คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : { My Passion } · 。My Everything. ♡ 3rd - The truth (of love)
3rd The truth (of love)
มือถืออมยอูัลอเวลาในระหว่าที่เาับอยอลำลัทาน้าว้วยันอยู่ มือหนาว้ามือถืออัวเอึ้นมาปิเรื่อหลัาที่มันสั่นิ่อันมาเป็นรั้ที่ห้าแล้ว าลมมอใบหน้าอพี่ายอัวเอที่เริ่มอารม์เสีย ่อนที่ะ้มหน้าลไปมอมยอูใล้ ๆ พร้อมับยิ้มให้
[ พี่มยอูมีอะไรรึเปล่า ? ]
“ไม่มีอะไรหรอ ทาน้าว่อีว่านะ”
[ ถ้าพี่มยอูมีธุระ็ไปทำเถอะ ไม่้อห่วอยอลหรอ ]
“ธุระอะไระสำัว่าน้อัวเอล่ะ” มยอูบอพร้อมับยิ้มให้อยอล
[ แ่เาโทรมาหลายรอบแล้วนี่หน่า พี่มยอูไปเถอะ ] มยอูยิ้มพลาส่ายหน้า แล้วเปลี่ยนหัว้อสนทนาเสียเย ๆ
“เสร็แล้วไปื้อเ้ันไหม พี่ให้เราเลือร้านเอเลยนะ ื้อไปฝาแม่้วยเนอะ”
มยอูถือล่อเ้เินไปามทาเินที่ทอยาวผ่านร้านรว่า ๆ ้าันืออยอลน้อายอเาที่ำลัเินินไอศรีมโนอย่าเอร็อร่อย ใบหน้าหวาน วาลมับรอยยิ้มสใส ทำให้มยอูนึถึวามทรำในวัยเ็รั้ที่อยอลยัเป็นปิ เ็น้อยนนี้มัะอบอ้อนเา้วยารอแนแล้วใ้น้ำเสียหวาน ๆ พร้อมับใ้วาลมสีอ่อนส่สายาอ้อนวอนที่ไม่ว่าะมอี่รั้็ไม่อาะปิเสธไ้มาให้เวลาที่อยาไ้อะไร มยอูยิ้มให้ับัวเอเบา ๆ ่อนะหันมาเห็นว่าอยอลำลัยืนมอเาอยู่ ร่าบาระุายเสื้ออพี่ายัวเอ่อนะี้ไปทาร้านเรื่อนรีร้านหนึ่ที่ั้อยู่้านหน้า
“เ้าไปสิ” มยอูยิ้มเป็นเิอนุา ่อนอยอละรีบเินเ้าไป ฮาร์ปทรลาสสิที่ทำาไม้สี่าาธรรมาิวาเรียรายันมามาย หาแ่อยอลลับเินไปทาเปียโนเ่า ๆ หลัหนึ่ที่ั้อยู่รหน้าระหน้าร้าน พลาทัทายเ้าอร้านที่เป็นหิมีอายุอย่าสนิทสนม
“สบายีนะอยอล” หิเ้าอร้านทัทาย พร้อมับหันไปโบมือให้มยอู
“ยัไวันนี้็่วยเรียลู้าหน่อยแล้วันนะ”
“รับ” มยอูอบรับพร้อมับรอยยิ้ม พลานั่ล้า ๆ อยอลที่นั่อยู่บนเ้าอี้เพื่อเรียมะเล่นเปียโน
นิ้วเรียว่อย ๆ ลไปบนีย์บอร์ ่อนมยอูะเริ่มไล้นิ้วาม ทั้สอน่วยันบรรเลเพลบนเปียโนหลัเียวันอย่าสนุสนานนนที่เินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น้อหยุยืนูันนลายเป็นลุ่มให่ รอยยิ้มสใสถูส่ให้พี่ายที่นั่เีย้าันอย่ามีวามสุ หลัาบรรเลเพลบล มยอูลูบศีรษะออยอล้วยวามเอ็นู ่อนที่้มมอนาฬิา้อมือ
“เราลับบ้านันเถอะ เี๋ยวแม่ะเป็นห่วเอา” อยอลพยัหน้า่อนที่ะว้ามืออมยอูเอาไว้
“หื้มม...ลัวหลเหรอไเรา” มยอูถามพร้อมับยิ้มให้พลาลั้วหัวเราะออมาน้อย ๆ เมื่อร่าบาพยัหน้า
“ถ้าอย่านั้น็ับมือพี่เอาไว้แน่ ๆ นะ” มยอูบอ่อนะพาน้อายออาร้านไป วาลมอยเหลือบมอนที่อยู่้า ๆ ายลอเวลาพลาิในใ
‘ อยอละไ้อยู่ับพี่มยอูแบบนี้ไปอีนานเท่าไหรันนะ ’
MY EVERYTHING
ทันที่ที่สอพี่น้อเ้าไปในัวบ้าน อยอล็รู้สึไ้ถึบาอย่าที่แปลไป าลมเหลือบมอระเป๋าเินทาใบให่ที่วาอยู่แถวนั้น ่อนะหันไปามเสียฝีเท้าอใรบานที่ำลัเินเ้ามาใล้ึ้นเรื่อย ๆ
“มาแล้วเหรอมยอู” แม่ถามเสียเรียบ นอยอลรู้สึไ้ว่ามีบาอย่าผิปิ
“รับแม่” มยอูอบพลาเหลือบมอไปทา้านหลัอแม่ัวเอ แล้วพบับหิสาวนหนึ่ที่เินมาหาพร้อมับยิ้มให้้วยวามีใ
“ลับมาแล้วเหรอมยอู”
“ียอน !” มยอูเรียหิสาวที่เินเ้ามาหา ่อนเาะถูเธออเอาไว้ วาเรียวเบิว้า้วยวามใ
“ันิถึนายัเลย นายิถึันรึเปล่า” ียอนถามพร้อมับผละออมามอหน้าแฟนหนุ่มอัวเอ มยอูพยัหน้า้า ๆ ้วยวามสับสนพลาเหลือบมออยอลที่เอาแ่ยืน้มหน้ามอพื้นที่อยู่เบื้อหน้า
ในที่สุสิ่ที่อยอลัวลและลัวมานาน็เิึ้น ที่ที่อยู่้าายอมยอูในอนนี้ไม่ใ่อเาอี่อไป แ่ลับลายเป็นอใรอีนที่ำลั้าวเ้ามา ถึแม้ะเป็นน้อายที่มยอูรัมาแ่ไหน แ่็ไม่อาะสู้นที่มยอูเลือให้เป็นนรัไ้ ริมฝีปาสีสวยบเม้มเ้าหาัน ่อนะ้อเยหน้าึ้น้าเมื่อไ้ยินเสียเรียื่ออัวเอ
“นี่ะเป็นอยอลน้อายอนายใ่ไหม สวัสี๊ะอยอล พี่ื่อียอนนะ เป็นแฟนอพี่ายนายเอ แล้วอีเี๋ยว็ะมาเป็นพี่สะใภ้แล้วล่ะ ยินีที่ไ้รู้ันะ๊ะ”
ียอนยิ้มพลาว้ามือออยอลมาับเอาไว้ อยอลพยัหน้า้า ๆ ้วยวามรู้สึอึอัที่ำลั่อย ๆ ีึ้นมาภายในใ ่อนเาะบอับทุนว่าัวเอรู้สึไม่่อยสบายอัวเ้าไปในห้อนอน่อน
.
.
.
“บ้านอนายสวยัเลยมยอู” ียอนบอพลาทิ้ัวลบนเียให่ในห้ออมยอู
“ันไม่อบให้ใรมายุ่ับเียอัน” มยอูบอเสียเรียบไม่สนใำเอ่ยมเมื่อรู่ นียอน้อนิ่ไป
“ันไม่รู้นี่ อโทษนะ” ียอนบอเสียเบา ๆ พลาลุไปนั่บนโฟาแทน
“อีอย่าบ้านันไม่ใ่โรแรม ที่เธอิอยาะมา็มาน อยาะไป็ไปนะียอน” มยอูบอ่ออย่านิ่เรียบ หาแ่ถ้อยำเหล่านั้นลับทำให้นฟัรู้สึหุหิที่ไ้ยิน
“นี่เราเป็นแฟนันรึเปล่ามยอู ! ทำไมนายถึพูับันแบบนี้ล่ะ !”
“ัน็เป็นอันแบบนี้ เธอเอ็รู้ี อีอย่าันไม่อบให้ใรมายุ่เรื่อรอบรัวอัน้วย เรื่อนี้เธอ็น่าะรู้ไม่ใ่เหรอ” วาเรียว้อมอหิสาวที่นั่อยู่รหน้า้วยวามเย็นาามนิสัยอัวเอ
“ส่วนอีเรื่อ ถ้าไม่ำเป็น็อย่ายุ่ับอยอล แล้ว็ลับไปห้ออเธอไ้แล้ว มาอยู่ในห้อันแบบนี้มันะทำให้แม่มอเธอไม่ี เิ” มยอูบอ้วยน้ำเสียเียบา ่อนะเินออาห้อนอนอัวเอไป
.
.
.
อยอลนั่นิ่อยู่ในห้อนอนสีาวอัวเอ วาลม้อมอหนัสือเล่มให่ที่ถูาออบนั ไล่อ่านทีละัวอัษรบนแผ่นระาษาวบริสุทธิ์ อยอลมัะอ่านพระัมภีร์บทเิม้ำแล้ว้ำเล่า พร้อมับท่อให้ึ้นใอยู่เสมอว่า
‘ วามรันั้น้ออทนนานและระทำุให้วามรั ไม่อิา ไม่อวัว ไม่หยิ่ผยอไม่หยาบาย ไม่ิเห็นแ่นเอฝ่ายเียว ไมุ่นเียว ไม่่าำวามผิไม่ื่นมยินีเมื่อมีารประพฤิผิ แ่ื่นมยินีเมื่อประพฤิอบวามรัทนไ้ทุอย่าแม้วามผิอนอื่น และเื่อในส่วนีอเาอยู่เสมอและมีวามหวัอยู่เสมอ และทน่อทุอย่า ’
แ่ถึแม้ะอ่านสัเท่าไหร่ ะำไ้ึ้นในาไหน หาแ่หัวใลับรัน้ามเสมอ เปลือานุ่ม่อย ๆ ปิล้า ๆ ่อนร่าบาะทิ้ัวลบนเียนอน พร้อม ๆ ับที่ไ้ยินเสียเาะประูห้อนอนอัวเอ
๊อ ๊อ
“อยอลพี่เ้าไปนะ” มยอูบอ่อนะเินเ้ามาในห้ออน้อัวเอ ร่าบาลุึ้นนั่้า ๆ พร้อมับมอหน้าพี่ายอัวที่เินมานั่้า ๆ บนเีย
[ แล้วุียอนละ ]
“เา็พัผ่อนอยู่ในห้ออเาสิ”
[ ุียอนเธอ็น่ารัีนะ เหมาะับพี่มยอูมาเลยละ ] อยอลฝืนยิ้ม่อนะหยิบพระัมภีร์ที่อยู่ในมือไปเ็บไว้ในลิ้นั
“นายว่าพี่เหมาะับเาอย่านั้นเหรอ” มยอูถาม่อนอยอละหันมามอหน้าเา ถึแม้ะอยู่ใล้ันแ่เพียมือเอื้อม หาแ่อยอลลับรู้สึว่ามยอูำลั่อย ๆ ห่าเาออไป อยอลยิ้มพลา้มหน้า ่อนมยอูะว้ามือเรียวเอาไว้
“นายไม่ยอมทาโลั่นอีแล้วใ่ไหม ูมือับนิ้วนุ่ม ๆ อพี่สิ” มยอูรีบเปลี่ยนเรื่อพลาเินไปหยิบวโลั่นที่วาอยู่บนโ๊ะ้าเียมาทาให้น้อายามปิ มือหนา่อย ๆ บรรบีบรีมลบนมือเรียวพลาทาพร้อมับนวให้อย่าถนอม
[อยอล่ว ะนอนแล้ว พรุ่นี้มีเรียนอนเ้า ]
“ถ้าอย่านั้น็นอนพัผ่อนเถอะ” มยอูยิ้มพลาเินไปล็อประูห้อนอนออยอล
[ แล้วพี่มยอูไม่ลับไปนอนห้ออัวเอเหรอ ] อยอลถาม้วยวามแปลใ
“ืนนี้เาบอว่าฝนะ พี่ไม่มีทาปล่อยให้นายอยู่นเียวเ็า” มยอูบอ้วยน้ำเสียริั่อน
ะเินึ้นไปนั่้า ๆ อยอลบนเีย พลาลูบศีรษะอน้อายเบา ๆ
“ไม่ว่ายัไอยอล็สำัที่สุสำหรับพี่นะ พี่ไม่ทิ้เราไปไหนหรอ” มยอูบอพร้อมับยิ้มให้
‘พี่มยอูพูแบบนี้ มันทำให้อยอลไปไหนไม่ไ้เลยพี่รู้บ้ารึเปล่า’
MY EVERYTHING
อยอลยืนนิ่อยู่ในรัว ่อนะสะุ้สุัวเมื่อทำน้ำร้อนที่อยู่ในาน้ำหรมืออัวเอ ร่าบารีบสะบัมือหนี ่อนะรีบเปิ๊อน้ำเพื่อใ้น้ำเย็น่วยบรรเทาอาารร้อน อยอลส่ายหน้าัวเอ้า ๆ เพื่อไล่วามิที่วนอยู่ในหัวออไปแล้วรีบาแฟถ้วยใหม่ไปให้พี่ายที่ำลัะมานั่ทานอาหารเ้าพร้อมับเา มยอูส่ยิ้มให้น้อายพลายถ้วยาแฟึ้นิบ แ่แล้ว็เือบสำลัเมื่อาแฟที่เพิ่ินเ้าไป่าหวานเสียเหลือเิน
“อยอล อะไรมาให้พี่เนี้ยทำไมมันหวานแบบนี้ล่ะ” มยอูถามพร้อมับว้าน้ำเปล่าึ้นมาื่ม
[ อยอลอโทษนะพี่มยอู! อยอลมัวแ่เหม่อ็เลยใส่น้ำาลมาไปน่ะ เี๋ยวอยอลไปมาให้
ใหม่นะ! ]
“ไม่เป็นไรอยอล พี่.....”
“เี๋ยวพี่ไปให้มยอูเอ็ไ้้ะ มยอูอบทานาแฟอพี่” ียอนเินออมาาห้ออัวเอยิ้มให้ ่อนะเินนำอยอลเ้าไปในรัว
“นายไม่รู้เหรอว่ามยอูไม่ินหวาน อย่าาแฟพวนี้แม้แ่น้ำาลสั้อน็ไม่้อใส” ียอนถามเสียนิ่ พลาปรายามออยอลที่ยืนถือาแฟถ้วยเมื่อรู่อยู่้า ๆ
“อืมม อนนี้พี่็อยู่ที่บ้านนี้แล้ว ยัไเรื่อาแฟหรือว่าอาหารอมยอู อยอลไม่้อูแลหรือว่าัารแล้ว็ไ้นะ ให้พีู่แลเอีว่านะ ไม่ใ่ว่าพี่อยาะมา้าว่ายหน้าที่อนายหรอนะ แ่พี่ไม่อยาให้มยอูอารม์เสียนาย ถ้าเิว่านายทำอะไรไม่ถูใอีอย่า็ือ......พี่ือนรู้ใมยอูมาที่สุ” ียอนยิ้มแล้วเินถือาแฟถ้วยใหม่ออาห้อรัวไป
อยอลโยนแ้วาแฟหวานเี๊ยบใส่ลไปในอ่าล้าานอย่าส่ ๆ นเิเสียัลั่น ร่าบาถอนหายใออมาเฮือให่ าลมปิล้า ๆ พลา่อย ๆ หายใเ้าออเพื่อลั้นอารม์โรธเอาไว้ ่อนที่ะไ้ยินเสียอมยอู
“เป็นอะไรรึเปล่าอยอล ! พี่ไ้ยินเสียแ้วแน่ะ” มยอูถาม้วยวามเป็นห่ว ่อนอยอละเห็นว่าแ้วที่เาโยนลไปในอ่าเมื่อรู่แออเป็นเสี่ย ๆ
[ ือ.........อยอลทำแ้วหลุมือน่ะ ไม่มีอะไรหรอ ยัไอัวไปเรียน่อนนะ ]
“เี๋ยวพี่ไปส่”
[ ไม่เป็นไร พี่อยูู่แลุียอนเถอ ะ] อยอลฝืนยิ้มพลาว้าระเป๋าแล้วรีบออาบ้านไป
MY EVERYTHING
อยอลใ้นิ้วเรียวีสายฮาร์ปไปมาอย่าเหม่อลอยอยู่ในหอประุมเพื่อ้อมารแสอนเสิร์ารุศลอมหาวิทยาลัยที่ำลัะเิึ้นในอีสออาทิย์ วาลมเหม่อลอยไปยัเบื้อหน้า่อนที่สายอฮาร์ปเส้นหนึ่ะาออ แล้วีใส่อยอลที่ำลันั่อยู่ ร่าบาสะุ้พร้อมับรีบลุึ้นยืนพลาถูที่แนัวเอไปมา
“เป็นอะไรรึเปล่าอยอล !” ฮยอนูที่นัู่อยู่บนเ้าอี้แถวแรร้อถาม้วยวามเป็นห่ว พร้อมับรีบวิ่ึ้นมาบนเวที
[ อยอลไม่เป็นไร ] อยอลส่ายหน้าพร้อมับยิ้มให้
“แน่ในะ......แล้วมือไปโนอะไรมาทำไมแแบบนี้ล่ะ !” ฮยอนูถามพร้อมับับมือเรียวึ้นมาู้วยวามเป็นห่วเมื่อเหลือบไปเห็นรอยแปรื้นให่ที่เิาน้ำร้อนหรมือออยอลเมื่อเ้า
[ อ๋อ.....ือเมื่อเ้าอยอลเหม่ออนาแฟน่ะ ็เลยทำน้ำร้อนหใส่ ]
“แล้วทำไมไม่ทายาล่ะ” ฮยอนูถามพลาละสายาาแท็บเล็ทมามออยอล
[ อยอลไม่เป็นอะไร ไม่้อทายา็ไ้ ] วาลมเบิว้า้วยวามใเมื่ออยู่ี ๆ ็ถูายหนุ่มึออไปาห้อประุม
.
.
.
าลม้อมอมือให่ที่ำลั่อย ๆ แ้มรีมทาแผลโนน้ำร้อนลวลบนหลัมืออัวเอ พลาทาให้อย่าเบา ๆ มือ อยอล้อมอนรหน้าที่ำลัเป่าลมไปบนหลัมืออัวเอ้วยวามเป็นห่ว พลาิถึพี่ายอัวเอ มยอูมัะอยทำแผลให้อยอลเสมอเวลาที่เ้าน้อัวเล็วิ่นไปนโน่นนนี่หรือหล้ม แ่หาอนนี้ลับไม่ใ่แบบนั้น มยอูมีใรบานที่สำัว่าน้อนนี้ที่้อูแล
“อยอลลล ไปโนอะไรมาน่ะ!”มยอูร้อถามน้อาย แล้วรีบวิ่เ้าไปหาเ็น้อยที่มีแผลที่หัวเ่าทั้สอ้า เ็น้อยไม่อบเพียแ่ี้ไปทา้านหลั
“พวนั้นแล้อยอลเหรอ !”
[ พวเาบอว่า ิ้าในสนามเ็เล่นไม่ใ่อเล่นอเ็ใบ้อย่าอยอล ] อยอลบอพี่ายพร้อมับ้มหน้าลับพื้น
“อย่าไปฟัพวนั้นนะอยอล ใรบอว่าอยอลเป็นใบ้ัน นายไม่ไ้เป็นใบ้สัหน่อยนะ พี่ะไปัารไอ้เ้าพวนั้นเอ !”
[ ไม่เอานะ! พี่มยอูอย่ามีเรื่อเลยนะ! ]
“ทำไมล่ะ ็พวนั้นแล้อยอล ! พี่สัาเอาไว้แล้วว่านะว่าพี่ะไม่ยอมให้ใรมาแล้อยอล”
[ ไม่เอา ๆ แผลแ่นี้อยอลไม่เป็นไร อยอลไม่อยาให้พี่มยอูเ็บัว อยอลไม่อยาให้พวนั้นทำร้ายพี่มยอู ]
“อยอลลล”
[ อยอลพูริ ๆ นะ แผลแ่นี้เอ ไม่เ็บเท่าไหร่หรอ อยอลทนไ้ ] อยอลยิ้มพร้อมับเินเ้าไปเาะแนพี่ายัวเอเอาไว้ มยอูส่ายหน้า้า ๆ พร้อมับย่อัวลให้น้อายึ้นหลั อยอล่อย ๆ เินไปเาะหลัพี่าย่อนะลอยึ้นาพื้นิน
“เาะแน่น ๆ นะ เี๋ยวพี่ะไปทำแผลให้ที่บ้านนะ”อยอลพยัหน้าพร้อมับุหน้าลับบ่าอพี่าย
“อยอล อยอล !” ร่าบาสะุ้เบาๆเมื่อไ้ยินเสียร้อเรียอนรหน้า
“เป็นอะไรรึเปล่า ? ทำไมวันนี้เอาแ่เหม่อ” ฮยอนูถาม้วยวามเป็นห่ว ่อนะสัเเห็นน้ำาที่ลออยู่ในวาสีอ่อน อยอลส่ายหน้าพร้อมับน้ำาเม็โที่ร่วลบนั
“อยอล เป็นอะไรใรทำอะไรบอพี่มาสิ !” ฮยอนูถามแ่อยอลยัปิเสธเหมือนเิม ่อนมือเรียวะยึ้นปิปาอัวเอเอาไว้พร้อมับร้อไห้ออมา
“อยอล อย่าร้อไห้สิ มีอะไร็บอพี่ไ้นะ”ฮยอนูเป็นัวลแล้ว่อย ๆ ึอยอลมาอเอาไว้
MY EVERYTHING
ฮยอนูเหลือบมอนัวเล็ที่นั่อยู่มุมหนึ่ในร้านาแฟที่เาทำานพิเศษ โโ้อุ่นถูยื่นให้อยอลที่เอาแ่นั่เหม่อ ่อนพนัานหนุ่มะนั่ลในที่ว่าร้าม
“ไม่สบายใหรือัวลเรื่ออะไระเล่าให้พี่ฟั็ไ้นะอยอล ถ้าเิว่านายไม่รัเีย” าลมเยหน้ามอายนที่อยู่รหน้า พลาส่ายหน้า้า ๆ
“อย่าโหพี่เลย เรื่อพี่ายอนายเหรอ”
[ อยอลไม่รู้ว่าะเริ่มอธิบายยัไ ] อยอลบอพร้อมับส่แท็บเลทให้ฮยอนู
“ถ้าอย่านั้น นาย็เล่าให้พี่ฟัเพาะเรื่อที่อยาเล่า็แล้วัน”
[ อยอลไม่ใ่น้อายแท้ ๆอพี่มยอูหรอ อยอล็เป็นแ่เ็นหนึ่ที่พี่มยอูสสาร็เลยอยูแล ] เมื่อฮยอนูอ่านมาถึรนี้เาเอ็เ้าใไ้แล้วว่าอยอลรู้สึยัไับพี่ายอัวเอ าเรียวเยึ้นมานที่ำลั้มหน้าอยู่ ่อนะพูึ้น
“ถ้าเิว่านายไม่อยาฟุ้่านะมาทำานับพี่ที่ร้าน็ไ้นะอยอล” อยอลเยหน้ามอฮยอนูทันที
“วามริแล้วที่ร้านเรา้อารพนัานที่อยัพพอร์ผู้บพร่อทาารพูน่ะ นายเอ็ใ้ภาษามือไ้ พี่็เลยอยาะวนนายมาทำานที่ร้าน้วยัน สนใรึเปล่า” อยอลพยัหน้าถี่ ๆ พร้อมับยิ้มให้เป็นารอบรับ
.
.
.
เสียฝีเท้าับเสียประูห้อนอนที่เปิออแล้วปิลไม่ไ้ทำให้นที่ำลันอนหมแรอยู่บนเียรู้สึัวเลยแม้แ่น้อย มยอูยืนมอร่าบาที่นอนหลับอยู่บนเียนุ่มในุพนัานร้านาแฟ้วยวามสสัย ่อนะยับเ้าไปใล้พร้อมถอถุเท้าให้ทั้สอ้า แล้วอุ้มอยอลึ้นาเียเบา ๆ เพื่อัท่านอนให้
“อื้ออ” เสียราในลำอัึ้นเบา ๆ ่อนที่เ้าอห้อะลืมาึ้น้า ๆ
“ื่นแล้วเหรอ ไปิน้าวเย็น่อนสิแล้ว่อยมานอน” มยอูบอน้อายอัวเอที่ำลั้อหน้าเาอยู่
[ อยอลไม่หิวน่ะ ]
“ไปทำอะไรมา ทำไมไม่หิว แล้วุที่ใส่อยู่มันุอะไร” มยอูถามเสียเรียบ ๆ
[ อยอลไปทำานพิเศษมาน่ะ อยอลเหนื่อยอนอนนะ ]
“พี่็เยบอเราไปหลายรอบแล้วไม่ใ่เหรอไ ว่าไม่้อทำานพิเศษให้มันเหนื่อย พี่เลี้ยเราไ้ !”
[ พี่มยอูไม่้อมาสนใอยอลหรอ เอาเวลาไปอยู่ับแฟนีว่า ! ] อยอลบอพร้อมับลุึ้นเพื่อะเินหนี
“ทำไมถึื้อับพี่แบบนี้นะ !” าลมหันมอพี่าย้วยวามน้อยใ
“พรุ่นี้ไปลาออะ บอว่าที่บ้านไม่ยอมให้ทำาน เ้าใที่พี่พูไหม”
[ ไม่ ! ]
“ัวเล็ !!”
[ อยอลไม่เ้าใว่าารที่อยอลทำานพิเศษมันผิหรือไม่ีรไหน ถ้าพี่มยอูมีเหุผลที่ี็บอมาสิว่าทำไมถึไม่ให้อยอลทำานพิเศษ ] มยอูถอนหายใออมาแรๆ แม้แ่เาเอ็บอไม่ไ้ว่าเพราะอะไร เหุใถึไม่อยาให้อยอลไปทำานพิเศษ ถึแม้ะบอไปว่าไม่อยาให้น้อลำบา แ่มัน็ไม่ใ่เหุผลที่มีน้ำหนัพอที่ะห้ามน้อนนี้ไม่ให้ทำานไ้
[ ถ้าพี่มยอูไม่มีเหุผลที่ีมาบอับอยอล อยอล็ะทำานพิเศษ่อ แ่ถ้ามีเหุผลที่ีพอ็่อยมาบอ็
แล้วัน ]
MY EVERYTHING
มยอูที่ถูียอนรบเร้าให้พาออมาเที่ยว นั่เ็อยู่บนรถอัวเอะที่ำลัรอแฟนอัวลไปื้อาแฟ ลมหายใถูถอนออมาอย่าเบื่อหน่ายนับสิบรั้ ่อนวาุันะเหลือบไปเห็นร้านาแฟร้านหนึ่ที่อยู่ฝั่ร้ามอถนน ‘Acoustic Cafe’ มยอูมอื่อร้าน้วยวามรู้สึุ้น ่อนะนึึ้นไ้ว่าเป็นื่อร้านที่อยู่บนเสื้อออยอล าเรียวเบิว้าเมื่อเห็นใบหน้าอพนัานในร้านที่ถูพื้นอยู่ำลัเล่นอย่าสนุสนานับพนัานอีนหนึ่ มือหนาที่วาอยู่บนพวมาลัยรถยน์ถูำแน่นนาวี
“เหุผลที่อยาทำาน็ือไอ้ฮยอนูเหรอั้นเหรออยอล” มยอูพึมพำับัวเอและยัเอาแ่้อมอไปที่ร้านาแฟ วามัวลและวามไม่พอใเิึ้นภายในิใทันที อนนี้เาเอหาเหุผลที่ะไปบออยอลไ้แล้วว่าทำไมถึไม่อยาให้น้อทำานพิเศษ แ่ถ้าบอไปมันะทำให้อยอลยอมทำามที่เา้อารอย่านั้นเหรอ
“เรียบร้อยแล้วละมยอู นี่าแฟอนาย”ียอนยื่นแ้วาแฟให้มยอู แ่หามยอูลับไม่ไ้สนใแม้แ่น้อย เายั้อมอไปที่ร้านาแฟร้านเิมอยู่
“นายเป็นอะไรรึเปล่า ูอะไรอยู่เหรอ” ียอนถาม้วยวามสสัย แ่็ไม่ไ้รับำอบลับมา
“มยอู !!”
“อะ.....อะไรนะ เธอว่าอะไรนะียอน”
“นี่นายมัวแ่มออะไรอยู่ ทำไมไม่สนใันเลยล่ะ!”
“เอ่อ.......โทษทีนะ ันำลัิเรื่อานอยู่น่ะ เสร็แล้วใ่ไหม เราไปันเถอะ” มยอูรีบเปลี่ยนเรื่อ่อนที่ะับรถออไปารนั้นทันที
MY EVERYTHING
“ลับ่อนนะรับบบ” ฮยอนูโ้ให้เ้าอร้านาแฟ่อนที่เาับอยอละเินออมาาร้าน้วยัน
“เี๋ยวไปิน้าว้วยัน่อนนะ แล้วพี่ไปส่ที่บ้านเอ”ฮยอนูหันบออยอลที่เินอยู่้า ๆ ัน
[ เอ่อ.......ือ ]
“ไม่้อเรใหรอ ไปเถอะพี่เลี้ยเอ” ฮยอนูยิ้มพลาว้ามือออยอลมาับเอาไว้แล้วึให้เินออไป้วยัน
.
.
.
ถาอาหารถูวาลรหน้าอยอล ฮยอนูส่ยิ้มให้้วยวามเินอายเพราะมื้ออาหารที่ัวเอพามาเลี้ยลับไม่ใ่ร้านอาหารหรูหรือร้านอาหารี ๆ อย่าที่มยอูเยพาอยอลไปิน แ่ลับเป็นร้านฟาสฟู๊แสนะธรรมา ฮยอนูัแแะห่อแฮมเบอร์เอร์ออ ่อนะพับอย่าีแล้วส่ให้อยอล
“โทษทีนะ พี่็พามาเลี้ยไ้แ่นี้ละ เินเือนยัไม่ออน่ะ”
[ ไม่เป็นไรเลย อยอลินไ้ ]
“วามริพี่วระพานายไปินอที่มีประโยน์มาว่านี้”
[ ปิพี่ฮยอนูอบมาินร้านฟาสฟู๊แบบนี้เหรอ ]
“อือ มัน่ายีน่ะ รสาิ็ไม่ไ้แย่นินไม่ไ้”
[ สสัยว่าพี่ฮยอนูะมาบ่อย พนัานถึำไ้ แถมไ้เฟรน์ฟรายเยอะว่านอื่นอี ] อยอลบอพร้อมับมอไปที่พนัานสาวที่ยืนอยู่รเาน์เอร์สั่อาหาร ที่ำลัโบมือให้ฮยอนูอยู่
[ พี่ฮยอนูนี่เสน่ห์แรริ ๆ เลยนะ ]
“แ่พี่ไม่ไ้ิอะไรับเานะ !” ฮยอนูรีบบอ้วยวามร้อนรนลัวว่าอยอละเาใเาผิ
[ ไม่ไ้ิ ็ไม่ไ้ิสิ ] อยอลยิ้มพร้อมับหัวเราะเบา ๆ
.
.
.
เสียมอร์เอร์ไ์ันให่ัึ้น่อนะหยุลที่หน้าบ้านออยอล ร่าบาที่นั่้อนอยู่เบื้อท้าย่อย ๆ้าวลารถอย่าลำบานเ้าอรถ้อรีบลมาประอ ฮยอนู่อย ๆ ถอหมวันน๊อที่อยอลใส่อยู่ออให้้า ๆ พลาัทรผมให้้วยวามเอ็นู่อนะยิ้มให้
“เสร็แล้วววว” อยอลยิ้มพลาโบมือให้ฮยอนู
[ พรุ่นี้เอันนะพี่ฮยอนู ]
“อือ.....เอ่อ..... อยอลพรุ่นี้ให้พี่มารับไ้ไหม”
[ อย่าลำบาเลย อยอลเรใพี่ฮยอนูน่ะ ]
“ถ้าอย่านั้น็ามใ แล้วพรุ่นี้เอันนะ” ฮยอนูยิ้มพลาเ็บหมวันน็ออีใบ ่อนะ่อย ๆ ับรถอเาออไป อยอลเินเ้าไปในบ้านอัวเอ่อนะเอับแม่และนบานที่ไม่อยาเอ
“ลับมาแล้วเหรออยอล” อยอลพยัหน้าให้แม่ ่อนะหันไปมอียอนที่วาแ่ำราวับนเพิ่ผ่านารร้อไห้มา
[ แมุ่ียอนเาเป็นอะไรเหรอ ]
“ไม่มีอะไรหรอ้ะ อยอลเี๋ยวเอานมไปให้มยอูในห้อทำานทีนะ พี่เาเอาแ่ทำาน ้าวปลาไม่ยอมทาน ยัไแม่ฝาหน่อยนะ” อยอลพยัหน้า แ่เพียเท่านี้อยอล็รู้ไ้ทันทีว่าเิอะไรึ้น
ั้แ่ไหนแ่ไรมา เวลาที่มยอูทำานหรือ้อใ้วามิอย่าหนั เามัะไม่ทาน้าวหรือทานน้ำเลย เอาแ่ร่ำเร่อยู่ับาน ไม่ว่าใรหน้าไหน็เ้าไปยุ่ไม่ไ้ใร ืนเ้าไปยุ่ละ็ะ้อถูไล่ะเพิลับออมาแบบเียวับที่ียอนโนทุราย อยอลถอนหายใเบา ๆ แล้วเินเ้าไปในรัว พลาหยิบนมในู้เย็นออมาพร้อมับบีบ็อโแลไรัปลไปเล็น้อย ่อนที่ะว้าเอานมปัในู้เย็นมา ทำแนวิ่าย ๆ อย่าแนวิแฮมีสให้พี่ายอัวเอ
“ุแม่แน่ใเหรอะที่ะให้อยอลเ้าไปหามยอูแบบนี้ เี๋ยว็โนะวาไล่ะเพิออมาร้อไห้ี้มูโป่แล้วะหาว่าหนูไม่เือนนะะ” ียอนบอพร้อมับหันไปมออยอลที่ำลัะเ้าไปในห้อทำานอมยอู
“เ้าไปเถอะอยอล”แม่บอพร้อมับพยัหน้าให้ลูายนเล็เ้าไป
.
.
.
เสียประูห้อที่ถูเปิออและลทำเอานที่นั่ทำานอยู่ถอนหายใออมาแร ๆ ่อนะพูะวาระาเสียั้วยวามไม่พอใ แ่แล้วมยอู็ะัไปเมื่อเห็นว่านที่ำลัเินเ้ามาหาเา ือน้อายอัวเอ
“อยอล” มยอูร้อเรียเบา ๆ พร้อมับมอแ้วนมและแนวิที่ถูวารหน้า
[ แม่บอว่าพี่มยอูยัไม่ไ้ทานอะไรเลย อยอล็เลยเอานมับแนวิมาให้ ]
“อบในะ”
[ ไม่เป็นไร ถ้าอย่านั้นอยอลอัว่อนนะ อยอลไม่อยารบวนพี่มยอู ]
“ยัอนพี่เรื่อเมื่อวานอยู่เหรอ”มยอูถาม
[ เปล่า ไม่ไ้อน ]
“พี่เป็นห่วเรา พี่ผิเหรออยอล” อยอลไม่อบเพียแ่เินเ้าไปหามยอูที่เ้าอี้ แล้ว่อย ๆ ึเอาแว่นสายาที่มยอูำลัใส่อยู่สำหรับอนทำานออ้า ๆ พลาใ้นิ้วเรียวิ้มไปที่ระหว่าิ้วเบา ๆ
[ พี่มยอูเรียับานมาไปแล้วรู้ัวรึเปล่า ิ้วผูโบว์ันแล้วไม่รู้เหรอไ ] มยอูับมืออยอลเอาไว้เบาๆ พร้อมับยิ้มให้อย่าอ่อนโยน
[ อยอลรู้ว่าพี่มยอูไม่อบใรนอื่นเ้ามายุ่เวลาที่พี่มยอูทำานอยู่ แ่ว่าุียอนเธอไม่รู้นี่หน่า พี่ไม่วระไปะวาใส่เธอแบบนั้นนะ ุียอนเธอเสียใมานะพี่มยอู ]
“นายไม่เห็นะ้อสนใเลยนี่หน่า”
[ พี่มยอู ]
“รู้แล้วรับบบบ” มยอูบอพลาเยหน้ามอน้อายแล้ว่อย ๆ ึนรหน้าเ้ามาอ
“พี่เหนื่อยัเลยอยอล อพลัพี่หน่อยนะ” ใบหน้าหล่อเหลาบลับท้อนุ่มอน้อายเบา ๆ แล้ว่อย ๆหลับาล้า ๆ อยอล้มมอนที่ำลันั่อเาอยู่แล้วยิ้มออมาน้อย แล้วอมยอูเอาไว้เบา ๆ พลาลูบศีรษะราวับว่ามยอูเป็นเ็น้อย
มันไม่่ายเลยับารที่นเย็นาอย่ามยอูะอ้อนหรือ้ออนใรสัน แ่ับอยอลนั้นไม่ใ่เรื่อยา มยอูอบอ้อนับอยอลราวับว่าเาเป็นน้อายเสียเอในเวลาที่ัวเอ้อเรียับาน
“อื้ออ อย่าเพิ่ไปสิอยอล” มยอูพูเมื่ออยอลผละออาัวเา
[ พี่มยอู้อทานนมับแนวิ่อนสิ แล้วอยอลถึะยอมให้พลั่อ ]
“อย่านี้ทุทีเลยนะเรา” มยอูยิ้มพลาว้าแนวิมาั
“วันนี้ไปทำานพิเศษมาเป็นยัไบ้าละ สนุรึเปล่า”
[ อือ ็สนุี อยอลไปอาบน้ำ่อนนะ พี่มยอูทานแนวิับนมให้หมนะ เี๋ยวอยอละมารว ] อยอลยิ้ม่อนที่ะเินออาห้อนอนไป
.
.
.
ถึเวลาะึมาแล้ว หาแ่มยอูยัทำานอย่า่อเนื่อ พลาหันมอนาฬิา่อนะเหลือไปมอรูปอยอลที่ำลัยิ้มว้าอยู่ในรอบรูปบนโ๊ะทำานอเา ายหนุ่มยิ้มเบา ๆ ให้อยอลในรูป่อนะวาปาาและถอแว่นสายาออ พลาเ็บเอสารทั้หมแล้วเินออาห้อทำานไป
มยอูเินมาหยุนิ่อยู่ที่หน้าห้อนอนออยอล่อนะ่อย ๆ เปิประูเ้าไป้า ๆ ร่าบาที่ำลันอนนิ่อยู่บนเียหายใึ้นลเป็นัหวะบอให้รู้ว่าอนนี้อยอลไ้หลับไปแล้ว มยอู่อย ๆ ึ้นไปบนเีย้วยวามระมัระวั พร้อมับ้อมอใบหน้าสวยที่ำลันอนหลับอยู่ วาลมำลัหลับพริ้มเผยให้เห็นนานุ่มเป็นแพ มูไ้รูปนั้นูน่ารั รวมไปถึริมฝีปาเล็อวบอิ่มสีส มยอูยิ้มให้อยอลพลาใ้นิ้วไล้แ้มนุ่มอย่าเบา ๆ มือ ่อนเาะูบล้า ๆบนแ้มเนียนนั้น ลิ่นหอมอ่อน ๆ ออยอลที่มีั้แ่วัยเ็ยัไม่าหายไป มือหนาลูบศีรษะอน้อ้วยวามเอ็นูพลา้อมอริมฝีปาสีสวยอย่าหลใหล หาแ่เสีย้อวามเรียเ้าาโทรศัพท์เรื่อสีาวที่วาอยู่บนโ๊ะ้าเียนั้นลับทำลาย่วเวลา้อมน์นั้นล ิ้วหน้ามวเ้าหาัน้วยวามสสัยว่าใรส่้อวามมาในเวลาึื่นแบบนี้ มยอูว้ามือถือที่วาอยู่ึ้นมาเปิู่อนที่ะพบ้อวาม
‘นอนหลับฝันีนะอยอล อย่าลืมฝันถึพี่ละ ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วพรุ่นี้เอันนะ – ฮยอนู’
วามรู้สึบาอยาเิึ้นทันทีที่ไ้รับรู้ว่าใรเป็นนส่้อวามมาให้ มือหนาบีบรัโทรศัพท์แน่นเพื่อใ้ระบายอารม์ วาเรียวเ็มไป้วยวามไม่พอใ ยามที่เห็นื่ออายนอื่นในมือถือออยอล
“นายอีแล้วเหรอ อีฮยอนู .... เป็นนายอีแล้วเหรอ”
to be continue...
ิ-มหรือสรีมผ่านแท #mypassionpj ในทวิเอร์ไ้น้า
ความคิดเห็น