++ สำนักงานของเชอร์ล็อค ++

ลำดับตอนที่ #46 : เชอร์ล็อคในเมืองหลวง

____APPLICATION_________________________

บทที่เลือก : ผู้ถูกเลือก

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้….”

ชื่อ – นามสกุล : คิตายามะ  โฮชิ II Kitayama  Hoshi

ชื่อเล่น : โฮชิ II Hoshi [ โฮชิ แปลว่า ดวงดาวค่ะ ]

อายุ : 12 ปี

เพศ : หญิง

ลักษณะ : เด็กสาวร่างเล็กบางด้วยส่วนสูงเพียง 145 เซนติเมตร และน้ำหนักเพียงแค่ 35 กิโลกรัมที่จัดว่าต่ำกว่าเกณฑ์อยู่พอสมควร ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ประกอบด้วยดวงตากลมโตสีแดงสดราวกับหยาดโลหิตก็ไม่ปาน บริเวณใต้ตามีรอยคล้ำเล็กน้อยจากการนอนดึก จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเชิดขึ้นดูน่าหมั่นเขี้ยวอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูธรรมชาติ พวงแก้มขาวๆยุ้ยน่าหยิก ทุกอย่างบนเครื่องหน้าถูกจัดวางอย่างพอเหมาะเสริมให้ใบหน้านั้นดูน่ารักราวกับตุ๊กตา หากแต่ใบหน้าน่ารักนั้นกลับเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกราวกับรูปปั้น เด็กสาวตัดผมสั้นระต้นคอ ไว้ปลายผมด้านหนึ่งยาวประบ่า แล้วรวบไว้ด้านข้าง เรือนผมของเด็กสาวเป็นสีทองสว่างตัดกับผิวนวลเนียนสีขาวซีดไร้สีเลือดของเจ้าตัว ยามร่างเล็กยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ไอร้อนเหล่านั้นก็ยิ่งขับเน้นให้ร่างของเธอราวกับจะเรืองแสงได้ ไหล่เล็กด้านขวาปรากฏตราสัญลักษณ์รูปไม้กางเขน ชุดที่เธอสวมใส่เป็นประจำมักจะเป็นเสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวสวมทับด้วยเอี๊ยมกระโปรงสีแดงสดยิ่งทำให้ร่างบอบบางดูน่ารักเหมือนตุ๊กตามากเข้าไปอีก

อาชีพ : นักเรียน / ทำงานเสริมเป็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์ (งานเสริมเปลี่ยนได้เรื่อยๆ ตามอารมณ์เจ้าค่ะ)

ความสามารถพิเศษ : หยุดเวลา สามารถหยุดเวลาได้ตามที่ต้องการ เมื่อใช้พลังแล้วที่ดวงตาข้างขวาจะปรากฏรูปนาฬิกาขึ้นมา เข็มของนาฬิกาจะหมุนตามระดับพลังที่ใช้ ถ้าหยุดเวลาแค่เพียงช่วงสั้นๆ เข็มจะหมุนด้วยความเร็ว แต่ถ้าหยุดเวลาเป็นเวลานานเข็มนาฬิกาจะหมุนช้า ในช่วงที่ใช้พลังนั้นเธอสามารถทำอะไรกับใครก็ได้ โดยผลจากการกระทำนั้นจะปรากฏขึ้นหลังจากที่เธอปล่อยให้เวลาเดินตามปกติ ซึ่งในบางครั้งเธอก็มักจะใช้พลังเวลาลืมเอาการบ้านมาที่โรงเรียน….. / โกงเวลา สามารถควบคุมให้เวลาเดินช้าหรือเร็วเท่าไหร่ก็ได้ ตามที่ต้องการ อย่างเช่น ทำให้เวลาตอนกลางคืนยาวนานขึ้นเพื่อเพิ่มเวลานอน ทำให้ช่วงเวลาตอนเช้าสั้นลง หรืออะไรก็ตามแล้วแต่อารมณ์ นอกจากเร่งช่วงเวลาแล้วยังสามารถควบคุมเข็มนาฬิกาได้อีกด้วย / ย้อนเวลา สามารถพาตัวเองไปยังช่วงเวลาในอดีตได้ แต่มีข้อจำกัดว่าสามารถย้อนไปได้ไม่เกินช่วงเวลาห้าปีเท่านั้น หรือบางครั้งก็สามารถมองเห็นเหตุการณ์ในอดีตด้วยการสัมผัส

ลักษณะนิสัย : โฮชิคือเด็กสาวที่เป็นตัวแทนของความลึกลับ และความเจ้าเล่ห์เพทุบายราวกับแม่มด โฮชิเป็นเด็กสาวที่ลึกลับสุดๆ ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตานั้นเธอคิดอะไรอยู่ โฮชิแทบไม่เคยมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า รอยยิ้มส่วนใหญ่ของเด็กสาวมักจะเป็นรอยยิ้มตามมารยาทหรือรอยยิ้มธุรกิจเสียมากกว่า ไม่มีครั้งไหนที่เธอยิ้มออกมาจากใจเลยสักครั้ง แถมยังไร้ซึ่งความสดใสสมวัยราวกับไม่ใช่เด็กอายุสิบสอง เธอมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัวสูงมาก มีทั้งความเฉียบขาดและไหวพริบที่ผู้ใหญ่บางคนยังต้องกลัวเกรง!! โฮชิมักจะแวบไปนู่นมานี่แบบไม่บอกไม่กล่าวอยู่เสมอจนดูเหมือนวิญญาณ บางทีเธอยืนอยู่กับคุณแต่เพียงแค่กะพริบตาเธอก็หายตัวไปเสียแล้ว แถมยังมีนิสัยโจรแอบลักเล็กขโมยน้อย โดยอาศัยความมือเบาเท้าเบาของตัวเองให้เป็นประโยชน์อีกด้วย แม้โฮชิจะมีความรับผิดชอบสูงแต่ก็เป็นเด็กสาวที่แอบอินดี้ ทำอะไรตามใจหรือตามอารมณ์ตัวเอง ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นักหากมีคนมาสั่งสอน หรือว่ากล่าวในสิ่งที่เธอทำ แต่เจ้าตัวจะเก็บความไม่พอใจไว้อย่างมิดชิด แม้จะทำนิ่งๆเป็นรับฟัง แต่เธอก็ไม่คิดจะทำตามหรอกนะ พูดง่ายๆก็คือเธอเป็นคนดื้อเงียบนั่นเอง นับเป็นความเป็นเด็กอย่างหนึ่งที่หาได้จากตัวเธอ

            โฮชิเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย และไม่ไว้ใจใครง่ายๆ มักจะมีเส้นกั้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับผู้อื่นอย่างชัดเจน และจะไม่ชอบเอามากๆหากมีใครล้ำเส้นเข้ามา ไม่ชอบคนที่มาทำตัวสนิทสนมจนเกินเหตุ และชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่ารวมตัวอยู่กับคนหมู่มาก จะเรียกว่าเป็นคนรักสันโดษก็ไม่ผิดนัก แต่ถ้าถามว่าเข้าสังคมได้มั้ย ก็คงต้องตอบว่าได้ เพียงแต่ไม่ค่อยชอบเท่านั้นเอง ถึงแม้จะถนัดเรื่องการใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่น แต่โฮชิก็ไม่ค่อยชอบนักหรอกที่จะต้องมาดูคนอื่นใส่หน้ากากเข้าหากันแล้วแกล้งทำดีใส่กัน จะพูดว่าสะอิดสะเอียนก็ถูกอยู่ในระดับหนึ่ง เมื่อต้องมาอยู่รวมกับคนอื่นก็อดไม่ได้ที่จะชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่นานก็เก็บอาการไม่พอใจได้มิดชิด และกลับมาเป็นเด็กสาวไร้อารมณ์ดังเดิม

            ความเจ้าเล่ห์ของโฮชินั้นนับได้ว่าไม่เป็นสองรองใคร แม้แต่วายร้ายในละครก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้ความเจ้าเล่ห์ของเธอ แม้โฮชิจะไม่ใช่เด็กสาวที่ฉลาดเป็นกรดแต่ความฉลาดแกมโกงพูดเลยว่ามีอยู่เต็มเปี่ยม แถเก่งและแถไปได้เรื่อยๆราวกับปลาไหลใส่สเกตซ์ มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจนจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เป็นคนประเภทพูดน้อยต่อยหนัก คือแม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ถ้าลองให้เอ่ยปากออกมารับรองว่าคนฟังมีตายกันเป็นแถบๆ ซ่อนความปากร้ายและความกวนประสาทอยู่ลึกๆ จะเรียกว่าเป็นคนกวนประสาทหน้านิ่งก็ไม่ผิดนัก ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนพูดจาสุภาพด้วยแล้ว แค่พูดเฉยๆก็สามารถกวนประสาทคนฟังได้ไม่น้อยเลย บางครั้งก็พูดตรงเสียจนคนฟังอยากจะฆ่าตัวตาย(?) แต่ด้วยความที่เธอไม่ใช่คนแคร์ความรู้สึกของคนอื่นเท่าไหร่นัก เธอจึงไม่สนใจหากอีกฝ่ายจะมีท่าทางกระฟัดกระเฟียดเพราะคำพูดของตัวเอง

โฮชิเป็นเด็กสาวที่รักสนุกและขี้แกล้งอยู่ไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็ซ่อนมันไว้อย่างมิดชิดด้วยท่าทางนิ่งๆเหมือนไม่แคร์อะไร พอถูกจับได้ก็ใช้ความสามารถในการแถลื่นไหลต่อไปได้อย่างน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก นอกจากความเจ้าเล่ห์แล้วโฮชิยังเป็นคนที่แสดงละครเก่งมาก รางวัลออสการ์ยังต้องเรียกพี่! เล่นทีเล่นใหญ่แถมยังแนบเนียนจนหาใครจับได้ยาก แกล้งหลับได้เหมือนกับคนตาย(?) แกล้งร้องไห้ได้เนียนเหมือนญาติเสีย และอีกสารพัดที่เธอสามารถทำได้ ราวกับเคยเรียนการแสดงมาก่อน โฮชิแม้จะยังเป็นเด็กแต่เจ้าตัวกลับมีรังสีแปลกๆที่ทำให้คนรอบข้างพากันเอ็นดู หรือเกรงอกเกรงใจ บางคนถึงกับแสดงความเคารพเกรงกลัวเลยก็มี นับเป็นเรื่องแปลกอย่างหนึ่งของโฮชิเลยก็ว่าได้

            โฮชิมีความสามารถในการจับโกหกและรีดความลับเก่งมาก บางครั้งก็สามารถเดาใจคนอื่นได้ถูกต้องราวกับไปนั่งอยู่กลางใจก็ไม่ปาน เธอสามารถรับรู้ความรู้สึกนึกคิด หรือความต้องการของผู้อื่นได้จากการจ้องตา เพียงแค่มองตาของโฮชิก็จะรู้สึกได้ถึงความกดดันทำให้หลายๆคนเผลอพูดความในใจออกมาเสียหมด แถมเจ้าตัวยังถนัดในเรื่องการซักไซ้ไล่เลียง ต้อนคู่สนทนาให้จนมุมได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ แถมยังมักจะไปโผล่ในเหตุการณ์สำคัญ หรือช่วงที่คนอื่นไม่อยากให้ใครรู้เห็นอยู่บ่อยๆ เช่นไปโผล่ช่วงโจรกำลังยกเค้าบ้านข้างๆ หรือโผล่มาช่วงที่นักเรียนคนอื่นกำลังลอกการบ้าน และอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งเจ้าตัวก็จำไว้ตามประสาคนความจำดี บางครั้งก็มักใช้มันเป็นเครื่องต่อรองกับคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย ดังนั้นนอกจากความเจ้าเล่ห์แล้วโฮชิยังเป็นจอมแบล็กเมล์อันดับหนึ่งอีกด้วย

ประวัติ : โฮชิเคยมีครอบครัวที่อบอุ่น ครอบครัวของเธอประกอบด้วยพ่อแม่และตัวเธอ ทั้งสามคนอาศัยอยู่ในบ้านขนาดกลาง ตามประสาคนฐานะพอมีพอกิน พ่อของเธอเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง ส่วนแม่ก็เป็นครูสอนเด็กประถม โฮชิเคยเป็นเด็กที่ร่าเริง จนกระทั่งวันหนึ่งโฮชิในวัยห้าขวบกำลังจะไปพักผ่อนกับครอบครัวในวันหยุด แต่รถของเธอกลับประสบอุบัติเหตุ พ่อและแม่ของโฮชิเสียชีวิตคาที่ ส่วนโฮชินั้นโชคดีที่ถูกพลเมืองช่วยเหลือไว้ แม้จะปลอดภัยแต่ผลจากแรงกระแทกทำให้โฮชิสูญเสียความทรงจำทั้งหมด และต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า แต่พลเมืองดีคนนั้นก็ตัดสินใจรับเลี้ยงเธอไว้และตั้งชื่อกับนามสกุลให้เธอใหม่ ซึ่งก็คือชื่อที่เธออยู่ในปัจจุบัน ความทรงจำที่หายไปเปลี่ยนโฮชิจากเด็กสาวร่าเริงให้กลายเป็นคนละคน แม้การมีคนเลี้ยงดูอย่างดีจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับมีชีวิตใหม่ แต่โฮชิก็ยังต้องทุกข์ทรมานกับอาการปวดหัวที่มักจะมาเป็นบางครั้ง แถมบางคืนก็มักจะฝันแปลกๆเกี่ยวกับความทรงจำในอดีตอีกด้วย ความทรงจำที่ขาดช่วงทำให้โฮชิได้แต่สงสัยว่าภาพในหัวคืออะไรกันแน่ โฮชิอยู่ที่บ้านหลังนั้นจนอายุได้เจ็ดขวบ คืนหนึ่งโฮชิตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย ทำให้ได้ยินคนในบ้านคุยกันโดยบังเอิญ และทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านหลังนี้ ความจริงที่เด็กสาวได้รับรู้ทำให้เธอเลือกที่จะหนีออกมาจากบ้านเพื่อตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง โดยหารู้ไม่ว่าพวกท่านได้เสียชีวิตไปแล้ว โฮชิแอบขโมยเงินในบ้านมาจำนวนหนึ่งเพื่อใช้ในการหลบหนี แต่เมื่อเดินทางมาถึงเมือง ‘โบสึราคุ’ เงินที่มีก็หมดลง โฮชิไม่สามารถไปที่ไหนได้อีก จึงต้องอาศัยอยู่ในเมืองนี้ และใช้ชีวิตอยู่ด้วยการแอบลักเล็กขโมยน้อย การใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวด้วยความยากลำบาก ทำให้โฮชิเรียนรู้ถึงความโหดร้ายของโลกมนุษย์ จนกระทั่งวันหนึ่งโฮชิถูกนักเลงเจ้าถิ่นหาเรื่อง และรุมซ้อมจนบาดเจ็บแต่ก็โชคดีที่ผู้ดูแลเมือวเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน ผู้ดูแลเมืองรับโฮชิไปเลี้ยงดูและสัญญาว่าช่วยโฮชิตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงหากเธอยอมมาอยู่กับเขา

ปล. ผู้ดูแลเมืองขออยู่กับใครก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ก็อยู่กับใครสักคนในเมืองนี่แหละ!!

ชอบ – เกลียด – กลัว : ชอบ – ที่ที่เงียบสงบ (นั่งๆนอนๆอยู่ที่นั่นได้ทั้งวัน) / หนังสือสารานุกรม (นั่งอ่านอย่างสนใจ) / การแกล้งคนอื่นเป็นครั้งคราว (หัวเราะเบาๆในลำคอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับยิ้ม) / การทำงานพิเศษ (เธอบอกว่าเป็นกิจกรรมแก้เบื่อที่ดี มักจะแอบผู้ดูแลหมู่บ้านไปทำงานพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นเด็กส่งนม คนส่งจดหมาย ทำงานร้านขายดอกไม้ และอื่นๆอีกมากมาย) / ขนมปัง (ทานอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดลงอย่างรวดเร็ว แถมยังขอเพิ่มอีกหน้าตาเฉย) / คนขี้สงสาร (เธอบอกว่าคนประเภทนี้หลอกง่าย แค่บีบน้ำตาใส่ก็ใจอ่อนแล้ว) / หนังสือพิมพ์ (นั่งอ่านได้เรื่อยๆ เวลาว่างๆก็มักจะหาหนังสือพิมพ์หลายๆฉบับมานั่งอ่าน) / การกวนประสาทผู้ดูแลเมือง

            เกลียด – คนที่รู้ทันแผนการของตัวเอง (ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ก็แอบขัดใจอยู่ไม่น้อย) / คนที่เข้ามายุ่งเรื่องของตัวเอง (พูดจากวนประสาทใส่ด้วยหน้านิ่งๆ) / อากาศร้อน (ทำตาปรือด้วยความอ่อนเพลียแล้วหาเรื่องเข้าไปอยู่ในร่มไม่ก็ห้องแอร์เย็นๆ) / การเข้าสังคม (แอบชักสีหน้าด้วยความขัดใจเล็กน้อย สักพักกลับมาทำหน้านิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิม) / คนที่ใช้กำลังแก้ไขปัญหา (เมินหน้าหนี พยายามที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย) / รถยนต์ (เพราะมันทำให้นึกถึงความทรงจำในอดีต พอเห็นแล้วมักจะปวดหัวซึ่งโฮชิเกลียดอาการนี้ของตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยพาลเกลียดรถยนต์ไปด้วย)

            กลัว – ไม่มี

ปราถนา : รู้ว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเอง

ชีวิตประจำวัน : โฮชิมักจะตื่นตั้งแต่ไก่โห่เป็นประจำทุกวันเพื่ออกไปทำงานพิเศษค่ะ เมื่อก่อนเคยส่งนมกับส่งดอกไม้ให้ทางร้านดอกไม้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาทำงานส่งหนังสือด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ได้หนังสือพิมพ์ไปอ่านฟรี’ เมื่อทำงานพิเศษเสร็จก็จะไปโรงเรียนในเวลาแปดนาฬิกา (โฮชิไม่กินข้างเช้า) ตอนที่เรียนโฮชิก็ทำตัวตามปกติ แต่ถ้าวันไหนลืมเอาการบ้านมาก็จะหยุดเวลาแล้วกลับมาเอาการบ้านที่บ้าน หรือถ้าวันไหนลืมทำก็หยุดเวลาแล้วนั่งปั่นอยู่ในห้องจนเสร็จ (ดูโกงเนอะ) แต่ตอนเที่ยงโฮชิจะแอบออกมาจากห้องเรียนก่อนเพื่อมาซื้อขนมปังที่ร้านในโรงอาหาร ซึ่งคนขายก็ใจดีแถมขนมปังให้โฮชิเป็นประจำ พอเลิกเรียนถ้าว่างก็จะแอบออกไปทำงานพิเศษ ไม่ก็ไปหาหนังสืออ่านในห้องสมุด พอกลับมาที่บ้านก็คุยกับผู้ดูแลเมืองนิดหน่อย (แต่กวนประสาทบ่อยจนเป็นงานอดิเรก) จากนั้นก็กินอาหารเย็น แล้วไปทำธุระส่วนตัว ถ้าขยันก็จะทำการบ้าน แต่ถ้าไม่ก็จะอ่านหนังสือพิมพ์ที่ได้ฟรีมาจากการทำงานตอนเช้าแล้วเข้านอน ถ้าวันไหนนอนไม่หลับจะแอบออกไปเดินเล่นข้างนอนแล้วกลับมาอีกทีช่วงตีหนึ่งตีสอง

 ____QUESTIONNAIRE_______________________

มุมตัวละคร

ไฮ... หวัดดี ชั้นชื่อซากุยะ เธอล่ะ

-ดวงตาคู่โตสีทับทิมเหลือบมองคู่สนทนาเล็กน้อย ใบหน้าของเด็กสาวเรียบนิ่งจนเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ “โฮชิ รู้แค่ว่าฉันชื่อโฮชิก็พอ….” เสียงหวานเล็กของเด็กสาวเจือด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย “อันที่จริงผู้ดูแลเมืองบอกไว้ว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้านะ” มุมปากของโฮชิยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมด้วยความรวดเร็ว

เอ๋ เป็นชื่อที่แปลกดีนะ แต่ชั้นชอบบบ คิกๆ

-ใบหน้าของโฮชิยังคงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ ร่างเล็กมองคู่สนทนาที่หัวเราะคิกคักด้วยแววตาที่ยากจะเดาความหมายได้ “ฉันไม่เห็นว่าชื่อโฮชิจะแปลกตรงไหน” เด็กสาวเอ่ยเสียงห้วน “ชื่อซากุยะต่างหากที่แปลก ไม่คิดว่าแบบนั้นเหรอ”

เธอต้องการอะไรจากการแข่งหรอ?

-รอยยิ้มว่างเปล่าปรากฏขั้นบนดวงหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา ดวงตาสีแดงสดเริ่มมีประกายกร้าวแต่แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว “เรื่องอะไรฉันจะต้องบอกคนที่เพิ่งเจอกันด้วยล่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้เราสนิทกันมากขนาดนั้นเลยรึไง” พูดจบโฮชิก็เมินหน้าหนีไปทางอื่น

เธอคิดอย่างไรกับการแข่งนี้ล่ะ

-ร่างเล็กแอบชักสีหน้าไม่พอใจที่อีกฝ่ายเริ่มล้ำเส้น แต่ก็เก็บความไม่พอใจนั่นไว้ แล้วกลับมาทำหน้านิ่งดังเดิม โฮชิมองหน้าคู่สนทนาที่ตอนนี้ชักจะซักมากเข้าไปทุกที ร่างเล็กถอนหายใจครั้งหนึ่งก่อนตอบ “ฉันขอไม่ออกความเห็นก็แล้วกัน”

แล้วเธอคิดว่าจะทำให้เมืองชนะได้มั้ย?

-“ได้….ล่ะมั้ง” รอยยิ้มธุรกิจแต่งแต้มใบหน้าเรียวเล็กให้ดูเจ้าเล่ห์จนน่าขนลุก “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้นี่นา จริงมั้ย” โฮชิแสร้งเอียงคอถาม

งั้นหรอ... อ๊ะ หมดเวลาแล้ว ไว้เจอกันนะ บายยย

-โฮชิทำเพียงยกมุมปากขึ้นเป็นรูปยิ้ม ก่อนจะเดินหายไปโดยไม่สนใจคำบอกลาแลพคำพูดที่อีกฝ่ายพูดก่อนหน้านั้น

มุมผู้ปกครอง

สวัสดีค่า ชื่ออะไรเอ่ย? ไรชื่อซามูไรฟันน้ำนมนะ เรียกไรท์ว่าซามูไรกะด้ายยย

-อันยองเจ้าค่า >< เราชื่อเชอร์ล็อคนะเออ ยินดีที่ได้รู้จักค่า

คิดยังไงถึงมาสมัครคะ? (รึหลงเข้ามา?)

-จะเรียกหลงดีมั้ยอ่ะ คือเค้าเห็นเรื่องนี้รับสมัครอยู่ พอเข้ามาอ่านรายละเอียดแล้วก็น่าสนใจดี เลยแบบ…เอาวะ! ลองสมัครดูก็ไม่เสียหาย (ฮา)

รู้ใช่มั้ยว่าไรท์อินดี้(?) ดังนั้นเตรียมใจไว้ยังเอ่ยยยย แต่ลูกๆของท่านไม่ตายแน่นอนนน

-เตรียมใจไว้บ้างแล้วฮับ แต่แค่ไรท์บอกว่าลูกสาวเค้าจะไม่ตายก็โล่งใจไปได้หน่อยนึงแล้ว

ถ้าไม่ติดล่ะคะ

-มันก็ต้องมีเฟลๆบ้างแหละเนอะ แต่ก็ไม่เป็นไรเราปั่นดีที่สุดแล้ว

อย่าลืมกดติดตามนะคะ

-โอเคค่ะ

ขอบคุณที่มาสมัครมากๆนะคะ

-ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้เหมือนกันเจ้าค่ะ ฝากพิจารณาลูกสาวเราด้วยนะฮับ ><

G  Minor!