คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ศูนย์ : ความกลัว
บทที่ศูนย์ : ความกลัว
เจ้าของความกลัว : ???
ไม่ว่าใครก็มีความกลัวแอบซ่อนอยู่ภายในจิตใจทั้งนั้นแหละ
.
.
.
.
.
.
ภาพของสิ่งมีชีวิตตัวกลมป้อมปรากฏขึ้นบนหน้าหนึ่งของสมุดภาพ มันมีขนสีดำสนิทราวกับถูกย้อมด้วยหยดน้ำหมึก ดวงตาสีอำพันหรี่ลงแต่กลับสัมผัสได้ถึงความกดดันจนขนบริเวณต้นคอลุกซู่ มุมปากของมันแสยะขึ้นเผยคมเขี้ยววาววับสีขาว แม้จะเป็นเพียงภาพนิ่งแต่กลับรู้สึกได้ว่าเส้นหนวดข้างแก้มของมันกำลังกระดิก ท่ามกลางความเงียบที่เคลื่อนเข้าปกคลุมกลับแว่วเสียงแหลมเล็กดังก้องชัดเจนอยู่ในโสตประสาท
เมี้ยว~~
สมุดภาพร่วงลงจากตักกระทบพื้นกระเบื้องเกิดเป็นเสียงทุ้มเบาๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหม่อมองผนังห้องอย่างเลื่อนลอย ความกลัวที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจเปรียบเสมือนแรงมหาศาลที่โถมเข้ามาตรอกตรึงร่างกายให้อยู่กับที่จนไม่อาจขยับได้ ‘เชอลัญณ์’ ยกมือสั่นๆขึ้นโอบกอดตัวเอง เรี่ยวแรงอันน้อยนิดทิ้งไว้เพียงสัมผัสแผ่วเบา ก่อนที่มือคู่นั้นจะร่วงหล่นลงไปตกอยู่ข้างตัว
เมี้ยว~~
เสียงแหลมนั้นยังคงกรีดร้องอยู่ภายในโสตประสาท มันค่อยๆ ชัดขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะฉีกร่างของเด็กสาวออกเป็นชิ้นๆ เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดขึ้นอยู่บริเวณขมับ ร่างทั้งร่างเหมือนจมดิ่งลึกลงไปในห้วงน้ำจนหายใจไม่ออก เชอลัญณ์ทรุดกายล้มลงพลางพลิกตัวไปมาอย่างทรมาน สองมือพยายามตะเกียกตะกายคว้าความว่างเปล่าตรงหน้า คล้ายกับกำลังแหวกว่ายผ่านคลื่นน้ำที่โหมกระหน่ำ
คลื่นน้ำสีดำที่เรียกว่าความกลัว…..
สองมือยกขึ้นกุมบริเวณศีรษะเมื่อความเจ็บปวดแล่นพล่านจนเริ่มปวดตุบๆ เสียงเล็กแหลมนั้นยังคงดังก้องราวกับจะตอกย้ำถึงความอ่อนแอที่ไม่อาจปฏิเสธได้ สองมือที่กุมศีรษะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นรอยเล็บที่จิกทึ้งลงบนกลุ่มผมสีเข้ม แววตาเลื่อนลอยถูกแทนที่ด้วยความดุร้ายของสัตว์เดรัจฉาน นัยน์ตาคู่นั้นหรี่ลงพร้อมกันนั้นก็ขยับตัวด้วยความเร็ว สองมือคว้าเข้าที่สมุดที่ตกอยู่ดวงตาสีเปลือกไม้สบเข้ากับดวงตาอีกคู่ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าอ้วนกลม
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!” เสียงกรีดร้องดังลั่นกลบเสียงกระดาษที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สมุดภาพถูกฉีกทึ้งจนขาดไม่เหลือเค้าเดิม เพียงครู่เดียวก็เหลือเพียงเศษกระดาษลอยเคว้งและตกลงเกลื่อนพื้นห้อง เชอลัญณ์เท้าแขนลงบนพื้นพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แผ่นหลังเล็กขยับขึ้นลงตามแรง ก่อนร่างนั้นจะทรุดลงกับพื้น
“ฮึก” เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาหยดหนึ่งที่หยดลงบนหลังมือ ฟันสีมุกขบกัดริมฝีปากบางจนเลือดซึมเปรอะมุมปากอิ่ม
เมี้ยว~~
เสียงเล็กดังก้องในโสตประสาทอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงนี้ที่ชัดเจน ราวกับต้องการเย้ยหยันและเหยียบย่ำตัวเธอให้จมลึกอยู่กับความกลัว ความรู้สึกมากมายกลั่นตัวออกมาเป็นหยดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม เชอลัญณ์เอียงหน้าซบลงกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ
เมี้ยว~~
“ม่ายยยยยยยยยยยยย!!”
.
.
.
.
.
.
แล้วความกลัวของคุณล่ะ คืออะไร?
ความคิดเห็น