++ สำนักงานของเชอร์ล็อค ++

ลำดับตอนที่ #91 : แวมไพร์ทไว *ตื้ด* (?)

APPLICATION

 

บท :: เครื่องเซ่นไหว้ของซากามากิ เรย์จิ

ชื่อ-สกุล :: อลีนา  อมรลักษณ์ราชันย์ } Alina  Amonlukrachan

ชื่อเล่น :: อลิน } Alin

ลักษณะรูปร่างหน้าตา :: เด็กสาวรูปร่างเล็กผอมดูบอบบางไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ด้วยส่วนสูงเพียง 158 เซนติเมตร และน้ำหนัก 46 กิโลกรัมที่ต่ำกว่าเกณฑ์อยู่เล็กน้อย วงหน้าหวานใสรูปหัวใจถูกล้อมกรอบด้วยเส้นผมนุ่มนิ่มสีดำสนิทราวกับสีของนกกาตัดกับผิวเนียนนุ่มมือสีขาวไม่ต่างจากน้ำนมผิดกับคนเอเชียทั่วไปที่มีผิวขาวเหลือง เรือนผมยาวตรงทิ้งตัวจรดกลางหลังถูกคาดทับด้วยที่คาดผมสีน้ำตาลอ่อน เครื่องหน้าสวยหวานประกอบด้วยคิ้วโก่งบางทว่าสวยได้รูป ดวงตากลมโตน้ำเงินเข้มเหลือบดำส่องประกายสีสันแปลกตา ทว่าดวงตากลับฉาบด้วยความเลื่อนลอยราวกับคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเชิดขึ้นเล็กน้อยราวกับรูปสลักรับกับริมฝีปากเล็กบางสีชมพูซีด อวัยวะแทบทุกส่วนที่หลอมรวมจนเป็นอลินนั้นดูเล็กและบอบบางเสียจนดูเหมือนจะแตกไปได้ง่ายๆเพียงออกแรง ทั้งท่อนแขนและช่วงขาเพรียวดูเล็กไม่ต่างจากตุ๊กตา หน้าอกขนาดพอดีตัว เอวคอดเล็กน้อยกับสะโพกผายรับกันพอมองออกว่าเจ้าตัวมีส่วนเว้าส่วนโค้ง เรียกได้ว่าเธออาจจะเติบโตขึ้นมาเป็นสาวงามคนหนึ่งแต่ความงดงามน่าถนุถนอมนั้นกลับมีรอยแผลและรอยแผลเป็นที่เกิดขึ้นอยู่นานแล้วปรากฏอยู่ประปรายอย่างน่าสงสัยเป็นที่สุด

วัน เดือน เกิด ::  4 / กรกฎาคม } เป็นวันชาติอเมริกาค่ะ

อายุ :: 15 ปี

ลักษณะนิสัย :: เด็กสาวที่มีนิสัยไม่ต่างจากเด็กน้อย เจ้าตัวเป็นคนความรู้สึกช้ามากถึงมากที่สุดเหมือนอยู่ในโลกของตัวเองตลอดเวลา เวลาจะเรียกบางครั้งสะกิดแรงๆยังไม่ได้ผลเลย (แนะนำให้กระซิบข้างๆหูหรือทำอะไรก็ได้ใกล้ๆหูของเธอค่ะ นั่นเป็นจุดอ่อนไหวของเธอเลย) เป็นเด็กที่เหม่อลอยจนเป็นกิจวัตรเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาจนบางครั้งก็เหม่อจนเกิดอุบัติเหตุอยู่บ่อยๆ นอกจากความรู้สึกช้าเจ้าตัวยังเป็นคนคิดช้าอีกด้วย พวกมุขตลกหรือคำพูดสองแง่สองง่ามอะไรเทือกนั้นเธอเก็ทไม่ทันคนอื่นเขาหรอก พอคิดช้าก็เลยพูดช้าตอบสนองช้าไปโดยปริยาย เป็นคนที่ในหัวคิดอะไรไว้เยอะแยะมากมายแต่กลับพูดออกมาเพียงน้อยนิดไม่ใช่เพราะเป็นคนเย็นชาพูดน้อยแต่อย่างใดนะคะ อลินแค่ทำอะไรไม่ทันคนอื่นเขาเท่านั้นเองค่ะ พออยู่ในวงสนทนาเลยกลายเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้พูด ซึ่งเจ้าตัวก็รำคาญเวลาที่เป็นแบบนั้นนะเลยมักจะแสดงท่าทางออกมาแทนการพูดเพราะมันเร็วกว่า อย่างเวลาหิวก็เอามือลูบท้อง เวลาง่วงก็ยกมือขึ้นขยี้ตาแล้วหาวนิดนึงพอเป็นพิธี (แต่บางครั้งเจ้าตัวก็เหม่อจนลืมหิวลืมง่วงได้เหมือนกัน เป็นคนที่เวลาไม่มีผลอะไรกับเจ้าตัวทั้งนั้นเพราอยากทำอะไรตอนไหนก็ทำนั่นเอง) สเต็ปการใช้ชีวิตมักจะช้ากว่าคนอื่นอยู่มากแถมยังมึนๆอึนๆเหมือนคนไม่ตื่นดีอีกต่างหาก เวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นชาวบ้านเขาตื่นตัวกันเธอก็ยังนิ่งๆมึนๆใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ของตัวเองไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ บางครั้งอลินก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป เพิ่งจะมารู้ตอนคนอื่นเขาบอกซึ่งพอเป็นแบบนั้นเจ้าตัวก็มักจะพูดว่า ‘ฉันทำแบบนั้นเหรอ’ แล้วก็เอียงคอทำหน้างงๆทำเอาคนฟังปวดหัวไปตามๆกันเลยล่ะ

            อลินเป็นคนสบายๆ ไม่ค่อยคิดมากหรือยึดติดกับอะไร เคารพเสียงส่วนมากหรือคำสั่งของคนอื่นแบบสุดๆ เขาให้ทำอะไรก็ทำ คนอื่นทำอะไรก็ทำตาม อย่างเช่นคนอื่นเขาปรบมือกันหลังจากดูการแสดงจบแต่บังเอิญคุณเธอหลับแล้วตื่นมาตอนมันจบพอดีก็จะลุกขึ้นปรบมือด้วยแล้วค่อยหันไปถามคนข้างๆว่าปรบมืออะไรกัน(?) อลินเป็นคนใจเย็นถ้าพูดให้ถูกคือไม่คิดอะไรเลยมากกว่า เธอไม่เคยโกรธใครและไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นนั่นเพราะเธอไม่รู้นั่นเองว่าต้องโกรธถ้าถูกทำแบบนี้ เวลามีคนด่านางยังไม่รู้ตัวเลยเถอะได้แต่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่านปเหมือนมันเป็นเรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง ความจริงเจ้าตัวเป็นคนขี้อายนะ ไม่ค่อยชินเวลาต้องอยู่กับคนเยอะๆแต่ก็พูดไม่ถูกบางทีเลยจำเป็นต้องนั่งหน้าแดงตัวแดงด้วยความเขินอยู่แบบนั้นนั่นแหละ อลินเป็นคนแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาแม้จะไม่รู้ว่าโกรธคืออะไร เสียใจคืออะไรก็ตาม เวลาคิดหรือรู้สึกอะไรก็จะพูดและแสดงสีหน้าออกมาตรงๆตามประสาคนซื่อบวกมึน บางครั้งคำพูดซื่อๆของเธอก็ดูเหมือนด่านะแต่พอมองหน้ามึนๆของเจ้าตัวแล้วมันก็พลอยโกรธไม่ลงไปเสียอย่างนั้น อลินยิ้มสวยนะแต่ส่วนใหญ่มักจะไม่ค่อยยิ้มออกมาเพราะไม่รู้จะยิ้มไปทำไม มักจะยิ้มเวลาเจอของที่ชอบไม่ก็เหม่อถึงเรื่องสนุกๆ(เริ่มน่ากลัวแล้วนะ(?))

            ความซุ่มซ่ามก็นับเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของอลิน อย่างที่บอกว่าเธอเป็นพวกเหม่อบ่อยจนแทบไม่สนใจสิ่งรอบตัวทำให้เกิดอุบัติเหตุอยู่บ่อยๆ เดี๋ยวสะดุดล้ม เดี๋ยวชนนู่นชนนี่ เดี๋ยวตกบันได ในหนึ่งวันต้องมีเรื่องให้เจ้าตัวได้แผลอย่างน้อยหนึ่งครั้ง พวกงานบ้านงานเรือนหรืออะไรก็ตามให้เจ้าตัวทำไม่ได้เลยล่ะ ยิ่งเกี่ยวข้องกับของมีคมด้วยแล้วเจ้าตัวยิ่งไม่ได้รับอนุญาตเลยล่ะเพราะมักจะได้แผลไม่ก็ทำให้คนอื่นได้แผลอยู่บ่อยๆ อลินจะสนใจและจำได้เฉพาะสิ่งที่ชอบหรือสิ่งที่ตัวเองสนใจในช่วงนั้นนอกเหนือจากนั้นก็จะไม่เอามาใส่หัวให้หนักสมอง ดังนั้นบางครั้งเธอก็มักจะลืมจนน่าตกใจแต่บางครั้งก็จำรายละเอียดได้แม่นจนน่ากลัว ถ้าเป็นเรื่องที่สนใจก็จะเอาแต่จดจ่ออยู่กับมัน คิดถึงแต่มันจนดูเหมือนคนบ้าเลยล่ะ ชื่อคนก็เป็นหนึ่งในสารบบที่อลินไม่ชอบจำเท่าไหร่นัก เธอจึงเป็นคนที่เรียกชื่อคนได้แย่มากมักจะเรียกชื่อตามลักษณะเด่นหรือพฤติกรรมเด่นๆที่เธอเห็นบ่อยครั้ง (นี่ยังดีที่ไม่ลืมชื่อตัวเองนะ) เช่น เรียกอายาโตะว่าคุณกุ๊ย(?) เรียกคานาโตะว่าหมี(??) เรียกไรโตะว่าคุณหื่น(???) เรียกชูว่าสลอตตี้(????) เรียกซึบารุว่าเพื่อนกุ๊ย(?????) ความจริงอลินเป็นคนใจดีนะถ้าช่วยเหลือใครได้ก็จะช่วย เขาขออะไรก็ให้ไปหมดเหมือนเป็นพระเวสสันดรกลับชาติมาเกิด(?) รักสัตว์ด้วยนะเออสามารถเทอาหารให้น้องหมาน้องแมวได้แบบไม่คิดเสียดายเลยด้วย

            ข้อดีของอลินคือมองโลกในแง่ดีและมีความคิดคล้ายๆกับเด็กอารมณ์ประมาณว่าเชื่อว่าซานตาคลอสมีจริง เชื่อว่ายักษ์จะมาจับเด็กดื้อกินอะไรแบบนั้น นิสัยอีกอย่างของอลินคือมีพฤติกรรมบางอย่างไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านจนถูกมองว่าเพี้ยน เช่น ไว้อาลัยให้มดที่เดินเหยียบ ทำหน้าหงอยๆเวลาฝนตกเพราะคิดว่าท้องฟ้ากำลังร้องไห้ ขอโทษจานข้าวเพราะมีเนื้อสัตว์อะไรแบบนั้น แถมยังมีความหน้าด้านเล็กน้อยถึงปานกลางเพราะกล้าทำเรื่องบางเรื่องที่ชาวบ้านเขาไม่กล้าทำได้อย่างหน้าตาเฉย อย่างหนึ่งที่ควรรู้คืออลินขี้เซามากถึงมากที่สุด ง่วงเมื่อไหร่ก็นอนเมื่อนั้นที่สำคัญคือถ้าหลับแล้วจะปลุกยากเอามากๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ายังหลับไม่เต็มอิ่มก็จะไม่ตื่น ถ้าหากจำเป็นต้องตื่นเจ้าตัวจะง่วงและมึนเอามากๆเรียกได้ว่าเอ๋อหนักกว่าเก่าอีกนะ แต่เห็นแบบนี้แล้วอลินค่อนข้างหน้าบางและอ่อนไหวเรื่องเพศตรงข้ามพอสมควรเลยนะเพราะในชีวิตน้อยครั้งนักที่จะได้เข้าใกล้ผู้ชายดังนั้นเวลาต้องอยู่กับเพศตรงข้ามถ้าเป็นช่วงที่เจ้าตัวไม่เหม่อจนเกินไปนักเธอก็จะเว้นระยะห่างเอาไว้พอสมควรแถมยังหน้าแดงตัวแดงเหมือนกุ้งต้มไม่มีผิดเลย ดังนั้นถ้าอยากเห็นอลินเขินจนทำอะไรไม่ถูกก็ลองส่งผู้ชายมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆได้นะ ฮา

ประวัติ :: เมื่อก่อนนั้นครอบครัวของเธอมีฐานะปานกลาง พ่อของเธอเป็นพนักงานบริษัทซึ่งเป็นรายได้หลักของบ้าน ส่วนแม่เป็นพนักงานซักรีดและทำขนมเล็กๆน้อยๆขาย อลินมีน้องสาวหนึ่งคนชื่ออลีนแต่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนักนอกจากป่วยเป็นโรคหัวใจแล้วยังป่วยกระเสาะกระแสะจนต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ชีวิตในวัยเด็กของอลินไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆเพราะต้องช่วยแม่ทำงานและคอยดูแลน้องมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ ไม่มีเวลาออกไปเที่ยวเล่นเหมือนอย่างเด็กคนอื่นๆ อลินและอลีนเข้าเรียนในโรงเรียนคอนแวนต์แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน (โรงเรียนหญิงล้วนนับถือศาสนาคริสต์) ด้วยฐานะทางบ้านการแบ่งแยกชนชั้นจากฐานะก็เกิดขึ้น เพราะโรงเรียนแห่งนี้ส่วนใหญ่จะรวบรวมแต่พวกคุณหนูไฮโซด้วยกันทั้งนั้น สองพี่น้องกลายเป็นตัวตลกและไม่มีใครอยากคบหา ทั้งสองคนต้องคอยช่วยเหลือกันมาตลอดเพราะมักจะถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อยๆ

            ถึงแม้ชีวิตจะดูไม่สวยหรูนักแต่ครอบครัวของอลินก็มีความสุขดี แต่แล้วช่วงเวลาที่แย่ที่สุดก็เดินทางมาถึง พ่อของอลินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตทำให้ต้องสูญเสียเสาหลักของครอบครัวไป แม่ก็ตรอมใจไม่กินไม่นอนจนถูกไล่ออกจากงานเพราะสูญเสียคู่ชีวิตไป จากฐานะปานกลางก็ดิ่งลงกลายเป็นยากจนในพริบตา รายได้ต่อวันก็น้อยนิดจากการขายขนมและรับจากซักรีดให้เพื่อนบ้านที่มาใช้บริการเพราะความสงสาร ยิ่งอาการป่วยของน้องสาวแย่ลงก็ยิ่งต้องใช้เงินมากขึ้นเพื่อประคองอาการของน้องสาวเอาไว้ให้ได้มากที่สุดแต่สุดท้ายอลินก็ต้องสูญเสียคนในครอบครัวไปอีกคน ที่โรงเรียนน้องสาวของเธอถูกแกล้งในห้องน้ำจนโรคหัวใจกำเริบกว่าเธอจะไปถึงและกว่าจะนำตัวน้องส่งโรงพยาบาลน้องสาวของเธอก็เสียชีวิตแล้ว

แม่ของเธอยิ่งอาการแย่หนักลงไปอีกจนเริ่มหันไปเพิ่งเหล้าและของมึนเมาหวังช่วยให้ลืมเรื่องเลวร้ายลงได้บ้าง นับแต่นั้นมาอลินจึงกลายเป็นเสาหลักของบ้านคอยทำทุกอย่างเพื่อหาเงินเพื่อประทังชีวิตและส่งเสียตัวเองเรียน จนกระทั่งวันหนึ่งเธอกลับมาที่บ้านหลังจากไปทำงานพิเศษเธอพบว่ามีผู้ชายใส่ชุดดำยืนอยู่เต็มบ้านไปหมด คนพวกนั้นคือคนจากบ่อนที่แม่เธอไปเล่นพนันจนหมดตัวแถมยังแอบขโมยเหล้าออกมาขาย อลินทั้งตกใจทั้งกลัวไม่รู้จะทำยังไงเธอวิ่งเข้าไปกอดแม่แล้วร้องขอชีวิตจากคนพวกนั้นแต่แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น แม่ของเธอถูกพวกมันยิงจนตายคาที่ทำให้เธอช็อคมากยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอก็ถูกยิงไปอีกคน กระสุนปืนทำให้เธอสลบไปเท่านั้นเพราะไม่ถูกจุดสำคัญแต่คนพวกนั้นที่คิดว่าเธอตายแล้วก็จัดการกวาดของมีค่าทั้งหมดเท่าที่จะทำได้แล้วออกจากบ้านไป

            จากเหตุการณ์ครั้งนั้นอลินโชคดีที่เพื่อนบ้านมาพบเข้าแล้วนำส่งโรงพยาบาล เหตุการณ์ครั้งนั้นกระทบกระเทือนจิตใจของอลินมากเปลี่ยนเธอจากเด็กสาวที่เคยร่าเริงสดใสให้กลายเป็นคนละคน หลายครั้งที่เธอมีอาการทางจิตจนต้องส่งไปบำบัดนับว่าโชคดีที่เธออาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอไม่นึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายนั้นอีกแล้วแต่กลับได้นิสัยซึ่งก็คือนิสัยของเธอในปัจจุบันมาแทน เมื่อเห็นว่าอาการดีขึ้นเพื่อนบ้านคนนั้นก็รับเธอมาเลี้ยงดูเพราะยังไม่มีลูกและอาศัยอยู่เดียว แต่ในขณะที่ชีวิตจะเข้าที่เข้าทางเพื่อนบ้านคนนั้นก็พบว่าพ่อของอลินติดหนี้ก้อนใหญ่อยู่และตั้งใจส่งเธอไปทำงานใช้หนี้ อลินจึงต้องไปทำงานในปราสาทซากามากิ

สิ่งที่ชอบ :: การนอนหลับ (นอนสิครับรออะไร) / หมอนนุ่มๆ (ถลาไปหาหมอนใบนั้นแล้วเอาหน้าซุกพลางร้องงื้ดๆเหมือนลูกหมา(?)) ถ้าชอบมากก็จะถือมันไว้อยู่อย่างนั้นพอง่วงก็จะใช้หนุนนอน) / การ์ตูน (ถ้าฉายทางทีวีจะไปนั่งดูตาแป๋วเหมือนเด็กๆเลยล่ะ ดูไปก็ยิ้มไปอย่างมีความสุข ถ้าเป็นพวกตุ๊กตาหรือของใช้ลายการ์ตูนก็จะไปด้อมๆมองๆ แตะๆจับๆพอให้มีรอยนิ้วมือแล้วหยิบมาถือหน้าตาเฉย) / โกโก้ (ดื่มแล้วดื่มอีกอย่างไม่รู้จักพอ แถมยังกินแล้วเลอะปากเหมือนเด็กๆอีกต่างหาก) / สัตว์น้อยน่ารัก (มองอยู่ห่างๆถ้าอยากเล่นด้วยก็จะเดินไปเล่นด้วย ไปจ้องตามันนิ่งๆ(?)) / เรื่องเล่าเกี่ยวกับซานตาคลอส (ฟังแบบไม่รู้เบื่อ ชอบฟังเรื่องเล่าแนวๆนี้ก่อนนอนด้วยล่ะ) / อากาศเย็นๆ (จะยิ้มออกมานิดเพราะรู้สึกผ่อนคลาย)

สิ่งที่เกลียด :: ตัวการ์ตูนในการ์ตูนต้องตาย (เบะปากทำหน้ามุ่ยอย่างรู้สึกไม่ชอบอาจจะเดินหนีไปเลยถ้าตัวการ์ตูนที่ตายเป็นตัวการ์ตูนที่ชอบ) / ฉากเศร้าๆในการ์ตูน (เบะปากทำหน้าเศร้าตาม ถ้าเรื่องเศร้ามากเธอก็จะร้องไห้งอแงออกมาเหมือนเด็กๆเลยล่ะ ถึงเธอจะไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องก็เถอะ ฟฟฟฟฟ) / อาหารเผ็ดๆ (จ้องมองนิ่งๆแล้วผลักอาหารจานนั้นออกไป) / ยาขม (ถอยหนีไม่ยอมกินอย่างเดียวเลย) / คนที่บอกว่าซานตาคลอสไม่มีจริง (มองหน้าคนๆนั้นนิ่งๆแล้วจะเรียกคนๆนั้นว่าคนไม่ดี)

สิ่งที่กลัว :: เสียงประทัดหรือเสียงปังที่ดังมากๆ เช่นพลุ ฟ้าผ่าฟ้าร้อง เอฟเฟคต์การ์ตูนบางเรื่องก็มีผลนะ (มันทำให้เธอนึกถึงเสียงปืนในตอนนั้นค่ะ เพียงแต่จะมองภาพเหตุการณ์ไม่ชัดเหมือนเห็นแค่ภาพเบลอๆ แต่ก็ทำให้ปวดหัวมาก ซึ่งเมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นอลินจะปวดหัวมาก ตัวจะสั่นด้วยความกลัวแล้วพยามขยับตัวไปในที่ที่คิดว่าปลอดภัย) / พื้นที่ใต้เตียง (ตัวจะสั่นและหน้าเริ่มซีดเล็กน้อย เธอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับผีใต้เตียงมาก็เลยกลัวน่ะค่ะ)

ของที่พกติดตัว ::  ที่คาดผม (แม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดล่ะ เพื่อนบ้านที่รับเธอมาเลี้ยงให้เธอใส่ไว้ตลอดเวลาซึ่งเจ้าตัวก็ทำตามอย่างดี ใส่ติดตัวแม้กระทั่งตอนอาบน้ำ ฟฟฟฟฟ) / ป้ายคล้องคอ (ที่มีเก็บไว้เยอะมาก) และดินสอสำหรับจดนั่นจดนี่ (เธอไม่ชอบใช้ปากกาน่ะค่ะ มันทำให้เปื้อนเวลาเผลอขีดโดนมือ) / หมอนใบเล็กๆ (ไม่ใส่กระเป๋าไว้ก็จะเดินถือไปนั่นมานี่) / พลาสเตอร์ยา

ลักษณะการพูด ::

            “อะไรน่ะ……..” เวลามีคนมาสะกิดอารมณ์แบบอยากรู้จักอะไรแบบนั้น แล้วเธอก็จะตอบกลับไปว่า “ชื่ออลิน…….” แค่นั้นแหละ

            “ที่พูดเสียงแปลกๆนั่นคือกำลังโกรธเหรอ…….” เวลาโดนด่าหรือมีคนมาแกล้งอะไรเทือกนั้นค่ะ อลินจะพูดประมาณนี้แล้วหันไปเอียงคอใส่คนข้างๆแบบงงๆ

            “รู้สึกแย่จัง มีน้ำไหลออกมาที่ตาด้วย……” เวลารู้สึกเสียใจค่ะ พอพูดแล้วก็จะยกมือแตะๆที่หน้าแบบมึนๆด้วย

            “หน้าร้อนจังเลย ใจเต้นตุบๆด้วยล่ะ…….” เวลาเจ้าตัวเขินค่ะ หน้าจะแดงตัวจะแดงไปหมดเลย

            “ไม่เอานะ ไม่ชอบ……..” เวลาต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัวค่ะ เธอจะพึมพำซ้ำไปซ้ำมาแล้วกอดตัวเองไว้แน่นๆ

            “น่ารัก……..” เวลาเจอของที่ชอบล่ะ ดวงตาจะเป็นประกายขึ้นมานิดนึงด้วย

            “นะ นะ นะ…….” เวลาอ้อนให้คนอื่นทำอะไรให้ หรือยากได้อะไรเป็นพิเศษค่ะ อลินจะเข้าไปจับสายเสื้อช้อนตามองแล้วพ่นคำว่านะออกมาไม่หยุดเลย

            “แย่จัง……” ปกติอลินไม่เคยโกรธเลยนะคะ อาจจะมีอาการไม่พอใจเล็กๆบ้าง

ลักษณะการแต่งตัว :: ปกติแล้วจะแต่งตัวด้วยชุดที่ใหญ่กว่าตัว มักจะสวมเสื้อยืดคอกลมตัวหลวมไม่ก็เสื้อยืดแขนยาว (แขนยาวจริงๆนะ ยาวพ้นแขนเธอเลยอ่ะ)แน่นอนว่าต้องเป็นลายการ์ตูนไม่ก็สีพาสเทลน่ารักๆ แล้วทับด้วยเสื้อแขนยาวมีฮู้ดสีอ่อน (แน่นอนว่ายาวกว่าแขนตัวเองอีกเช่นกัน) มักจะใส่กับกางเกงขาสั้นสีเข้มไม่ก็กระโปรงพลีทสีเรียบความยาวคลุมเข่านานๆทีจะใส่เลกกิ้งบ้าง จะใส่เดรสก็ต่อเมื่อมีงานสำคัญ (ส่วนชุดนอนก็ใส่แบบในรูปเลยค่ะ ชุดกระโปรงแขนกุดไม่ก็สายเดี่ยวสีขาว) ชอบใส่รองเท้าคัทชูกับรองเท้าผ้าใบมากกว่ารองเท้าส้นสูง ส่วนผมจะคาดที่คาดผมแล้วปล่อยผมไว้เฉยๆจะรวบผมก็ต่อเมื่ออากาศมันร้อน หรือรวบให้เข้ากับชุดเวลาใส่ในโอกาสพิเศษ

คู่เรียกว่า :: เธอ (ปกติก็เรียกแบบนั้น สนิทกันแค่ไหนก็จะเรียกเธอ) / อลีนา (ช่วงที่จริงจังหรือกำลังโกรธอยู่ ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะได้ใช้มั้ย) / อลิน (นานๆทีจะเรียกค่ะ อาจจะหลุดเรียกออกมาตอนที่สนิทกันในระดับหนึ่งแล้วหรือปลอบเวลาเธอกลัวค่ะ)

เรียกคู่ว่า :: คุณแว่น (เรียกแบบนี้ตั้งแต่ต้นเลยค่ะส่วนหนึ่งเพราะในช่วงแรกๆอีกฝ่ายยังไม่สำคัญพอที่จะจำชื่อด้วยแหละ) / เรย์ (ถ้าสนิทกันแล้วเธอก็จะจำชื่อได้เองค่ะเพียงแต่ขี้เกียจเรียกเรย์จิ #เหตุผลง่ายดี ถ้าลองขโมยป้ายคล้องคอเธอมาจะเห็นว่าเธอเขียน คุณแว่น = เรย์จิ ด้วยล่ะ)

Talk With Character

ไรต์ :: ดีจ๊ะ เธอชื่ออะไรจ๊ะ ฉันชื่อซีซันนะจ๊ะ

:: ดวงตาสีเข้มมองภาพเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะได้สติ เด็กสาวกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะขยับริมฝีปาก “ชื่ออลิน………”

ไรต์ :: เห๊ ปราสาทนี้เข้ามาแล้วหนีไม่ได้นะ เตรียมตัวเตรียมใจไว้รึยัง

:: เจ้าของชื่ออลินเอียงคออย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ในหัวเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าหนีไม่ได้คืออะไร เตรียมใจคืออะไร ใบหน้าหวานใสก้มลงก่อนจะขยับริมฝีปากพึมพำอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ “อะไรกัน…..”

ไรต์ :: สู้ๆ พยายามเข้าละ อย่าเลือดหมดตัวตายก่อนละกัน//เดินออกไป

:: ดวงตาเลื่อนลอยมองร่างที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา อลินหยิบดินสอที่เก็บไว้ออกมาก่อนจะยกป้ายคล้องคอไว้บนฝ่ามือแล้วขีดเขียนบางอย่างลงไป ‘เจอคนเข้าใจยาก’

Talk With Parent

ไรต์ :: สวัสดีคะ ไรต์ชื่อซีซัน รีดละคะ

:: สวัสดีค่ะเราเชอร์ล็อคนะคะ

ไรต์ :: อ่านกฎดีแล้วนะคะ

:: เรียบร้อยแล้วค่ะ

ไรต์ :: แอดเฟบยังเอ่ย

:: แอดเรียบร้อยแล้วค่า

ไรต์ :: หายตัดออกนะคะ

:: รับรองว่าไม่หายแน่นอนค่ะ

ไรต์ :: ให้กำลังใจกันบ้างนะจ๊ะ

:: แน่นอนค่ะ จะไม่ทิ้งไรท์ไปไหนน้า

ขอให้โชคดีคะ

T
B