++ สำนักงานของเชอร์ล็อค ++

ลำดับตอนที่ #51 : เชอร์ล็อค เชอร์ล็อค อินเตอร์วิวกับเชอร์ล็อค~

สวัสดี! ชื่ออะไรล่ะ?

:: “ทำไม…เราต้องบอกชื่อให้คนแปลกหน้ารู้ด้วยล่ะ” เสียงนั้นเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา ทว่าคนฟังได้ยินชัดเจน เจ้าของดวงตาสีมรกตก้มหน้าลงต่ำ นานนับนาทีที่มีเพียงความเงียบรายล้อมรอบคนทั้งสองเอาไว้ ราวกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นวางคั่นระหว่างกลาง แต่ทันทีที่อีกคนส่งเสียงถอนหายใจ ‘เฮสเทอรินัส’ ก็รีบละล่ำละลักพูดจนไม่เป็นคำ “ระ เรา เราขอโทษนะ เราขอโทษจริงๆ เราไม่ได้ตั้งใจ ยะ อยากรู้ชื่อเราใช่มั้ย เราจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ!” ร่างเล็กสูดลมหายใจลึกหนึ่งที “เราชื่อเฮสเทอรินัส  เวนท์วอร์ท ยะ อย่าโกรธเราเลยนะ”

แหม! เธอนั่นเอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ!

:: เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเปิดขึ้นทีละข้าง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาลงไม้ลงมืออย่างที่คิดเอาไว้ เด็กสาวลอบถอนหายใจคนเดียวอย่างเงียบเชียบ “เราควรจะยินดีที่ได้รู้จักกับคนแปลกหน้ามั้ย” คำถามถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

เธอคงไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร....แต่คงมีบางคนรู้จักชื่อ 'บุคคลในตำนาน' นะ นั่นแหละคือฉันเอง! วันนี้ฉันแค่อยากถามความเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาสู่โรงเรียนเวท 'สเตฟอร์ด' ว่าพวกเธอมีมากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง

:: “เรา….ไม่รู้จักเธอหรอก” พูดพลางส่ายหน้าประกอบคำพูดเพื่อยืนยัน คิ้วสวยได้รูปเผลอเข้าหากันวูบหนึ่งยามเจ้าตัวใช้ความคิด “เมื่อกี้ถามว่ามีความพร้อมแค่ไหนใช่มั้ย” เฮสเทอรินัสทวนคำถามอีกครั้ง เมื่อได้รับการยืนยันจากอีกฝ่ายเธอก็ก้มหน้าลงต่ำ แพขนตางอนยาวทาบทับลงบนผิวหน้าเนียนใส “โรดี้ให้เรามาที่นี่ เราก็เลยมา เราแค่มาตามที่โรดี้บอก เรา….อาจจะพร้อมก็ได้”

อืม...โรงเรียนเวทมนต์นี่เป็นโรงเรียนที่โหดพอดูเลยนะ...ไหวงั้นเหรอ?

:: เด็กสาวเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองตามความเคยชิน เพียงแค่จินตนาการตามคำพูดของคู่สนทนาก็ยิ่งรู้สึกปวดตุบๆในหัวจนต้องกัดปากแรงๆอีกครั้ง ไหล่เล็กเริ่มสั่นน้อยๆแต่เจ้าตัวก็พยายามควบคุมไว้ “เรา เรา….ไม่รู้ เราไม่รู้จริงๆ อย่าโกรธเราเลยนะ” มือเล็กยกฮู้ดขึ้นมาสวม ขาสั่นๆพาร่างกายถอยไปด้านหลัง

ถ้าได้ยังงั้นก็ดี....ค่อยน่าสนุกหน่อย

:: ตุ้บ ไร้คำตอบจากเฮสเทอรินัส มีเพียงเสียงนั้นดังขึ้นทำให้รู้ว่าร่างของเธอล้มลงไปกับพื้น

ถ้าเธอเกิดบาดเจ็บอย่างหนักในการต่อสู้ล่ะ!?

:: เลือดสีขุ่นเริ่มไหลซึมออกจากมุมปากเพราะแรงขบกัดที่มากขึ้น เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างไม่พูดอะไร เธอทำเพียงแค่สะบัดหน้าไปมาจนผมกระจาย “ยะ อย่า หยุด หยุดพูดเถอะ”

แล้วถ้าตาย....

:: “ไม่! เรา เรา เรา เรา ไม่รู้! เราไม่รู้! เราไม่รู้!” เสียงที่เคยแผ่วเบาบัดนี่กำลังหวีดร้องเมื่อเจ้าของร่างเกิดอาการคลุ้มคลั่ง เฮสเทอรินัสถอยออกห่างจากอีกฝ่ายจนอยู่ในระยะที่ไกลเกินพอดี ไหล่เล็กๆใต้เสื้อคลุมสั่นแรงขึ้นจนน่ากลัว ใบหน้าหวานใสภายใต้หมวกฮู้ดเหยเกด้วยแรงอารมณ์ที่หลากหลาย ตอนนั้นเองที่น้ำตาอุ่นๆไหลรินออกมาจากดวงตาคู่งาม เด็กสาวปล่อยให้น้ำตาไหลผ่านผิวแก้มไปอย่างเงียบๆ “เรา….ไม่น่าเกิดมาเลย”

แล้วที่เข้าโรงเรียนนี้มีเป้าหมายหรืออะไรงั้นเหรอ?

:: หยดน้ำตามากมายหยดแหมะลงบนพื้นแทนคำพูดของเด็กสาว หมวกฮู้ดนั่นสั่นช้าๆตามแรงสั่นศีรษะของผู้สวมใส่ เป็นอีกครั้งที่เฮสเทอรินัสตอบอีกฝ่ายว่า ‘ไม่รู้’

อยากมีคู่หรือคนรักหรือแฟนอะไรรึเปล่า?

:: กึก คำพูดนั้นเหมือนไปกดสวิตซ์บางอย่างทำให้น้ำตามากมายหยุดไหลราวกับสั่งได้ เด็กสาวเงยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมองอีกฝ่าย แม้จะมีหยดน้ำอุ่นเม็ดโตคลอหน่วยอยู่ที่หัวตาแต่เธอก็ไม่ได้สนใจมัน “คู่หรือคนรัก” เสียงใสเอ่ยทวน ทว่าเสียงนั้นช่างเบาหวิวอยู่ในอากาศ “เรา….ควรจะมีรึเปล่า แล้วเธอล่ะมีรึเปล่า…..หรือว่าไม่มีใครเอา” จบประโยคเด็กสาวก็ดึงฮู้ดให้ลงมาปิดหน้ามากยิ่งขึ้น

แล้วอยากได้เป็นหญิงหรือชายล่ะ-.,-

:: “แล้วเธออยากได้ชายหรือหญิงล่ะ” คำถามถูกส่งมาแทนคำตอบ

เธอชอบการต่อสู่รึเปล่าล่ะ? ถ้าชอบเธอจะได้สู้อย่างเต็มที่แน่ แต่ถ้าไม่ เธอสามารถเรียนเกี่ยวกับเวทรักษาได้นะ

:: “เรา…..ไม่อยากทำอะไรเลย เธอคิดว่าเราควรทำอะไรล่ะ” เฮสเทอรินัสเอ่ยถามเสียงอู้อี้อยู่ภายใต้หมวกฮู้ดสีเข้ม ไหล่เล็กเริ่มสั่นอีกครั้ง “เราไม่รู้จริงๆ เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ”

ฉันหวังว่าเธอจะทำได้แบบที่พูดนะ ลาก่อน แล้วเจอกันเมื่อฟ้าลิขิต

:: “ต้องเจอกับเธออีกเหรอ” เด็กสาวกระซิบกับตัวเอง หมวกฮู้ดถูกดึงลงมาปิดหน้าจนบัดนี้มองเห็นแค่เพียงปลายคาง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------