คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER TWO(100%)
CHEPTER TWO
“กลับบ้านดีๆนะมึง ขอบใจมาก” ฮิมชานพูดข้างคนที่เดินออกมาพร้อมกันเพื่อมาส่งหน้าบ้าน
“เออๆ กูกลับละ” ยงกุกตอบพลางยกกระเป๋านักเรียนขึ้นพาดบ่า
“บายๆฝันดีมึง” ฮิมชานบอก ยงกุกพยักหน้ารับแล้วเดินออกมา ฮิมชานยังยืนอยู่ที่เดิมจนยงกุกเดินลับไป
เช้าวันต่อมา ฮิมชานตื่นมาปลุกจุนฮงตั้งแต่เช้าเพื่อจะพาไปคุยกับที่โรงเรียนและพาเดินดูอาคารในโรงเรียน
“ตื่นได้แล้วจุนฮง” ฮิมชานที่พึ่งใส่เน็คไทเสร็จเดินมาข้างๆเตียงแล้วเขย่าไหล่จุนฮงสั่นหน่อยๆ
จุนฮงยังไม่รู้สึกตัวยังนอนนิ่งเหมือนเดิม
“ลุกๆๆๆ” ฮิมชานเขย่าไหล่แรงขึ้นอีกจนคนที่นอนอยู่ขยับเปลือกตา
“อืออ อีก5นาทีหน่า” ครางอื้อแล้วยังจะหันมาขมวดคิ้วทั้งที่ตายังปิดอยู่อย่างนั้นอีก
ตอนตื่นก็เชื่อฟังอยู่หรอก แต่ตอนจะให้ตื่นเนี่ยสิ ดื้อจริงๆ.. ฮิมชานคิดส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆ
“ตื่นได้แล้วเว้ยยย จุนฮง!” คนเป็นพี่ชายยังไม่ยอมแพ้ก้มลงไปตะโกนใส่หูคนนอนอยู่ดังๆ
จุนฮงขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วหยิบหมอนขึ้นมาปิดหู
ให้ตาย เถอะ ปลุกยากปลุกเย็นจริงไอ้น้องนี่
“ตื่นๆๆๆๆ” ฮิมชานตะโกนไปดึงหมอนออกจากหูจุนฮงไปแต่มันก็เหมือนกับชักเย่อ ยิ่งฮิมชานออกแรงจุนฮงก็ยิ่งออกแรงเหมือนกัน
ฟึ่บ ตึง!
อยู่ๆจุนฮงก็คลายมือที่ดึงหมอนแน่นออก จึงทำให้ฮิมชานที่ออกแรงเมื่อกี้เซถอยหลังลงไปล้มกับพื้นดังตึง ดีที่ห้องยังเป็นพื้นพรม ไม่งั้นก้นเขาระบมแต่เช้าแน่ จุนฮงลุกขึ้นมาขยี้ตาอย่างงัวเงีย แล้วกะพริบตาปริบๆเพื่อปรับสายตา แล้วอ้าปากถาม
“พี่ฮิมชานไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นหรอครับ” แล้วเอามือปิดปากที่หาวฟอดใหญ่
“ฉันให้เวลา10นาที คิม จุนฮง ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จแล้วรีบลงมากินข้าว เสื้อผ้าอยู่ในตู้แล้ว คุณป้าส่งมาให้ ถ้าช้าไม่ต้องกิน!” ฮิมชานลุกขึ้นมากอดอกพูดเสียงดุใส่จุนฮงที่ยังงงอยู่ว่าตนทำไรผิด แต่ก็รีบเด้งตัวขึ้นแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที
ฮงทำไรผิดอ้ะ! L
10นาทีต่อมา จุนฮงเดินลงบันไดแล้วแอบชะโงกมองในห้องครัวที่มีฮิมชานนั่งอยู่และกำลังมองนาฬิกาข้อมือ
“ทันพอดี มาๆกินข้าวกัน” ฮิมชานเปลี่ยนสีหน้าเคืองๆเมื่อกี้เป็นยิ้มรับน้องทันที จุนฮงยิ้มๆรับแล้วเลื่อนเก้าอี้ฝ่านตรงข้ามเพื่อนั่งลง
“พี่ฮิมชานทำเองหรอกครับ” จุนฮงถามมองอาหารบนโต๊ะตาวาว
“ก็นะ ตื่นมาทำแต่เช้าเลยแหละ” ฮิมชานตอบแล้วกอดอกเชิดหน้าทำท่าภูมิใจ
“พี่ทำอาหารเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” จุนฮงถามเสร็จก็เริ่มคีบนู่นคีบนี่เข้าปาก
“ก็สักพักแล้วหละ ผู้ชายอยู่คนเดียวนี่ ซื้อมากินก็ไม่ถูกปาก” ฮิมชานตอบแล้วเริ่มคีบอาหารเข้าปากบ้าง ส่งใส่ถ้วยจุนฮงบ้าง
“ว่างๆสอนผมบ้างนะครับ” จุนฮงยิ้มทั้งๆที่ข้าวยังอยู่ในแก้ม
“ได้เลยน้องชาย” ฮิมชานวางถ้วยข้าวลงแล้วเอื้อมมาลูบผมจุนฮงเบาๆ
“รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะพาไปหาอาจารย์ แล้วจะพาทัวร์โรงเรียน” ฮิมชานลงมานั่งเหมือนเดิมแล้วยิ้มให้ จุนฮงพยักหน้าและเริ่มกินข้าวต่อไป
“เดี๋ยวผมเก็บเองครับ พี่ออกไปรอหน้าบ้านได้เลย” จุนฮงหยิบภาชนะบนโต๊ะทั้งหมดใส่ถาดแล้วไปวางแช่ไว้ในอ่างล้างจาน
“อ่า โอเค กระเป๋ากระหนังสือเรียนนายอยู่กับฉันนะ หยิบมาแล้ว” ฮิมชานตอบรับแล้วหยิบกระเป๋าของตัวเองและของจุนฮงที่เหมือนกับของตัวเอง
บ้านของเขาไม่ได้ไกลจากโรงเรียนมากนัก ปกติทุกเช้าฮิมชานจะเดินไปโรงเรียน จากเมื่อก่อนที่เดินคนเดียว เขาก็มีน้องชายมาเดินเป็นเพื่อนข้างๆ ทั้งคู่เดินไปคุยไป แกล้งกันไปมาตลอดระหว่างทาง เสียงหัวเราะใสๆออกมาจากทั้งคู่ ทำให้ยามเช้าในฤดูร้อนสดใสขึ้นเป็นกอง
“เดี๋ยวฉันพาไปหาอาจารย์ก่อนแล้วเดี๋ยวเราไปสำรวจโรงเรียนกัน” ฮิมชานพูดเมื่อถึงโรงเรียน
“อ่อครับ” จุนฮงพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วพี่จะเข้าไปด้วยมั้ย” จุนฮงพูดต่อ
“ไม่ละๆ ฉันไม่ถูกก็ห้องปกครองเท่าไหร่ เดี๋ยวรออยู่แถวหน้าห้องละกัน” ฮิมชานโบกมือแล้วส่งเอกสารต่างๆให้จุนฮง
จุนฮงรับเอกสารมาไว้ในมือ ทั้งคู่เดินมาถึงห้องปกครองฮิมชานจึงโบกมือไล่จุนฮงที่หันมามองอย่างหวาดๆให้เข้าไปแล้วส่งยิ้มให้กำลังใจ
เพราะน้องชายเขาขี้อายมากน่ะสิ อายจนเกินไปด้วย
ฮิมชานยืนรอหน้ามองนู่นมองนี่ไปมา มีนักเรียนเดินผ่านเพื่อขึ้นตึกบ้าง แต่ไม่เยอะเท่าไหร่เพราะตอนที่เขาออกมายังไม่เจ็ดโมงเช้าดีด้วยซ้ำ
ผ่านไปสัก10นาที จุนฮงเดินออกมาด้วยสีหน้าโล่งอกแล้วเดินตรงดิ่งมาหาฮิมชานทันที
(60%)
“ห้อง1-A งั้นหรอ เยี่ยมไปเลยจุนฮง เก่งจริงๆน้องพี่!” ฮิชานยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายพลางกอดคอน้องชายไว้
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ” จุนฮงยิ้มเขินเก้อๆให้กับฮิมชาน
“ไปสำรวจโรงเรียนกันปะ จะได้เดินไปไหนมาไหนสะดวก” ฮิมชานปล่อยแขนที่คล้องคอจุนฮงไว้แล้วเปลี่ยนมาจับมือแทน
และออกแรงดึงเบาๆให้คนโดนจับเดินตามมา
“อ่ะ ครับ” จุนฮงตอบรับแล้วกุมมือพี่ชายเบาๆ แล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย
ทั้งจุนฮงและฮิมชานเดินไปสำรวจโรงเรียนจนเกือบทั่ว จนเดินมาถึงด้านหลังโรงเรียนที่มีต้นไม้สูงใหญ่เยอะแยะไปหมด ฮิมชานหยุดเดินและค่อยๆปล่อยมือจุนฮงเบาๆ จริงๆ..ตั้งแต่ๆจับกันตอนนั้น ฮิมชานยังไม่ปล่อยมือจุนฮงเลย นักเรียนคนอื่นๆที่เริ่มถยอยมากันแล้วต่างก็มอง บางคนก็ไปซุบซิบกันแต่เช้า.. แต่ฮิมชานไม่ได้แคร์สายตาพวกนั้นเลย ยิ่งจับมือจุนฮงแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก เมื่อจุนฮงเห็นพี่ชายตนทำแบบนั้นจึงไม่สนใจและเดินจับมือกันเหมือนตอนเด็กๆเดินไปนู่นไปนี่ จะว่าไป จุนฮงกับฮิมชานก็ไม่ได้จับมือกัน คุยกัน หรือเจอหน้ากันมา14ปีด้วยซ้ำ คนเป็นพี่เป็นน้องก็ต้องย่อมคิดถึงกันเป็นธรรมดาหละนะ ..
ฮิมชานปล่อยให้จุนฮงตกลงไปในความคิดเพียงชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นมา
“เหม่ออะไรงั้นหรอ หือ?” ฮิมชานมองน้องชายที่เพิ่งได้สติกลับมา
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไรหรอก” จุนฮงตอบรับยิ้มๆ
“..” ฮิมชานไม่ตอบอะไร เพียงแต่มองรอยยิ้มของจุนฮง ก่อนจะค่อยๆยิ้มรับออกมา
“จะว่าไป ฉันก็ไม่ได้จับมือกับนายนานเลยเนอะ นานมากๆเลยหละ..” ฮิมชานกลับตัวหันหลังให้จุนฮง
“นั่นสินะครับ มันนานมากจริงๆหละ..” จุนฮงตอบสายตามองแผ่นหลังของพี่ชาย ที่ตอนนี้ตัวค่อนข้างที่จะเล็กกว่าตัวเองไปหลายเซ็นแล้ว ผมสั้นสีดำซอยสวยที่ตัวเองไม่เคยสังเกต ไม่ใช่ไม่เคยสิ.. ไม่มีโอกาสมากกว่า..
“จะว่าไป..” จุนฮงขยับริมฝีปากเพื่อจะพูดต่อ แต่ฮิมชานพูดขึ้นมาเสียก่อนจึงกลบเสียงของจุนฮงไป
“นี่.. ฉันมีที่ลับจะพาไป อยากไปรึเปล่า อ๋อ! เห็นว่าเป็นน้องชายหรอกนะ ถึงจะพาไปน่ะ อยากไปรึเปล่า..” ฮิมชานหันตัวกลับมาคุยกับจุนฮง ที่ตอนนี้หน้าตาไม่แสดงสีหน้าใดๆ จึงค่อยๆถามเบาลงเพราะกลัวจุนฮงจะไม่อยากไป แต่เขาตั้งใจนำเสนอนะ!
“อยากไปสิครับ!” จุนฮงปรับสีหน้าและน้ำเสียงอย่างตื่นเต้นทันที
“เมื่อกี้นายพูดอะไรรึเปล่า?” ฮิมชานถามคำถามที่ตัวเองสงสัย จริงๆเหมือนเขาได้ยินเสียงจุนฮงพูดอะไรสักอย่าง แต่เขากลับพูดขึ้นมาก่อน
“เปล่านี่ครับ พี่ฮิมชานหูฝาดแล้ว เอ๊ะ หรือผีหลอก หึหึหึ” จุนฮงปฏิเสธไป ถามยังพูดสิ่งที่ฮิมชานกลัวขึ้นมาล้อเบาๆอีก
“จะบ้าหรอ นี่เช้าเว้ย ผีไม่หลอกตอนเช้า!” ฮิมชานกอดอกบุ้ยปาก ทำท่างอลน้องชายให้เห็นชัดๆ
“โอ๋เอ๋ ล้อเล่นหรอกหน่า ง้อนะพี่ชายยยยยย” จุนฮงทำพลิกมือไปมาหน้าฮิมชานเพื่อเป็นการง้อ
“หายละ” ฮิมชานเลิกบุ้ยปากกอดอก และหันมายิ้มกว้างกับน้องชายแทน
“ดีมาก อย่างอลนาน ผมง้อค่อยไม่ค่อยเป็นหรอกครับ” จุนฮงยิ้มให้กับฮิมชาน ทั้งสองหัวเราะกับเรื่องเมื่อกี้เบาๆ
“เอ้า ตกลงจะไปดูมั้ยที่ลับน่ะ เดี๋ยวจะเข้าเรียนซะก่อน” ฮิมชานพูดพลางมองดูนาฬิกาข้อมือ
“ไปสิครับ” จุนฮงตอบ
“งั้นปะ” ฮิมชานแบมือส่งให้จุนฮง
“ครับ” จุนฮงมองมือตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะส่งมือไปกุมกับพี่ชายตัวเอง
มือที่อบอุ่น ในฤดูร้อนของยามเช้า ..
“จะเดินไปถึงไหนครับเนี่ย” จุนฮงเริ่มถามขึ้นมาหลังจากเดินเข้ามาจากเหล่าต้นไม้เล็กใหญ่ทึบหลังโรงเรียนมาราวๆ10นาที
“อีกนิดเดียวหน่า” ฮิมชานใช้มองอีกข้างที่ไม่ได้จับมือจุนฮงไว้ปัดใบไม้ที่ติดตามเสื้อ หรือบังหน้าบ้าง
“เอ่อ พี่ฮิมชาน มันมีอะไรงั้น..” จุนฮงยังพูดไม่ทันจบ ฮิมชานหันมาใช้นิ้วชี้ไว้ที่ริมฝีปากพร้อมทำเสียง”ชู่” จุนฮงจึงปิดปากแต่โดยดี
“ปิดตาหน่อย” ฮิมชานสั่ง
“ปิดทำไมครับ” จุนฮงถาม
“เถอะหน่า”
“ปิดก็มองไม่เห็นสิครับ”
“ก็จับมือกันอยู่ เดินตามมาก็ไม่ล้มหรอก”
จบเสียงนั้น จุนฮงค่อยหลับตาลง ค่อยเดินก้าวไปอย่างสม่ำเสมอ ไม่ได้กังวลว่าตัวเองจะล้มรึเปล่า จะพูดว่าเชื่อใจ มั่นใจหรืออะไรก็แล้วแต่ คนที่เดินกุมมือกันอยู่ตรงนี้ ยังไงก็ไม่มีทางจะทำเขาล้มหรือเจ็บตัวแน่ๆ
แต่ถึงจะบอกให้หลับตาก็เถอะ มันก็ไม่ได้มืดลงเลย ยิ่งเดินแสงยิงสาดเข้าตาขึ้นเรื่อยๆ เพียงแค่เขามองไม่เห็นเท่านั้นเอง
ฮิมชานหยุดเดิน จุนฮงเลยหยุดเดินตาม โดยยังไม่ลืมตาขึ้นมา
“เอ้า ลืมตาได้แล้ว” ฮิมชานบอกแล้วค่อยๆปล่อยมือเบาๆ
จุนฮงค่อยๆลืมตาขึ้นมา คลายมือที่จับกับฮิมชานแล้วมาไว้ข้างลำตัว สายตาค่อยๆปรับแสงให้เข้าที่จึงได้เห็นสถานที่ตรงหน้า สายตาจุนฮงเบิกขึ้นน้อยๆด้วยความประหลาดใจ ที่เขาเห็นตรงหน้าคือ สวนกุหลาบและดอกไม้อีกนานาพันธุ์ รวมถึงต้นไม้ที่ได้รับการตกแต่งและดูแลอย่างดี ที่สะดุดตาจุนฮงที่สุดก็คือน้ำพุขนาดเล็กที่พอดีกับสวน และถ้าหากมองดีๆ จะเห็นม้านั่ง ฮิมชานยืนยิ้มกอดอก ท่าทางรอให้จุนฮงพูดอะไรสักอย่าง
“เอ่อ พี่ฮิมชานบอกผมจะดีหรอครับ” จุนฮงถาม ทั้งๆที่สายตายังมองไปรอบๆ
“สวยใช่มั้ยล่า~ ฉันกะไอ้ยงกุกเป็นคนดูแลที่นี่กันเองเลยนะ ตอนแรกที่นี่เป็นพื้นที่ของชมรมดูแลสวนน่ะ แต่ก็ปิดไปแล้วล่ะนะ พี่กะไอ้ยงกุกเลยมาดูแลกันเองเลย” ฮิมชานไม่ได้ตอบคำถามของจุนฮง แถมยังพูดต่อซะยืดยาว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ” จุนฮงถามขึ้นมา
“อะไรหรอ?” ฮิมชานถามกลับเพราะที่จุนฮงถามเขามาเมื่อกี้เขาไม่เข้าใจเลย
“ก็พี่ดูแลที่นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะครับ” จุนฮงขยายความขึ้นทำให้ฮิมชานพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“ก็ตั้งแต่ม.1 เลยหละ พวกฉันก็เดินเล่นกันเรื่อยเปื่อยจนมาเจอที่นี่กับยงกุก ก็เลยช่วยกันดูแลตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเลย”
ฮิมชานตอบ เงยหน้ารับแสงแดดของตอนเช้าที่ไม่แรงมากนัก มองท้องฟ้าของฤดูร้อนที่สดใส สายตาไม่ได้จับจ้องสิ่งใดเป็นพิเศษ เหมือนกับว่าฮิมชานนั้น ล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกลเสียแล้ว
“พี่ฮิมชานกับพี่ยงกุกรู้จักกันมานานมากเลยนะครับ” จุนฮงพูดกับฮิมชาน เหลือบมองหน้าของพี่ชายที่มองเห็นเพียงด้านข้าง
“นั่นสิ นานมากเลย..” ‘ออกที่จะนานเกินไปด้วยซ้ำ’... ฮิมชานพูดออกไปเพียงแค่ประโยคแรก สายตายังคงทอดออกไปบนท้องฟ้า
“นี่จุนฮง” ฮิมชานพูดขึ้นมาเบาๆ จุนฮงไม่ตอบอะไร เพียงแต่รอรับฟังอีกคน ที่สายตาเริ่มเลื่อนลอยมองท้องฟ้า
“ฉันยังมีความลับที่จะบอกอีกเรื่องนึง” ฮิมชานพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ และจุนฮงก็ยังเงียบรอฟังเหมือนเดิม
“พี่..” ฮิมชานยังไม่ทันพูดจบได้ยินเสียงเหยียบหญ้ากำลังค่อยๆเดินมาทางนี้ ทำให้ฮิมชานหลุดจากภวังค์เมื่อกี้ทันที
“เฮ้ย! ยงกุก มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?!!” ฮิมชานเผลอเสียงดังด้วยเสียงตื่นๆ
“มานานแล้ว” ยงกุกตอบโดยยังคงเอกลักษณ์เสียงทุ้มแหบเหมือนเดิม เมื่อได้ยินคำตอบของยงกุกฮิมชานทำท่าเลิกลั่กทันที
“เอ่อ สวัสดีครับพี่ยงกุก” จุนฮงเอ่ยทักทายอีกคนตรงหน้าเบาๆ ในใจแอบคิดว่าจะโดนยงกุกโกรธมั้ยนะ ที่รู้สถานที่ลับของยงกุกกับฮิมชาน
“อรุณสวัสดิ์จูนง” ยงกุกตอบด้วยเสียงปกติที่ค่อยปกติเท่าไหร่นักสำหรับจุนฮง แถมพ่วงด้วยชื่อแปลกๆด้วยน่ะสิ ถ้าจุนฮงไม่คิดไปเองละก็นะ เสียงของยงกุกแอบเจือมาด้วยความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้ามาเสียด้วย
“แล้วทำไมเพิ่งโผล่มาวะไอ้บ้า” ฮิมชานโวยวายใส่ยงกุก
“กูก็นั่งอยู่นานละ มึงไม่รู้เองนี่หว่า” ยงกุกตอบคนที่โวยวายใส่ตัวเอง แล้วเดินผ่านทั้งคู่ไป ในมือมีหนังสืออยู่
“แล้วมึงจะไปไหนอะ” ฮิมชานพูดทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่
“ไปเรียน” ยงกุกตอบเรียบๆ จนฮิมชานยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“เออเฮ้ย อีก10นาทีเข้าเรียนนี่หว่า ไปเร็วจุนฮง” ฮิมชานคล้องแขนจุนฮงแล้ววิ่งตามยงกุกไป แล้วจัดการคล้องแขนยงกุกด้วย แล้วทั้งยงกุกและจุนฮงก็โดนฮิมชานลากขึ้นมาทันเวลา โดยฮิมชานกับยงกุกไปส่งจุนฮงที่ห้องก่อน แถมท้ายฮิมชานบอกจุนฮงด้วยว่าให้รอกลับพร้อมกัน แล้วคล้องแขนลากยงกุกไปห้องเรียนตนเองต่อทันที
To be continued
จบChapter2ละค่า TvT
#ปรบมือ กว่าจะมาต่อได้ก็แทบลากเลือด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและหลงกดเข้ามาเฉยๆ#ผิด
พยายามจะแต่งยาวๆแล้วนะ แต่สั้นตลอดเบยY_Y
ทุกคอมเมนต์เป็นกำลังใจจริงๆค่ะ
ถึงจะไม่เยอะ แต่แค่นี้ก็ดีไตแบ้ว <3
จะแต่งให้จบค่ะ สัญญา ._.๗
และจะพัฒนายิ่งๆขึ้นไปค่ะ
Enjoy Reading นะคะJ
PS.คิดถึงบัพจังเลย U_U
ความคิดเห็น