอลลับวาเสียลั่นและพยายามแะมืออเาออ้วยท่าทารัเีย
“ันบอว่าอย่ามายุ่ไ ! ”
“เมื่อืนไม่เห็นผู้ัาระรัเียผมแบบนี้เลยนะรับ.....ถ้าไม่อยาให้ผมไปส่็โทรเรียอูมารับนะรับ ผมเป็นห่วลัวผู้ัาระเินไม่ไหว” มยอูยิ้มให้ับผู้ัารนสวยที่ำลัแสสีหน้าไม่พอใ่อนะโมยหอมแ้มนุ่มเบา ๆ
“เรื่ออเรามันเพิ่ะเริ่ม้นเอนะรับผู้ัาร ุยั้อเห็นหน้าผมไปอีนาน....หรืออาะลอีวิเลย็ไ้นะรับ”
R O S S O 1 7
ลอสออาทิย์ที่ผ่านมาอีอยอลเ้าทำาน้วยสภาพิใที่ไม่่อยะีเสียเท่าไหร่ นับั้แ่เิวามสัมพันธ์ผิพลาระหว่าเาับพนัานฝึหัหน้าใหม่หลัานปาร์ี้แผนืนนั้น ิมมยอูไ้อยามิเาลอเวลานิที่เรียไ้ว่าสลัไม่หลุ ไม่ว่าอยอละไปไหน เวลาใ ิมมยอูะ้อเ้าพัวพันเสียทุรั้
่วพัลาวันเมื่ออาทิย์่อน
‘ุอู่วยสั่อาหารลาวันเ้ามาให้ในห้อทำานผม้วยนะรับ’ อยอลรอเสียสั่ปลายสาย้วยวามเหนื่อยล้าาอเอสารที่รุมเ้ามาทั้วัน ึทำให้เาเลือะทาน้าวลาภายห้อทำานมาว่าะับรถออไปหาทานเอ้านอ
อยอลวาสายาาอูแล้วหันมาเลียร์เอสารที่ยั้าา่อ ปลายปาารลบนระาษแผ่นสีาวแผ่นแล้วแผ่นเล่า ่อนะ่อย ๆ พัสายา้วยอ่อนล้า เมื่อไล่อ่านเอสารเ็นสัาอบริษัทู่้าแผ่นสุท้ายเสร็ วาสวยปิสนิทปล่อยให้วามเียบ่วยบรรเทาอาารเหนื่อยล้า นระทั่ไ้ยินเสียเปิประูเ้ามา
‘มาเร็วั’ อยอลพึมพำเบา ๆ เมื่อิว่านที่เปิประูเ้ามาเป็นอูที่นำอาหารลาวันอเามาส่
ร่าเพรียวบาบิัวไล่วามล้าเล็น้อยพร้อมับปรือาึ้นอย่า้า ๆ แ่แล้ว็้อเบิาโอย่าใเมื่อนที่เ้ามาไม่ใ่อูอย่าที่ิ
‘นายเ้ามาไ้ยัไ ใรอนุา ! ’ อยอละวาเสียั้วยวามไม่พอใทันทีที่เห็นว่านนั้นเป็นใร
นมาใหม่ไม่มีท่าทีเรลัวเลยสันิที่บุเ้ามาในห้อทำานอผู้ัารนสวยโยไม่ไ้รับอนุา่อนแถมเ้าอห้อูะไม่พอใเป็นอย่ามา้วย มยอูลับยมุมปาน้อย ๆ และถือวิสาสะนั่ลร้ามับผู้ัารนสวยพร้อมวาุอาหารลาวันาร้านอาหารื่อัในย่านนี้ที่ถือเ้ามา ่อนะัารเรียมอาหารลาวันให้พร้อมทานทั้สอล่อ
‘ุยัไม่ไ้ทานอาหารลาวันไม่ใ่เหรอ’ มยอูเอ่ยพร้อมับเลื่อนุอาหารลาวันแสนหอมหวนไปรหน้าอยอล
‘ยุ่อะไรับนาย ! แล้วใรใ้ให้เ้ามาินอาหารเหม็น ๆ ในห้อัน ! ’
‘ผมเห็นุไม่ไ้ออไปทาน้าว มันเลยเวลามาพอสมวรแล้วนะ’
‘ันสั่อูไปแล้ว เพราะะนั้นนายไม่้อยุ่’ อยอลพู้วยน้ำเสียรำา เพราะเาไม่อยาะเห็นหน้าอน่าื้ออย่าิมมยอู
‘อา ว่าแล้วว่าุอู้อมาสั่อาหารใหุ้ แ่อนที่ผมเินสวนออาร้านุอูยัไม่ไ้ิวเลยนะรับ แล้วิว่อนหน้านั้น็ย๊าว ยาว้วยสิ ุะรอเหรอ ? ’
มยอูยัพูา้วยท่าทาวนประสาทและไม่เรลัวอยอลแม้แ่นิเียว นทำให้เส้นมับออีอยอลระุรัวนแทบระเบิเพราะวามโมโห
‘เอาอาหารเหม็น ๆ ออไปเี๋ยวนี้’ อยอลพยายามวบุมอารม์ให้มาที่สุ หาเาระเบิมันออมาิมมยอูะยิ่ไ้ใว่าปั่นประสาทเาสำเร็
แ่้วยวามเหนื่อยล้าผสมปนเปับอาารท้อว่าที่ยัไม่ไ้รับอาหารั้แ่มื้อเ้า ทำให้ลิ่นหอมออาหารรหน้าเรียร้อให้น้ำย่อยในระเพาะอีอยอลประท้วันยให่ แ้มเนียนึ้นสีแา้วยวามอับอายที่ร่าายเิมาทรยศันะไ้
‘แู่ท่าท้ออผู้ัาระไม่ิแบบนั้นนะรับ…ทานเถอะ’
‘็บอว่า...’
‘รีบทาน ผมะไ้รีบออไปไหรือุอยาให้พวพนัานในแผนรู้...ว่าเราเป็นอะไรัน’
‘ิมมยอู !! ’
‘ทานเร็วรับ ร้านนี้อร่อยที่สุเลยนะ’
อันที่ริอยอลไม่วรลัวำู่นั้นเลย้วย้ำ แ่เพราะภาพในืนนั้นลับย้อนเ้ามา้ำแล้ว้ำเล่านภายในใรู้สึผิ่อน ๆ หนึ่ึ้น หาเรื่ออเาับมยอูหลุออไป...อีอยอลยัไม่อยาให้ิมูฮานรัอเารับรู้ถึวามผิพลานั้น
‘ันะยอมนายแ่รั้นี้รั้เียว’
นั่นเป็นเรื่อที่เิึ้นเมื่ออาทิย์่อนและไม่มีทาที่มีหนแรแล้วะไม่มีหนที่สอามมา
หน้าู้เรื่อื่มใ้บริษัทเมื่อ้นอาทิย์ที่ผ่านมา
อยอลออมาหาอะไรร้อน ๆ ื่มระหว่าลายเรียเรื่อโรทอผ้าผลิเสื้อผ้าแบรน์อบริษัทไม่ทันำหนวาาย แ่้อพบวามว่าเปล่าในวาแฟที่ไม่เหลือให้ื่มเลยสัแ้ว และวันนี้ร้านาแฟ้า ๆ บริษัท็ปิบริารเสีย้วย อยอลึำใ้อลมาหาเรื่อื่มาู้อัโนมัิ้านล่าแทน
เหรียวอนสอสามเหรียถูหยอลไปามราาอเรื่อื่มที่เาเลือ แ่ผ่านไปสัพัให่เรื่อื่มระป๋อ็ยัไม่หล่นออมาให้เาามที่วระเป็น นอยอลิว่ามันผิปิ
‘เฮ้ ะมาโันไม่ไ้นะ’ อยอลใ้นิ้วลบนปุ่มสีแรเรื่อื่มที่เาหยอเหรียลไปรัว ๆ หวัะให้าแฟระป๋อล่วหล่นออมา แ่นแล้วนรอ็ไม่อะไรเปลี่ยนไปาเิม ู้เรื่อยันิ่ เหรียอเาถูินไปแล้ว อีอยอลนววยหรือไ !
‘ย๊า ! ! ออมานะ’ ผู้ัารอยอลำลัหัวเสียสุี รัวนิ้วลบนปุ่มสีแอย่าไม่ลืมหูลืมาเพียเพราะเหรียวอนที่เสียไปเปล่า ๆ ทั้รัวนิ้ว ทั้ร่น่าในในัวเอเริ่มท้อิะถอใาไอู้้ี้โนี้ แ่ทว่า...
ึ !
รืน รืน แร๊
อยอลมอระป๋อาแฟที่เาเลือลิ้หล่นออมาร่อรับอ้วยสีหน้าอึ้ ๆ ่อนะมีมือปริศนาอใรบานว้าเอาระป๋อาแฟนั้นไป
อยอลหันมอามแล้ว็้ออึ้อีรอบเมื่อรู้ว่านทีทำฝห้อู้่ี้โนี้ยอมายระป๋อาแฟอเาออมาือใร...ิมมยอูอีแล้ว
ใบหน้าหล่อเหลายยิ้มให้เาามสไล์่อนะ่อย ๆ เปิระป๋อาแฟระป๋อนั้นแล้วยื่นมันมาให้เา
‘ื่มให้อร่อยนะรับ’
‘ไม่ื่มแล้ว ! ’ อยอลปัมือนั้นทิ้้วยวามไม่พอใ ไม่ว่าเาะทำอะไระไปไหน ทำไม้อเอิมมยอูลอ ทำไมหมอนี่้อเามายุ่วุ่นวายทำัวามิเาแบบนี้้วย
‘ยให้ผมเหรอ ? ผมไม่ืนเินให้นะ’ อยอลเบ้ปาใส่่อนเรียมเินหนีารนั้น แ่ทว่า...
‘อา ผู้ัารอีเลี้ยาแฟพนัานฝึหัอย่าผม้วย สสัย้อเอาไปอวนในแผนหน่อยแล้วสิ’
‘เอามานี่ ! ’ ทันทีที่ไ้ยินอีฝ่ายพูายียวนูมีอะไรแอบแฝในประโยนั้น อยอลรีบหมุนัวลับไปแล้วว้าาแฟระป๋อนั้นึ้นมาื่มอย่ารวเร็ว
อีอยอลยอมให้ิมมยอูู่ไ้อีแล้ว !
‘อา ผมลืมบอไปว่าผมิบไปนินึแล้ว อย่านี้็ูบทาอ้อมสิ...ใ่ไหมรับอยอล’
‘ย๊า ! ิมมยอู ! ! ’
หลัานั้น็มี่อมาเรื่อย ๆ นเาเริ่มรู้สึำพูอิมมยอูวันนั้นไม่ใ่ำพูหยอล้อเล่น แ่ิมมยอูพูริว่าะไม่ยอมบเรื่อวามสัมพันธ์นั้น มยอูิริัับเาอย่านั้นเหรอ
“เลิยุ่ับันสัทีไ้ไหมมยอู !! นายะมายุ่อะไรับันันนัันหนา ! ” อยอลหันลับไปะวาอย่าหมวามอทนใส่ิมมยอูที่เอาแ่เินามเาหลัเลิานมาลอนถึลานอรถอบริษัท
นถูะวาไม่มีท่าทีเรลัว่อสีหน้าโรธเี้ยวออีอยอลแม้แ่นิเียว ายหนุ่มลับยยิ้มและเินเ้ามาใล้มาึ้นเรื่อย ๆ นแทบประิร่าบอบบา
“ุ็รู้ว่าผมทำไปเพราะอะไร” ใบหน้าหล่อเหลายับเ้าไปใล้ ๆ พร้อมับระิบแผ่วเบา
มยอูยมุมปาึ้นเล็น้อยพลาไล้มือเบา ๆ บนแ้มเนียนนุ่มอย่าหลใหล หาแ่อีฝ่ายลับปัมืออเาทิ้อย่ารัเียพร้อมวัสายา้อมอ้วยวามไม่พอใับารระทำอเา มันทำให้มยอูรู้สึเสียเล์ฟไม่น้อย ไม่เยมีใรหน้าไหนล้าปัมือเาทิ้ถึสอรั้สอหน้วยสายารัเียแบบนั้น แ่ร่าบารหน้าลับล้าทำมันทุรั้ที่เาสัมผัส
วามหลับล้า ๆ พยายามวบุมอารม์อัวเอให้เป็นปิ ภายในหัวสมอั้ำถามมามายว่าทำไม...ถึนะใอีอยอลไม่ไ้สัที ิมมยอูมีอะไรสู้น ๆ นั้นไม่ไ้รไหน
นที่ไม่เยมีเวลาเอาใใส่อีอยอล...อย่าิมูฮา
“ถ้าเิวันพรุ่นี้...ผมมีทุอย่าเหมือนที่นรัอุมี ุะสนใผมบ้าไหม” เสียทุ้มเอ่ยออมาอย่าเรียบเยหาแ่แฝไป้วยวามริั
อยอลไ้แ่้อใบหน้าหล่อเหลาโยไม่อบอะไรออไป ิ้วไ้รูปมวเล็น้อย้วยวามสสัยับำถามแปล ๆ อมยอู เาไม่เ้าใว่าอีฝ่าย้อาระสื่ออะไรออมาถึไ้ถามแบบนั้น แ่แล้ววามสสัย็ไ้เพิ่มมาึ้น เมื่อิมมยอูพูถ้อยำแปล ๆ ออมาอีรั้
“ำื่อและหน้าอผมเอาไว้ี ๆ นะรับผู้ัาร ผมิมมยอู”มยอูเอ่ยออมา้วยน้ำเสียแ่าาราวแรพร้อมับยิ้มวน ๆ ให้ับอยอลที่ยัไม่เ้าใำพูอมยอูแม้แ่น้อย
“พรุ่นี้เอันนะรับ” ายหนุ่มเอ่ยลาเป็นารทิ้ทาย่อนะเินออไปารนั้นเหลือทิ้ไว้เพียวามสสัยมามายให้อีอยอลบิ
R O S S O 1 7
รถสปอร์หรูอย่าแลมโบีนี่สีำ้านไ้ับมาอรหน้าประูทาเ้าอบริษัทอย่ารวเร็วพร้อมับเ้าอรถที่้าวลมา้วยวามมั่นใ ายหนุ่มในุสูทสีำเรียบหรูราาแพหู่ี่ับรอเท้าหนัแท้สีำมันลับ แว่นันแาบปรอทสีเิน่อย ๆ ถอออ้า ๆ เผยให้เห็นวามเ้มที่ทำเอาพนัานหิทุนที่ำลัเินเ้าัวึมอันเป็นาเียว แ่สายานับสิบเหล่านั้นไม่ไ้ทำให้วามมั่นใอายหนุ่มลลแม้แ่นิเียว ใบหน้าหล่อเหลายยิ้มมุมปาเล็น้อย้วยวามพึพอใ่อนะปรายามอไปยัพนัานายนหนึ่ที่ำลัวิ่เ้ามาเา
มยอูโยนุแรถหรูให้ับพนัานายนนั้นพร้อมับเอ่ย้วยน้ำเสียเรียบนิ่ หาแ่ในสายาอพนัานหิที่่าเฝ้ามออยู่ับูเท่ห์เสียนหัวใเ้นึั
“ฝารถ้วยนะอู ันรีบึ้นไปประุม่อน”
“ไ้รับ” อูพยัหน้าพร้อมับรับุแรถมาามยอูไว้
ายหนุ่มเินรไปยัลิฟ์อบริษัทที่ำลัะปิล ่อนะรีบยนิ้วปุ่มลิฟ์ให้ประูเปิอออีรั้อย่าทันท่วที ่อนะพบว่ามีใรนหนึ่ำลัยืนอยู่นเียว้านในลิฟ์
ใบหน้าหวานเยึ้น้า ๆ เมื่อประูลิฟ์ไ้เปิออ วาสวยสบสายาับนที่ำลั้าวเ้ามา้านในและปิลิฟ์อย่ารวเร็ว ทำให้อยอลเบิาว้า้วยวามใ เพราะไม่ิว่าะไ้เอมยอูั้แ่เ้าแบบนี้ แถมรูปลัษ์ารแ่ัวอมยอูยัเปลี่ยนไปโยสิ้นเิั้แ่หัวรเท้าล้วนแ่เป็นอแบน์เนมราาแพ ผิับำแหน่พนัานฝึหัอมยอูอย่ามา ทำให้อยอลอแปลใับารเปลี่ยนแปลรั้นี้ไม่ไ้
มยอูมอท่าทาเหล่านั้นแล้วลี่ยิ้มน้อย ๆ ่อนะเินเ้าไปใล้และเอ่ยทัทายอย่ามีมารยาท
“อรุสวัสิ์รับ ผู้ัารอยอล” มยอูส่ยิ้มให้อีฝ่ายพลาใ้แน้าหนึ่ยันไปับผนัลิฟ์
“อ-อรุสวัสิ์” อยอลบอ้วยน้ำเสียอึอั่อนะเบือนสายาหนีอีฝ่ายที่้อมอเานแทบทะลุ
มยอูยยิ้มให้ับท่าทาเหล่านั้นออีฝ่าย่อนะทำในสิ่ที่าไม่ถึ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มัวเ้าไปูบอยอลทันทีที่ประูลิฟ์ปิล วาลมเบิโึ้น้วยวามใ มือเรียวพยายามันแผออนรหน้าให้ออาัวเอแ่ไม่เป็นผล
มยอูว้ามือเรียวเอาไว้่อนะันแผ่นหลับอบบาไปิับผนัลิฟ์แล้วมอบูบร้อนให้นอยอลแทบละลาย ริมฝีปาไ้รูปูึริมฝีปาอิ่มอย่า่อเนื่อนระทั่เสียบอั้นอัโนมัิอลิฟ์ัั้น
อยอลรีบผลัมยอูให้ออห่าาัวเาทันที วาลม้อมอนรหน้า้วยวามโรธเือับารระทำอุอาเมื่อรู่
“ูบแ่นี้ถึับโรธเลยเหรอรับผู้ัาร” มยอูเอ่ย้วยน้ำเสียยียวนพลายับใบหน้าเ้าไปใล้ล้ายะวนประสาทอีฝ่าย
“นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบับัน รู้ัวไว้้วยนะ ิมมยอู !!”
“ทำไมะไม่มีสิทธิ์หรือ้อให้รื้อฟื้นว่าเราเป็นอะไรัน”
“มยอู !! ” วาลม้อมอายหนุ่มอย่าเรี้ยวรา
หาแ่สิ่ที่ไ้ลับมาือรอยยิ้มวน ๆ เพียเท่านั้น ทำให้อยอลไ้แ่ถอนหายใเพื่อระับวามโรธ ่อนะรีบเินออไปารนั้นเพื่อเ้าประุมให่สำหรับโปรเแบรน์เสื้อผ้ายี่ห้อใหม่ที่ำลัะนำออสู่ลาในอีไม่ี่อาทิย์้าหน้า
ร่าบานั่อ่านเอสารารประุมอย่าใ้วามิในห้อประุม เพื่อเรียมัวทำารประุมทันทีที่ประธานมาถึ ายหนุ่มร่าสูท่าทาส่าเินเ้ามาในห้อประุมพร้อมับส่รอยยิ้มแสนละมุนมาให้อยอล
“เริ่มประุมเลยไหมะุูฮา” เลานสนิทเอ่ยถามประธานารประุมอย่านอบน้อม ิมูฮารอประธานอบริษัทและยัวบำแหน่แฟนออีอยอล
“สัรู่นะรับ ผมอยาะแนะนำผู้บริหารนใหม่ให้ทุนรู้ั”ายหนุ่มบอ่อนะหันไปเรียให้ใรบานเินเ้ามาในห้อประุม
ใรบานที่ทำเอาอยอลแทบสิ้นสิ น ๆ นั้นือนที่อยอลพยายามะหลีเลี่ยมาลอเวลา
“ทุนรับ นี่ือิมมยอู น้อายอผมเอ” ูฮาพูแนะนำน้อาย้วยวามรอยยิ้ม บอร์บริหารทุน่าลุึ้นโ้ให้ับน้อายอรอประธานอย่านอบน้อม ยเว้นอยอลที่เอายืนนิ่้วยวามไม่าฝัน
“่อานี้มยอูะเ้ามาทำานในำแหน่รรมารผู้ัารให่และยัะมา่วยูแลานในโปรเแบรน์ัวใหม่้วย ผมหวัว่าุอยอลับมยอูะ่วยให้านนี้ประสบวามสำเร็นะรับ” ูฮาหันมายิ้มให้แ่อยอลที่ยัยืนนิ่เ่นเิม
R O S S O 1 7
“อยอล” ูฮาร้อเรียอยอลเอาไว้ ในะที่อีนำลัเินลับไปยัห้อทำานอัวเอ ร่าบา่อย ๆ หันหน้าลับมา่อนที่ะส่ยิ้มให้แฟนอัวเอามปิ
“มีอะไรเหรอพีู่ฮา”
“เที่ยแล้วไปิน้าว้วยัน่อนสิ พี่อยาให้นายรู้ัับมยอูมาว่านี้น่ะ”
“เอ่อ...ือ” อยอลไ้แ่อึอัับำัวนอูฮา เพราะเาไม่้อารพบหน้ามยอูในเวลาเียวับูฮา มันทำให้อยอลวิัวล ลัวว่ามยอูะเล่นุิเผยอะไรออไปให้ฮาแฟนอเารู้
“ถ้าุอยอลไม่สะวที่ผมะามไป้วย็ไม่เป็นไรรับ พี่ไปับแฟนพี่เถอะ” มยอูบอเสียนิ่ ๆ พลาเหล่มอมาทาเา
“เอ่อ...ม-ไม่เป็นไรหรอ ไป้วยันนั่นแหละ” อยอลเอ่ยปิเสธ่อนูฮาะเินมาุมมืออยอลเอาไว้แล้วพาทั้หมเินออไปทานอาหารลาวันพร้อมัน
ูฮาเลือพาทั้สอมาทานอาหารอิาเลี่ยนร้านโปรอเาและอยอลที่มัมาทาน้วยันบ่อย ๆ เวลาเาทัู้่ว่ารัน
“เี๋ยวอไวน์แ ปี 88 หนึ่ที่นะรับ อนายปี 90 ใ่รึเปล่ามยอู” มยอูพยัหน้าอบเล็น้อย หาแ่สายายัับ้อไปทาอยอลและูฮานับั้แ่ออาบริษัท ้วยวามิที่อยอลาเาไม่ออ
ูฮาหันไปสั่พนัานอาหารและเรื่อื่มเพิ่มเิม ่อนะหันลับมาถามนรับ้า
“แล้วอยอลล่ะ ื่มปีอะไร พี่รู้ว่านายไม่อบอปี 88 สัเท่าไหร่”
“ันอบอปี 90 น่ะ” อยอลอบออมาพลาปิเมนูล
“ถ้าอย่านั้นเป็นปี 90 สอแ้วรับ” ูฮาสั่เรื่อื่มเพิ่มอีรั้และยิ้มให้พนัานเมื่อรายารอาหารรบถ้วนเรียบร้อย ่อนะอัวไปเ้าห้อน้ำสัรู่
มยอูมอามพี่ายอนไปนสุสายา เมื่อเห็นว่าูฮาเินห่าไปพอสมวร เาึหันมาุยับอยอลอย่าเปิเผย
“นายอบไวน์ปี 90 เหมือนันเหรอ”
“อื้อ อบมาเลยละ ันว่าไวน์ปี 90 อร่อยว่าปี 88 เยอะเลย ไม่รู้ว่าพีู่ฮาอบินเ้าไปไ้ยัไนายว่า...อ-เอ่อ อือ ันอบอปี 90 ” อยอลเผลอพูออไปอย่าร่าเริามนิสัยอันแท้ริ แ่แล้ว้อนิ่ไปเมื่อรู้ัวว่าำลัพูอะไรออไป ร่าบาลอบถอนหายใเบา ๆ
“ไม่ยัรู้ว่าเราะใรันนานี้” มยอูยิ้มให้อยอล่อนะเลื่อนไปุมมือเรียวที่วาอยู่บนโ๊ะไว้เบา ๆ
“อย่าทำแบบนี้มยอู ันเป็นแฟนอพี่ายนายนะ ถ้าไม่ให้เียริัน ็ให้เียริพี่ายนายบ้า” อยอลบอพร้อมับัมืออัวเอลับ
“ูนายะรัพี่ายันมาเลยนะ แ่ถ้ารัริ ๆ ็ะไม่เผลอัวเผลอใ มาให้ันหรอริไหม” มยอูยยิ้มให้อยอลเล็น้อย่อนะเอ่ย่อว่า
“ันะเ็บเรื่อนี้ไว้เป็นวามลับระหว่าเราสอน็ไ้อยอล แ่...นายอย่าทำเป็นรัเียันไ้ไหม”
R O S S O 1 7
อยอลเร่ทำานโปรเในส่วนอัวเอให้ทันำหนภายในห้อทำานลอวัน นระทั่เสียเาะประูห้อทำานอเาัึ้น อยอลึยอมเยหน้าาอเอสาร่า ๆ อูเปิประูเ้ามาให้ห้อามเสียอนุาออยอล
“มีอะไรเหรออู”
“ุอยอลรับ ุมยอูเรียให้ไปพบรับ” อยอลเบิาทันทีที่ไ้ยินำบอออู
“ร-เรียไปทำไมเหรอ” อยอลถามอย่าหวาระแว เาไมสามารถาเาวามิอมยอูไ้ว่าะมาไม้ไหนถึเรียเาไปพบเ่นนี้
“ุมยอูอยาุยับุอยอลเรื่อโปรเรับ บอให้ไปเี๋ยวนี้เลย เี๋ยวุยนานะทำใหุ้อยอลเลิานเินเวลาเอา” อยอลถอนหายใออมาอย่าเบาใ ว่าอย่าน้อย็เป็นเรื่อานไม่ใ่เรื่อแปลประหลาอย่าอื่น อยอลลุึ้นพร้อมับว้าแฟ้มานมาถือไว้ห่อนะเอ่ยสั่อูทิ้ท้ายว่า
“ถ้าถึเวลาเลิานแล้วนายลับไ้เลยนะ ไม่้อรอัน” อูพยัหน้ารับำแล้วมอามอยอลนเินออาห้อทำานไป
ร่าบาเินมาหยุอยู่หน้าห้อทำานอเ้านายัวเอ ่อนะมีเลาอมยอูะเปิประูให้เ้าไป อยอล้าวเ้าไปในห้อในห้อทำานนาให่อย่า้า ๆ วาสวยวามอรอบห้อ หาแ่ไม่พบใรเลยสัน ร่าบามวิ้วเ้าหาัน้วยวามสสัย แ่่อนหัวสมอะประมวลอะไรไ้ ร่าอเาลับถูสวมอทา้านหลัาใรบานที่อยอลำลิ่นน้ำหอมไ้ี
“ปล่อยนะมยอู !” อยอลร้อพร้อมับสะบััวเอออาอ้อมอนั้น
“ลูน้อพูาับเ้านายห้วน ๆ แบบนี้เลยเหรอรับ ผู้ัารอยอล” มยอูถามเสียวน ๆ ่อนะเินวนมาหยุอยู่รหน้าอยอล
“ุมยอูมีอะไระุยับผมเหรอรับ พอีผมมีาน้อไปทำ่อ...อ้ะ ! ะทำอะไรน่ะ !! ” อยอลร้อึ้นอีรั้เมื่อถูายหนุ่มันให้ไปิับประูห้อทำานพร้อมับล็อประู
“ันิว่านายะำไม่ไ้ว่าเราเป็นอะไรัน ็เลยอยาะรื้อฟื้นวามำแสนหวานให้สัหน่อย นายะไ้ไม่มาทำัวเย็นา ทำท่ารัเียใส่ันอี” มยอูยยิ้มมุมปาอย่าร้ายา
วามริเาเรียอยอลเ้ามาามที่อูบอนั่นแหละ ไม่ไ้ิะทำอย่าที่ว่าสันิ แ่อยอลันทำท่าทาเหมือนรัเียเาลอเวลา ็ไ้รู้สึว่า้อทำอะไรสัอย่าให้ร่าบาำไ้บ้าว่าระหว่าเาทัู้่นั้นเป็นอะไรัน
มยอููบลบนริมฝีปาอิ่มพร้อมับ้อมือเล็ไปับประูห้อ เรียวลิ้นอุ่น่อย ๆ แทรเ้าสู่โพรปาสีหวาน ไล้้อนลิ้นเล็นไร้ทาหนี ูึวามอ่อนหวานาอยอลนแทบลืมหายใ
้อมือเรียว่อย ๆ ถูปล่อยลพร้อมับมือให่ที่่อย ๆ สอเ้าไปในาเสแล้า ๆ
“อื้อออ” เสียหวานราในลำอเบา ๆ ระหว่าที่มยอูำลัใ่มืออัวเอปลุเร้าแนายอร่าบาให้ื่นัวึ้นมา้า ๆ ริมฝีปาไ้รูป่อย ๆ ผละออาลีบปาสีแ่ำ ่อนะเริ่มลิ่รมฝีปาลมาสัมผัสบริเวออาว
“พ-พอเถอะมยอู”
“ถ้าอยาให้ันพอ ันพอ็ไ้ แ่นาย้อออไปในสภาพแบบนี้เท่านั้น นทั้บริษัทเาะไ้รู้ันไปเลยไ ว่าผู้ัารฝ่ายายอย่า อีอยอล นอาะเป็นแฟนับนพี่แล้วยัไ้ับนน้อ้วย” มยอูระิบบออยอลที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุลุ่ย วาลม้อมอายหนุ่ม้วยวามโรธเือ
“นายทำแบบนี้ับันทำไมัน!”
“็เพราะว่าันอยาให้นายมอันบ้า รัันเหมือนที่รัพีู่ฮาบ้าไ้ไหมอยอล” วาลมที่เยมอายหนุ่ม้วยวามไม่พอใ่อย ๆ อ่อนลอย่าเห็นไ้ั อยอลแอบเห็นวามวูบไหวในสายาอมยอู่อนสายามเ้มนั้นะเบือนหนีไป
“เ็ี้อิา”
“็ะเป็นแบบนั้น” มยอูบอเบา ๆ พร้อมับหันลับสบววาหวาน่ำอนที่ยืนพิประูอยู่
“อย่ารัเียผมเลยนะ” อยอลประสานสายาับายหนุ่ม้า ๆ ่อนอีฝ่ายะยับเ้ามาแนบูบลบนลีบปาเา
ริมฝีปาไ้รูปูึวามหวาน่ำอย่าแผ่วเบา แ่ทว่าลับเ็มไป้วยวามหนัแน่นอวามรู้สึที่้อาระบอให้อีฝ่ายรับรู้ มือหนา่อย ๆ โอบเอวบาเ้ามาใล้พร้อมับนำพาร่าบาไปยัโ๊ะทำานทั้ ๆ ที่ยัแลเปลี่ยนลมหายใันและันไม่ห่า
มยอูยิ้มให้นที่นอนหอบอยู่บนโฟาเบา ๆ แล้วเินไปหยิบทิู่บนโ๊ะทำานมาทำวามสะอาให้ร่าบา่อนะัแใส่เสื้อผ้าให้ับร่าบาที่ำลัเหนื่อยอ่อน
“เี๋ยวันไปส่นายที่บ้านนะ”
“ันลับเอไ้” อยอลปิเสธ้วยน้ำสียนิ่ ๆ
“อย่าอวเ่สิรับผู้ัารอยอล” วาลมเหลือบมอายหนุ่ม้า ๆ ่อนะพูึ้น
“ถ้ารู้ว่าบ้านันอยู่ไหน็พาันไปสิ ันไม่บอนายหรอนะ”มยอูยยิ้มพลาพยัหน้าเบา ๆ แล้วรีบัารแ่ัวให้ัวเออย่าเรียบร้อย่อนะพาอยอลลับบ้าน
มยอูับรถเ้ามาอในลานอรถออนโที่อยอลอาศัยอยู่ มือหนาบิุแเพื่อับเรื่อยน์่อนะหันไปมอนที่นั่อยู่เบาะ้า ๆ นับที่ำลัอยู่ในห้วนิทรา วาลมหลับพริ้มเผยให้เห็นแผนนานุ่ม มยอู่อย ๆ เอื้อมมือไปไล้แ้มนุ่มเบา ๆ แล้วเินลารถอนไปอีฝั่ มยอูปลเ็มันิรภัยออยอลออ่อนะอุ้มร่าบาึ้นาเบาะรถ
“อื้อออ” เสียใสราในลำอเบา ๆ พร้อมับเปลือาสีนวลที่่อย ๆ ปรือึ้น้า ๆ
“ปล่อยันลนะมยอู”
“ทำไมนายถึอบอวเ่ันะอยอล” มยอูบอ่อนะใ้าอเาันประูรถสปอร์สุหรูให้ปิล วาลมหลุบ่ำลแล้วปล่อยให้ายหนุ่มอุ้มพาเ้าไป้านใน
“บอรหัสห้อนายมาสิ” มยอูบออยอลหลัาที่พาเามายืนอยู่ที่หน้าประูห้อพั
“นายรู้ไ้ยัไว่าันอยู่ห้อนี้” อยอลถามอย่าใ
“ถ้าเป็นเรื่ออนาย...ันรู้หมทุอย่านั้นแหละ” มยอูยิ้มให้อย่าอ่อนโยนนหัวในฟัเผลอทำานผิปิึ้นมาเสียื้อ ๆ
อยอลรีบหลบาแล้วรีบ้มลไปรหัสประูห้อพัอน ทันทีที่ประูห้อเปิออมยอู็รีบอุ้มอยอลเ้าไปในห้อนอนทันที ายหนุ่ม่อย ๆ วาร่าบาลบนเียเบา ๆ ่อนที่ะว้าผ้าห่มมาห่มให้
“ันไป่อนนะ แล้วพรุ่นี้ะมารับ อย่าหนีไปทำาน่อนละ”อยอลไม่อบเพียแ่พลิัวหันหลัให้มยอูที่ยืนยิ้มอยู่ ายหนุ่ม่อย ๆึ้นไปบนเียนอน่อนที่ะูบลบนมับออยอลอย่าทะนุถนอม
“ฝันีรับ” มยอูระิบบอพลาหอมแ้มนุ่มเป็นารทิ้ท้ายแล้วลับออไป
อยอลนอนนิ่พร้อมับวามิสับสนมามายในัวเอ ถึแม้ว่าเาะเลียารที่มยอูพยายามทำแบบนี้ับเา หาแ่เาลับรู้สึีทุรั้ที่ายหนุ่มอยูแล ำพูสุแสนละมุนที่อยพร่ำบอทำเอาหัวใพอโทุรั้ที่ไ้ยิน อยอลไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าเพราะอะไรเาถึรู้สึเผลอใไปับผู้ายนนี้ นที่ึ้นื่อว่าเป็นน้อายอแฟนัวเอ วาลม้อมอเพานห้อนอนอัวเอพร้อมับใ้วามินเหนื่อยอ่อน ่อนที่ะเปลือาสีนวละ่อยๆปิล้าๆแล้วเ้าสู่ห้วนนิทราไปในที่สุ
to be continue
มาแล้วอนที่สอร้อน ๆ เรื่อราวะเป็นยัไ่อไปฝาิาม้วยนะ้ะะ อมเม้นิ-มผ่าแท #ร17 ไ้น้า
รั้หน้าเอับบฟิหมาป่าอน 3 น้า
ความคิดเห็น