คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 แรกพบ
บทที่1
แรกพบ
ทั่กๆๆๆๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะครับ คุณหนู”
เสียงฝีเท้าวิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงที่ดังไล่หลังมาทำให้ร่างบางเจ้าของเส้นผมสีทองหยักศกยาวถึงกลางหลังจำต้องออกวิ่งอีกครั้งอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ทำไมพวกพ่อบ้านถึงไม่ยอมเหนื่อยกันบ้างนะ แฮ่กๆ”
เสียงหวานจากริมฝีปากอิ่มบ่นออกมาปนกับเสียงหอบ ก็เธอเล่นวิ่งติดต่อกันมาเกือบหนึ่งชั่วโมง จะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไร ตัวเธอบางนิดเดียว เทียบกับเหล่าพ่อบ้านที่ตามมานับสิบนั้นก็แทบจะหนีไม่รอดอยู่แล้ว แล้วยิ่งในเมืองช่วงนี้กำลังมีงานรับสมัครเข้าโรงเรียนเวทมนตร์โรซาเรีย โรงเรียนอันดับหนึ่งของอาณาจักร คนย่อมพลุกพล่านเป็นธรรมดา นี่เธอก็ชนมาไม่รู้กี่คนแล้วเหมือนกัน
“คุณหนูครับ หยุดเถอะครับ เดี๋ยวนายหญิงเล่นงานพวกกระผมแย่นะครับ”
ท่านแม่งั้นเหรอ แน่ล่ะ ก็ท่านแม่นั่นแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องหนีออกมาจากบ้านเช่นนี้อย่างไรเล่า อยู่ดีไม่ว่าดีอยากจะจับเธอไปเข้าโรงเรียนของตระกูล ฝันไปเหอะ ที่ผ่านมาก็เรียนไม่รู้จะเรียนยังไงแล้ว วันๆหนังสืออ่านเล่นแทบไม่เคยได้จับ เพราะท่านแม่ผู้เคร่งครัดขยันหาแต่ตำราเวทย์มนตร์บ้าง ประวัติศาสตร์บ้างมาให้อ่าน ยังไม่นับการฝึกต่อสู้ที่ทำเอาผิวขาวราวหิมะของเธอเป็นจ้ำๆไปหลายวัน แค่คิดว่าจะต้องเข้าโรงเรียนที่มีการเรียนการสอนแบบนั้นอีกก็ขนลุกแล้ว
“ฝันไปเถอะว่าจะจับฉันได้..ว้าย”
พลั่ก..
ตุ้บ..
ร่างบางในชุดสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหวได้ฤกษ์หยุดวิ่งกะทันหันเพราะปะทะเข้ากับร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่เดินอยู่ก่อนตรงหน้า
“อา เจ็บชะมัด”
ว่าพลางลุกขึ้นมาปัดเนื้อปัดตัว โอ๊ย สงสัยเอวจะเคล็ดแน่ๆเลย ใครกันนะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่เห็นหรือว่าคนกำลังวิ่ง
“นี่นาย ไม่รู้จักขอโทษคนอื่นบ้างเลยหรอ”
ใบหน้างามเหลือบดวงตาสีชมพูอมแดงขึ้นมองคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะเบิกดวงตาสีสวยขึ้นอย่างตกตะลึงในเมื่อคู่กรณีของเธอนั้นคือบุรุษรูปงาม ผิวขาวราวกับไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อนในชีวิต เส้นผมสีเงินเป็นทรงดูหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบน่าหลงใหล ร่างแกร่งสูงจนทำให้เธอที่นับว่าสูงเกินมาตรฐานหญิงสมัยนี้แล้วอยู่แค่ไหล่ของเขา แต่สิ่งที่ดึงดูดเธอมากที่สุดกลับเป็นนัยน์ตาสีเขียวใส ราวกับหินแห่งพงไพรอันบริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับท่านแม่ของเธอที่สีเข้มและขุ่นกว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เมื่อได้สบดวงตาคู่นั้นแล้ว เธอรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่รอคอยมานานได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว
“คุณ.. เอ่อ..”
“เธอชนฉัน”
เสียงเข้มเอ่ยอย่างเย็นชา ทำให้คนลืมตัวหลุดจากภวังค์และเริ่มฉุนขึ้นมา เมื่อเห็นแววตาสีสวยนั่นไม่แสดงความรู้สึกใดๆ หรือแม้แต่จะเอ่ยขอโทษเธอสักคำแล้วเสนอความช่วยเหลือตามแบบที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ
“ก็..ก็ฉันวิ่งอยู่ แล้วนายมาเดินขวางทำไมกันล่ะ”
“แล้วเธอวิ่งทำไม”
คำพูดห้วนๆแบบมะนาวไม่มีน้ำไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกฉุนมากกว่าเดิมแต่อย่างใด แต่เพราะเสียงทุ้มนั่นทำให้เธอนึกบางอย่างที่เธอลืมไปออก
‘นี่ฉันกำลังหนี…!’
หมับ..
“จับได้ซะทีนะครับคุณหนู”
“…”
พ่อบ้านทั้งสิบซึ่งตอนนี้ล้อมจับตัวเธออยู่นั่นเอง มัวแต่ยืนค้างไปตั้งหลายนาที เถียงกับคนตรงหน้าอีกก็สักพัก เหล่าพ่อบ้านที่ความสามารถเป็นเลิศในการหาตัวคุณหนูของบ้านราวกับตามกลิ่นมาจึงมาพบเธอได้ไวทันใจเช่นนี้
“นาย เพราะนายคนเดียวเลย..”
นัยน์ตาสีชมพูคู่สวยเรืองแสบวิบๆด้วยความโกรธ พลางจ้องร่างสูงตรงหน้าที่ยืนดูเหตุการณ์ราวกับชมนกชมไม้ตามธรรมชาติ ไวเท่าความคิดมือเรียวสวยจึงยกขึ้นฟาด
เพียะ..
ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปด้านข้างด้วยฤทธิ์ฝ่ามือแม่เจ้าประคุณ ทำให้เหล่าพ่อบ้านอ้าปากค้างไปตามๆกัน เพราะพอจะรู้ว่าคุณหนูของตนกำลังมีเรื่องอยู่กับใคร แต่จะห้ามก็คงไม่ทันเสียแล้ว
“นายทำลายชีวิตฉัน จำไว้เลย”
ร่างบางเจ้าของเรือนผมยาวสลวยสีทองหยักศกว่าพลางหมุนตัวเดินกลับไปยังที่ที่จากมาอย่างรวดเร็วด้วยแรงอารมณ์ทำให้เหล่าพ่อบ้านต้องรีบเดินตามเพราะยังจับตัวกันไว้อยู่ให้วุ่น หากแต่หนึ่งในนั้นก็ยังมีกะใจหันมาขออภัยร่างสูง
“อภัยให้คุณหนูของกระหม่อมด้วยนะพะย่ะค่ะ”
“เราไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มว่าพลางหมุนตัวเดินเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งเพื่อไปพบกับคณะของตนที่ตามมาดูแล ทันทีที่เดินเข้ามาข้างในร่างท้วมของคนที่ตามมาดูแลเขาก็ปรี่ตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว และยิ่งตกอกตกใจเมื่อเห็นรอยฝ่ามือเล็กๆบนใบหน้าอันหล่อเหลา
“องค์ชายไปโดนอะไรมาพะย่ะค่ะ หน้าของพระองค์ถึง…”
“แมว”
“แมว?”
คนดูแลถึงกับอึ้งไปเลย เพราะไม่คิดว่าองค์ชายของตนที่พูดน้อยเป็นปกติ เคร่งขรึมโดยธรรมชาติ เล่นมุขหรือว่าพูดจริง
“แมวหรือพะย่ะค่ะ มันอยู่ที่ไหนกระหม่อมจะให้ทหารไปจัดการ”
ถึงแม้จะงงๆอยู่ แต่ก็ไม่วายห่วงเจ้าชีวิตของตน แมวที่ไหนกันมาทำกับองค์ชายของเขาผู้นี้ได้ เสียชื่อคนดูแลอันดับหนึ่งหมด คิดพลางเข่นเขี้ยวเจ้าสัตว์มีขนไปพลาง
“ช่างมัน”
“แต่ว่าพระองค์…” ดวงตาสีเขียวของผู้เป็นนายตวัดมองเยือกเย็นทำให้ชายดังกล่าวหยุดพูดไปทันที
“แค่แมวตัวใหญ่”
พูดจบก็เดินกลับเข้าห้องบรรทมไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชายร่างท้วมถึงกับมึน แมวอะไรนิ้วเรียวได้ขนาดนั้นกันล่ะเนี่ย แล้วตัวใหญ่นี่ ตัวเท่าองค์ชายหรือเปล่าพะย่ะค่ะ อยากจะตะโกนไล่หลังไปเหลือเกินถ้าไม่ห่วงชีวิตของตนเองเป็นที่ตั้งล่ะก็นะ
คฤหาสน์เฟลอเทียส
“ลูกคิดว่าลูกทำอะไรลงไป ชาเร็นเซียร์”
ด้านหญิงสาวคู่กรณีตอนนี้กำลังนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่บนโซฟาหน้าโต๊ะทำงานของท่านแม่เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียวใบไม้ตวัดมองบุตรสาวอย่างดุดัน ร่างวัยกลางคนในชุดยาวกรอมเท้าสีกรมท่ายืนกอดอกพินิจใบหน้าหวานอย่างเอาเรื่อง
“ก็ลูกบอกท่านแม่แล้วนี้คะว่าลูกไม่อยากเข้าโรงเรียนนั่น” ทำใจกล้าพูดออกไป
“ลูกจะกลัวอะไรนักหนา พี่ลูกสองคนก็เรียนอยู่ที่นั่นยังไม่ปลอดภัยพอรึ”
“ก็ท่านแม่เป็นผู้อำนวยการ…”
เสียงหวานอุบอิบตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ ใช่สิ เมื่อตอนเธอเกิดท่านแม่ก็ได้รับตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนเวทมนตร์ฟลอสเทียร์แล้ว โรงเรียนเวทมนตร์อันดับหนึ่งใน‘แกสเตลล่า’โลกอันเต็มไปด้วยเวทมนตร์
“นี่ลูกอย่าบอกนะว่าเพราะเรื่องแค่นี้ลูกถึง…!”
แอ๊ด
“โถ…ท่านแม่ครับ ท่านแม่ก็อย่าดุน้องมากนักสิครับ น้องกลัวหมดแล้ว”
เสียงนุ่มเอ่ยพร้อมกับการปรากฏตัวของพี่ชายคนรอง ‘ดัลลาส เฟลอเทียส’ นัยน์ตาสีเขียวใบไม้อย่างมารดามีแววขี้เล่น เส้นผมสีน้ำตาลดูยุ่งๆแต่บวกกับหน้าตาหล่อเหลาก็นับว่าลงตัว
“แล้วจะผมดูแลน้องให้ครับท่านแม่”
‘แดเรียส เฟลอเทียส’ พี่ชายคนโตเดินตามผู้เป็นน้องเข้ามาติดๆ ทำให้ชาเร็นเซียร์ชักหนาวๆร้อนๆ เพราะถึงแม้พี่ชายทั้งสองจะรักและหวงเธอแค่ไหน แต่ก็ชอบแกล้งเธอเป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะพี่ชายคนรองที่สนิทกับเธอที่สุด รายนี้ว่างเป็นแกล้งเลยทีเดียว
“ลูกสองคนกลับมาบ้านทำไมกัน แดเรียส ดัลลาส”
“แหม ท่านแม่ยังไม่แก่สักหน่อย ทำไมถึงลืม..”
“ท่านแม่เรียกพวกผมออกมารับชาเร็นไม่ใช่หรือครับ”
แดเรียสชิงพูดตัดปากเปราะๆของดัลลาส ก่อนจะโดนสั่งงดค่าขนมกันทั้งหมดนี่ ทำให้เฟลอร่า ผู้เป็นแม่เบือนดวงตาที่เริ่มจะเขียวผิดปกติจากลูกชายคนรองมาทางลูกชายคนโต
“อ่อ ขอโทษแม่ลืมไป น้องของลูกน่ะสิ ทำแต่เรื่อง”
“ท่านแม่ล่ะก็…หนูไม่อยากไปนี่คะ”
“ไหนแม่ขอเหตุผลหน่อยซิ ชาเร็นเซียร์”
เอาอีกแล้ว เรียกชื่อจริงอีกแล้ว แปลว่าท่านแม่เริ่มโกรธมากแล้ว ทำไงดี ชาเร็น ไม่น่าคิดหาเรื่องเลย
“เอ่อ คือ..”
หมับ
“ไม่ต้องห่วงครับท่านแม่ พวกผมจะดูแลชาเร็นอย่างดีครับ”
มือหนาของแดเรียสวางลงมาบนไหล่ของชาเร็นเซียร์อย่างหนักแน่น โอ้พระเจ้า! ให้พี่ชายผมสีดำสนิทคนนี้คุม ก็รองๆท่านแม่เลยนะเนี่ย ยิ่งสบเข้ากับสายตาสีน้ำเงินเข้มแสนจริงจังคู่นั้นแล้ว
‘ไม่รอดแน่ฉัน..’
“ขอบใจลูกมากแดเรียส ได้ยินอย่างนี้แม่ก็เบาใจ”
“โธ่ ท่านแม่ แล้วผมล่ะครับ”
“เราน่ะเงียบเลยดัลลาส ชอบนำน้องเล่นดีนัก ดูซิน้องดื้อเหมือนใคร”
เสียงออดอ้อนของพี่ชายคนกลางดังขึ้นก่อนจะถูกขัดด้วยน้ำเสียงติดระอาของมารดาทำให้เจ้าของเสียงจ๋อยไปถนัด เฮ้อ ดูท่าว่าพรุ่งนี้เธอคงต้องยอมไปแต่โดยดีแล้วสินะ มิฉะนั้นท่านแม่อาจพาไปด้วยตัวเองก็เป็นได้ และนั่นรับรองได้เลยว่าชีวิตของเธอคงไม่รอดถึงโรงเรียนแหงม
“นี่ท่านพี่แดเรียสคะ ทำไมคนถึงเยอะแบบนี้ล่ะ”
เสียงหวานถามขึ้นมาท่ามกลางเสียงจอแจของผู้เข้าทดสอบที่แออัดกันจนเต็มลานกว้างหน้าประตูทางเข้าโรงเรียน แดเรียสที่เริ่มหงุดหงิดเพราะถูกสาวมองมาตั้งแต่ทางออกบ้านยันหน้าประตูโรงเรียน ทั้งชายหนุ่มมากมายที่จ้องน้องสาวของเขาจนแทบสึกหรอถึงกับต้องระงับอารมณ์ตอบน้องสาวสุดที่รัก
“ผู้ปกครองเค้าคงมาส่งลูกหลานน่ะสิ ตื่นเต้นเหรอ”
นัยน์ตาสีน้ำเงินก้มลงมองใบหน้างามของน้องสาวอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นร่างบางถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดัลลาสก็หายไปจีบสาวอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เจ้าชู้ติดใครกัน
“เปล่าค่ะท่านพี่ น้องแค่..”
อัญมณีสีหวานหลุบต่ำลงจินตนาการว่าตัวเองไม่ผ่านการทดสอบแล้วดีใจ แต่พอนึกถึงหน้าท่านแม่ส่งยิ้มหวานเยิ้มหน้าประตูทางออกบ้านเมื่อเช้าทีไร หัวใจดวงน้อยๆพานจะแฟ่บลงให้ได้
“พี่เชื่อว่าน้องทำได้”
‘นั่นแหละค่ะที่กังวล’
“ค่ะ”
‘ประกาศ ขอให้ผู้เข้ารับการทดสอบทุกท่านเดินเข้าประตูโรงเรียนตรงเข้าไปในเวิล์ดพาเลซทางด้านขวามือ ประกาศอีกครั้ง ขอให้…’
“ต้องไปแล้วล่ะชาเร็น แล้วเจอกันในโรงเรียนนะ ขอให้โชคของพี่เป็นของน้อง”
“ขอบคุณค่ะท่านพี่”
ชาเร็นเซียร์อ้าแขนรับกอดพี่ชายสุดที่รักอย่างเต็มใจท่ามกลางสายตาอิจฉาตาร้อนของพวกสาวๆ ก่อนพวกเธอจะแทบละลายเมื่อเห็นพี่ชายก้มลงหอมแก้มน้องสาวสุดที่รักอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนโดยใช้ทางเข้าเฉพาะของรุ่นพี่
“เอาล่ะ สู้ๆ ชาเร็น”
เสียงหวานเอ่ยให้กำลังใจตนเองก่อนจะก้าวเท้าผ่านประตูหินอ่อนสีครีมขนาดมหึมาเข้าไปในโรงเรียน ทันทีที่เข้ามาดวงตาสีสวยก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ก็ภาพที่เห็นจากด้านนอกกับด้านในมันไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว
ภายในโรงเรียนนั้นเต็มไปด้วยพืชพรรณแปลกประหลาดที่มีอยู่เกือบจะทุกจุดข้างทาง แต่ก็ดูสะอาดตาไม่มีพืชมาเกะกะขวางทางเดินแต่อย่างใด คิดพลางเลี้ยวขวาที่บริเวณน้ำพุรูปนางเงือกในท่าถือหอยสังข์ชูขึ้นเทน้ำไหลผ่านตัวอย่างสวยงาม
“ผู้เข้าร่วมทดสอบกรุณาแสดงบัตรประจำตัวด้วยค่ะ”
ชื่อ ชาเร็นเซียร์ เฟลอเทียส
รหัสผู้เข้ารับการทดสอบ 89464
เมื่อชาเร็นเซียร์ยื่นบัตรประจำตัวให้ อาจารย์ที่ยืนตรงบริเวณทางเข้าต่างก็พากันเงยหน้ามองเธออีกหลายรอบ ก่อนจะคืนบัตรให้เธอเดินจากไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคนเริ่มแออัดบริเวณหน้าประตู
‘เฮ้อ ได้นั่งซะที’
สาวงามถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เดินมาก็ตั้งไกลกว่าจะได้นั่ง ดีนะได้นั่งหน้าหน่อยไม่งั้นล่ะก็มองอะไรไม่เห็นกันพอดี คิดพลางหันไปมองที่นั่งทางด้านซ้ายซึ่งมีหญิงสาวผมยาวเหยียดตรงสีฟ้าอ่อนถึงหัวเข่านั่งอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาสีไพลินสบตากับเธออย่างเป็นมิตร ชาเร็นเซียร์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน
“หวัดดีจ้ะ ฉันชาเร็นเซียร์ เฟลอเทียส เธอชื่ออะไรหรอ”
“ฉันฟีโอน่า เดอ เร็นเดอวอร์จ้ะ เธอเป็นลูกสาวผู้อำนวยการหรอจ๊ะ”
“โห ชื่อยาวจัง อืม ใช่แม่ฉันเองแหละ ว่าแต่เธอมาจากไหนหรอ”
“แวนเดอร์จ้ะ”
“ว้าว ฉันอยากเห็นจังเลยโซนที่เค้าว่ากันว่าเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลใช่มั้ย”
“จ้ะ”
ฟึบ..
ชาเร็นเซียร์เบือนจากใบหน้าขำๆของเพื่อนใหม่มาที่ที่นั่งทางขวาเพราะรู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งใหม่ คิดในใจว่าจะสร้างเพื่อนเพิ่มพลันเห็นเส้นผมสีเงินคุ้นตากับดวงตาสีเขียวใสบนใบหน้าหล่อเหลาที่มองมาอย่างเย็นชา
“นาย..นะ นะ นี่นาย.. ตามฉันมาทำไมกัน!”
“….”
“ชาเร็นเซียร์เบาๆหน่อยจ้ะ คนมองแล้วนะ”
ร่างงามเริ่มของขึ้นเมื่อหนุ่มหล่อคู่ปรับเก่าไม่ยอมปริปากพูด ทำให้ฟีโอน่าจำต้องมาแก้สถานการณ์โดยการจับตัวชาเร็นเซียร์หันไปคุยต่อ ทิ้งให้ดวงตาหวานมองค้อนคนข้างขวาขวับ ในขณะที่คนโดนค้อนไร้ซึ่งปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
“ว่าแต่การทดสอบนี้เค้าให้ทำอะไรบ้างหรอ ฟีโอน่าพอจะรู้มั้ย”
“อืม เคยได้ยินว่าให้เราขึ้นไปแตะลูกแก้วอะไรสักอย่างน่ะจ้ะ”
ฟีโอน่าตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ในขณะที่ร่างบางเลิกสนใจหนุ่มหล่อข้างๆแล้วหันกลับไปคิดหนักว่าจะไปรอดในการสอบกับเขามั้ยเนี่ย
“เฮ้อ ฉันล่ะไม่ค่อยมั่นใจเลย”
“อย่าเครียดสิ ฉันก็เหมือนกับเธอนั่นแหละจ้ะ”
“ประกาศ ขอให้ผู้เข้ารับการทดสอบทุกคนอยู่ในอาการสงบ ณ บัดนี้ทางโรงเรียนเวทมนตร์ฟรอสเทียร์จะเริ่มทำการคัดผู้เข้าเรียน ขอให้ทุกท่านกรุณาอย่าส่งเสียงดังรบกวนสมาธิผู้เข้าทดสอบเด็ดขาด ประกาศ โปรดอยู่ในความสงบ…”
ได้ยินดังนั้นชาเร็นเซียร์กับฟีโอน่าจึงหยุดคุยกันฉับพลัน เปิดโอกาสให้ดวงตาคู่สวยเหลือบมองไปยังคนมาดนิ่งข้างๆที่อยู่ในอาการยิ่งกว่าสงบตั้งแต่เข้ามาแล้ว คิดพลางหัวเราะคิกคักกับตัวเอง นัยน์ตาเขียวใสจึงเหลือบมองมาอย่างฉงนเล็กน้อยก่อนจะว่างเปล่าเช่นเดิม
‘เชอะ ทำเป็นเก๊ก…’
“หมายเลข 17485 มาราเบลล่า เบลโลวิซ ออฟ แวนเดอร์”
“นั่นคนเมืองเดียวกับเธอนี่ ฟีโอน่า”
“จ้ะ”
เสียงหวานเอ่ยพลางมองตามร่างหญิงสาวผมสีดำสนิทประบ่าเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยอาการประหม่า ทำให้ฟีโอน่าหัวเราะคิกเบาๆเพราะดูเหมือนเพื่อนใหม่จะความจำดีไม่หยอก
“ว่าแต่ทำไมรหัสมันแปลกๆอ่ะ ไม่เริ่มตั้งแต่ 00001”
แม่สาวช่างสงสัยยังคงถามไม่เลิก ด้วยความที่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเท่าไรนักทำให้เธอมักจะพลาดในเรื่องที่คนอื่นเค้ารู้เสมอ
“อ๋อ สังเกตมั้ยจ๊ะว่าคนที่อยู่ในหอประชุมนี้น้อยกว่าคนที่อยู่หน้าโรงเรียนเมื่อกี้เยอะเลย”
“นั่นสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
“ก็เป็นการทดสอบเบื้องต้นไงจ๊ะว่าใครมีพลังเวทย์ไม่ถึงเกณฑ์ที่เขากำหนดก็จะไม่สามารถเดินมาถึงที่นี่ได้ นั่นก็คือไม่ผ่านการทดสอบขั้นแรกยังไงล่ะ”
“อ้อ ง่ายดีเนอะ” ว่าพลางหันซ้ายหันขวามองไปรอบตัว
‘คนน้อยลงจริงๆด้วย’
“กรุณาเอามือแตะลูกแก้วแล้วตั้งสมาธิค่ะคุณมาราเบลล่า”
ดวงตาสีสวยเบือนไปมองหญิงสาวผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียวเข้มบนเวทีอย่างอยากรู้ขั้นตอนการสอบ ร่างบางยืนอยู่ตรงหน้าลูกแก้วที่วางอยู่บนแท่นสีงาช้างขนาดใหญ่รองด้วยหมอนกำมะหยี่สีม่วงสวยงามซึ่งตั้งอยู่กลางเวทียกระดับซึ่งค่อนข้างสูงเอาการ พื้นเวทีเป็นพื้นดินธรรมดาที่เราสามารถพบเห็นได้ทั่วไป
ทันทีที่มือของมาราเบลล่าแตะลูกแก้วพร้อมกับดวงตาที่ปิดลง บรรยากาศบนเวทีก็เปลี่ยนไป ต้นไม้ต้นเล็กๆเริ่มงอกขึ้นมาบนผืนดิน พร้อมทั้งบังเกิดบ่อน้ำแห่งเล็กๆขึ้นตรงรากต้นไม้ ไม่นานฝนบางเบาก็ตกลงมา
โดยไม่ต้องอาศัยคำอธิบายใดๆทุกคนก็เข้าใจได้ว่า ลูกแก้วนั้นเป็นสื่อในการแสดงพลังเวทมนตร์ตามธาตุที่เด็กแต่ละคนมี ใครมีธาตุใดเยอะธาตุนั้นก็จะแสดงออกมาเยอะกว่าธาตุอื่นๆ อย่างเช่นมาราเบลล่า คาดว่าน่าจะเป็นเด็กธาตุน้ำเพราะมีทั้งสายฝนและบ่อน้ำ
“ผ่านค่ะ”
สิ้นเสียงประกาศผล มาราเบลล่าก็ลืมตาขึ้นอย่างตกใจปนสงสัย เพราะบนเวทีได้กลับสู่สภาพก่อนหน้าแล้ว หญิงสาวจึงเดินเข้าไปทางห้องทางขวามือสำหรับผู้ที่ผ่านการทดสอบอย่างรวดเร็วเพื่อให้คนต่อไปได้ขึ้นมาเข้ารับการทดสอบ
“หมายเลข 26745 ปริ๊นซ์ราฟาลอฟ เดอ เอส เพดีรอเซียส ออฟ เอลฟีโอลัส…”
เสียงเรียกขานชื่อลำดับที่ต่อไปดังขึ้น ชาเร็นเซียร์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจพลางกวาดตามองหาเจ้าชายเอลฟ์ผู้โด่งดังที่ไม่ชอบปรากฏตัวเท่าไรนัก
ฟึ่บ
‘ตาน้ำแข็งบ้านี่จะลุกขึ้นทำไมกันนะ โอ ไม่นะ หรือว่า…’
ดวงตาสีสวยเบิกกว้างขึ้นอย่างนึกไม่ถึงเมื่อคนข้างๆลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางเดินตรงไปที่เวทีอย่างสง่างาม ท่ามกลางสายตาหลงใหลชื่นชมของหญิงสาวที่มาเข้าทดสอบเกือบทุกคน ทำไมกันนะเธอถึงไม่สังเกตถึงใบหูเรียวแหลมนั่นตั้งแต่ตอนพบกันครั้งแรกแถมยังฟาดหน้าสูงศักดิ์นั่นไปเต็มๆ ซวยแล้วเรา..
“แหวะ ขี้เก๊ก”
เสียงหวานแขวะเบาๆจนฟีโอน่าต้องส่ายหน้า เพื่อนใหม่ของเธอคนนี้ช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นเหลือเกิน นั่นน่ะเจ้าชายเชียวนะ จะกล้าหาญเกินไปแล้วเพื่อนจ๋า
โดยไม่ต้องรอเสียงประกาศ มือหนาวางบนลูกแก้วตรงหน้าเช่นเดียวกับมาราเบลล่า หากแต่ดวงตาสีธรรมชาติคู่นั้นไม่ได้หลุบปิดลง ทันทีที่แตะโดนลูกแก้ว บนเวทีก็บังเกิดความปั่นป่วนของธาตุ ภาพที่ปรากฏบนเวทีก็คือพืชพรรณทั้งหลายมากเท่าที่สามารถเติบโตได้ พากันงอกเงยบนเวที ลมพัดแรงจนแทบเรียกได้ว่าเป็นพายุ แอ่งน้ำปรากฏอยู่ใจกลางของเวที พระอาทิตย์ขนาดย่อมปรากฏอยู่เหนือลูกแก้ว ฉับพลันทุกอย่างก็ถูกกลืนเป็นสีดำพร้อมทั้งการเกิดสุริยคราสของพระอาทิตย์ย่อส่วนนั้น
มือหนาเลื่อนมือออกห่างจากลูกแก้วก่อนจะเดินเข้าประตูสำหรับผู้ผ่านการทดสอบไปเลยโดยไม่รอฟังคำประกาศดังเช่นผู้เข้าสอบคนก่อนหน้า
“ผะ.. ผ่าน.. ผ่านค่ะ”
“ท่านราล์ฟ..”
เสียงหวานพึมพำออกมาอย่างไร้สติ ทำไมกัน ความคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจที่เคยไร้ซึ่งการตอบรับใดๆกับบุคคลรอบข้าง เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่สามารถทำให้สงบลงได้ ด้วยความคิดเหล่านี้ทำให้ชาเร็นเซียร์ไม่ได้ยินเสียงที่ประกาศเรียกชื่อเธอ จนฟีโอน่าต้องสะกิดให้รู้สึกตัว
“หมายเลข 89464 ชาเร็นเซียร์ เฟลอเทียส ออฟ แกสเตล่า”
“คะ… ค่ะ”
ร่างบางรีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเพื่อรักษาชื่อเสียงของมารดา ก่อนจะรีบสาวเท้าขึ้นเวทีไปด้วยสายตาให้กำลังใจจากเพื่อนสาว
“กรุณาเอามือแตะลูกแก้วแล้วตั้งสมาธิค่ะคุณชาเร็นเซียร์”
สิ้นเสียงประกาศ มือเรียวงามก็วางลงบนลูกแก้วอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดวงตาสีสวยที่เรืองแสงอย่างทรงอำนาจ ไม่นานต้นไม้ดอกไม้สีสันสวยสดงดงามก็เจริญเติบโตขึ้นเต็มเวที แอ่งน้ำสีทองสวยผุดขึ้นมาพร้อมกลิ่นหอมที่ลมอ่อนๆพัดมาให้ได้กลิ่น พระอาทิตย์และพระจันทร์พากันสลับขึ้นมา ขนนกสีขาวสวยลอยละล่องในอากาศ เป็นปรากฏการณ์ที่สวยงามอย่างยากจะบรรยายอะไรออกมาได้ ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคนในห้องโถงเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา เรียกให้ชาเร็นเซียร์ที่เคลิ้มอยู่ตื่นจากภวังค์
“ผ่านค่ะ”
ภายในห้องผู้ผ่านการทดสอบ
กลิ่นหอมประหลาดลอยเข้ามาถึงในห้องข้างในที่ราฟาลอฟนั่งอยู่เพียงคนเดียว ไม่นานขนนกสีขาวนุ่มก็ลอยมาวางอยู่ที่มือหนาของชายหนุ่ม ทันใดนั้นความรู้สึกคิดถึงอย่างรุนแรงก็พวยพุ่งขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกผิดที่มาพร้อมกับความโหยหาอย่างแรงกล้า คิดพลางจ้องไปที่ประตูอย่างรอคอย
“เป็นเจ้าเองสินะ..”
เมื่อได้ยินเสียงประกาศแล้วชาเร็นเซียร์ก็สาวเท้าเดินเข้าห้องเดียวกับที่เจ้าชายเอลฟ์ขี้เก๊กเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว หวังจะไปถามให้หายสงสัย แต่ทันทีที่ประตูปิดลงร่างบางก็ถูกรวบเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคน ก่อนที่ริมฝีปากบางจะถูกบดขยี้อย่างถวิลหา
นัยน์ตาสีหวานเบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่าเธอกำลังถูกเจ้าชายขี้เก๊กที่เธอหมั่นไส้จุมพิต แม้จะรู้สึกตกใจแค่ไหน ร่างบางก็ไม่ปฏิเสธสัมผัสของเอลฟ์หนุ่มแต่กลับตอบรับสัมผัสอย่างอ่อนหวานอย่างลืมตัว จนกระทั่งเริ่มรู้สึกตัวจึงทุบไหล่คนลืมตัวตรงหน้าให้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
“นาย เอ่อ..”
“…”
ใบหน้างามระเรื่อขึ้นอย่างน่ามอง ทำให้รอยยิ้มหล่อเหลาปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม แบบที่สาวไหนก็ยอมตายเพียงเพื่อจะได้เห็นมันจากเจ้าชายยิ้มยากพระองค์นี้
“เอ่อ…”
‘อะไรกัน มาจูบเขาแล้วยังเงียบอีก’ คิดอย่างขัดเขินปนหงุดหงิด
“หวาน”
“หา..อะไรนะ”
“เธอหวาน”
แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเรียกเลือดให้ฉีดขึ้นใส่ใบหน้างาม อะไรกัน ตาคนนี้ โอย ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว มีแต่เสียเปรียบ ยังไงฉันก็ยังไม่ชอบขี้หน้านายอยู่วันยังค่ำแหละ เฮอะ
“บ้า .. แล้วนี่มาราเบลล่าไปไหนล่ะ” เสียงหวานพยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะเริ่มหงุดหงิด
“ห้องอื่น” ตอบสั้นตามแบบฉบับ
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“เราต้องคู่กันเวลาทำงาน”
“อะไรนะ!!”
“โรงเรียนจัดให้”
นี่มันอะไรกันเนี่ย เธอต้องเป็นคู่หูของหมอนี่ยันเรียนจบเลยหรอ ตอนแรกก็ดูเย็นชาไร้มารยาท ไม่น่าคบหาสมาคมกับใครได้ แต่ทำไปทำมากลับมาจุ๊บเธอซะงั้น พร้อมทั้งแววตาที่อ่อนโยนนั่นแม้จะเพียงแว๊บเดียวก็เถอะ แต่ถ้าจะต้องโทษใครละก็ไม่ใช่แค่นายนั่นหรอก เธอเองเมื่อกี้ก็เผลอตัวไปได้ยังไงไม่รู้ ตั้งแต่บนเวทีแล้วรู้สึกประหลาดยังไงไม่รู้
ทางด้านเอลฟ์หนุ่มหลังจากบอกร่างบางที่ต้องทำงานร่วมกันแล้ว ก็เดินไปนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่หนานุ่มสีม่วงที่วางอยู่เพียงตัวเดียวกลางห้อง ท่ามกลางความสับสนของตัวเขาเอง
‘ทำไมกันนะ คนอย่างเราไม่น่าจะลืมตัวทำอะไรแบบนั้น’
“ความรู้สึกนั่น..”
เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ เรียกสายตาของร่างงามให้ตวัดมามองอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่กล้าเข้ามาใกล้เขาแล้วสิ ทั้งๆที่มีผู้หญิงมากมายอยากเข้ามาหาเขา แต่เธอกลับดูอยากอยู่ให้ห่างเขาอย่างไรไม่ทราบได้
“พูดอะไรของนายอะ..”
แอ๊ด
ยังไม่ทันที่ชาเร็นเซียร์จะทันถามคำถามเสร็จ ประตูบานใหญ่ที่อยู่หลังห้องก็เปิดออกพร้อมกับการก้าวเข้ามาของชายไว้เคราสีขาว ดวงตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาตามเส้นผมมองมาอย่างปรานี ร่างชราอยู่ในชุดเต็มยศของรองผู้อำนวยการ
“ท่านรอง”
เสียงทุ้มกับเสียงหวานประสานกัน พร้อมทั้งการคำนับของฝ่ายชายและการย่อตัวทำความเคารพของฝ่ายหญิง ทำให้ฝ่ายที่เพิ่งเข้ามาใหม่อดยิ้มออกมาไม่ได้ ท่ามากพอกันทั้งคู่
“เอาล่ะ ยินดีต้อนรับทั้งสองคนเข้าสู่โรงเรียนแห่งนี้ พวกเธอสองคนคงจะรู้แล้วว่าพวกเธอต้องทำงานด้วยกันไปตลอดจนกว่าจะจบการศึกษาจากโรงเรียนนี้ หลังจากนี้ขอให้พวกเธอกลับบ้านไปเก็บของเตรียมย้ายเข้ามา โดยจะต้องมาพร้อมกันที่ลานหน้าโรงเรียน แล้วจากนั้นจะมีคนพาพวกเธอไปทำการคัดเลือกหอ กรุณาอย่ามาสาย”
พูดจบชายชราก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่ภายในห้อง ก่อนที่ร่างบางทำท่าจะเดินออกไปก่อน มือหนาก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ พร้อมทั้งจรดริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มอย่างอดใจไม่อยู่ ก่อนจะชิงเดินออกไปก่อน เหลือเพียงร่างบางที่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียวในห้อง
“นะ นาย!! คนฉวยโอกาส! จำไว้เลยนะ ตาน้ำแข็งบ้า!!!”
.............................................................................................
มีใครเริ่มกรี๊ดกับสุดที่รักของไรเตอร์รึยังเอ่ย
เม้นติชมกันเยอะๆนะคะ ^^
ความคิดเห็น