++ สำนักงานของเชอร์ล็อค ++

ลำดับตอนที่ #49 : เชอร์ล็อคห้าฤดู (??)

Application

 

"ถ้าเพิ่มโน้ตตัวนี้เข้าไป….เพลงจะเพราะขึ้นมั้ยนะ?"

ชื่อ-นามสกุล : ฟรันซ์  คลาเมอร์ II Franz  Klamer

ชื่อเล่น : ฟรันซ์ II Franz

สัญชาติ : อิตาลี่

เพศ : หญิง

ฉายา : มนุษย์กีตาร์ / แว่วเสียงเพลง

วันเกิด : 31 / ตุลาคม / XXXX

กรุ๊ปเลือด : B

อายุ : 14 ปี

ระดับชั้น : ม. 3

ชมรม : ไม่มีชมรมสังกัด (อันที่จริงเธออยากเข้าชมรมดนตรีคลาสสิกนะ แต่ไม่มีความกล้าพอที่จะไปสมัคร)

ฐานะ : ร่ำรวย

ลักษณะภายนอก : เด็กสาวร่างเล็กรูปร่างบอบบางเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เจ้าของใบหน้ารูปไข่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมหยักศกยาวสลวยถึงกลางหลังสีบลอนด์ ซึ่งเจ้าตัวมักจะรวบเป็นทรงทวินเทลเอาไว้หลวมๆ ใบหน้าสวยหวานนั้นประกอบด้วยคิ้วโก่งสวยได้รูปเหนือดวงตากลมโตสีน้ำทะเล ส่องประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าภายใต้กรอบแว่นสีแดงสด จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเชิดขึ้นดูน่าหมั่นเขี้ยวอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากบางสีพีชธรรมชาติน่าประทับจุมพิต พวงแก้มของเด็กสาวเห็นสีเลือดฝาดชัดเจน ตัดกับผิวขาวเนียนรางกับน้ำนมไร้รอยขีดข่วน ร่างเล็กบางด้วยส่วนสูงเพียง 151 เซนติเมตร และน้ำหนัก 38 กิโลกรัม ซึ่งจัดว่าต่ำกว่าเกณฑ์อยู่พอสมควร มักจะสะพายกระเป๋ากีตาร์ที่ดูใหญ่กว่าตัวอยู่เสมอ จนเป็นภาพชินตาสำหรับผู้พบเห็น นอกจากชุดนักเรียนแล้วหลายคนมักจะพบเห็นเด็กสาวอยู่ในชุดกระโปรงสีขาวคลุมทับด้วยคาร์ดิแกนตัวหลวม ยิ่งขับเน้นให้เธอดูตัวเล็กมากเข้าไปอีก

อุปนิสัย : ฟรันซ์  คลาเมอร์ หรือที่เรารู้จักกันในฉายา ‘มนุษย์กีตาร์’ หรือ ‘แว่วเสียงเพลง’ นั้นอุปนิสัยส่วนตัวแล้วเป็นคนขี้อายมากถึงมากที่สุด ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าแสดงออก แถมยังขาดความมั่นใจเข้าขั้นเกินเยียวยา มักจะสวมเสื้อฮู้ดทับชุดนักเรียนเพื่อจะได้ยกฮู้ดมาปิดหน้าปิดตา ที่สำคัญเธอยังไม่สามารถสบตากับใครตรงๆได้ จึงใส่แว่นตาเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้สายตาสั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าคนมากๆแล้วฟรันซ์จะตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยล่ะ เธอไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสถานที่ที่มีคนมากๆได้เลย เธอจึงมักจะอยู่ตัวคนเดียวเสมอ คนรู้จักหรือเพื่อนที่พอจะคุยกันได้นั้นเธอมีมันเท่าหยิบมือเท่านั้นล่ะ จำนวนคนรู้จักของฟรันซ์สามารถนับได้ด้วยมือข้างเดียวก็หมดเสียแล้วล่ะ เพราะฟรันซ์นั้นไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าหาใครก่อน แค่เข้าไปทักทายฟรันซ์ยังต้องใช้เวลาทำใจอยู่นานทีเดียว แถมเมื่อมีคนมาคุยด้วยฟรันซ์ก็มักจะตั้งกำแพงกั้นระหว่างคนๆนั้นและตัวเองเอาไว้ ดังนั้นการที่จะให้เธอไปคุยกับใครอย่างสนิทสนมนั้นนับเป็นเรื่องยากพอๆกับการให้แมวออกลูกเป็นหมาเสียอีก! แม้ฟรันซ์จะต้องอยู่ตัวคนเดียว แต่นั่นเป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือก ไม่ใช่เพราะเธอรักสันโดษแต่อย่างใด ฟรันซ์ออกจะเป็นเด็กผู้หญิงขี้เหงาเสียด้วยซ้ำ เธอต้องการที่จะถูกยอมรับและไม่ถูกมองข้าม หากแต่เธอไม่เคยแสดงมันออกมาเพราะเธอไม่มีความกล้าพอที่จะแสดงความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้ใครรับรู้ ฟรันซ์ออกจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด วันๆหนึ่งเธอพูดเพียงแค่ไม่กี่คำเท่านั้น บางคนคิดว่าเธอเป็นใบ้พูดไม่ได้ด้วยซ้ำ ซึ่งเธอก็ไม่ใส่คำพูดเหล่านั้นหรอก ก็คนมันไม่อยากพูดอ่ะจะให้ทำยังไงล่ะ?

            บุคลิกของฟรันซ์นั้นออกจะเป็นคนหงอยๆ เชื่องๆ ทั้งยังเชื่อคนง่าย ฟรันซ์นั้นเป็นคนไม่สู้คนแถมยังยอมไปเสียทุกอย่าง เพราะความขี้กลัวและขี้กังวลเป็นเหตุ ทำให้เธอไม่กล้าขัดใจใครเท่าไหร่ เพียงแค่คนๆนั้นทำตาขวางใส่เธอก็กลัวจนน้ำตาคลอเสียแล้ว อย่างที่บอกไปแล้วว่าฟรันซ์เป็นคนขี้กลัว เธอขี้กลัวเอามากๆ เรียกได้ว่าความกล้านั้นเป็นของหายากในตัวเธอเชียวล่ะ เจอนั่นก็กลัวเจอนี่ก็กลัว แค่แมวขู่ใส่ยังแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ ที่สำคัญเธอยังไม่ค่อยคุ้นชินกับพวกผู้ชาย นอกจากพ่อแล้วเธอไม่เคยคิดที่จะเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเลย ฟรันซ์รู้สึกว่าพวกผู้ชายนั้นน่ากลัวเกินกว่าที่จะเข้าหา ดังนั้นอย่าได้แปลกใจไปถ้าหากเห็นเธอกลัวจนเป็นลมเมื่อมีผู้ชายเข้ามาคุยด้วย เวลาที่ฟรันซ์รู้สึกกลัวนั้นเธอจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ทำให้บางครั้งมันก็ทำให้เธอเผลอทำเรื่องน่าอายอย่างเช่นสะดุดล้ม หรือชนนั่นชนนี่อยู่บ่อยๆ

            ส่วนตัวแล้วนั้นฟรันซ์ค่อนข้างที่จะซุ่มซ่ามอยู่พอสมควร  ในวันหนึ่งๆนั้นมักจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอบ่อยมาก จนเป็นเรื่องชินชาไปแล้วสำหรับเจ้าตัว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากเธอจะมีทักษะในการปฐมพยาบาลมากเป็นพิเศษ แต่เรื่องที่ไม่ธรรมดาก็คือเวลาที่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเธอนั้น มักจะเกิดขึ้นต่อหน้าคนมากๆอยู่เป็นประจำ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อายนะ ถ้าถามว่าอายไหมสามารถตอบได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่าอายมาก ฟรันซ์ค่อนข้างที่จะซีเรียสและกดดันตัวเองอยู่หน่อยๆ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีทีเดียว ฟรันซ์นั้นค่อนข้างที่จะอ่อนไหวง่ายและคิดมากในระดับหนึ่ง แค่มีเรื่องมากระทบนิดเดียงก็สร้างความสะเทือนใจให้กับเจ้าตัวได้มาก เหมือนกับการโยนก้อนหินลงในแม่น้ำ เธอจะไม่แสดงออว่ารู้สึกแย่กับสิ่งที่คนอื่นทำ แต่จะเก็บเอาไปคิดมากคนเดียว มันอาจดูเหมือนเธอไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ใช่เลยเพราะฟรันซ์สามารถจำได้ทุกอย่าง และพร้อมจะนึกถึงมันเสมอที่มีโอกาส

            เห็นแบบนี้แล้วฟรันซ์ฉลาดไม่เบาเลยนะ แต่ก็ฉลาดเฉพาะเรื่องในตำราเรียนเท่านั้นแหละ สำหรับเรื่องอื่นถ้าไม่ใช้เรียนหรือใช้สอบนั้นฟรันซ์จะไม่รู้เรื่อง และกลายเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาไปเลย ยิ่งเป็นเรื่องของความรักแล้ว ฟรันซ์เปรียบได้กับลูกเจี๊ยบเลยล่ะ อันที่จริงฟรันซ์นั้นค่อนข้างจะสวยน่ารัก โดนใจผู้ชายหลายๆคนอยู่ จึงพอจะมีคนมาชอบหรือมาสนใจอยู่บ้าง แต่เธอก็อิกนอร์คนเหล่านั้นไปอย่างไม่สนใจใยดีด้วยความกลัว ฟรันซ์ค่อนข้างจะมองโลกในแง่ร้าย เมื่อเกิดอะไรขึ้นก็มักจะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองเสมอ และมักจะเก็บเอาเรื่องเหล่านั้นไปคิดมาก ตัวฟรันซ์นั้นถ้าจะเปรียบเป็นอะไรสักอย่างก็คงจะเป็นระเบิดเวลา ที่จะเก็บทุกอย่างเอาไว้ ซึ่งถ้าหากว่าถึงขีดสุดเมื่อไหร่ก็จะระเบิดออกมาชนิดที่ว่าสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างคาดไม่ถึง

            แม้จะไม่เห็นเธอแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมา แต่ก็ใช่ว่าเธอจะดีใจเสียใจไม่เป็นนะ เวลาดีใจฟรันซ์จะอมยิ้มนิดๆ แต่สักพักก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็วทำให้ไม่ค่อยมีใครสังเกตนัก เวลาที่เธอโกรธนั้นเธอจะหน้านิ่งเป็นพิเศษ คือจะไม่แสดงออกว่าโกรธแต่จะเก็บความไม่พอใจไว้แล้วจะเอาไปลงกับการเล่นดนตรีแทน ดังนั้นเวลาเธอโกรธเพลงที่เธอเล่นนั้นจึงมักจะเร็วและรุนแรงเป็นพิเศษ ส่วนเวลาที่เธอตกใจอะไรบางอย่างนั้น เธอจะก้มหน้าและปิดตาโดยอัตโนมัติ และเวลาที่เธอเศร้าหรือเสียใจนั้นเธอจะเก็บมันไว้ไม่บอกใคร แล้วแอบไปร้องไห้คนเดียวแทน ถึงแม้ว่าคนอื่นจะดูออกเพราะมองเห็นจากดวงตาที่วูบไหวของเจ้าตัวก็ตาม

สิ่งที่ชอบ : การแต่งเพลง / เมโลดี้เพราะๆ / เสียงดนตรี / เพลงสากลทำนองช้าๆ ฟังสบาย / ทาร์ตผลไม้สด (เธอชอบขนมชนิดนี้มาก ต้องได้กินทุกวัน) / เครื่องดื่มอุ่นๆ

สิ่งที่ไม่ชอบ : อากาศที่ร้อนจนเกินไป (เมื่ออยู่กลางแดดแรงๆ แล้วฟรันซ์จะเกิดอาการอ่อนเพลียทันที) / สถานที่ที่มีคนมากๆ / การเล่นดนตรีต่อหน้าคนอื่น

สิ่งที่เกลียด : ไม่มี

สิ่งที่กลัว : ทุกอย่างเลยค่ะ การเข้าหาคนอื่น / เด็กผู้ชาย / สายตาน่ากลัวและการถูกคนอื่นตะคอกใส่

สิ่งที่แพ้ : ไข่กุ้ง (ถ้าได้ทานเข้าไปแล้วอาการจะเริ่มที่หายใจขัด และมีเหงื่อซึมบริเวณขมับและไรผม ก่อนจะเริ่มหอบเมื่อถึงตรงนี้จะเริ่มเห็นผื่นแดงปรากฏอยู่ที่แขน แล้วจะค่อยๆลามไปตามตัว อาการจะหายไปถ้าได้ทานยาทันเวลา แต่ถ้าไม่ทานยาแล้วจะเริ่มหอบเหนื่อยและหายใจหนักขึ้น จนในที่สุดถ้าทนไม่ไหวก็จะหมดสติไปทันที)

ความสามารถพิเศษ : สามารถตั้งเสียงเครื่องดนตรีได้โดยไม่ต้องใช้จูนเนอร์ (จะเรียกว่าเพอร์เฟคพิชก็ไม่ผิดนัก) / สามารถจำโน้ตเพลงหรือแกะโน้ตเพลงของเพลงที่ฟังได้แม้ฟังเพียงแค่ครั้งเดียว / เล่นเครื่องดนตรีสากลได้เกือบทุกชนิด (แต่ที่ชอบที่สุดเป็นกีตาร์ค่ะ) / สามารถเล่นดนตรีสดได้ (ในที่นี้หมายถึงสามารถคิดโน้ตขึ้นมาเองเป็นเมโลดี้แล้วเล่นได้เลย) / เสียงใสร้องเพลงไพเราะ (โดยเฉพาะเพลงสากล เรียกได้ว่าเพราะจนคนฟังน้ำตาไหล (?)) / สามารถแต่งเพลงได้เกือบทุกภาษา (แต่ที่ถนัดคือภาษาอังกฤษ)

ลักษณะการพูด :

‘เพลงนี้จะตั้งชื่อเพลงว่ายังไงดีนะ’ (พึมพำกับตัวเองเบาๆ)

‘อ่า เอ่อ อะ สะ สวัสดีค่ะ’ (เมื่อจำเป็นต้องพูดกับคนอื่น)

‘ขะ ขอ ขะ ขอ ทะ โทษ นะ นะ….’

‘แมวตัวนั้นน่ารักจัง’ (พูดกับตัวเองเบาๆด้วยความชื่นชม) ‘อยากเข้าไปเล่นด้วย…ฮื่อ’ (ตั้งใจจะเข้าไปเล่นด้วยแต่ก็ถูกแมวขู่ใส่)

‘สมการตรงนี้มันผิดนี่นา’ (พึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นอาจารย์เขียนผิด แต่ไม่กล้าบอก)

ประวัติ : ฟรันซ์นั้นเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย แม้จะไม่ถึงขั้นมหาเศรษฐีแต่ครอบครัวก็มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูลูกสาวคนเดียวให้อยู่ดีกินดีได้ตลอดชีวิต ชื่อของฟรันซ์นั้นได้มาจากชื่อของ ‘ฟรันซ์  ลิทซ์’ นักเปียโนและคีตกวีชาวฮังกาเรียน พ่อของฟรันซ์นั้นเป็นวิศวกรที่มีความสามารถ แต่ด้วยหน้าที่การงานทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่นัก ส่วนแม่ของฟรันซ์เป็นนักดนตรีที่พอจะมีชื่อเสียงจากงานแสดงอยู่บ้าง แม่ของเธอนั้นสามารถเล่นดนตรีได้หลายประเภท เมื่อเธอเกิดมาก็มักจะหาเวลาว่างมาเล่นดนตรีให้ฟังอยู่เสมอ เมื่อเธอโตขึ้นแม่ก็รับงานแสดงดนตรีน้อยลง เพื่อเอาเวลามาสอนดนตรีให้กับลูกสาว ดังนั้นชีวิตของฟรันซ์จึงเต็มไปด้วยเสียงดนตรีตั้งแต่จำความได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ฟรันซ์สามารถเล่นดนตรีได้หลายชนิด และสนิทกับแม่มากกว่าพ่อ ฟรันซ์นั้นรักและเคารพพ่อกับแม่มาก แต่กับแม่นั้นจะพิเศษออกไป เพราะเธอสามารถแชร์เรื่องราวต่างๆที่พบเจอมาให้แม่ฟังได้ทุกเรื่อง ฟรันซ์มีความฝันที่จะเป็นนักแต่งเพลงตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ เธอชอบฟังเพลงมากและมักจะนำเรื่องราวในชีวิตประจำวันมาถ่ายทอดเป็นเสียงเพลงอยู่บ่อยๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเคยได้ฟังเพลงที่เธอแต่งเลยสักครั้งนอกจากแม่และพ่อของเธอเอง แต่เพราะไม่อยากให้เพลงของลูกสาวได้ยินแต่เฉพาะในครอบครัว เมื่อมีการแข่งขันประกวดนักแต่งเพลงพ่อและแม่ของเธอจึงแอบอัดเสียงเพลงที่เธอแต่งส่งเข้าประกวด และได้รับรางวัลชนะเลิศ ฟรันซ์จึงได้ก้าวเข่สู่วงการนักแต่งเพลงตั้งแต่อายุเพียงแค่สิบเอ็ดปี และเป็นเจ้าของเพลงฮิตติดหูมากมาย ความสามารถอีกอย่างฟรันซ์คือการร้องเพลง ซึ่งพ่อแม่ของฟรันซ์ค่อนข้างที่จะสนับสนุนลูกสาวทางด้านนี้ จึงส่งเธอไปเรียนร้องเพลงตั้งแต่อายุห้าขวบ แต่เธอกลับไม่สามารถอยู่กับเพื่อนร่วมคลาสได้ จึงต้องจ้างครูมาสอนที่บ้านแทน ก่อนจะมาเรียนมัธยมนั้นฟรันซ์เรียนโฮมสกูลมาก่อน แต่เพราะพ่อแม่กลัวว่าเธอจะกลายเป็นคนไม่เข้าสังคมจึงจัดการส่งเธอเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้

Talk With Character

สวัสดีค่ะ

: “ อ่า เอ่อ สะ เอ่อ สะ สวัส ดะ ดีค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยทักทายกลับอย่างยากลำบาก สองมือชื้นเหงื่อกำเข้าหากันแน่นเพื่อระงับความตื่นเต้นที่ล้นเอ่ออยู่ภายในอก

คุณชื่ออะไรเหรอคะ ฉัน 'เรนโบว์' ประทานนักเรียนของอีสเทียร่าค่ะ

: “ฟะ ฟะ ฟรันซ์ คะ ค่ะ” ใช้เวลาอยู่เกือบนาทีกว่าเด็กสาวจะพูดชื่อของตัวเองออกมา เพียงแค่อีกฝ่ายบอกว่าตัวเองเป็นประธานนักเรียน ใบหน้าหวานใสก็ก้มลงต่ำจนแทบชิดอก นิ้วเรียวยาวยกขึ้นดันกรอบแว่นที่ตกลงมาให้อยู่ในระดับที่เหมาะสม “เราไม่ได้ทำผิดอะไรสินะ” แว่วเสียงหวานใสเอ่ยพึมพำกับตนเอง

ทำไมคุณถึงมาเข้าโรงเรียนนี้คะ

: “เอ่อ กะ เกรงว่า จะ บะ เอ่อ บอก….ไม่ ได้ค่ะ” ฟรันซ์กล่าวละล่ำละลักพลางก้มหัวปลกๆ ด้วยความรู้สึกผิด ไหล่ทั้งสองข้างเริ่มสั่นอย่างห้ามไม่ได้ “คุณไม่ได้สนิทกับฉันมากพอที่จะบอกเรื่องนี้” เสียงใสเอ่ยพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง

อ๋อ แล้วคุณคิดว่าจะสอบเข้าผ่านมั้ยคะ

: ใบหน้าน่ารักส่ายไปมาช้าๆ แทนคำตอบ

เข้าใจแล้วล่ะค่ะ

: ฟรันซ์นิ่งเงียบ ในหัวเต็มไปด้วยความคิดร้อยพัน เธอยกมือขึ้นดันกรอบแว่นที่ตกลงให้อย่ในระดับเดิมอีกครั้ง พลางมองไปทางอื่นอย่างเขินๆ

ฉันหวังว่าคุณจะสอบได้นะคะ งั้นฉันไปก่อนนะ

: มุมปากอิ่มยกขึ้นในลักษณะอมยิ้มเมื่อได้ยินคำให้กำลังใจจากอีกฝ่าย ฟรันซ์ไม่พูดอะไร ดวงตาสีฟ้าใสมองแผ่นหลังของคู่สนทนาที่ค่อยๆห่างไกลออกไป “ดูเป็นคนดีกว่าที่คิดนะ” ความดีใจปะปนอยู่กับน้ำเสียงนั้น

Talk With parents

สวัสดีคร้า >W<

: สวัสดีเจ้าค่ะ><

ชื่อไรอ่ะคะ เค้าอยากรู้

: เค้าชื่อเชอร์ล็อคฮับ ‘^’

เพราะดีนะๆ

: ขอบคุณมากคร้าบ~~~

เข้าเรื่องดีกว่านะคะ ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ เค้าอยากรู้มากๆเลยอ่ะ

: เราชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ อยู่แล้วค่ะ แถมยังเป็นความรักในรั้วโรงเรียน พอเห็นว่ารับสมัครก็เลยทิ้งเรื่องอื่นที่ดองไว้เพื่อมาสมัครเลยค่ะ (ฮา)

ไรต์อาจจะแต่งลูกไม่ค่อยดีนะ ไรต์มือใหม่หัดแต่ง แต่งเพี้ยนๆ สบายๆ

: เรื่องนั้นเรารับได้สบายมากค่ะ แค่ไรท์ลูกสาวของเราก็ดีใจแล้ว

แล้วอยากให้ลูกได้บทอะไรเหรอคะ

: ส่วนตัวอยากให้เป็นตัวเอกค่ะ แต่ก็คงต้องแล้วแต่การพิจารณาของไรท์เนอะ

อยากให้ลูกมีคู่ไหมคะ แล้วถ้าอยากมีคู่นี่อยากให้เป็นนิสัยยังไงเหรอคะ

: อยากแน่นอนอยู่แล้วค่ะ ส่วนคู่ที่อยากได้ก็ขอเป็นแนวผู้ชายอบอุ่นแล้วกันค่ะ เพราะฟรันซ์น้อยของเราค่อนข้างที่จะกลัวผู้ชาย และมองผู้ชายในแง่ลบ ถ้ามีผู้ชายอบอุ่นใจดีสักคนน่าจะทำให้เธอเปิดใจง่ายขึ้นอ่ะค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้อายุมากกว่าและเล่นดนตรีเป็นด้วยจะดีมากค่ะ #เรื่องมากจัง….

อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ แล้วคิดว่าจะติดไหมคะ

: อันนี้ไม่แน่ใจอ่าค่ะ ต้องแล้วแต่ไรท์ แหะแหะ

งั้นเดี๋ยวเค้าจะรับไว้พิจารณานะ บาย

: ขอบคุณที่พิจารณาลูกสาวของเรานะคะ ><

G  MINOR