Frawteer ดินแดนแห่งสุดท้ายของผู้ลี้ภัย

ลำดับตอนที่ #7 : เจ้าของ

 

" ขอต้อนรับสู่โลกแห่งวิญญาณ "

 

     สิ้นเสียงกังวานที่ไร้แหล่งกำเนิดนั่นชิเอลรู้สึกราวกับหัวถูกฟาดเข้าไปซัักเปรี้ยงสองเปรี้ยง ตั้งแต่คนมีหู กระดอง เวทมนต์ แล้วยังมาโลกวิญญาณอีก ให้ตายเหอะ! พระเอกเรื่องนี้ตายเร็วไปมั้ยเนี่ย

      

     ท่อนแขนเล็กๆของชิเอลเกี่ยวเข้ากับแขนที่ดูทรงพลังของฟรานไว้แน่นราวกับว่ามันเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย แต่นั่นก็ทำให้ฟรานหันกลับมามองร่างบางด้วยความเอ็นดูจนเผลอลูบหัวของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว เรียกดวงตาสีมรกตให้ค้อนกลับได้อย่างทันใด

 

" กลัวเหรอหนุ่มน้อย "

 

" ใครกลัวกันครับ อย่ามาพูดมั่วๆนะ! " ฟรานหัวเราะออกมาเบาๆทันทีที่เห็นท่าทางแบบนั้น จนทำให้เขาคิดถึงใครบางคนเมื่อนานมาแล้ว นานจนแทบจะลืมเลือนไป

 

" เฮ้! " สายลมเบาๆที่ประทะไปหน้าเรียกสติของฟรานให้กลับมาได้ เขาหันกลับมามองหน้าชิเอลที่กำลังงุนงงกับท่าทางของเขาเอง " คุณเป็นอะไรรึเปล่า? "

 

" ไม่เป็นอะไรหรอกหนุ่มน้อย "

 

     ชิเอลขมวดคิ้วมองซีกหน้าด้านหนึ่งของฟรานที่กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงชอบบอกว่าไม่มีอะไรทั้งที่เมื่อกี้ก็แสดงอาการที่แบบนั้นออก ถึงจะคิแบบนั้นแต่ก็รู้สึกว่าไม่มีประโยชน์อะไรจึงเลิกสนใจก่อนหันกลับไปมองเบื้องหน้าที่เคยเป็นสีดำสนิท แต่ตอนนี้กลับมีกลุ่มไอบางอย่างรวมตัวกันจนดูเหมือนบางสิ่งมีขนาดใหญ่และค่อยชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ 

 

     กลุ่มไอควันสีเทาที่ดูคล้ายหมอกเริ่มเด่นชี้เป็นรูปร่างขึ้นมาในความมืด ไอสีเทาเริ่มแรกดูคล้ายกับภูเขาลูกยักษ์ ก่อนจะเข้ารูปเข้าร่างส่วนที่เรียวดูเหมือนหัวขนาดยักษ์มหึมานั่นเกินกว่าจะเป็นหัวของมนุษย์แน่ๆ ทั้งยังมีส่วนที่งอกออกมาจากหัวคล้ายจะเป็นเขาต่อด้วยลำคอที่ยืดยาวแล้วลำตัวที่ดูไปต่างอะไรกับภูเขาดีๆและดูเหมือนจะมีปีกงอกออกมาจากส่วนหลังเสียด้วย

 

...ปีก!!!...

 

" เฮ้ย!ปีก!!!/มังกือ!!! " สองเสียงประสานขึ้นต่างหัวข้อแต่พร้อมเพรียงในจุดประสงค์ที่ต้องการแสดงถึงความตกใจและแน่นอนชิเอลต้องเจ้าของประอุทานอันแรก ดังนั้นต้องหันไปมองหน้าเจ้าของประโยคสุดเพี้ยนอันหลัง

 

...มังกือ?! มันคือไฟลัมหรือสปีชีล์เดียวกับมังกรรึเปล่า...

 

     ยังไม่ทันจะได้ไขข้อข้องใจ เสียงต้นก็ดังขึ้นอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้ชิเอลและฟรานสัมผัสได้ถึงต้นเสียงได้อย่างชัดเจนเมื่อมันมาจากมังกรร่างยักษ์เบื้องหน้า

 

" ข้าคือรีไซเดอร์ที่อยู่ในดาบที่เจ้าสัมผัสหรืออีกนัยนึงข้าเองก็คือดาบดร์ากวอร์ " นัยน์ตาสีแดงเลือดกวาดมองร่างบางของชิเอลสลับกับฟรานไปมาก่อนจะเอ่ยต่อ " ผู้ใดก็ตามที่ได้สัมผัสดร์กวอร์จะต่องได้รับการทดสอบ หากผ่านไปได้คนผู้นั้นจะเป็นนายแห่งข้า แต่หากไม่คนผู้นั้นก็ไม่อาจหวนคืน "

 

" นั่นไง นั่นไง " ฟรานยกมือขึ้นกุมผมสีบร์อนของตัวเองก็ส่ายหัวไปมานั่นทำให้ชิเอลนึกไปถึงคุณป้าร้านอาหารในโรงเรียนที่มักจะเป็นแบบนี้ทุกวันที่หนึ่งกับสิบหกซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม

 

" แล้วถ้าผมไม่รับบททดสอบอะไรนั่นจะได้รึเปล่า "

 

     มังกรเบื้องหน้ามองชิเอลอย่างพิจารณา ผู้อื่นที่สัมผัสดาบมักเข้ามารับบททดสอบด้วยความเต็มใจไม่ว่าจะเพื่อพละกำลัง อำนาจ กิเลส มันต่างพบเจอมาหมดสิ้นแต่เด็กหนุมเบื้องหน้าดูเหมือนจะไม่มีสิ่งที่ว่าเลย " เมื่อใดก็ตามที่สัมผัสกับดาบก็มิอาจปฏิเสธการทดสอบได้ "

 

" เพราะแบบนี้ไงหนุ่มน้อยถึงบอกไม่ให้จับอะไร จะว๊าก!!เฮ้ย!! "

 

     รีไซเดอร์ในดาบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟรานก่อนจะทำสิ่งที่ดูเหมือนจะแสยะยิ้ม...

 

" จะเริ่มเลยหรือรอให้เวลาล่วงเลยไป "

 

" ถามเหมือนมีทางเลือกอื่น หมุ่นน้อย!ฉันหิวแล้วล่ะ รีบกลับกันดีกว่า "

 

     ยังไม่ทันที่ชิเอลจะพูดอะไรเสียงรีไซเดอร์กันดังขึ้นขัดเสียก่อน " งั้นถือว่า'พวกท่าน'ตกลง "

 

" เอ๋?! 'พวกท่าน'ไม่ใช่แค่คนที่สัมผัสดาบเหรอ เฮ้ย! "

 

     อีกครั้งที่ชิเอลไม่สิทธิ์ที่จะตัดสินใจอะไรก็ปรากฏเป็นหลุมดำอยู่ใต้เท้าของทั้งคู่ และเป็นธรรมดาที่ทั้งสองจะต้องตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกเหลือไว้เพียงเสียงโหยหวนของฟรานที่บ่งบอกความเป็นเจ้าตัวได้ดีอย่างสุดซึ้ง

 

" แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! "

 

 

 

 

     ชิเอลยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองที่โดนแรงกระแทกเหมือนตกจากที่สูงแต่ไม่ยักเจ็บเท่าที่ควร ดวงตาสีมรกตกวาดมองบรรยากาศรอบๆที่ไม่ได้เป็นสีดำสนิทอย่างเดิม ก่อนจะรู้สึกเหมือนใต้พื้นนั้นกำลังขยับอยู่น้อยๆ

 

" แผ่นดินไหว!!! "

 

" ใช่ที่ไหนเล่า! เมื่อไหร่จะลุก มันหนักนะหนุ่มน้อย " ชิเอลก้มลงมองเบาะมีชีวิตที่อยู่ด้านล่างก็เห็นฟรานจ้องมาทางตนจนนัยน์ตาสีอเมทิสนั่นแทบจะหลุดถลนออกมาจากกรอบตาด้วยซ้ำ

 

     หลังจากที่ร่างบางลุกออกไปฟรานก็ปัดฟุ่นตามชุดของตนด้วยสีหน้ายุ่งใจก็จะเห็นชิเอลกำลังจ้องมองมาทางตนแบบไม่น่าไว้ใจเท่าไร " อะไรอีกล่ะ "

 

" แผ่นดินไหว... "

 

" ใช่ที่ไหนเมื่อกี้ตอนที่หนุ่มน้อยลุกขึ้นมาน่ะ... " ยังไม่ทันที่ฟรานจะพูดจบก็มีดังมา 'เปรี๊ยะ' ขึ้นมาและเหมือนว่าต้นเสียงจะมาจากพื้นที่เขายืน ฟรานก้มลงมองพื้นดินที่ตนยืนด้วยสีหน้าเคลือบแคลงใจก่อนจะ " เฮ้ย!!!! "

 

" ฟราน!!! "

 

      ชิเอลตะโกนพร้อมยื่นมือไปไขว่คว้าร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้าบนรอยแตกของแผ่นดินที่เริ่มทรุดตัวหายไปอย่างสุดตัว

 

     ในวินาทีนั้นเองที่เห็นภาพหนึ่งซ้อนทับร่างของฟรานขึ้นมา ภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานนี้ ภาพที่เปลี่ยนโลกของเขาไป

 

...ทั้งที่เป็นของสำคัญ ของสำคัญเพียงหนึ่งเดียวยังไม่มีปัญญารักษาเอาไว้...

 

" จิซาล...อย่าหายไปนะ อยะ...าย..ป "

 

     นัยน์ตาสีอเมทิสของฟรานเบิกกว้างทันทีในขณะที่พื้นที่ตนกำบังยืนค่อยๆทรุดทลายลง การที่จะหลบการแตกตัวของแผ่นดินคงไม่ยากเกินไปสำหรับพวกเกรดเออย่างเขา

 

     ที่น่าตกใจคือร่างตรงหน้า ร่างของชิเอลกำลังเรืองแสงสีเขียว ฟรานสัมผัสได้ถึงไอพลังมหาศาลที่ทลักออกมาจากร่างตรงหน้า มันทำให้ประสาทสัมผัสทุกส่วนในร่างกายของเขาตื่นตัว ขนในกายพากันชันตัวขึ้น เลือดในกายร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว เขากำลังรู้สึกถึงความ'ท้าทาย'ที่ห่างหายไปนาน 

 

...ถ้าได้สู้กับคนตรง 

...ถ้าได้ลองสู้กับชิเอล

 

   เพียงแค่นั้นเลือดในกายก็ยิ่งเดือดพล่าน ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่เขากับรู้สึกสนใจในตัวของชิเอลและตอนนี้พลังนี้บ่งบอกได้ว่าสัญชาตญาณของเค้าไม่ผิด เด็กหนุ่มตรงหน้ามีอะไรมากกว่าที่เห็นภายนอก ทั้งทั้งเป็นคนนอกแต่กลับมีพลังมากมายขนาดนี้

 

คนนอก!!!...

 

     คนนอกที่หลุดมิติมาไม่มีพลัง พวกที่ผ่านมิติมาโดยไม่ตั้งใจไม่ใช่พวกมีพลัง เป็นไปไม่ได้ เมื่อคิดดังนั้นเลือดในกายที่เคยเดือดพล่านก็พากับเย็นเฉียบลงก่อนจะปล่อยเสียงที่แทบจะเป็นการกระซิบรอดไรฟันออกมา " นี่มันบ้าชัดๆ "

 

     ไม่มีเวลามากพอจะให้ฟรานได้นั้นอึ้ง เมื่อเสียงลั่นราวกับการแตกหักของห้วงเวลาท้องฟ้ามายาที่แรกเป็นสีดำกลายเป็นสีฟ้าเริ่มปรากฎรอยแยกและเสียงแตกหักของไอพลัง

 

เปรียะ!

 

     ท้องฟ้ามายาในมิติที่ถูกสร้างขึ้นโดยรีไซเดอร์ในดาบทลายลง ราวกับเศษแก้วชิ้นเล็กชิ้นน้อย เบื้องหลังฟ้าครามนั่นกลับกลายเป็นบรรยากาศห้องสีดำที่คุกรุ่นไปด้วยไอเวทของเหล่าอาวุธร้าย ฟรานมองร่างบนตักที่กอดตนไว้แน่นร่างบางของชิเอลกำลังสั่นเบาๆและพึมพำบางสิ่งที่ฟรานไม่สามารถจะเข้าใจได้

 

     กลุ่มไอดำรวมตัวกันอย่างเรือนรางอยู่เบื้องหน้าทั้งคู่ก็จะเอื้อนเอ่ยวาจาที่คล้ายกับตรวนที่จะสร้างพันธนาการให้ผู้ลั่นวาจา " ข้าขอยอมรับท่าน นายแห่งข้า "

 

     ฟรานลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะดึงชิเอลขึ้นมา ดวงตาสีมรกตของชิเอลมองดาบสีดำสนิทเบื้องหน้าอย่างลังเลว่าควรจะแตะมันอีกรึเปล่า

 

 " มองอะไรเล่าหนุ่มน้อย ตอนนี้เจ้าดาบนี่เป็นของนายแล้วนายจะจับมันได้ตามใจอยากแล้ว "

 

 " คุณแน่ใจนะว่ามันจะไม่เป็นเมื่อกี้ "

 

" นั่นคือบททดสอบและเมื่อกี้หนุ่มน้อยก็ผ่านมันได้แล้วถือว่าเป็นเจ้าของเจ้าดาบนี่แล้ว "

 

     ชิเอลมองดาบสีดำนั่นอีกทีก่อนจะตกใจเมื่อมันลอยมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ดวงตาสีมรกตเงยขึ้นไปสบกับนัยน์ตาสีอเมทิสตรง ฟรานยิ้มน้อยเป็นการตอบกลับก่อนจะหันหลังแล้วเดินต่อไปในส่วนที่ลึกเข้าอีกด้านหนึ่งของห้อง ทำให้ชิเอลไม่มีทางเลือกต้องคว้าดาบสีดำตรงหน้าขึ้นแล้วรีบวิ่งตามคนข้างหน้าที่ดูเหมือนจะจะหายไปในความมืดมิด

 

 

 

 

     อีกฟากหนึ่งของห้องเมื่อพ้นหนทางที่มืดมิดมา ปรากฎเป็นแสงประหลาดอ่อนๆที่ทำให้บรรยากาศเบื้องหน้าดูเหมือนดึงดูดผู้มาเยือนให้เข้าไปสัมผัสกับความเร้นรับที่อยู่ภายใน ร่างสูงของฟรานก้าวต่อไปตามทางเดินพลางจับจังหวะเสียงของฝีเท้าคนด้านหลังที่ตามมา การที่ชิเอลสามารถครอบครองดาร์กวอร์ได้และยังผ่านบททดสอบกับการยอมรับจากรีไซเดอร์ในดาบได้ในเวลาสั้นๆเท่านั้นเป็นการพิสูจน์ได้ว่าเด็กนี่ไม่ธรรมดาจริงๆยิ่งคิดได้แบบนั้นใบหน้าคมของฟรานก็ยิ่งขยับยิ้มกว้างยิ่งขึ้นเป็นการคาดหวังว่าความสนุกมากมายจะต้องเกิดหลังจากนี้แน่

 

     ฟรานเดินมาหยุดอยู่ใจกลางของห้องอีกด้านหนึ่งที่ล้อมรอบไปด้วยไอเวทของเหล่าอาวุธทั้ง คทา ดาบและสารพัดของอันตรายเหมือนห้องที่ผ่านมาสิ่งที่แตกต่างจากห้องที่แล้วคือไอเวทของห้องนี้ไม่ให้ไอเวทสีดำทั้งหมดแต่มีไอเวทไฟ น้ำ และอื่นๆมากมายที่ผสมปนเปกัน

 

" ทางนี้...ข้าอยู่นี่ "

 

" เสียง  "ฟรานหันไปด้านหลังเพื่อหาต้นเสียงก็พบกับชิเอลที่ทำหน้างงและถามว่า " เสียงอะไร "

 

" ทางนี้...มาหาข้า "

 

" นี่ไงหนุ่มน้อยไม่ได้ยินเหรอ " เมื่อเสียงดังขึ้นอีกรอบฟรานหันไปบอกชิเอลทันที แต่ก็เหมือนเดิมชิเอลยังคงทำหน้างงอยู่ บางที่เสียงนั่นอาจจะต้องการให้เขาได้ยินอยู่เพียงคนเดียวก็เป็นได้

 

     ฟรานพยาเดินเข้าหาต้นเสียงที่อยู่มุมหนึ่งก็ไปสะดุดสายตากับดาบที่ถูกโอบอุบด้วยไอสีม่วงประหลาดแสงเรืองรองที่ล้อมดาบที่เงินราวกับจะดึงดึงดูดให้สัมผัส

 

" ข้าอยู่นี่ ข้ารอท่านมาเนิ่นนาน "

 

"..."

 

" ท่านจะยอมรับการทบสอบจากข้าหรือไม่ "

 

     คราวนี้ชิเอลได้ยินเสียงเต็มสองหูก็หันไปสบตาฟรานและอีกครั้งที่ได้รับรอยยิ้มบางๆตอบกลับมาก่อนที่เจ้าของสายตาจับสัมผัสดาบที่อยู่เบื้องหน้าของตน

 

 

 

 

[TBC]

 

 

clear your mind

 

 

     อย่างแรกต้องขอขอบคุณที่ช่วยคอมเม้นแนะแนวทางให้มากๆเลยนะคะ ทุกข้อผิดพลาดจะรีบนำไปแก้ไขโดยเร็วที่สุดเจ้าค่ะ

 

     เนื่องด้วยที่มีคนบอกว่าพิมพ์ผิดเยอะมากกกก อันนี้ข้าน้อยขอยอมรับและขออภัยจากใจจริงเลยนะเจ้าคะ-/|\-

เพราะด้วยประการนึงคือพิมพ์ผ่านทางไอโฟนพอคิดได้ หัวแล่นไปทางไหนก็ลงมันพรวดพราดไปเลยจนมีคนถามว่าไม่ตรวจก่อนเหรอ คือตรวจแล้วนะเจ้าค่ะ(แต่ก็ยังผิดอยู่ดี)T-T 

แล้วเรื่องการสะกดคำผิดต้องขอบคุณทุกคนและก็ฝากขอร้องนิดนึงว่าถ้าเจอช่วยสะกิดกับเบาๆเพราะเขียนไม่ถูกจริงๆค่ะ-.,-/// เป็นเหมือนกับตอนทำของสอบที่โรงเรียนเลยเจ้าค่ะ เพราะโดนหักคะแนนตรงจุดนี้บ่อยมากโดยเฉพาะวิชาภาษาไทย

แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจะไม่รับทราบข้อกล่าวหาเรื่องคำผิดนะเจ้าคะ ข้าน้อยจะเร่งปรับปรุงให้เร็วที่สุดนะเจ้าค่ะ -0- b!!!

 

     ส่วนเรื่องที่มีคนบอกว่า Frawteer ของข้าน้อยเป็นแนว Y นั้น ข้าน้อยขอบอกเลยว่าไม่ใช่เจ้าค่ะ เพียงแค่ความสนุกกับการจินตราการตกขอบโลกไปนิดนึงและแอบฟินหน่อยๆ=.,=\ จนเผลอคิดว่าบางทีอาจจะมีบางตัวละครที่จับมาคู่กันจริงๆก็เป็นได้(โฮกกกกกก) 

แต่คือหลักๆอยากให้เป็นแฟนตาซีไม่ค่อยอยากให้เอนเอียงไปทางนั้นมากนักนะเจ้าคะเพราะเรื่องนี้แต่งขึ้นจากความคิดหรือสิ่งที่ไม่อาจจะกระทำในโลกแห่งความเป็นจริงได้จึงขอถ่ายทอดออกมาเป็นตินตนาการแทนเจ้าค่ะ

 

     ส่วนเรื่องการอัพเดตอาจจะมีล่าช้าบ้างเพราะเนื่องจากพระราชา(หรือก็คือบิดาของข้าน้อย)นั้นไม่พอใจที่จะให้ข้าน้อยมีโลกส่วนตัวในการฟิน จิ้น เพ้อ ไปกับโลกที่ไม่มีอยู่จริงหรือโลกไซเยอร์มากเกินไป เวลาที่สามารถแต่งได้จึงมีเพียงเวลาที่พระราชาเสด็จไปที่อื่นเท่านั้นน่ะเจ้าค่ะ

 

     .....  เรื่องจุดที่ตอน นี่หลังจากบทนี้ไปจะไม่มีปรากฎบนชื่อตอนแล้ว ขอบคุณมากๆเจ้าที่ช่วยแสดงความคิดเห็นออกมา>_<

 

     มีอีกผู้นึงที่กล่าวเอาไว้ว่ารอบทที่10เเล้วจะอ่าน ข้าน้อยจะรีบอัพให้ว่องที่สุด

 

 

***ขอบคุณทุกความคิดเห็นทุกกำลังใจนะเจ้าคะ

ข้าน้อยนังเป็นเพียงแค่มือใหม่หัดแต่งอยู่จึงอยากขอให้ทุกท่านช่วยกันวิจารณ์ไม่ว่าจะเป็นในทิศทางใดก็ตาม 

ขอขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยนะเจ้าคะ^_^\