คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #105 : กาลครั้งหนึ่งมันฟรุ้งฟริ้ง(?)
ใบสมัคร
"เพราะวันวาเลนไทน์เป็นเหมือนกับวันที่ได้สารภาพรักหรือไม่ก็ถูกสารภาพรักเลยนี่นา เพราะแบบนั้นวันนี้ถึงได้พิเศษยังไงล่ะคะ"
ชื่อจริง : เอลีอานน่า เอส. บูเคเทอร์ | เอลีอานน่า ซากิโยมิ บูเคเทอร์ | ทาคาระ ซากิโยมิ } Alianna S. Bukater | Alianna Sakiyomi Bukater | Takara Sakiyomi #ชื่อยาวอย่าตกใจไปค่-------
ชื่อเล่น : ลีอา } Lea / เอล } El (เป็นชื่อที่คนในครอบครัวเรียกค่ะ และเจ้าตัวก็หวงชื่อนี้มากด้วยคือนอกจากคนในครอบครัวก็แฟนแล้วแหละที่จะเรียกชื่อนี้ได้ ซึ่งลีอาก็รอให้ฮิบาริเรียกชื่อนี้อย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะนะ ฟฟฟฟฟฟ)
IDCLUB : Annaila (อ่านว่า แอน – นา – อิ – ลา เป็นชื่อจริงของเธอที่เรียกจากตัวอักษรตัวหลังสุดมาด้านหน้าสุดค่ะ!)
Statas : กาลครั้งหนึ่งการพบใครคนหนึ่งทำให้ฉันสุขใจ…. (อ่านประวัติจะรู้เลยค่ะว่าทำไมเธอถึงตั้งสเตตัสนี้!)
อายุ : 17 ปี
ลักษณะ : เด็กสาวเจ้าของรูปร่างเล็กบางดูน่าทนุถนอมราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เธอมีส่วนสูง 150 เซนติเมตร และมีน้ำหนัก 42 กิโลกรัมซึ่งนับว่าตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน ยิ่งลีอามีผิวขาวเนียนไม่ต่างจากน้ำนมด้วยแล้วมันก็ยิ่งดูน่าปกป้องเข้าไปกันใหญ่ ไหนจะช่วงแขนและขาเรียวเล็กไม่ต่างจากชิ้นส่วนของตุ๊กตาที่อาจแตกหักได้โดยง่ายดายเพียงแค่ออกแรง แต่เห็นแบบนี้ลีอาก็มีหน้าอกเหมือนอย่างผู้หญิงคนอื่นๆนะ! (เพียงแต่มันไม่ใหญ่ไซส์เบิ้มเท่านั้นอารมณ์ประมาณบีกว่าๆ-------) วงหน้าหวานใสรูปหัวใจดูอ่อนวัยมากกว่าเก่าเมื่อเจ้าตัวตัดหน้าม้าสไลด์ปิดหน้าผากกลมมน ช่วงหน้างดงามล้อมกรอบด้วยเส้นผมนุ่มมือสีบลอนด์สว่างอย่างคนมีเชื้อสายยุโรปยาวจรดต้นขาขาวเนียน ดวงหน้าอ่อนหวานถูกจัดวางองค์ประกอบอย่างลงตัวราวกับถูกปั้นแต่งด้วยปลายนิ้วของเทพเจ้า ตั้งแต่คิ้วโก่งบางสวยได้รูปที่ไม่ต้องเสียเวลากันคิ้วให้เข้ารูปเหมือนอย่างผู้หญิงคนอื่นๆ ดวงตากลมโตใต้แพขนตางอนยาวเป็นธรรมชาติสีอความารีนส่องประกายไม่ต่างจากดวงดาว จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเชิดขึ้นอย่างน่าหมั้นเขี้ยวรับกับริมฝีปากเรียวบางสีกุหลาบน่าประทับจุมพิตได้เป็นอย่างดี พวงแก้มนิ้มซับสีเลือดฝาดเล็กน้อยเสริมให้ลีอายิ่งดูสวยหวานมากเข้าไปอีก สิ่งหนึ่งที่น่าอิจฉาของเด็กสาวคนนี้คือหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกินกับเอวที่คอดเล็กน้อยพอเห็นเป็นทรวดทรง แม้สะโพกจะไม่ผายออกมากแต่ก็นับว่าสมส่วนกับรูปร่างเล็กกว่าปกติของเจ้าตัว
นิสัย : เอลีอานน่าเป็นเด็กสาวที่ร่าเริง สดใสและมากด้วยความเป็นสาวน้อยราวกับเพิ่งหลุดออกมาจากนิยายรักหวานแหววหรือการ์ตูนตาหวานอะไรเทือกนั้นตอนเด็กๆยังเคยบอกว่าเจ้าสาวเป็นอาชีพที่อยากทำมาแล้ว! เธอคือสาวน้อยที่มีความเป็นผู้หญิงสูงมากกว่าผู้หญิงด้วยกันหลายเท่าตัว ทั้งความช่างฝัน ความร่าเริงและความเข้มแข็งเรียกได้ว่าเจ้าตัวมีจิตวิญญาณนางเอกโชเน็นแฝงอยู่เต็มเปี่ยมเชียวล่ะ ความร่าเริงสดใสของเธอเป็นเหมือนกับพลังงานที่พร้อมจะมอบความสดใสให้กับคนรอบข้าง เธอเปรียบเหมือนสีที่เข้ามาแต่งแต้มความงดงามให้กับโลกที่มีแต่สีขาวดำเพียงแค่เธอยิ้มออกมาเท่านั้น ลีอาเป็นคนยิ้มง่ายแถมยังยิ้มเก่งเสียด้วยเธอพยายามจะยิ้มสู้กับปัญหาทุกอย่างแม้ตัวเองจะเป็นคนเจ้าน้ำตาแค่ไหนก็ตามแต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนร่าเริงอยู่เป็นทุนเดิมเธอจึงเศร้าแค่เพียงไม่นานเพราะหากปล่อยให้เธอได้อยู่คนเดียวหรือได้อยู่กับบรรยากาศที่สนุกสนานเธอก็สามาถกลับมาเป็นคนเดิมได้โดยไม่ต้องพึ่งคำปลอบโยนใดๆทั้งสิ้น รอยยิ้มของลีอาสดใสไม่ต่างจากดวงอาทิตย์ในหน้าร้อนและมักจะทำให้คนมองเผลอยิ้มตามไปด้วยเสมอ บางครั้งเธออาจจะทำอะไรให้คนอื่นขัดใจไปบ้างแต่เพียงแค่เจ้าตัวยิ้มแห้งๆแล้วหัวเราะแหะๆอกมาแก้เก้อแค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้คนเหล่านั้นให้อภัยอย่างไม่มีข้อแม้ ยิ่งเจ้าตัวยิ้มอ้อนๆแล้วทำตาเป็นประกายสักนิด เกาะชายเสื้อแล้วช้อนตามองสักหน่อยแค่นั้นก็ทำเอาคนมองใจอ่อนยวบกันแทบทุกราย! พอเอามารวมกับรูปร่างหน้าตาของเจ้าหล่อนแล้วการเป็นโลลิค่อนก็นับว่าคุ้มค่าน่าลองมาก------- นอกจากยิ้มเก่งแล้วเจ้าตัวยังหัวเราะเก่งไม่แพ้กันพูดง่ายๆก็คือเส้นตื้นนั่นแหละ ต่อให้มุขมันจะเก่าจนคนฟังไม่ขำหรือทำหน้าเหม็นเบื่อขนาดไหนลีอาก็จะหัวเราะออกมาราวกับว่าได้ยินมันเป็นครั้งแรกแม้ว่ามุขนั้นเธอจะฟังไปแล้วหลายครั้งก็ตาม แต่เธอไม่ได้หัวเราะตามมารยาทนะ! เธอหัวเราะออกมาเพราะรู้สึกว่ามันตลกจริงๆนั่นแหละ
ลีอานั้นนอกจากจะร่าเริงและสดใสแล้วเจ้าตัวยังเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีอยู่พอตัว เธอสามารถพูดคุยกับคนอื่นได้เพียงแต่ถ้าเจอกันครั้งแรกเธออาจจะแสดงท่าทีเขินอายออกมาเพราะความไม่คุ้นชิน อารมณ์ประมาณว่าจริงๆแล้วเป็นคนอัธยาศัยดีแต่จะขี้อายถ้าเพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่สำหรับลีอาแค่ได้คุยกันสักครั้งก็ถือว่าเป็นคนสนิทแล้วดังนั้นในครั้งต่อไปที่ได้เจอกันเจ้าตัวจึงวางตัวเป็นกันเองมากกว่าที่เจอกันครั้งแรกหลายเท่ามาก ถ้าเป็นคนสนิทแล้วจะรู้เลยว่าเจ้าตัวเป็นคนคุยเก่งและคุยสนุกอยู่พอตัวและถึงแม้เธอจะใช้คำพูดที่สุภาพในการพูดคุยแล้วแต่คนฟังกลับไม่รู้สึกขัดหูหรือรู้สึกเกร็งเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าเป็นข้อดีอีกอย่างหนึ่งของเธอเลย นอกจากจะเป็นคนอัธยาศัยดีแล้วลีอายังเป็นคนมองโลกในแง่ดีอีกด้วย ระดับการมองโลกในแง่ดีของเธอนั้นไม่ธรรมดาเพราะมันคือการมองโลกในแง่ดีชนิดดีมากถึงขั้นดีที่สุด มองโลกบวกแล้วบวกอีกจนไม่รู้จะบวกยังไงแล้ว! ขนาดวันนั้นเป็นวันที่ซวยที่สุดจนถ้าบางคนได้เจอยังต้องหลั่งน้ำตากับชะตาชีวิตของตัวเองแต่ลีอาจะยังคงยิ้มแล้วมองโลกในแง่ดีต่อไป จนบางครั้งมันก็ดูหลอกตัวเองอยู่ไม่น้อยเพราะในสถานการณ์ที่แย่ที่สุดลีอาก็ยังคงยิ้มและปลอบโยนตัวเองด้วยการมองโลกในแง่ดี บอกตัวเองว่าอีกเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นก็ไม่รู้ว่ามันน่าเหนื่อยใจหรือน่าสงสารดี
อย่างที่บอกว่าลีอามักจะใช้คำพูดที่สุภาพตามประสาคนเรียบร้อยและเธอก็มักจะพูดจาสุภาพมีหางเสียงลงท้ายคำพูดทุกประโยคกับคนอื่นเป็นเรื่องปกติ แน่นอนว่าคำหยาบเจ้าตัวไม่เคยพูดอยู่แล้วขนาดจะอุทานว่า ‘ไอ้บ้า’ เธอยังไม่กล้าทำเลยเพราะกลัวว่าจะไปทำร้ายจิตใจของคนฟังนั่นเอง ลีอาเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยมากแถมยังมากด้วยความเป็นแม่ศรีเรือนแบบสุดๆ ไม่ว่าจะทำอาหาร ทำงานบ้าน การปฐมพยาบาลรวมไปถึงงานเย็บปักถักร้อยหรืองานที่ต้องใช้ความประณีตสูงเจ้าตัวก็สามารถทำมันออกมาได้ดีมากราวกับเป็นชาววังกลับชาติมาเกิดคือถ้าใครได้เป็นแฟนนี่โชคดีมากเลยนะขอบอก! ตัวลีอานั้นตลอดชีวิตนี้ไม่เคยทำอะไรโลดโผนอย่างการปีนป่ายหรือเล่นซนอย่างที่เด็กๆทำกัน ถ้าสั่งให้ลีอาอยู่นิ่งเจ้าตัวก็จะอยู่นิ่งๆไม่ขยับไปไหนราวกับเป็นรูปปั้นอย่างไรอย่างนั้น ด้วยการดูแลเยี่ยงไข่ในหินทำให้ลีอาไม่ชินกับโลกภายนอกมากนักส่งผลให้เจ้าตัวเป็นคนหัวอ่อนเชื่อคนง่ายอยู่พอสมควร แค่คนอื่นมาสั่งหรือบอกให้เธอทำอะไรด้วยสีหน้าจริงจังเพียงเท่านั้นเธอก็ลนลานทำตามแบบไม่คิดชีวิตแล้วทำให้เจ้าตัวถูกหลอกอยู่บ่อยๆ แต่ลีอาก็ไม่โกรธหรอกนะเพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองถูกหลอกนี่นา บางครั้งเรื่องง่ายๆที่คนอื่นเขาทำกันได้เธอก็ไม่สามารถทำได้อย่างเช่น การซื้อตั๋วขึ้นรถไฟฟ้าหรือการนั่งรถจักรยานยนต์เพราะปกติมีคนไปรับไปส่งตลอดเวลาแต่อย่างน้อยเธอก็สามารถไปห้างสรรพสินค้าหรือร้านสะดวกซื้อด้วยตัวเองได้โดยไม่หลงทางหรือเกิดปัญหาขึ้นล่ะนะ และเพราะความเรียบร้อยอ่อนหวานรวมไปถึงความน่ารักสดใสนี้เองทำให้เธอเป็นนิยมในหมู่เพศตรงข้ามเพราะมันให้ความรู้สึกว่าอยากจะดูแลและปกป้องผู้หญิงคนนี้ แต่ในเมื่อมีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดเพราะสิ่งที่เธอเป็นอาจจะดูน่าเอ็นดูในสายตาเพศตรงข้ามแต่สำหรับผู้หญิงบางคนแล้วมันก็ดูขัดใจและรู้สึกเหมือนเธอกำลังสร้างภาพทำให้ลีอามักจะถูกหาเรื่องและกลั่นแกล้งอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่เด็กสาวจะโต้ตอบกลับไปด้วยนิสัยไม่ชอบใช้กำลังในการแก้ปัญหาและไม่นิยมความรุนแรงอยู่เป็นทุนเดิม นอกจากนี้ยังเป็นคนใจอ่อนและขี้เกรงใจทำให้ทุกครั้งที่มีเรื่องลีอาก็มักจะเป็นฝ่ายยอมให้กระทำอยู่ร่ำไป บางครั้งเธอต้องขอโทษทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ!
อย่างที่บอกไปแล้วว่าลีอาเป็นคนขี้เกรงใจซึ่งเจ้าตัวมันก็ขี้เกรงใจมาก ใครทำอะไรให้ก็บอกว่าเกรงใจๆไปเสียหมดจนดูเหมือนเธอปฏิเสธความหวังดีเหล่านั้นทั้งที่ความจริงแล้วลีอาน่ะดีใจมากเลยนะ! แต่เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเดือดร้อนเลยทำให้ต้องคอยปฏิเสธอยู่ทุกครั้งไป ด้วยความขี้เกรงใจทำให้เจ้าตัวไม่กล้าที่จะบอกความต้องการของตัวเองให้คนอื่นรู้แต่ก็มักจะคิดถึงความต้องการและความรู้สึกของคนอื่นอยู่เสมอและพร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นเวลาเดือดร้อนแม้มันจะเกินความสามารถของตนเอง ลีอาเป็นคนที่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคนอื่นจะต้องมาก่อนเสมอ เป็นคนที่เห็นแก่ความสุขของคนอื่นมากกว่าตัวเอง บางครั้งถ้าการละทิ้งความสุขของตัวเองมันทำให้คนรอบข้างมีความสุขเธอก็พร้อมจะยอมทำจนบางครั้งมันก็ดูเป็นการนึกถึงแต่คนอื่นมากจนเกินไปจนทำให้ละเลยความสุขของตัวเอง (แต่ถ้าเป็นเรื่องของคุณฮิบารินี่ยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาดเลยนะ!) ด้วยความที่เป็นคนความจำดีทำให้เธอสามารถจดจำรายละเอียดของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ใครชอบอะไรไม่ชอบอะไร เกิดวันที่เท่าไหร่ หรือปกติแล้วชอบทำอะไรเพียงแค่อาศัยการสังเกตและจดจำลีอาก็สามารถรับรู้รายละเอียดของแต่ละคนได้ นอกจากนี้เด็กสาวยังเป็นคนที่ความรู้สึกไวเวลาเกิดเหตุการณ์หรือบรรยากาศผิดปกติในวงสนทนา เช่น ถ้ามีคนในกลุ่มทะเลาะแล้วทำท่าทีตึงๆใส่กันลีอาก็จะรับรู้ถึงความผิดปกตินั้นได้เป็นคนแรกๆและพยายามจัดการกับความผิดปกติเหล่านั้นซึ่งเธอก็สามารถทำมันได้ดีเสียด้วย เพราะความเป็นธรรมชาติและความซื่อของเจ้าตัวมันทำให้บรรยากาศรอบข้างดูสดใสขึ้นมาทันตาเลย
การแสดงอารมณ์ของลีอานั้นเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ แม้ปกติเจ้าตัวจะเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใสแต่เวลาที่รู้สึกแบบอื่นมันก็จะแสดงออกทางสีหน้าออกมาจนหมดตามประสาคนซื่อ เวลาที่ลีอาโกรธนั้นเจ้าตัวจะทำหน้างออย่างไม่พอใจอีกทั้งยังทำแก้มป่องใส่เหมือนเด็กๆอีกต่างหาก นอกจากนั้นบางครั้งยังเผลอพูดจาประชดประชันออกมาด้วยหรือถามคำตอบคำไปเลยก็มีแต่อาการเหล่านี้มันก็ดูเหมือนงอนเสียมากกว่า ดังนั้นเวลาที่ลีอาโกรธก็รับมือได้ไม่ยากหรอกนะเพราะแค่ขอโทษตรงๆหรือพูดดีๆด้วยหน่อยเธอก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้งแล้ว แต่ปกติแล้วลีอาไม่ค่อยแสดงออกมาว่ากำลังโกรธอยู่หรอกนะเพราะนิสัยขี้เกรงใจนั้นเองทำให้เธอกลัวว่าหากตัวเองแสดงท่าทีไม่พอใจออกไปมันจะดูไม่ดีทำให้ทุกครั้งที่เธอไม่พอใจเธอจะพยายามกดมันไว้ไม่แสดงออกมาแต่แววตางอนๆนั่นก็บอกกับคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่ เวลาที่ลีอาเขินหรือตกใจนั้นมันเป็นท่าทางที่น่ารักโดนใจคนมองมาก! เพราะเวลาเขินนั้นลีอาจะทำตาโตเท่าไข่ห่านแล้วทั้งตัวก็จะเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆมีเพียงแต่แก้มเท่านั้นที่แดงจัดแล้วเจ้าตัวก็จะออกอาการลนลานทำอะไรไม่ถูกแล้วก็เผลอแสดงท่าทางโก๊ะๆออกมา อย่างเช่นการกะพริบตาถี่ สะดุดบ้าง ชนนู่นชนนี่บ้างและที่ทำบ่อยที่สุดคือดันปลายนิ้วกับจมูกเหมือนกำลังดันแว่นค่ะทั้งๆที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่แว่นหรอก ส่วนเวลาที่ตกใจนั้นลีอาจะสะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้างๆแล้วร้องออกมาเหมือนเหมือนแมวไม่มีผิดเลย เวลาเศร้านั้นตาและจมูกของลีอาจะแดงทันทีจากนั้นน้ำตาก็จะไหลแล้วปล่อยโฮออกมาไม่หยุดเหมือนเด็กๆ บางครั้งร้องไห้จนตัวโยนแล้วหลับไปเลยก็มีแต่น้อยครั้งที่ลีอาจะร้องไห้หนักขนาดนั้น เพราะถึงแม้จะเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นและอ่อนไหวง่ายแต่ปกติน้ำตาจะแค่คลอๆแล้วไหลออกมานิดหน่อยเท่านั้น ลีอาเป็นคนอ่อนไหวง่ายแบบสุดๆ แค่ฟังเรื่องเศร้าหรืออ่านการ์ตูนซึ้งๆก็น้ำตาไหลแล้ว แถมยังอินไปกับทุกเรื่องที่คนอื่นเล่าให้ฟังอีกต่างหากบางครั้งเผลอโกรธแทนคนอื่นเลยก็มีนะ
ลีอาชอบทำอาหารและงานเย็บปักถักร้อยซึ่งเธอก็มักจะจริงจังกับสิ่งที่เธอชอบเสมอ ต่อให้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนแต่ถ้าเป็นสิ่งที่เธอชอบเด็กสาวก็จะไม่มีวันมองข้าม ขนาดแค่ทำช็อคโกแลตตามมารยาทไปให้เพื่อนในวันวาเลนไทน์ลีอายังตั้งหน้าตั้งตาทำชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนแทบไม่ได้นอนเพื่อให้ได้ชิ้นที่ดีที่สุดออกมาเรียกได้ว่าถ้าเอาไปให้ผู้ชายนี่ก็คงมีเข้าใจผิดกันบ้างเลยล่ะนะ ฟฟฟฟฟฟ นอกจากทำอาหารและงานเย็บปักถักร้อยแล้วลีอายังรักเด็กและรักสัตว์เอามากๆ ต่อให้เด็กคนนั้นจะดื้อขนาดไหนแต่ด้วยความอดทนก็ทำให้เธอสามารถปราบพยศเด็กดื้อพวกนั้นได้ทุกราย! แถมยังไม่รังเกียจสัตว์ที่มีแผลหรือขี้เรื้อนกลับกันเธอจะตรงเข้าไปแล้วช่วยเหลือพวกมันด้วยซ้ำ กับเด็กๆหรือสัตว์นั้นเห็นทีไรเป็นต้องเข้าไปเล่นด้วยหรือทำความสนิทด้วยทุกทีนั่นทำให้เธอมักจะมีเด็กๆหรือสัตว์ตัวน้อยเข้าหาแถมยังสามารถดูแลพวกมันได้ดีอย่างกับเป็นมืออาชีพ แถมยังมีรังสีความเป็นแม่(?)แผ่ออกมานิดๆเวลาอยู่กับเด็กด้วยนะ! เจ้าตัวรักสัตว์มากไม่ใช่เฉพาะกับสัตว์น่ารักๆเท่านั้น เสือ งูหรือแมลงที่หลายคน ไม่ชอบลีอาก็ยังมองพวกมันด้วยดวงตาเป็นประกายแล้วพูดออกมาได้เต็มปากว่าน่ารักอยู่ดี ฟฟฟฟฟ
บท : ฮิบาริ เคียวยะ
ประวัติ : หากจะให้พูดถึงประวัติของครอบครัวบูเคเทอร์แล้วคงบอกได้แค่ว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยติดอันดับต้นๆของอเมริกาเท่านั้น ทางบ้านของลีอานั้นทำอาชีพเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์รวมทั้งเป็นหุ้นส่วนอยู่ในอสังหาริมทรัพย์เกือบทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้า โรงแรม รีสอร์ท หรือแม้กระทั่งโรงพยาบาล ถ้าหากว่ามีผู้สนับสนุนเป็น Bukate Group แล้วมั่นใจได้เลยว่าทางบ้านของเธอถือหุ้นของที่นั่นอยู่เกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เซบาสเตียน บูเคเทอร์ พ่อของเธอคือประธานบริษัทที่มีความสามารถ เขาทำให้บริษัทก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดได้แม้จะมีอายุไม่มาก แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังธุรกิจที่ยิ่งใหญ่คือแฟมิลี่มาเฟียท่กำลังเรืองอำนาจ พ่อของเธอเป็นชาวอเมริกันแท้ๆแต่บังเอิญพบรักกับ ทาคาระ อากิโกะ แม่ของเธอซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่น ทั้งสองคนแต่งานกันแล้วมีทายาทด้วยกันสองคนคือ อาริเอต้า ผู้เป็นพี่สาวซึ่งอายุห่างจากเธอเกือบสี่ปี และ เอลีอานน่า หรือก็คือตัวเธอเอง
พี่น้องตระกูลบูเคเทอร์ขึ้นชื่อเรื่องความแตกต่างกันแบบสุดขั้ว อาริเอตต้าคือหญิงสาวเจ้าของรูปโฉมงดงามและเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจจนทุกคนต่างมั่นใจว่าเธอคือผู้นำคนต่อไปอย่างไม่ต้องสงสัย หากแต่น้องสาวกลับร่างกายไม่แข็งแรกและป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่เด็ก เอลีอานน่าเป็นเด็กป่วยง่ายและมักจะไม่สบายอยู่บ่อยๆอีกทั้งแต่ละครั้งก็ยังเป็นหนักจนต้องถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ชีวิตของเด็กหญิงไม่สวยหรูเหมือนอย่างพี่สาว เธอถูกดูแลอย่างไข่ในหินและเข้าออกโรงพยาบาลราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง จนกระทั่งวันหนึ่งเอลีอานน่าอายุได้ห้าขวบแล้วต้องเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากเป็นไข้หวัดใหญ่ตอนนั้นอาการของเธอหนักมากจนแพทย์กลัวว่าจะไม่รอดด้วยซ้ำแต่โชคดีที่เอลีอานน่าสามารถฟื้นตัวได้หลังจากเข้าโรงพยาบาลไม่นาน ชีวิตในโรงพยาบาลนั้นน่าเบื่อเพราะต้องอยู่ในห้องสีขาวและไม่ได้ออกไปไหน ตัวเธอตอนนั้นจึงตัดสินใจหลบพวกผู้ใหญ่ออกจากห้องไปตอนกลางคืน
กาลครั้งหนึ่งการพบใครคนหนึ่งทำให้ฉันสุขใจ……
ดาดฟ้าโรงพยาบาลในคืนนั้นเอลีอานน่าได้พบกับเด็กผู้ชายเจ้าของเส้นผมสีดำและดวงตาสีเดียวกัน เขาอายุมากกว่าเธอสังเกตคร่าวๆได้จากโครงหน้าและส่วนสูง เขาเป็นคนญี่ปุ่นแน่ๆเธอสังเกตจากการที่เขามีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกับแม่ของเธอแม้จะไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่โรงพยาบาลในอเมริกาก็ตาม เด็กผู้ชายคนนั้นเรียกเธอให้มานั่งด้วยกันและคุยกันจนเด็กทั้งสองหลับไปบนดาดฟ้านั่นเอง สิ่งสุดท้ายที่เอลีอานน่าได้ยินก่อนจะเผลอหลับไปคือเสียงของเด็กชายคนนั้นกระซิบด้วยคำพูดแผ่วเบาแต่ยังคงสะท้อนอยู่ภายในจิตใจ
“ผมชื่อฮิบาริ เคียวยะ”
หลังจากเหตุการณ์นั้นเอลีอานน่าถูกสั่งห้ามให้ออกจากห้องพักและต้องกลับบ้านทันทีที่หมออนุญาต เธอไม่ได้เจอเด็กชายคนนั้นอีกจนกระทั่งเวลาผ่านไปได้ไม่นานเอลีอานน่าก็ได้เจอกับเด็กชายคนนั้นอีกครั้งตอนอายุเจ็ดขวบ งานเลี้ยงของบริษัท Bukate Group ที่จัดขึ้นในประเทศญี่ปุ่นทำให้เอลีอานน่าได้พบกับเขาอีกครั้ง เธอจำเขาได้ในทันทีและเข้าไปคุยด้วยเพราะไม่ได้เจอกันอีกเลย ฮิบาริในตอนนั้นพาเธอออกมาจากความวุ่นวาย เด็กทั้งสองนั่งพูดคุยอย่างไร้เดียงสาอยู่กลางสวนใต้แสงจันทร์และมิตรภาพของเด็กต่างวัยก็เริ่มถักทอขึ้นอย่างงดงามในคืนนั้นเอง
นับเป็นโชคดีที่เอลีอานน่ามีโอกาสได้อยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นต่อ ตลอดสองปีจนเธออายุเก้าขวบเด็กหญิงยังคงติดต่อกับฮิบาริ พวกเขาคุยกัน เล่นด้วยและใช้เวลาด้วยกันเมื่อมีโอกาส ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงจะเป็นวันที่เอลีอานน่าแต่งตัวน่ารักเพื่อรอเด็กชายผมสีรัตติกาลมาพาเธอออกไปจากงานเลี้ยงที่เธอเบื่อหน่าย จนกระทั่งวันหนึ่งพวกเขาทำสิ่งที่ต่างออกไป ฮิบาริพาเธอออกมาไกลกว่าที่ควรจะเป็นมันเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยร้านรวงและเสียงพูดคุย ไฟสีนวลส่องสว่างอย่างงดงามที่สุดในสายตาของเด็กหญิง ฮิบาริพาเธอมาที่งานเทศกาลดอกไม้ไฟนั่นเอง เอลีอานน่าได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ เธอได้ปาเป้า ช้อนปลาทอง กินขนมสายไหมที่เมื่อก่อนนั้นเธอเข้าใจว่ามันคือก้อนเมฆ แต่แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อคำพูดของแม่ลอยเข้ามาในหัว
เธอจะต้องกลับอเมริกาเย็นวันพรุ่งนี้…..
เอลีอานน่าบอกเด็กชายคนนั้น ความเงียบโรยตัวขึ้นกลายเป็นบรรยากาศน่าอึดอัดแต่เด็กชายไม่สนใจกลับจับจูงข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไปที่มุมหนึ่ง เนินเขาเหนืองานเทศกาลคือศาลเจ้าที่มีพื้นที่กว้างพอที่จะมองดอกไม้ไฟได้ ฮิบาริบอกกับเธอว่าเขาไม่มีของขวัญแต่อย่างน้อยภาพดอกไม้ไฟในคืนนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีของเธอ แต่คืนนั้นเอลีอานน่าร้องไห้ ซับน้ำตาเม็ดโตกับแขนเสื้อของเด็กชายแล้วหลับไปก่อนจะตื่นมาอีกครั้งแล้วพบกับความจริงที่ว่าเธอไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว…..
ชีวิตที่อเมริกามันช่างเหี่ยวเฉาเมื่อขาดเด็กชายนัยน์ตาคมที่มักจะทำให้เธอหัวเราะเสมอ แม้เอลีอานน่าจะยังยิ้มแต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความคิดถึงอัดแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บปวด เอลีอานน่าใช้ชีวิตตามปกติ ฝึกใช้อาวุธบ้างจากคำแนะนำของครอบครัวและพี่สาวเพราะถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นผู้นำคนต่อไปแต่เธอก็ควรจะมีอะไรไว้ป้องกันตัวบ้าง แต่ถึงแม้จะไม่ได้เจอกับเขาแต่เอลีอานน่ายังคงติดตามเขา สืบเรื่องเขาทุกอย่างด้วยความคิดถึงจนรู้เรื่องของเขามากมายจนแม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ เธอคิดถึงเขาแต่ความรู้สึกขลาดเขินและอาการใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นหน้าเขายามโตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่สง่างามเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยพบมาก่อน ตัวเธอในตอนนั้นไร้เดียงสาเกินกว่าจะค้นหาที่มาของมันและปล่อยให้มันเป็นไปอยู่นั้นนานหลายปี
เด็กสาวกลับมาที่ญี่ปุ่นอีกครั้งเมื่ออายุสิบหก ร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นมากจากการรักษาและออกกำลังกาย หัวใจดวงน้อยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังว่าจะได้พบกับเด็กชายคนนั้นอีกครั้งแล้วเธอก็ได้พบเขาจริงๆ ฮิบาริโตขึ้นกลายเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาและน่าหลงใหล ร่างสูงยืนหันหลังอยู่ในร้านหนังสือและแม้เขาจะหันหลังและแม้เธอจะมองอยู่จากด้านนอกแต่เธอก็รู้ว่าเป็นเขากว่าจะรู้ตัวสองมือก็ผลักประตูร้านเข้าไปแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเขาเสียแล้ว
“คุณเป็นใคร…..”
รอยยิ้มที่ปั้นแต่งกลายเป็นรอยยิ้มค้าง เขาจำเธอไม่ได้! ความจริงที่ได้รู้ทำให้เอลีอานน่าตกใจจนพูดไม่ออก เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอบอะไรเขากลับไปบ้างรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาออกจากร้านไปแล้วภาพทุกอย่างมันก็พร่ามัวไปหมด ปลายนิ้วยกขึ้นแตะหัวตาพบน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาใช้เวลาคิดไม่นานเอลีอานน่าก็รู้ตัวว่ากำลังร้องไห้ เด็กชายฮิบาริคนนั้นไม่อยู่กับเธออีกแล้วแต่ไม่รู้ว่าทำไมในความเจ็บปวดนั้นมันเต็มไปด้วยความคิดถึง ความดีใจและความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นเข้ามา จะพูดว่าเสียใจก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะเธอดีใจมากเหลือเกินที่ได้เจอกับเขา ดีใจเสียจนตัดสินใจเก็บความเจ็บปวดที่เขาจำเธอไม่ได้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจแล้วเฝ้ามองเขาด้วยความหวังว่าเขาจะจำเธอได้ในสักวัน…….เอลีอานน่าเข้าใจความรู้สึกของตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน
เธอรักเขาเข้าแล้วจริงๆ…….
กาลครั้งหนึ่ง……..สักวันเราคงได้พบกัน
*อยากให้ฮิบาริจำเธอไม่ได้อ่ะค่ะ อารมณ์ประมาณว่าลืมไปเลยก็ได้ประมาณว่าเรื่องมันผ่านมานานจนไม่ใส่ใจแต่ก็แล้วแต่ไรท์เลยค่ะ!
สิ่งที่ชอบ : ฮิบาริ เคียวยะ (ชอบมากชอบมากเลยล่ะคนนี้ เจอทีไรมีอาการเขินอายเหมือนเด่นชัยเจอคุณนุ้ย(?)ทุกที) / การทำอาหารและทำขนม / งานเย็บปักถักร้อย / การเรียนภาษา / ของหวาน / สีพาสเทล / เด็กๆและสัตว์ทั้งหลายแหล่ / หนังสือนิยาย / การเต้น / ฟังเพลงและแต่งเพลงเรื่อยเปื่อย / ตุ๊กตาและของใช้น่ารักมุ้งมิ้ง
สิ่งที่เกลียด : เรื่องสยองขวัญ (อันนี้ทั้งเกลียดทั้งกลัวเลยค่ะ แค่ฟังก็กลัวจนตัวสั่นแล้วบางครั้งกลัวจนร้องไห้ออกมาเลยก็มี) / วิชาคำนวณ / ที่มืดๆแคบๆหรือที่ที่มีบรรยากาศน่ากลัว
งานอดิเรก : ทำอาหารและทำขนม / หาสูตรอาหารและสูตรขนมใหม่ๆ / ฟังเพลงและแต่งเพลงสำหรับเปิดในงาน / เดินเล่นแถวสวนสาธารณะไม่ก็ร้านสะดวกซื้อ / เต้น / แชทใน Pink Heart Club (อารมณ์ประมาณว่าตื่นมาแล้วต้องเปิดแชทเช็คนั่นเช็คนี่จนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว) / เย็บปักถักร้อย ทำตุ๊กตาบางถักผ้าพันคอบ้าง
ไฟธาตุ : เมฆา / สายหมอก
อาวุธ : ธนู (เป็นอาวุธระยะไกลเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยถนัดการต่อสู้ในระยะประชิดสักเท่าไหร่ อีกทั้งไฟธาตุเมฆายังใช้เพิ่มจำนวนลูกธนูได้ซึ่งก็นับว่าสะดวกอยู่พอสมควร แต่ถ้าไม่ใช้ธนูลีอาจะใช้ภาพมายาเสียมากกว่าซึ่งบางครั้งมันก็น่ากลัวกว่าการใช้ธนูจริงๆล่ะนะ)
ลักษณะการพูด : ลีอาเป็นคนพูดจาสุภาพเรียบร้อยมีหางเสียงแทบทุกประโยคที่เจ้าตัวพูด ด้วยน้ำเสียงเล็กๆน่ารักแต่ก็หวานใสทำให้เป็นน้ำเสียงที่ติดหูคนฟังอยู่ไม่น้อยเลย ลีอาจะแทนตัวเองว่าฉันแต่เวลาคุยกับคนอายุมากกว่าก็มักจะเผลอแทนตัวเองว่าหนูอยู่เป็นประจำ อาจจะมีแทนตัวเองว่าลีอาบ้างแต่ก็เฉพาะตอนคุยกับคนในครอบครัวเท่านั้น แล้วเรียกคนอื่นๆว่าคุณหรือไม่ก็คุณแล้วตามด้วยชื่อของคนๆนั้น
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเอลีอานน่านะคะ แต่จะเรียกว่าลีอาก็ได้ค่ะถ้าหากว่ามันยาวจนเกินไป”
“คะ คุณฮิบาริคะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ขะ ขอให้วันนี้…..เป็นวันที่ดีนะคะ!”
“หวาๆๆๆ! เกือบจะตกบันไดซะแล้วสิโชคดีจังที่จับราวบันไดไว้ทันนะคะเนี่ย~~~~”
“แง้ว! ตกใจหมดเลยค่ะ ฮื้อออออออ”
“มะ ไม่ต้องร้องไห้นะคะ! เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง ดังนั้นหยุดนะคะไม่อย่างนั้น…..ฉันจะร้องตามแล้วนะคะ! ฮึก!”
“คุณป้ามีอะไรให้หนูช่วยรึเปล่าคะ”
“โธ่! พี่คะลีอาไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ”
“มีคนบอกว่าเราคุยกับตัวเองมากไปแต่ก็ช่างมันเถอะเนอะ!”
เพิ่มเติม : เป็นลูกครึ่งอเมริกา – ญี่ปุ่น พ่อเป็นอเมริกาส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น
อยากจะเข้าคณะอักษรศาสตร์ในอนาคตเพราชอบภาษามากแต่ถ้าไม่ได้ก็ตั้งใจจะเข้าคณะ คหกรรมศาสตร์เพราะว่าชอบทำอาหาร ปัจจุบันกำลังเรียนอยู่ชั้นมอหกโรงเรียนนานาชาติสายศิลป์ – ญี่ปุ่นค่ะ! (ลีอาเข้าเรียนก่อนเกณฑ์ค่ะ)
เต้นเก่งอยู่พอตัวเลยนะ เป็นคนที่ชอบพวกกิจกรรมที่ต้องเคลื่อนไหวพลิ้วๆเป็นพิเศษเนื่องจากตอนเด็กๆร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจึงต้องหากิจกรรมทำเพื่อให้ร่างกายได้เคลื่อนไหว (ระบำหน้าท้องนี่ทำเอาคนมองกลืนน้ำลายได้เล--------) ยิ่งเป็นพวกเต้นโคฟเวอร์เจ้าตัวจะยิ่งชอบ นอกจากเต้นแล้วเธอยังชอบเพลงมากอีกด้วยนะตอนนี้ก็เป็นดีเจประจำโรงเรียนแล้วรับงานนอกสถานที่เป็นงานๆไปค่ะ!
นามแฝงตอนเป็นดีเจคือ DJ Abruker [อ่านว่า เอ – บรู๊ค – เกอร์] (ความจริงอายุยังน้อยอยู่นะแต่จะทำงานเป็นดีเจบ้างถ้างานนั้นครอบครัวอนุญาต)
ลีอาสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ส่วนภาษาอังกฤษนั้นพูดได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว นอกเหนือจากนี้ยังสามารถพูดภาษาจีนและเกาหลีได้เพราะเจ้าตัวมีพื้นฐานภาษาญี่ปุ่นที่สามารถต่อยอดได้นั่นเอง
ลายมือสวยมาก(?)
ไม่ถนัดวิชาคำนวณเข้าขั้นรุนแรง ถ้าได้เรียนนี่มีง่วงมีหลับแน่นอน แต่ลีอามีความสามารถในการท่องจำจึงไม่มีปัญหากับวิชาชีวะหรือวิชาที่ต้องใช้ความจำสักเท่าไหร่ อย่างวิชาคำนวณนั้นเธอสามารถจำสูตรได้เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ยังไงเท่านั้นเอง
ลีอาเป็นคนที่ถ้าหัวเราะมากๆแล้วจะทำให้หายใจผิดจังหวะแล้วเจ้าตัวจะสะอึกทันที
อย่างที่บอกค่ะว่าพี่สาวเป็นเหมือนขั้วตรงข้ามของเธอเลย พี่สาวของเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง ติดจะเหวี่ยงอยู่เล็กน้อย และหวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรดี แต่ตอนนี้ติดต่อกันผ่านสไกป์เพราะพี่สาวกำลังเรียนรู้งานที่บริษัทอยู่ที่อเมริกาค่ะ #บอกเพื่อ
เป็นพวกชอบพึมพำหรือบ่นอะไรบางอย่างกับตัวเองบ่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแปลกหรอกนะ!
----------------------------------------------------------------
สนทนากับไรท์ที่น่ารัก
1.หวัดดีจ้า ไรท์ชื่อเทลน่านะ
เอลีอานน่า : รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าน่ารักนั้นก่อนเจ้าของรูปร่างเล็กราวกับตุ๊กตาจะค้อมตัวลงเล็กน้อย “อ่า สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเอลีอานน่า เอส บูเคเทอร์ค่ะ!” พวงแก้มใสขึ้นสีเล็กน้อยยามเจ้าตัวเอ่ยแนะนำตัว ริมฝีปากเรียวบางเปล่งเสียงหัวเราะกังวานหวานในขณะที่เจ้าของเสียงนั้นยกปลายนิ้วขึ้นเกาแก้มเบาๆ “เรียกฉันว่าลีอาก็ได้นะคะถ้าหากว่าชื่อของฉันมันยาวเกินไป ยังไงก็ยินดีที่ได้พบนะคะคุณเทลล่า!”
2.ทำไมถึงสมัครเรื่องนี้คะ
เอลีอานน่า : “ระ เรื่องนั้น…….” ริ้วสีแดงพาดผ่านบนแก้มขาว แก้มนิ่มๆนั่นจากที่ขึ้นสีอยู่แล้วกลับยิ่งแดงมากขึ้นราวกับลูกแอปเปิ้ล “ฉันอยากเจอเขาน่ะค่ะ มีคนๆหนึ่งที่ฉันอยากพบให้ได้……แม้ว่าเขาจะจำฉันไม่ได้แล้วก็ตาม” ดวงตาสีอความารีนหม่นลงชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นประกายอีกครั้งราวกับก่อนหน้าเป็นเพียงภาพลวงตา “นี่ฉันพูดมากไปรึเปล่าคะเนี่ย แหะแหะ”
3.ถ้าไม่ติดจะไม่ว่าไรท์ไหม
เอลีอานน่า : ดวงตากลมโตฉายแววเสียดายก่อนจะจางหายไป “ฉันเคารพการตัดสินใจของคุณเทลล่าเสมอค่ะ” ริมฝีปากอิ่มแต้มรอยยิ้มจางๆเมื่อเธอพูดประโยคนั้น “อาจจะเสียใจนิดหน่อยแต่ฉันไม่เป็นไรหรอกนะคะ!”
4.บอกไว้ก่อน เรื่องนี้อาจมีการดองเกิดขึ้น
เอลีอานน่า : เสียงหวานใสหัวเราะเบาๆ “ถ้าคุณเทลล่าจะกลับมาในสักวันฉันก็จะรอค่ะ!”
5.ขอให้โชคดีนะคะ~~
เอลีอานน่า : “ขอให้คุณเทลล่าโชคดีเช่นกันนะคะ!” เอลีอานน่าส่งยิ้มจริงใจให้กับอีกฝ่าย
ความคิดเห็น