A love to you (รักนี้เพื่อคุณ)

เนื้อเรื่อง

รักนี้เพื่อคุณ

          จูมีอัน เด็กผู้หญิงผู้ซึ่งมีแต่รอยยิ้ม และรักการร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ กับชอยซึงฮันเด็กชายที่รักความเงียบสงบ ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันและสนิทกันมาก ตั้งแต่อนุบาลมาแล้วซึงฮันจะคอยช่วยเหลือมีอันตลอด และจะคอยปลอบโยนมีอันเมื่อมีอันร้องไห้ ความจริงซึงฮันแก่กว่า 2 ปี แต่ด้วยความรักและความเป็นห่วงที่มีต่อมีอัน จึงพักการเรียนเพื่อรอมีอัน จนกระทั่งทั้งสองอยู่ ม. ปลายปีที่ 3 จากความเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ก็เพิ่มมากขึ้นทุกวัน จึงกลายเป็นความรักที่ไม่สามารถจะบรรยายด้วยวิธีใดได้ โดยปกติทุกวันมีอันและซึงอันจะกลับบ้านด้วยกัน แล้วจะแวะนั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นแล้วค่อยกลับบ้าน บ้านของมีอันและซึงอันอยู่ตรงข้ามกัน แถมพ่อแม่ของทั้ง 2 ยังเป็นเพื่อนกันอีกด้วยเย็นวันหนึ่งขณะเดินกลับบ้านซึงอันก็ชวนมีอันนั่งเล่นที่ที่สนามเด็กเล่นอีกเช่นเคย แต่ ... ซึงอันมีสีหน้าที่วิตกกังวลอยู่มาก "เป็นอะไรหรือเปล่า?" มีอันถามด้วยสีหน้าร่าเริง "มีอันถ้าพี่ไม่อยู่มีอันต้องดูแลตัวเองดี ๆ อย่ายอมให้ใครรังแกล่ะ ซึงอันพูดขึ้น" "ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ..." พี่อยู่ทั้งคนไม่มีใครกล้าทำอะไรมีอันอยู่แล้วล่ะ และมีอันก็เชื่อว่าพี่ไม่ปล่อยให้มีอันเป็นอะไรหลอก มีอันหัวเราะร่า แต่จู่ ๆ ซึงอันก็เงียบไป พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วพูดขึ้นว่า "พี่จะต้องย้ายบ้านไปอยู่อังกฤษ ... อาทิตย์หน้า มีอันนั่งถามหน้าเงียบ" แต่มีอันไม่ต้องเป็นห่วงนะพี่จะโทรหาบ่อย ๆ เขียนจดหมายและก็ส่งขนมมาให้มีอันเยอะ ๆ เลย ซึงอันพูดต่อพร้อมกับฝืนหัวเราะ ๆ "แล้วมีอันอยากได้อะไรก็ ..." "หยุดพูดได้แล้ว" มีอันตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า "พี่นะใจร้ายไม่ต้องมาแกล้งพูดดีเลยนะ เราต้องไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ ของพวกนั้นจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นงั้นเหรอ" มีอันสะอื้น "ฉันไม่อยากให้พี่ไปเลย ..." ซึงอันเห็นมีอันร้องไห้ก็ใจเสีย จึงชวนมีอันกลับบ้านและบอกเธอไปว่า จะคุยเรื่องนี้ทีหลัง เพราะตนเองก็ทำใจไม่ได้          มีอันหญิงสาวที่มีเสียงดนตรีอยู่ในหัวใจ มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แต่ตอนนี้เธอกำลังเศร้าหมอง และสับสนเป็นอย่างมาก ... ~ และแล้ววันสุดท้ายของการอยู่ด้วยกันก็กำลังจะจบลง มีอันข่มใจให้สงบ และฝืนยิ้มอยู่ตลอดเวลา มีอันเดินมาที่สนามเด็กเล่นเพื่อรอซึงอัน. . . แต่ เอ๊ะ... "ทำไมซึงอันไม่มาอีกล่ะ" มีอันรอซึงอันจนดึกแต่ก็ไม่มีวี่แววของซึงอันเลย... มีอันยิ้มเพราะตลกตัวเองที่รอซึงอันแต่จู่ ๆ น้ำตาใส ๆ ก็ไหลออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของเธอ มีอันเดินร้องไห้กับบ้านคนเดียว ด้วยความเสียใจและความตลกในโชคชะตาของตน แต่แล้วสายตาของมีอันก็เหลือบไปเห็นพ่อแม่ของซึงอันกำลังจะขึ้นรถหลังจากที่ขนของเสร็จ "คุณลุงค่ะ" มีอันตะโกนเรียก "อ้าว...! หนูมีอันซึงอันเขาอยู่ที่สนามบินแล้วล่ะ" "พ่อของซึงอันรีบบอก" "เครื่องออกตอนไหนค่ะ" มีอันถามด้วยความรีบร้อนพร้อมกับปาดน้ำตา "เครื่องออกตอนตี 1 จ๊ะลูก" แม่ซึงอันบอก มีอันดูนาฬิกาเห็นว่าตอนนี้เพิ่งจะ 12.40 น. ห๊า... ไม่ใช่ซิแต่มันตั้ง 12.40 น. ไม่น่ะ มีอันรีบวิ่งขึ้นแท็กซี่ไปโดยไม่สนใจพ่อแม่ของซึงอันที่ตนอยู่ข้างหลัง ~ เมื่อถึงสนามบินมีอันวิ่งและมองหาซึงอันด้วยความรีบร้อน ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไป 12.52 น. แล้วมีอันก็หาซึงอันไม่เจอ ไม่เห็นแม้แต่เงาของซึงอัน... มีอันทรุดนั่งลงแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่แล้วมีอันก็เห็นซึงอันกำลังเดินขึ้นเครื่อง มีอันเรียก "ซึงอัน!!!" ซึงอันหันมามองแต่ก็ข่มใจหันหน้าหนี "ซึงอัน" มีอันเรียกอีก ซึงอันยืนนิ่ง "ถ้าพี่ไปฉันจะโกรธพี่จริงๆด้วย"มีอันพูดต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเรื่อย ๆ และ

น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างสุดที่จะกลั้น ซึงอันหันมามองมีอันด้วยความสงสาร แต่ก็ต้องทำใจขึ้นเครื่องไปโดยที่ไม่สนใจมีอันเลย...

มีอันเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มีวิญญาณ เนื่องจากเธอเข้าใจว่าซึงฮันไปไม่ยอมบอกกล่าวตนและยังทำเป็นไม่รู้จักตนอีก เมื่อถึงหน้าบ้านเธอก็พบกล่องสีขาวลายน่ารักประดับด้วยโบว์สีชมพูแต่มีอันก็ไม่ได้สนใจ ~ เช้าที่สดใสแต่...จิตใจของมีอันกลับหมองหม่น เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เปิดประตูบ้านเพื่อจะไปโรงเรียน แต่แล้วมีอันก็เหลือบไปเห็นกล่องใบเดิมวางอยู่เธอจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู ก็พบว่ามีสร้อยคอร็อกเกตรูปหัวใจครึ่งเสี่ยวเปิดดูก็เห็นเป็นรูปของซึงฮันจึงรู้ว่าซึงฮันฝากพ่อแม่ไว้ให้ และภายในกล่องมีจดหมายอยู่ 1 ฉบับเขียนด้วยลายมือของซึงฮันว่า...

"จูมีอัน...เธอรู้ใช่มั๊ยว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน... "

ฉันต้องจากเธอไปแบบนี้จริงๆเหรอ...?

ตอนนี้แค่ฉันคิดถึงเธอฉันก็ปวดหัวทุกที...ถ้าหากสักวินาทีฉันจะลืมเธอไปบ้าง

แล้ว...อีกสักวินาที...ฉันก็คิดถึงเธออีก...ฉันควรทำอย่างไรดี...?

ฉันคิดว่าการที่ไม่ได้ไปลาเธอ....มันจะทำให้ฉันดีขึ้นแต่..

ไม่เลยมีอัน..มันเจ็บปวดมาก ..

แต่ฉันเชื่อว่าฉันจะกลับไปหาเธอเร็วๆนี้แน่ขอเพียงเธอรอฉันนะมีอัน...

..เวลาที่ผ่านไปทั้งหมดความทรงจำที่เราอยู่ด้วยกัน...อย่าลืมมันเลย...

"มีอัน...หลับตาสิ! หากเธอเรียกฉัน...แม้ปราศจากเสียงฉันจะไปหาเธอ"

ยิ้มหน่อยสิ! มีอัน รอยยิ้มของเธอมันทำให้ทุกอย่างสดใสขึ้น ส่วนสร้อยเส้นนี้คือความทรงจำของเรานะ^0^

ชอยซึงฮัน

เมื่ออ่านจดหมายจบมีอันก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแล้วพูดขึ้นว่า"ฉันจะรอพี่นะ รอพี่คนเดียว"แล้วมีอันก็หยิบสร้อยขึ้นมาใส่ไว้ และบอกกับตนเองว่า"ถ้าเมื่อไหร่ที่สร้อยนี้ยังอยู่กับฉัน ฉันจะไม่มีทางลืมพี่ตลอดชีวิตของฉันเลยเลย"มีอันสัญญากับตังเอง ~ มีอันอยู่อย่างมีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่ทุกๆวันของมีอันยังคงดำเนินต่อไปด้วยความเหงา จากเด็กหญิงที่สดใสร่าเริงตอนนี้กลายเป็นคนที่เงียบและมักเก็บตัวอยู่คนเดียว ทุกอย่างเป็นอยู่อย่างนี้จนถึงช่วงสอบปลายภาค...

เช้าที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิ มีอันสดชื่นมากกว่าทุกวันเพราะเป็นวันสอบวันสุดท้าย เธอตั้งใจว่าสอบเสร็จจะไปค้นหาที่อยู่ของซึงฮันเพื่อที่จะเขียนจดหมายไปหาซึงฮัน มีอันตื่นเต้นเป็นพิเศษ ขณะเดินทางไปโรงเรียนมีอันคิดแต่เรื่องเขียนจดหมายถึงซึงฮันอย่างมีความสุข แต่แล้วจู่ๆก็.........................รถเก๋งคันสวยหรูกำลังแล่นมาด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้าชนร่างเล็กๆของหญิงสาว จนร่างของเธอกระเด็นลอยคว้าง.....และตกลงมาที่ริมฟุตบาท ทุกอย่างชาไปหมดทั้งตัว...เธออยากจะลุกขึ้นมาเหลือเกินแต่ทว่า..เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย แล้วทุกอย่างก็ดับวูบหายไปกับความว่างเปล่า เลือดสีแดงข้น ค่อย ๆ ไหลออกมาจากศีรษะของเธอ จนนองไปทั่วร่างกาย แขนขาของเธอเต็มไปด้วยแผลฉกรรจ์ ทุกอย่างยังคงหยุดนิ่งอยู่เช่นนี้ เป็นเวลานานกว่า 30 นาที จนกระทั่ง... มีชายคนหนึ่งขับรถมาเห็นมีอันจึงช่วยพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล ~ มีอันอยู่ที่ห้อง ICU โดยมีชายคนหนึ่งเฝ้าอยู่ สักพักพ่อแม่ของมีอันก็มา ชายคนนี้จึงรีบหนีกลับไปก่อน "สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เธออาจสูญเสีย ความทรงจำบางส่วนไป เธอจะลืมช่วงเวลาที่มีความสุขและเสียใจมากที่สุด แต่บางทีเธออาจจะจำอะไรไม่ได้เลย...ส่วนของร่างกาย...ขาซ้ายเธอหัก แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ" หมอบอกกับพ่อแม่ของมีอัน "ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดกับลูกเราด้วย...ฮือ..."แม่ของมีอันฟูมฟาย ส่วนพ่อของมีอันพยายามข่มใจ และกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพราะตนต้องคอยปลอบภรรยาที่ยังร้องไห้ไม่หยุดอยู่

   เวลาผ่านไปเป็นเวลากว่า 1 เดือน มีอันสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่เธอยังไม่สามารถเดินได้ต้องใช้อุปกรณ์ช่วยพยุงอยู่ ส่วนความจำของมีอันนั้น..........จำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่พ่อแม่ของตนไม่รู้จักแม้แต่ตนเอง พ่อแม่ของมีอันต้องมารื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆให้ลูกฟังอยู่เสมอ และต้องพามีอันไปทำกายภาพบำบัดกับหมอจีย้งทุกๆสัปดาห์ ความจริงคนที่ช่วยมีอันในวันนั้นคือหมอจีย้ง หมอรู้จักมีอันเพราะหมอเป็นเพื่อนของซึงฮันหมอจีย้งเป็นหมอฝึกหัดที่โรงพยาบาลแห่งนี้และกำลังจะจบในอีกไม่กี่เดือนนี้ มีอันมาบำบัดอยู่อย่างนี้เป็นเวลากว่า 2 ปีจนทุกวันนี้เธอสามารถเดินได้เป็นปกติแล้ว ส่วนเรื่องความจำเธอจำได้แต่สิ่งที่เกิดขึ้นภายในเวลา 2 ปีที่ผ่านมานี้เท่านั้น เธอไม่สามรถจำซึงฮันชายที่เธอรักได้เลยแม้แต่น้อย ~ ตอนนี้มีอันมีความสุขกับชีวิตเป็นอย่างมาก เธอมีเพื่อนใหม่ เธอทำงานเป็นนักร้องให้กับร้าน "ซูลจิบ"ร้านอาหารกึ่งผับที่มีชื่อเสียงที่สุดในโซล ด้วยความที่มีอันชอบร้องเพลงมาตั้งแต่เด็กจึงทำให้เธอร้องเพลงออกมาได้ไพเราะจับใจ จึงทำให้วันหนึ่งเธอสามารถก้าวมาเป็นนักร้องระดับแถวหน้าของวงการบันเทิง มีอันเริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั่วประเทศโดยเธอจะใช้ชื่อในการแสดงว่า "แอนนี่"มีอันทำงานหนักแทบทุกวันแต่ถ้าวันไหนว่างเธอก็จะไปหาหมอเพื่อรับยามาทาน...

   วันนี้เป็นวันที่มีอันว่างทั้งวันเธอจึงไปหาหมอจีย้งเพื่อรับยาและตรวจเช็คสมอง แต่ขณะที่มีอันกำลังเดินกลับ หมอก็พูดขึ้นมาลอยๆว่า "ซึงฮันคงจะคิดถึงเธอน่าดูเลยเนอะ" เมื่อมีอันได้ยินดังนั้น ภาพเก่าๆของเธอกับซึงฮันก็ผุดเข้ามาในสมอง แต่ภาพที่เห็นนั้นเลือนรางมาก เธอปวดหัวมากและสลบไปในที่สุด ~ เมื่อฟื้นขึ้นมามีอันก็ไม่เข้าใจว่าภาพที่เกิดขึ้นคืออะไรจึงถามหมอว่าตนเป็นอะไร "อ๋อ...เอ่อ...เออ...เปล่าครับคุณแค่ปวดหัวและสลบไปน่ะ"หมอโกหกมีอันเพราะกลัวว่ามีอันจะเป็นแบบเดิมอีก ~ แต่เมื่อกลับมานึกที่บ้านอีกก็จำได้ลางๆว่าหมอพูดถึงชื่อของชายคนหนึ่งขึ้นมาแต่ตนก็ไม่ทราบเป็นใครเกี่ยวอะไรกับตนถึงทำให้ตนปวดหัวได้ขนาดนั้นจึงถามพ่อกับแม่ว่าหมอน่าจะพูดชื่อใครออกมามากที่สุด "น่าจะเป็นซึงฮันมั........" พ่อของมีอันพูดยังไม่ทันจบมีอันก็ปวดหัวจนแบทนไม่ได้ จึงต้องพามีอันส่งโรงพยาบาลและตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครพูดถึงซึงฮันอีกเลย ~ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นปี ความทรงจำของมีอันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่สามารถจำอะไรในอดีตได้ แต่ทุกๆครั้งที่เธอ ผ่าน เห็น หรือสัมผัส สิ่งของ สถานที่ๆเธอเคยอยู่กับซึงฮันเธอจะปวดหัวมากทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะตามหาเรื่องราวในอดีตเลยเพราะการที่ปวดหัวรุนแรงทุกครั้งนี่แหละที่ทำให้เธอคิดเช่นนี้ ~ แต่แล้วเย็นวันหนึ่งขณะที่มีอันเก็บของอยู่ในห้องเธอก็พบกล่องใบหนึ่ง มีสีขาวลายน่ารัก และผูกด้วยโบว์สีชมพู เธอเห็นว่าน่ารักดีจึงหยิบขึ้นมาดูโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเปิดดูก็พบจดหมายอยู่ฉบับหนึ่งเธอจึงเปิดอ่านก็พบใจความของจดหมายเขียนถึงเธอ ข้อความในกระดาษเขียนไว้ว่า

"จูมีอัน...เธอรู้ใช่มั๊ยว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน... "

เมื่อมีอันอ่านจดหมายจบภาพเก่าๆก็ค่อยๆย้อยกลับมา ภาพที่เธอร้องไห้พร้อมกับจดหมายนี้ ภาพที่ซึงฮันขึ้นเครื่องโดยไม่หันมามองเธอ ภาพที่สนามเด็กเล่น ที่โรงเรียน เธอพยายามหาสร้อยในกล่องแต่ก็ไม่พบ แต่นึกขึ้นได้ว่าตนใส่สร้อยรูปหัวใจครึ่งเสี่ยวเส้นนี้มาตั้งแต่นานแล้วจนลืมว่ามันแขวนอยู่ที่คอของตนแล้วด้วยซ้ำ มีอันถอยสร้อยออกมาและเปิดร็อกเกตดูก็พบรูปของชายคนหนึ่ง จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาหรี่เป็นวงรี ฟันเรียงสวยริมฝีปากบาง ผิวแทนเนียน เมื่อเห็นรูปนี้เธอก็รู้ทันทีว่าชายคนนี้คือคนที่ชื่อซึงฮัน ที่ตนเห็นภาพบ่อยๆแต่แล้วน้ำตาใสๆของมีอันก็ไหลออกมาหลังจากที่แห้งเหือดมานาน สักพักเธอก็นั่งหลับตาทำตามที่ชายคนนี้บอกไว้ในจดหมาย "ฉันทำตามที่คุณบอกแล้วหวังสักวันเราจะได้พบกันอีกนะ..........."

วันนี้มีอันต้องเดินทางไปโปรโมตอัลบั้มใหม่ที่โรงแรม ฮานะฮารุ โดยมีการแถลงข่าวเปิดตัวอัลบั้มที่ 2 ของมีอันและจะมีการจัดมินิคอนเสิร์ตขึ้น เนื่องจากอีก 3 วันข้างหน้าที่ อินชอน สเตเดี่ยม จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ของนักร้องสาวชื่อดังอย่างแอนนี่หรือมีอันนั่นเอง ขณะที่มีอันกำลังเดินไปที่ห้องแถลงข่าว มีอันเดินสวนกับชายคนหนึ่ง ซึ่งดูสูงขาว และท่าทางค่อนข้างครึมไปทางหล่อหยิ่งด้วยซ้ำ จมูกเป็นสันโด่ง ดวงตากลมเปลือกตาหรี่เป็นวงรี ริมฝีปากบางฟันก็เรียงกันอย่างสวยงาม ชายคนนี้ก็คือซึงอันนั่นเอง แต่...ทั้งสองก็เดินสวนทางกันโดยที่ไม่หันมามองกันและกันต้นสังกัดค่ายเพลงของมีอันก็ได้มอบบัตรคอนเสิร์ตให้กับลูกค้า VIP ของโรงแรมทุกคน ~ทางฝ่ายของซึงอันเองเดินทางกลับมาเพื่อกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม เพราะบริษัทของพ่อแม่ของซึงอันต้องย้ายกลับมาอยู่ที่เดิม แต่จะต้องเดินเรื่องก่อน ซึงอันรอไม่ไหวจึงกลับมาก่อน และพักที่โรงแรมเพื่อรอพ่อกับแม่ ซึงอันเดินออกจากโรงแรมและขับรถไปที่บ้านของมีอัน แต่ก็ไม่พบใคร เพราะพ่อแม่ของมีอันก็ออกไปทำงาน ซึงอันจึงกลับมาที่ห้องพักของโรงแรม ก็พบว่ามีบัตรคอนเสิร์ตวางอยู่ที่หน้าประตู ในบัตรมีข้อความว่า "เฟิร์สคอนเสิร์ตของศิลปินสุด HIT ของวัยรุ่นในตอนนี้" "แอนนี่" ANNY LIVE IN INCHON ซึงฮันจึงคิดที่จะเซอร์ไพร์มีอัน ~ 2 วันต่อมา ซึงฮันเดินทางไปหามีอันที่บ้านก็ไม่พบใคร ซึงฮันรออยู่สักพัก พ่อแม่ของมีอันก็กลับมา พ่อแม่ของมีอันเห็นซึงฮันแล้วใจเสียและกำลังจะพูดด้วย แต่.. "มีอันอยู่ไหมครับ"ซึงฮันพูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วยความรีบร้อน "เอ่อ...เอ่อ...มีอันไปคอนเสิร์ต...ส..."แม่ของมีอันบอกแต่ก็ยังพูดไม่จบดีซึงฮันก็รีบขึ้นรถไปอินชอน สเตเดี่ยมทันที ~ ภายในสเตเดี่ยมโดมมีคนหนาแน่นและเยอะมาก เมื่อเข้าไปถึงที่นั่งของตนได้เพียงพักเดียวก็ต้องลุกขึ้นมาด้วยความตกใจปนกับความสงสัย เมื่อนักร้องดังอย่าง แอนนี่ กลายมาเป็นมีอันหญิงสาวที่ตนรักแต่ด้วยความดีใจที่ได้เห็นมีอัน ซึงฮันจึงตะโกนเรียกมีอันอย่างสุดเสียง เมื่อมีอันอันมองลงมาเห็นซึงฮัน ภาพต่างๆก็ย้อยกลับมาชัดเจนกว่าทุกครั้ง สักพักมีอันก็ทรุดลงไปนอนราบกับพื้น ซึงฮันจึงรีบขึ้นไปอุ้มมีอัน และพามีอันฝ่าวงล้อมของแฟนคลับและพนักงานรักษาความปลอดภัยออกมา และพาตัวมีอันไปส่งที่โรงพยาบาลที่หมอจีย้งอยู่ ส่วนทางต้นสังกัดค่ายเพลงของมีอันต้องยกเลิกคอนเสิร์ตไป เพราะสืบทราบมาว่ามีอันความจำเสื่อม และทำให้บริษัทขาดทุนหลายล้านจากการจัดคอนเสิร์ตครั้งนี้ ทางบริษัทจงตัดมีอันออกจากการเป็นนักร้อง แต่ทางต้นสังกัดจะไม่ฟ้องร้องเอาอะไรจากมีอันเพราะทุกอย่างประธานบริษัทเป็นผู้ที่จัดการทั้งหมด ~ หมอจีย้งเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ซึงฮันฟัง ซึงฮันรู้สึกสงสารมีอันจับใจ ซึงฮันนั่งเฝ้ามีอันด้วยใจจดจ่อ สักพักมีอันก็ลืมตาขึ้นมา ซึงฮันรีบคว้าตักของมีอันมากอดไว้แน่นแล้วพูดขึ้นว่า "มีอันพี่คิดถึงเธอตลอดเวลาเลย พี่เสียใจที่ต้องทิ้งเธอไป เสียใจที่ไม่ได้ดูแลเธอนะ" ซึงฮันดูร้อนรนและดีใจมากที่มีอันตื่นขึ้นมา มีอันเมื่อเห็นหน้าของซึงฮันก็ปวดหัวขึ้นมาและถามซึงฮันออกไปด้วยความสงสัย"คุณคือซึงฮันใช่มั๊ย ? "ซึงฮันดีใจมากที่ได้ยินเสียงของมีอัน "ฉันเห็นคุณในความทรงจำอันเลือนรางของฉัน....แต่...ฉันแต่ฉันยังจำอะไรไม่ได้มากนักหรอกนะ ฉันก็แค่เห็นเห็นเท่านั้น" มีอันบอก ซึงฮันได้ยินดังนี้แล้วก็ใจเสีย แล้วพูดขึ้นมาว่า "พี่...ระ..." แต่มีอันก็พูดแทรกขึ้นมา "แต่ฉันรู้อยู่อย่างนึงว่า...คุณคือคนที่ฉันรักมาก"น้ำตาของมีอันเริ่มไหลออกมา "เมื่อฉันเห็นคุณหรือแค่ได้ยินชื่อคุณฉันฉันจะปวดหัวทุกทีเลยล่ะ" ^_^ มีอันยิ้มออกมาทั้งน้ำตา "ฉันอยากจะจำคุณได้จังเลย ดูคุณเป็นคนใจดีเนอะ ฉันถึงรักคุณมาก" ซึงฮันนั่งเงียบน้ำตาเอ่อคลอ มีอันเงียบสักพักแล้วพูดต่อว่า"แต่ฉันเห็นๆว่าคุณทิ้งเธอไป เธอเสียใจมาก เธอคนนั้นก็คือฉันที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น นั่งอยู่นี่ยังไงล่ะ" มีอันพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น น้ำตาของซึงฮันไหลรินออกมาด้วยความรู้สึกผิดและความสงสารที่มีต่อมีอัน ซึงฮันพยายามอธิบายทุกอย่างให้มีอันฟังพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลอย่างต่อเนื่อง "เธอเข้าใจพี่ผิดนะมีอัน" "คุณไม่ต้องแก้ตัวก็ได้นะ...เพราะฉันแค่พูดตามที่ฉันเห็นเท่านั้นเอง" มีอันพูดขึ้นพร้อมทั้งปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ซึงฮัน ^~^ ; แล้วทั้งสองก็นั่งเงียบ..............สักพักซึงฮันก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันจะต้องทำให้เธอจำฉันให้ได้...มีอัน"และค่อยแผ่วเบาลงเรื่อยๆ "ขอเพียงเธอเชื่อในฉัน.....พยายามนะมีอัน เธอจะได้จำฉันได้ ร่วมมือกับฉันนะ"ซึงฮันมองหน้ามีอันด้วยสายตาอ้อนวอน มีอันพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ....

เมื่อซึงฮันกลับไปแล้วมีอันพยายามทบทวนเรื่องราวต่างๆ ก็เริ่มที่จะจำตนเองได้ ภาพเมื่อตอนเป็นเด็กของเธอผุดขึ้นมาและค่อยชัดขึ้น ๆ และในที่สุดเธอก็สามารถจำตนเองและพ่อแม่ได้ในที่สุด เธอรีบกลับบ้านไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง พ่อแม่ของเธอก็ดีใจมากแต่แล้วพ่อของมีอันก็หลุดปาก "แล้วลูกจำซึงฮันได้หรือยังล่ะ?" มีอันเงียบ พ่อกับแม่ของเธอเลยเงียบตามไปด้วย สักพักมีอันก็พูดขึ้นมาว่า "ยังเลยค่ะ พ่อแม่" ^_^ แล้วเธอก็ยิ้มหวานให้พ่อกับแม่ "แต่อีกไม่นานหนูต้องจำเขาได้แน่" มีอันพูดต่อด้วยความอารมณ์ดี.....~ ทุกวันหลังจากนี้ซึงฮันจะมารับมีอันไปยังสถานที่ต่างๆที่ทั้งคู่เคยไปด้วยกัน แล้วก็มาถึงที่ๆใกล้ตัวทั้งคู่มากที่สุดนั่นคือที่สนามเด็กเล่นนี่เอง มีอันพยายามนึกถึงเรื่องราวต่างๆแต่ก็นึกไม่ออกแล้วอยู่ๆซึงฮันก็ให้มีอันหลับตาอีก แล้วซึงฮันก็ถอดสร้อยคอของตนออกแล้วนำมาคล้องไว้ที่คอของมีอัน เมื่อหัวใจครึ่งเสี่ยวของทั้งสองมาประกบกันก็กลายเป็นรูปหัวใจเต็มดวง เปิดออกมาก็เป็นรูปของทั้งสอง มีอันลืมตาขึ้นมาเห็นก็ถึงกับปวดหัว แล้วมีอันก็พูดขึ้นว่า "มีอัน...หลับตาสิ! หากเธอเรียกฉัน...แม้ปราศจากเสียงฉันจะไปหาเธอ" เมื่อซึงอันพูดจบภาพเก่าๆของทั้งสองก็ค่อยๆผุดขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของเธอ เธอเริ่มจำทุกอย่างได้ ทีละนิด...ทีละนิด...และจำทุกอย่างได้ในที่สุด น้ำตาของมีอันไหลออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แล้วอีกสักพักเธอก็เอนตัวลงไปนอนที่ตักของซึงฮัน ~ มีอันตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มและยังคงทำตัวปกติไม่ว่าซึงฮันจะถามอะไรเธอ เธอก็เอาแต่ยิ้ม แล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า "พี่ห้ามทิ้งมีอันไปไหนอีกนะ" เมื่อซึงฮันได้ยินดังนี้ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แล้วก็ตอบมีอันไปว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พี่จะไม่มีวันทิ้งมีอันไปไหนอีก พี่สัญญา"

  มีอันและซึงฮัน ทั้งสองตกลงที่จะแต่งงานกันหลังจากที่คบกันมาเป็นเวลาหลายปี ซึงฮันและพ่อแม่ก็ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม และเตรียมพิธีแต่งงาน ทั้งสองช่วยกันออกแบบและตกแต่งงานด้วยกัน ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี ทุกคนมีความสุขกันมาก ~ และแล้วในที่สุดงานแต่งงานที่อบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่นก็เริ่มขึ้น ซึงฮันออกไปแต่งตัวที่ร้านแต่เช้า ส่วนมีอันแต่งตัวที่บ้าน ~ เมื่อพิธีเริ่มขึ้น ทุกคนต่างก็รอเจ้าบ่าวมาเข้าพิธี เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่มีวี่แววของซึงฮันเลย มีอันใจไม่ดีจึงขับรถออกตามหาซึงฮัน เมื่อขับรถมาถึงบริเวณทางแยกเข้าโบสถ์มีอันเห็นรถ BMWคันสีดำประดับด้วยผ้าสีชมพูพลิกคว่ำอยู่ ใช่แล้ว! นี่คือรถของซึงฮันนั่นเอง... มีอันจอดรถและวิ่งมาที่รถของซึงฮัน เธอดึงร่างของชายคนรักออกมาจากรถด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย มีอันกอดร่างไร้วิญญาณของซึงฮันไว้แน่น เธอพยายามปลุกซึงฮันทุกวิธี แต่ซึงฮันก็ไม่ฟื้นขึ้นมา ทว่า...ความจริงนั้นซึงฮัน..ตาย...แล้ว...มีอันยังคงไม่ยอมรับความจริง เธอร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งเธอเสียใจมาก มากจนเกินที่จะสามารถบรรยายออกมาทางใดได้ "ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไง...นายสัญญากับฉันแล้วนี่"มีอันยังคงเขย่าตัวซึงฮันไม่เลิก "นายโกหกฉันอีกแล้ว นายไปโดยไม่ลาฉันอีกแล้ว ทำไมนายใจร้ายกับฉันอย่างนี้..."มีอันพูดด้วยเสียงที่เครือจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง สักพักมีอันก็นั่งเงียบแต่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด เธอหลับตาลง.....แล้วสักพักเธอก็ลืมตาขึ้นมาแล้วนั่งมองซึงฮัน ท่าทางของเธอดูเหมือนรออะไรสักอย่างแต่แล้วเธอก็สะอื้นออกมาพร้อมกันน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู เธอไม่สามารถที่จะกักกลั้นน้ำตาได้เลย"ซึงฮัน...นายบอกให้...ฉันหลับตา...แล้ว....แล้ว....เรียกนาย...นายจะมา....แต่ฉัน...ฉันทำแล้วนี่!.ทำไม...ไม่พูดกับฉันล่ะ!..ฮือ.....หรือนายโกหกฉัน....นายโกหกฉัน.......ฮือ......ฮือ........"มีอันกอดร่างไร้วิญญาณของซึงฮันไว้ตลอดเวลา เลือดของซึงฮันนั้นเปรอะเปื้อนไปทั่วตัวของมีอัน ส่วนน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดของมีอันก็หยดนองไปทั่วหน้าของซึงฮัน สมองของมีอันมีแต่ความเครียด ความเสียใจ จนตอนนี้สมองของมีอัน…เวลายังคงผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ... แต่มีอัน....ยังคงหยุด...หยุดความรักหยุดทุกอย่างอยู่เพียงเท่านี้ เธออยู่กับความทรงเก่าๆ ... อยู่กับจิตใจที่แตกสลาย ทุกๆวันหรือแทบจะทุวินาทีเธอจะเรียกแต่ชื่อของ "ชอยซึงฮัน"ตลอด แต่ถ้ามีคนถามว่าซึงฮันเป็นใคร เธอจะบอกว่า "ไม่รู้ ไม่รู้จักซึงฮัน...ซึงฮันเป็นใคร" หรือบางทีเธอจะนั่งกอดหมอนแล้วร้องไห้ ทำเหมือนว่าเธอกำลังกอดคนที่นอนตายอยู่ แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านไปนานแค่ไหนมีอันจะจำอะไรได้หรือไม่ก็ตาม...แต่...น้ำตาของเธอยังคงไหลไม่หยุด.....ที่นี่.... "โรงพยาบาลรักษาผู้ป่วยทางจิต"

THE END