++ สำนักงานของเชอร์ล็อค ++

ลำดับตอนที่ #85 : เชอร์ล็อคสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง.....

A p p l i c a t i o n

 

“เพราะบางครั้งรอยยิ้มก็ไม่ได้แสดงถึงความสุขเสมอไป”

            ลักษณะภายนอก

คู่ :: ฮิบาริ (คนเดียวเดี่ยวๆเลย ฟฟฟฟฟฟ ถ้าไม่ได้อยากได้เป็นยามะโมโตะเจ้าค่ะ)

จุดเด่นของตัวละคร :: ผมสีน้ำตาลลอนยาวถึงข้อพับขากับดวงตาสีเดียวกัน / ปานที่มีลักษณะคล้านขนนกที่บริเวณต้นแขนขวา

ชื่อ :: คาคุยะ  เค.  แฮมมิลตัน / คาคุยะ  เคอร์ลิน  แฮมมิลตัน (ชื่อเต็ม) II Kakuya  K.  Hammilton / Kakuya  Kerlyn  Hammilton

ชื่อเรียก :: คาร์ล (ชื่อนี้เรียกได้ทุกคนเลยค่ะ ความจริงมันมาจากคาคุยะนั่นแหละเพียงแต่เพื่อนชาวเยอรมันของเธอออกเสียงภาษาญี่ปุ่นไม่ค่อยจะแตกฉาน เลยเรียกชื่อนี้กันมากกว่า ซึ่งเจ้าตัวก็ดูไม่เดือดร้อนอะไรแถมพอกลับมาอยู่ญี่ปุ่นยังใช้ชื่อนี้ต่ออีกด้วยนะ) / เคอร์ลิน (ชื่อกลางนี้เป็นชื่อที่พ่อตั้งให้ค่ะ เป็นชื่อจริงอีกชื่อของเธอนั่นเอง เพียงแต่คนที่เรียกชื่อนี้ได้ส่วนใหญ่จะเป็นคนสนิทจริงๆที่รู้ว่าเธอมีชื่อกลางด้วยเท่านั้นแหละ คือ……เจ้าตัวไม่ค่อยเปิดเผยชื่อกลางน่ะ)

เพศ :: หญิง

ว/ด/ป เกิด ::  5 / 05 / XXXX

อายุ :: 16 ปี

ประวัติ :: คาคุยะเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลแฮมมิลตัน พ่อของเธอเป็นคนเยอรมันและมียศศักดิ์เป็นถึงหม่อมราชวงศ์ มิหนำซ้ำยังครอบครองธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เกือบครึ่งในประเทศเยอรมัน ส่วนแม่เป็นนักการทูตประจำสถานทูตญี่ปุ่น พ่อและแม่ของเธอพบกันที่กรุงเบอร์ลินก่อนจะตัดสินใจแต่งงานกันในไม่กี่ปีต่อมา คาคุยะมีพี่สาวฝาแฝดหนึ่งคนชื่อ คิคุเอะ เพราะเป็นลูกของของหม่อมราชวงศ์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงและมีหน้ามีตาในประเทศเยอรมัน คาคุยะและพี่สาวจึงต้องได้รับการอบรมที่เข้มงวดเพื่อให้เป็นสุภาพสตรีที่เพียบพร้อมในอนาคต ชีวิตในวัยเด็กของคาคุยะไม่ได้สวยหรูนัก เพราะต้องทำทุกอย่างตามที่พ่อและแม่ตีกรอบเอาไว้ตลอดเวลา ไม่มีสิทธิ์ทำตามใจตัวเอง ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นเหมือนอย่างเด็กคนอื่นๆ แต่เพราะเป็นลูกสาวของหม่อมราชวงศ์เพื่อนๆถึงได้พากันเกรงใจ แต่พอโตขึ้นมันก็แปรเปลี่ยนเป็นความอิจฉา เพราะคาคุยะและพี่สาวมักจะได้รับสิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่นๆ มีแต่คนพากันเกรงใจ เพื่อนๆและครูบางคนเริ่มอิจฉา ทำให้คาคุยะและพี่สาวถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อยๆ แต่กลับไม่มีคนในครอบครัวคอยรับฟังปัญหาของพวกเธอ เพราะงานที่รัดตัวทำให้พ่อและแม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน กับพวกพ่อบ้านแม่บ้านก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก สองพี่น้องจึงต้องคอยช่วยเหลือกันและกันไปโดยปริยาย

            คาคุยะเสียครอบครัวไปตอนที่เธออายุได้แปดขวบ วันนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาที่บ้านพวกมันทำร้ายพ่อกับแม่จนปางตายก่อนจะฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น พวกคนรับใช้ในบ้านก็ถูกพวกมันฆ่าตายหมดเพื่อทำลายหลักฐาน คาคุยะและพี่สาวในตอนนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้และวิ่งหนีพวกคนชั่วพวกนั้น แต่พี่สาวของเธอก็พลาดท่าถูกพวกมันยิงเข้า คาคุยะที่เข้าไปช่วยพี่สาวก็ถูกพวกมันฟันเข้าที่กลางหลังเพราะตั้งใจจะฆ่าให้ตาย แต่เธอกลับแค่สลบไปเพราะเสียเลือดมาก พวกมันที่คิดว่าฆ่าทุกคนในบ้านตายหมดแล้วก็เผาบ้านของเธอซะ ในกองเพลิงนั้นคาคุยะลืมตาขึ้นมาก่อนจะพยายามปลุกพี่ที่นอนอยู่ข้างๆกันให้ตื่น แต่พี่สาวของเธอก็ไม่หายใจอีกแล้ว คาคุยะทำได้เพียงร้องไห้และกอดพี่สาวเอาไว้ ก่อนจะหนีออกมาจากกองเพลิง นับจากวันนั้นคาคุยะก็กลายเป็นเด็กกำพร้า เธอเป็นเพียงคนเดียวที่รอดมาจากเหตุการณ์ครั้งนั้น พอญาติของเธอรู้เรื่องนี้เข้าก็มารับเธอไปเลี้ยงพร้อมกับช่วยจัดงานศพให้คนในครอบครัวแม้จะไม่มีศพมาทำพิธีก็ตาม หลังจากเหตุการณ์นั้นคาคุยะก็ตัดสินใจชัทดาวน์ตัวเองแล้วเก็บเรื่องราวที่เลวร้ายในวันนั้นไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

            คาคุยะอาศัยอยู่กับญาติจนอายุได้สิบสองปี เธอก็ได้รู้ความจริงบางอย่างว่าคนที่ส่งคนพวกนั้นไปทำร้ายครอบครัวของเธอคือน้าแท้ๆของเธอเอง คาคุยะทั้งช็อคทั้งเสียใจเพราะคนที่เก็บเธอมาเลี้ยงดูกับคนที่ฆ่าครอบครัวของเธอเป็นคนๆเดียวกัน ที่น้ารับเธอมาเลี้ยงดูต่อก็เพราะสำนึกผิดเท่านั้นแต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้เธอทำใจอาศัยอยู่กับคนที่ทำร้ายครอบครัวของเธอได้ คาคุยะจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านแล้วกลับไปยังประเทศญี่ปุ่น เพราะได้เบาะแสมาว่าย่าของเธออยู่ที่นั่น คาคุยะใช้เวลาไม่นานในการตามหาคุณย่า ในที่สุดเธอก็เดินทางมาถึงชานเมืองโตเกียวที่เป็นบ้านของคุณย่า คาคุยะไม่ได้บอกคุณย่าว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกเพียงแค่ว่าอยากมาหาญาติที่ญี่ปุ่นบ้าง และตั้งแต่นั้นมาคาคุยะก็อาศัยอยู่กับคุณย่าและไม่คิดจะกลับไปที่เยอรมันอีกเลย

ลักษณะภายนอก :: เด็กสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นสมเป็นผู้หญิง มีส่วนสูงอยู่ที่ 166 เซนติเมตร แต่กลับมีน้ำหนักที่ต่ำกว่าเกณฑ์คือเพียงแค่ 45 กิโลกรัมเท่านั้น ใบหน้ารูปไข่สวยหวานดูราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีเปลือกไม้นุ่มสลวยตัดกับผิวเนียนนุ่มสีขาวอมชมพู ทิ้งตัวยาวจรดเอว ตัดหน้าม้าสไลด์ปิดหน้าผากกลมมนยิ่งทำให้เจ้าตัวดูเด็กยิ่งขึ้น ดวงตากลมโตส่องประกายสีเดียวกับเส้นผมที่มักว่างเปล่าไร้ร่องรอยของอารมณ์ใดๆปรากฏ จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเชิดขึ้นราวกับรูปสลักเพราะได้เชื้อพ่อที่เป็นคนยุโรปมาเต็มๆ รับกับริมฝีปากบางสีชมพูธรรมชาติ มุมปากอิ่มมักยกขึ้นเป็นรูปยิ้มจางๆอยู่เสมอ พวงแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างซับสีเลือดฝาดอย่างคน (หรือวิญญาณ) สุขภาพดี

เพิ่มเติม :: เพิ่งมาตัดหน้าม้าก็เมื่อตอนกลับญี่ปุ่นนั่นแหละ ก่อนนี้ก็เปิดเหม่ง(?)มาตลอดเลย ฟฟฟฟฟ / มีไฝเสน่ห์เม็ดเล็กๆอยู่ใต้ตาขวา ถ้าไม่สังเกตดีๆจะมองไม่เห็นเลย / ที่ติ่งหูข้างซ้ายมีรอยที่เจาะหูไว้แต่เพราะไม่ได้ใส่ตุ้มหูนานรอยนั้นเลยดูเหมือนจะเริ่มตันแล้ว….. / มีแผลเป็นเป็นรอยมีดยาวเกือบสิบห้าเซนติเมตรที่กลางกลัง

            ลักษณะภายใน

ลักษณะนิสัย :: คาคุยะเป็นเด็กสาวที่มักจะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนในหน้าตลอดเวลา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะยังคงยิ้มจนคนรอบข้างไม่อาจเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ถึงแม้ปากจะยิ้มแต่ดวงตากลับไร้ความรู้สึกใดไม่ต่างจากคนตาย เธอเป็นคนที่ยิ้มออกมาเพียงเพราะร่างกายสั่งให้ยิ้มเท่านั้น ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอจะยิ้มออกมาจากใจเลยสักครั้ง จนบางครั้งมันก็ดูเหมือนเด็กเก็บกดที่ต้องแบกความรู้สึกมากมายเอาไว้คนเดียว คาคุยะจัดเป็นคนที่เดาใจยากและค่อนข้างมีบุคลิกที่ซับซ้อน ดูร่าเริงแต่ก็ดูเหมือนเก็บตัว ดูสดใสแต่ก็ดูเหมือนขี้เหงา นิสัยหลายๆอย่างที่ขัดแย้งกันอยู่ภายในทำให้เธอเลือกที่จะยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนจนยิ่งเป็นการเพิ่มความสับสนให้คนรอบข้างมากเข้าไปอีก  และถึงแม้คาคุยะจะดูเหมือนคนที่สบายๆและไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่ความจริงนั้นเจ้าตัวเป็นคนคิดมากอยู่พอสมควรเลยนะ แถมยังอ่อนไหวง่ายอีกต่างหาก มักจะเก็บคำพูดของคนรอบข้างกลับไปคิดจนเครียดอยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งด้วยล่ะมั้งที่ทำให้คนรอบข้างไม่เคยสังเกตได้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่

            คาคุยะเป็นคนมีกิริยามารยาทเรียบร้อยสมกับเป็นกุลสตรี ไม่ว่าจะทำท่าทางของเธอจะแสดงออกถึงกิริยาที่ได้รับการอบรมอย่างเข้มงวดต่างจากเด็กวัยเดียวกันอยู่เสมอ ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างการจับช้อน ส้อมไปจนถึงการจัดท่านอนหรือการสนทนากับคนอื่น เป็นคนใจเย็นและมีความอดทนสูง ไม่ค่อยโกรธใครง่ายๆ แต่ถ้าโกรธขึ้นมาคาคุยะจะนิ่งมาก แม้หน้าจะยิ้มแต่ในใจนี่เดือดปุดๆเลยล่ะ แต่จะพยายามนับเลขในใจจนหายโกรธไปเอง ไม่ก็หลบออกไปสงบสติอารมณ์ที่อื่น  แต่เห็นคาคุยะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้แบบนี้ใช่ว่าเธอจะเป็นนางเอกละครที่สู้ใครไม่เป็นนะ เธอถือคติดีมาดีตอบ (ดีจนแทบจะเป็นนางฟ้าเลยล่ะ) แต่ถ้าร้ายมาก็จะร้ายตอบหลายร้อยเท่า เพียงแต่ ‘อาการร้าย’ ของเธอไม่ใช่การแสดงกิริยาที่ป่าเถื่อน พูดจาไม่เหมาะสมหรือใช้กำลัง เพราะคาคุยะไม่ใช่คนที่นิยมการวิวาทหรือการตัดสินปัญหาด้วยกำลังสักเท่าไหร่ เธอจะตอกกลับคนที่ร้ายใส่ด้วยวาจาเชือดนิ่มหากแต่เจ็บลึกถึงภายใน จากนั้นก็ค่อยเดินจากไปแบบสวยๆ #เริ่ด!! ความจริงคาคุยะไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นหรอกนะ ต่อให้คนๆนั้นมาหาเรื่องหรือถูกกลั่นแกล้งแต่ถ้าหากเธอได้เอาคืนสักครั้งหรือลองตั้งใจว่าจะปล่อยผ่านไปแล้ว เรื่องก็จะจบลงได้อย่างง่ายดายไม่มีการเอากลับมาคิดบัญชีซ้ำสอง แต่ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่กระทบต่อความรู้สึกจริงๆ เธออาจจะตามจองล้างผลาญคนๆนั้นจนกว่าชีวิตจะพินาศก็เป็นได้….. ความจริงแล้วคาคุยะมีมุมที่อ่อนโยนอยู่เหมือนกันนะ เธอชอบเด็กแล้วก็รักสัตว์มากด้วย ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็มักจะเข้าไปเล่นกับเด็กและสัตว์น่ารักๆอยู่บ่อยๆ

            คาคุยะเป็นคนฉลาด แต่ฉลาดในที่นี้ไม่ได้หมายถึงฉลาดในตำราแต่เพียงอย่างเดียว เธอยังฉลาดในเรื่องนอกตำราอีกด้วย บางครั้งก็ติดจะฉลาดแกมโกงนิดๆ เป็นคนรู้ทันคนและค่อนข้างมองคนขาดว่าใครมาดีหรือมาร้าย ออกจะเจ้าเล่ห์อยู่หน่อยๆด้วย แม้ฉากหน้าจะดูเหมือนเป็นคนดี (ก็เป็นคนดีล่ะนะ) แต่บางครั้งเธอก็ใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองแกล้งคนอยู่เงียบๆเหมือนกับสามารถเดาความรู้สึกนึกคิดของคนบางคนได้อย่างทะลุปรุโปร่งจนน่ากลัว แต่ดันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเสียอย่างนั้น (ชอบตีมึนทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วค่อยมาเฉลยทีหลังนี่งานถนัดเลยล่ะ) เป็นคนมีประสาทสัมผัสไวพอสมควรเลยนะ คาคุยะมีไหวพริบและความเป็นผู้นำมากกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก สามารถแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี เพียงแต่ไม่ค่อยเอาความสามารถในส่วนนี้มาใช้เท่าไหร่ เพราะชอบที่จะได้เป็นผู้ตามมากกว่า เป็นคนพูดน้อย ส่วนมากจะเป็นผู้ฟังเพราะไม่ใช่คนพูดเก่งนัก นอกจากตอนที่ใช้คำพูดในการโต้กลับคนอื่นแล้วดูเหมือนว่าในช่วงเวลาปกติจะไม่ค่อยเห็นคาคุยะพูดอะไรเท่าไหร่เลย นอกจากเป็นผู้ฟังที่ดีแล้วคาคุยะยังเป็นแหล่งเก็บความลับชั้นยอด ต่อให้เล่าความลับสุดยอดขนาดไหนก็จะไม่เอาไปแพร่งพรายต่อ (ส่วนหนึ่งเพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำด้วยแหละ) แถมยังเป็นคนรักษาสัญญาอีกด้วยนะ!

            ถึงแม้ภายนอกคาคุยะจะดูเป็นคนสบายๆและน่าจะเข้าหาง่าย แต่ความจริงแล้วเธอเปิดใจรับใครเข้ามายากพอสมควรเลยนะ เป็นคนที่มักจะสร้างกำแพงกั้นระหว่างตัวเองกับคนอื่นอยู่เสมอ ไว้ใจคนยาก น้อยคนนักที่จะได้รับความไว้วางใจจากเธอ แต่ถึงแม้จะได้รับความไว้วางใจมากแค่ไหนแต่มันก็ยังไม่ใช่ความไว้วางใจทั้งหมด คาคุยะยังคงเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตัวเอง ยังคงทำอะไรในสิ่งที่เซนส์บอกว่าถูกต้อง ดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะไว้ใครมากแค่ไหนแต่วันถัดไปเธออาจปิดใจไม่ยอมรับคนๆนั้นเข้ามาอีก ความกลัวอย่างหนึ่งของคาคุยะคือความผูกพัน เธอไม่ชอบที่จะผูกพันกับใครไม่ว่าในสถานะใดก็ตามเพราะกลัวว่าวันหนึ่งเธออาจจะถูกหักหลังหรือต้องเสียคนๆนั้นไป เลยไม่กล้าเข้าหาใครก่อนจนถูกมองว่าหยิ่งและมนุษยสัมพันธ์แย่ไปโดยปริยาย เป็นคนใจแข็งร้องไห้ยากแม้ว่าเวลานั้นจะเป็นเวลาที่เสียใจและอยากกรีดร้องออกมาดังๆมากที่สุด ไม่ชอบแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นแม้กระทั่งกับตัวเอง ไม่ใช่คนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเท่าไหร่ แถมบางครั้งยังปากไม่ตรงกับใจอีกต่างหาก (เข้าข่ายซึนเดเระแต่ไม่มาก) ปกติเป็นคนพูดตรงนะ แต่ถ้าหากห่วงใครหรือต้องพูดอะไรที่มีความรู้สึกของตัวเองมาเกี่ยวข้องเธอก็จะทำเฉไฉ ปากออกห่างจากใจไปเสียอย่างนั้น เรียกได้ว่าอยู่ดีๆก็วางฟอร์มขึ้นมาเลย (อารมณ์แบบห่วงนะแต่ฟอร์มจัดเลยไม่แสดงออก บางครั้งก็เอาแต่คิดมากจนไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไปแล้วในที่สุดมันก็สายเกินแก้)  แต่ถึงแม้คาคุยะจะดูเป็นคนฉลาดขนาดไหนแต่กลับเป็นคนความรู้สึกช้าในเรื่องของความรักเสียอย่างนั้น

ชอบ :: ฟังเพลง (ยิ่งเป็นเพลงคลาสสิคจะยิ่งชอบเลยล่ะ พอได้ฟังก็จะดูผ่อนคลายจนดูเหมือนเป็นคนละคนเลย อย่างเมื่อก่อนตอนที่นอนไม่หลับก็จะเปิดเพลงฟังจนหลับไป) / ชา (เป็นคนชอบดื่มชาเอามากๆ เวลาว่างๆก็จะชงชาดื่มเองอยู่เป็นประจำ ชอบไปเดินดูชาในซุปเปอร์มาร์เกตด้วย) / ขนมหวานที่มีผลไม้หรือช็อกโกแลตเป็นส่วนประกอบ (ถ้าไม่มีผลไม้หรือช็อกโกแลตเลยมันจะเลี่ยนเอามากๆสำหรับคาคุยะล่ะ (เลือกกินอย่างใดอย่างหนึ่งนะ ฟฟฟฟ) เพราะช็อกโกแลตมันจะออกขมนิดๆ ส่วนผลไม้ก็มีรสเปรี้ยวตัดความเลี่ยนได้ดี) / สถานที่ที่มีลมพัดเย็นสบาย เช่น ดาดฟ้า / ชิงช้า / หนังสือนิยาย (ชอบอ่านหนังสือนิยายทุกประเภทเลย แต่ที่ชอบที่สุดคือ ประเภทสืบสวนสอบสวน) / เสียงเปียโน (เล่นเปียโนได้ แถมยังชอบฟังเพลงที่บรรเลงด้วยเปียโนด้วย)

เกลียด :: อาหารที่มีรสจัด / หัวหอม / การใช้กำลังหรือความรุนแรงแก้ปัญหา / การทำงานที่ต้องใช้แรงมากๆ (คาคุยะเป็นคนเหนื่อยง่ายเลยไม่ค่อยอยากใช้แรง) / คนโกหก

กลัว :: ความผูกพัน (เธอกลัวว่าหากผูกพันกับใครแล้วจะต้องเสียคนๆนั้นไปหรือถูกคนๆนั้นหักหลังเอาในที่สุด) / พลุหรือประทัดที่มีเสียงดังๆ (มันทำให้เธอนึกถึงเสียงปืนในวันนั้นล่ะนะ แต่คาคุยะก็ชอบดูพลุนะ แต่ต้องดูในที่ที่ไม่ได้ยินเสียงดังมาก เพราะเวลาฟังเสียงพวกนั้นแล้วเธอจะกลัวจนตัวสั่นเลย)

ความสามารถพิเศษ :: ทำอาหารและทำขนมออกมาได้อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ (แน่นอนว่าขนมส่วนใหญ่ที่ทำจะมีผลไม้ไม่ก็ช็อกโกแลตเป็นส่วนประกอบ) / ถ่ายภาพและวาดรูปสวยมาก / เล่นเปียโน (เพลงแคนนอนคีย์ดีเป็นเพลงหากินของเธอเลยนะ!) / เต้นรำ (เป็นหนึ่งในการฝึกที่ต้องเรียนมาตั้งแต่เด็ก เลยทำให้เต้นรำเก่งไปโดยปริยาย)

เพิ่มเติม :: คาคุยะเป็นผีขี้แกล้งนะ ชอบผลุบๆโผล่ๆไปมาตามประสาผีให้คนอื่นตกใจเล่น แล้วค่อยมาทำมึนไม่รู้เรื่อง #ร้ายกาจ ฟฟฟฟฟฟ / คาคุยะว่ายน้ำได้แต่ยังไม่แข็งมากนัก / เวลามีเรื่องไม่สบายใจจะชอบไปนั่งเล่นที่ดาดฟ้า สวนสาธารณะ ไม่ก็สนามเด็กเล่น / กีฬาที่เล่นได้มีอย่างเดียวคือ หมากรุก เพราะไม่ต้องใช้แรง (คาคุยะเล่นหมากรุกเก่งนะเออ) / เวลาว่างๆชอบไปเดินดูของเรื่อยเปื่อยในซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่ก็ไปร้านหนังสือหรือห้องสมุด ตอนกลายเป็นวิญญาณก็ชอบไปผลุบๆโผล่ๆอยู่ตามสถานที่พวกนี้อยู่บ่อยๆ / เป็นคนพูดจาสุภาพเรียบร้อย หางเสียงนี่มาเต็ม เป็นคนพูดสุภาพแม้กระทั่งกับคนอายุน้อยกว่า แทนตัวเองว่าฉัน และมักจะเรียกคนอื่นว่าคุณ แม้แต่เพื่อนหรือคนรู้จักยังเรียกว่าคุณเลย ไม่ค่อยชอบเรียกชื่อหรือว่านามสกุลใครเท่าไหร่ เธอจะเรียกชื่อเฉพาะกับคนในครอบครัวเท่านั้น

แนะนำตัวละคร

=  “สวัสดีค่ะ คาคุยะ  แฮมมิลตันค่ะ” เด็กสาวกล่าวอย่างสุภาพก่อนจะใช้มือทัดผมที่คลอเคลียใบหน้าไปไว้ที่หลังใบหู “คุณจะเรียกฉันว่าคาร์ลก็ได้นะคะ ถ้าหากว่าคาคุยะมันยาวเกินไป” พูดจบก็ยกยิ้มน้อยๆ ทำให้ใบหน้างดงามดูสวยหวานขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เด็กสาวค่อยๆย่อตัวลงถอนสายบัวช้าๆทว่าสง่างามสมกับที่ได้รับการอบรมเป็นอย่างดี  “ยินที่ได้รู้จักทุกคนเลยนะคะ”

ลักษณะการพูด ยกตัวอย่าง

=  

“สวัสดีค่ะ คาคุยะ  แฮมมิลตันค่ะ” ประโยคนี้เป็นประโยคเบสิกของเธอเลยล่ะ

            “ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันไม่ชอบทานหัวหอมน่ะค่ะ”

            “ใครเป็นห่วงคุณกันคะ ฉันแค่ดูแลคุณในฐานะคนรู้จักกันเท่านั้นแหละ มันคงไม่ดีแน่ๆถ้าหากว่าฉันปล่อยให้คนรู้จักต้องเป็นอะไรไปโดยที่ฉันยังอยู่เฉยแบบนี้” พูดแก้ตัวยาวเหยียดตามประสาคนฟอร์มจัด แต่สุดท้ายก็คอยดูแลอยู่ดี

            “ฉันไม่คิดว่าการที่คุณเหยียบคนอื่นให้ต่ำลงมันจะทำให้คุณดูสูงส่งขึ้นเลยนะคะ อย่างน้อยก็เรื่องของจิตใจล่ะนะคะ” ส่งรอยยิ้มนางฟ้าให้แล้วเดินจากไปแบบสวยๆ

            “สวัสดีค่ะ อยากทานบอกฉันได้นะคะ คุณเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยล่ะค่ะ” ยิ้มหวานให้เด็กน้อยเยี่ยงนางงาม

            “อ่า หน้าของคุณดูแดงมากเลยนะคะ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรคะเนี่ย” เอียงคอมองซื่อๆ

            “ใจเต้นแรงจังค่ะ………..” พึมพำเบาๆ

            “………….. อา ขอตัวสักครู่นะคะ” อันนี้คือโกรธมาก นับเลขก็แล้วสงบสติก็แล้วก็ยังไม่ดีขึ้นเลยต้องหลบออกไปสงบจิตสงบใจที่อื่น

            “เอ๋ ชอบฉันเหรอคะ ฉันก็ชอบคุณค่ะ” ยิ้มซื่อๆให้ คือเธอชอบเขาแบบเพื่อนน่ะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ฟฟฟฟฟฟ

            “ทำไมถึงทำอะไรไม่ระวังแบบนี้ล่ะคะ โดนมาแบบนี้ก็สมควรแล้วล่ะค่ะ” ปากพูดแบบนั้นแต่ก็รีบไปหาอุปกรณ์ทำแผลอย่างไว

            “ฉันจะช่วยครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะคะ” มักจะพูดแบบนี้เวลามีคนอื่นมาขอให้ช่วย พูดแบบนี้แล้วก็ยอมช่วยแต่พอมีคนมาขอร้องอีกก็ช่วยอีกอยู่ดี ช่างเป็นครั้งสุดท้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ……..

ทอคกับผู้ปกครอง

            “สวัสดีค่ะ ไรต์ชื่อมาม่อนนะคะ รีดที่รักชื่ออะไรคะ”

= ชื่อเชอร์ล็อคครับผม!

            “ทำไมถึงมาสมัครคะ?”

= พล็อตน่าสนใจดีค่ะ แล้วเราก็ชอบเรื่องรีบอร์นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย พอเห็นเรื่องนี้ก็เลยมาสมัครทันทีเลยค่ะ

            “ถ้าหากลูกไม่ติดจะว่าอะไรไหมคะ”

= ไม่ว่าหรอกค่ะ มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของไรท์เนอะ ><

            “ถ้าติดแล้วอย่าหายนะคะ อยากเจอมาก 5555 แอร้”

= ไม่หายแน่นอนค่ะ รับรองว่าจะติดตามทุกตอนเลย~~~

            “ไรต์ดองนะคะ (?)”

= เรื่องดองนี่เข้าใจเลยค่ะ มันเป็นของคู่กันกับนักเขียน เราเองก็เป็นบ่อย 55555 แต่ก็ไม่อยากให้ดองนานมากนะคะ เพราะเราเองก็อยากเจอไรท์เหมือนกัน ฟฟฟฟฟฟ

 “มีอะไรอยากบอกไรต์ไหมคะ?”

= ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ส่งช้า เราร่างนิสัยของลูกสาวคนนี้มาได้สักพักแล้วแต่ก็ไม่เสร็จสักทีเพราะงานท่วมหัวเอามากๆ ถ้ามีอะไรให้ปรับแก้ตรงไหนก็บอกได้เลยนะคะเรายินดีแก้ไขให้ หรือไรท์จะปรับเปลี่ยนอะไรก็ทำได้เลยนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ!

T
H
E
M
Y
B