Frawteer ดินแดนแห่งสุดท้ายของผู้ลี้ภัย

ลำดับตอนที่ #5 : พลัง

 

 

อาณาจักรดราโก้

     

     เขตประเทศมหาอำนาจในฝั่งตะวันออกกลางของมาเทล ถ้าเปรียบเทียบที่ตั้งคงเป็นฝั่งเอเชีย แต่มหาอำนาจคงต้องบอกว่าควรจะเป็นฝั่งอเมริกาเหนือมากกว่า จากที่ฟรานได้เล่าลายละเอียดคร่าวๆมา ทำให้ชิเอลได้รู้ว่าตนไม่ใช่คนแรกที่หลุดเข้ามาในวังวนนี้ของอีกโลกหนึ่ง แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ชิเอลกังวลใจจนดวงตาที่เคยมีแต่ประกายสดใสทอแววแห่งความเศร้าอย่างไม่ปิดบัง

     

     เดิมทีแรกมีเรืี่องประหลาดเกิดขึ้นมาก่อนที่จะข้ามมานี่ มันเกิดกับตัวชิเอลจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน แต่จิซาลนั้นโดนลูกหลงจนต้องมาเกี่ยวด้วย หลังจากเกิดเหตุการณ์ประหลาดที่ห้องสมุดวันนั้น ทำให้ชิเอลเดินทางข้ามมาอีกฝากของความเป็นจริงอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก ตอนเกิดเรื่องขึ้นจิซาลก็อยู่ด้วย แต่ตอนฟื้นมาชิเอลกับไม่เจอร่องรอยใดๆของจิซาลเลย ทุกอย่างเริ่มทำให้เขากังวล ว่าตอนนี้จิซาลอยู่ไหนกันแน่

 

" หนุ่มน้อย~ "

 

"..."

     

     ชิเอลโดนฟรานลากไปมากลางตลาดใหญ่ของดราโก้ที่มีทุกสิ่งทุกอย่างขายตั้งแต่ขนมยันยาพิษ รวมถึงอาวุธฆ่าคนได้ก็มากมาย อย่างแทบไม่น่าเชื่อว่าจะนำมาขายกันง่ายๆแบบนี้ แต่แล้วชิเอลก็โดนฟรานลากมาอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง ที่ดูบรรยากาศแล้วไม่ได้ต่างจากบ้านผีสิงเท่าไรนักและก็เหมือนเคยชิเอลโดนลากเข้าร้านตรงหน้าอย่างไม่มีโอกาศทักท้วงเช่นเคย

     

     บรรยากาศการตกแต่งภานในร้านให้ความรู้สึกแตกต่างกับข้างนอกอย่างสิ้นเชิง ด้านนอกแม้ดูคล้ายกับคฤหาสน์สยองขวัญ แต่ภายในกลับเป็นร้านหลังสือที่ถูกตกแต่งอย่างสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเป็นสัดส่วน แต่สิ่งที่ทำให้ดวงตาสีมรกตของชิเอลเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมคือเด็กที่ถือหนังสือสีดำตรงหน้ามีหูและหางของแมวโผล่ออกมาจากดสื้อผ้าที่ใส่ เมื่อฟรานเห็นชิเอลทำท่าตกใจแทนที่จะไขความข้องใจกลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน จนเด็กแมว(เรียกไม่ถูก)หันมาสบสบเข้ากับนัยน์ตาสีมรกตของชิเอลด้วยสายตาที่ดูไม่น่าจะเป็นมิตร พร้อมเอ่ยถ้อยคำที่แทบทำให้ชิเอลแทบตายตาหลับตอนนี้เลยว่า

 

" มองหาพ่อเหรอ มิว~ "

 

" ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ "

     

     ฟรานหัวเราะจนแทบลงไปกลิ้งกับพื้นโดยไม่สนใจท่าทางเหวอๆของชิเอลเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนคนทำนะเหรอเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ปล่อยให้ชิเอลเหวออยู่ไม่นาน ฟรานเดินมาตบไหล่ปลอบใจ ก่อนเดินไปสั่งของกับพนักงานทั้งที่ยังไม่หยุดหัวเราะ

 

" ฮะ ฮ่าๆ..อุบ เอาชุดหนังสือของดาร์กเฟราเทียสองชุดละกัน ฮ่าฮ่าๆ "

 

" สักคู่ครับ "

     

     พอสั่งเสร็จฟรานก็หันกับมามองหน้าชิเอลก็จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่สนใจสายตาคนรอบข้างที่มองมา หรือแม้หน้าตาบูดๆของชิเอลก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แทบทำให้ชิเอลอยากจะประทานบาทาใส่คนตรงหน้าทันที

 

" หนุ่มน้อนนี่สุดยอดจริงๆ ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ "

 

 

 

 

ร้านเวทมนต์

     

     หลังออกจากร้านหนังตัวเปล่าทั้งๆที่ฟรานสั่งไปสองชุดซึ่งมันทำให้ชิเอลไม่เข้าใจ ฟรานก็ไม่ไขข้อข้องใจอีกเช่ยเคย แต่กลับลากชิเอลมายังอีกร้านหนึ่งที่เรียกว่า 'ร้านเวทมนต์' มันแทบทำเขาประสาทเสียเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เหมือนในนิทานที่เขาเคยอ่านตอนยังเป็นเด็ก

     

     บรรยากาศร้านนี้ไม่ได้ต่างจากร้านหนังสือร้านแรกเลยแม้แต่น้อย แต่ภายในกลับให้ความแตกต่างกันเพราะร้านเวทมนต์นี่ให้บรรยากาศสยองขวัญได้อย่างแท้จริง สินค้าภายในร้านถูกจัดเป็นหมวดหมู่ด้วยรูปร่างเหมือนกับงานดีไซน์มากกว่าจะเป็นอาวุธที่ใช้จริงๆ รวมทั้งขวดยาพิษในรูปทรงต่างๆที่ดูสวยงามแบบที่ไม่น่าจะหาซื้อได้แม่กระทั่งในอินเด็กซ์ 

     

     พนักงานเต่าในร้านนำทางทั้งคู่ไปด้านในสุดก่อนเปิดประตูบานใหญ่เข้าไป ภายในห้องสีครีมอ่อนตัดกับความมืดมนด้านนอก ใจกลางห้องมีแท่นสีเบสที่ตัวฐานทั้งสี่ด้านมีอักษรที่ดูคล้ายกับอักขระโบราณจารึกอยู่ทั้งแท่ง ยังไม่ทันที่ชิเอลจะสำรวจครบทุกด้าน พนักงานก่อนเอ่ยขัดมาเสียก่อน

 

" ก่อนจะเลือกอาวุธ ผมขออนุญาติวัดพลังก่อนนะครับ"

     

     พนักงานที่มีกระดองเต่าอยู่ด้านหลังผายมือให้ทั้งชิเอลกับฟรานเดินเข้าไปยังหน้าแท่นหินสีเบส 

 

" เลือกข้างหน้าเลยไม่ได้เหรอ " ชิเอลถามขึ้นอย่างสงสัย

 

" หนุ่มน้อยข้างหน้าเป็นอาวุธระดับต่ำ ส่วนใหญ่เป็นแบบใช้แล้วทิ้งเลย ถ้าพลังของเราเกินระดับอาวุธที่ใช้ก็จะแตกสลาย อาวุธแบ่งเป็นห้าระดับ

     แอล เป็นระดับต่ำสุด ที่บอกว่าใช่แล้วทิ้งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกแอลนี่แหละ แต่ทุกระดับก็จะมีเกณฑ์บวกลบ ลบคือต่ำกว่าเกณฑ์นั่น ถ้่าบวกก็จะเป็นระดับที่สูงขึ้นอีกเช่นแบบแอลบวก ก็จะเป็นแบบ แอลกึ่งไอ ส่วนไอคือสูงมาจากแอล ตามด้วย ซี บี เอ ตามลำดับไป โดยเอสูงสุดและจะมีสามเกณฑ์ที่อยู่นอกการจำแนกคือ จี เป็นอาวุธที่มีพลังการทำลายล้างสูง มันมักจะเลิกเจ้าของเอง ต่อมากก็จะเป็นพวกระดับ เอส ที่จะมีพลังการทำลายล้างสูงขึ้นมาอีก สุดท้ายก็ระดับ เอ็กซ์ ส่วนมากเกือบหมดเป็นอาวุธในตำนานแทบจะไม่มีคนเคยเห็นกันทั้งนั้น พวกนี้มักจะตามหาเจ้าของๆมันเองเสมอ

     แล้วก็ตั้งแต่ระดับบีบวกถึงเอบวก บางชิ้นก็จะเลือกเจ้าของเอง ฉะนั้นจำไว้นะหนุ่มน้อยอาวุธจะเลือกเรา อย่าไปแตะอะไรซี้ซั้ว ถึงตายเชียวนะจะบอกบอกให้ " ชิเอลแทบหน้าหงายกับคำอธิบายยาวเหยียดของฟราน แต่ดูเหมือนฟรานจะไม่สนใจเลยพอพูดจบก็หันไปวางมือมือบนแท่นหินนั่นทันที

     

     ทันทีที่ฝ่ามือของฟรานสัมผัสแท่นหิน บันเกิดเป็นแสงสีขาวสว่างวาบ จนชิเอลต่อยกมือมาบังแสงนั่นไว้ ไม่นานแสงก็ค่อยๆจางลง กลางแท่นปรากฎสี่เหลี่ยมสี่มิติที่หมุนคว้างอยู่ตรงใจกลางของแท่นก่อนจะเร็วขึ้นเรื่อยๆ มจกลางที่กลวงของสี่เหลี่ยมสี่มิติมี่ดวงแสงสว่างวาบ สีของแสงเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนมาคงที่ตอนแลงมันค้างไว้ สีของแสงนั่นเป็นสีแดงจัดเกือบจะเป็นสีเลือดหมู พนักงานเต่ามองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง คนตรงหน้ามีพลังแทบจะเทียบเท่าระดับเสนาธิการ

 

"สูง สูงมากครับ ระดับเอย่างเอบวก"

 

"งั้นเหรอ"

     

     ฟรานตอบกลับพนักงานเต่าไปก่อนหันมองทำหน้าง้องแง้งกับชิเอลอย่างหน้าหมั่นไส้ โดยไม่สนใจสีหน้ากระอักกระอ่วนของพนักงานเต่าตนุเลยแม้แต่น้อย แถมยังมาโวต่ออีก

 

" โหย~ น่าเสียดายอ่ะหนุ่มน้อย เห็นป่ะอีกนิดเดียวจะได้เอบวกอยู่แล้ว " ฟรานเขย่าแขนชิเอลที่ทำหน้าตาอมทุกข์ พนักงานเต่าทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่กล้าที่จะขัด บางทีอาจจะกลัวคนตรงหน้าอารมณ์แปรปวนอยากพังร้านเล่นขึ้นมา สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดออกมา

 

" เอ่อ ไม่ทราบว่าอีกท่านจะวัดด้วยไม่ครับ "พนักงานผายมือถามชิเอลอย่างสุภาพ แต่ยังไม่ทันจะตอบฟรานก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

 

" เอาสิ เอาสิหนุ่มน้อย มาแล้วต้องวัดจะได้เลือกอาวุธถูก "

     

     ฟรานผลักร่างบางของชิเอลไม่ด้านหน้า ก่อนบอกวิธีให้

 

" วางมือตรงด้านบนของแท่นนะ อย่าเกร็งแล้วห้ามดึงมืออกกลางคันนะหนุ่มน้อย มันอันตราย "

 

" เชิญเลยครับ "

     

     มือบางของชิเอลเลื่อนเข้าไปสัมผัสแท่นหินประกายแสงสีทองฉาบไปทั่วทั้งห้อง คล้ายมีบางสิ่งเชื่อมเข้ากับร่างของตน แต่เพราะคำเตือนของฟรานทำให้ชิเอลไม่กล้าที่จะดึงมือออก

     

     เมื่อแสงนั้นดับลง สิ่งประหลาดกลางแท่นหินแกว่งอย่างรวดเร็วทำให้ดูเหมือนรูปวงกลมขนาดเกินกว่ากำมือ ก่อนสีข้างในจะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและหยุดตอนมันเป็นสีแดงสด

 

" พระเจ้า! "

 

 

 

 

[TBC]