ยุทธการรักใสกิ๊งพิชิตใจติงต๊องบอย

ลำดับตอนที่ #3 : น้องสาวหรือน้องชาย?

            “ว้าว! หนังสือเล่มนี้สนุกชะมัดเลย เจมส์นายเคยอ่านรึยัง? มีเล่มต่อป่ะเนี่ย?”เด็กชายตัวเล็กหันไปถามเพื่อนซี้ใส่แว่น ขณะที่กำลังยืนเลือกหนังสืออยู่ในร้านหนังสือแถวหอพักของพวกเขา

            “เฮ้! คิดส์ อีกแค่ 2 วันก็จะสอบแล้วนะ นายไม่คิดจะติวหนังสือเรียนบ้างเลยรึไง” เจมส์ เพื่อนร่วมห้องเรียนและห้องนอนของคิดส์ที่เลือกหนังสือเรียนอยู่หันมาโวยวายใส่เพื่อนซี้ที่ไม่เคยสนใจเรื่องเรียน เอาแต่อ่านพวกนิยายและซื่อมากจนถึงซื่อบื้อ ทั้งๆที่อายุก็ย่าง 15 แล้วแต่ยังอ่านการ์ตูนภาพและนิยายไซไฟแฟนตาซีแบบเด็กๆอยู่ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนที่ชอบทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่กับน้องชาย ก็เพื่อนเขาคนเนี้ย ไม่เคยตั้งใจเรียน หลับในคาบเป็นส่วนมาก หนังสือเรียนไม่อ่าน แต่ก็สอบผ่านมาได้ทุกครั้งอย่างเฉียดฉิวซะด้วยสิ เจมส์ปิดหนังสือที่กำลังดูอยู่ในมือและหันไปชวนคิดส์กลับหอ

                “คิดส์กลับเถอะ เดี๋ยวหอปิดก่อน”

                “หือม์ อือๆ นายกลับไปก่อนละกันเดี๋ยวฉันตามไป ขอเลือกหนังสืออีกเดี๋ยวนะ”คิดส์ตอบแล้วกลับไปสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ

                “กลับเร็วๆล่ะ”เจมส์ว่าแล้วเดินไปจ่ายเงินค่าหนังสือเตรียมสอบของเขา ทิ้งให้เพื่อนอ่านการ์ตูนต่อไป ระหว่างทางกลับเขาเดินผ่านสวนสาธารณะ สวนยามค่ำคืนก็สวยดีในความคิดเขาถ้าไม่มีเสียงสะอื้นชวนขนลุกของเด็กสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่บนม้านั่งอย่างโดดเดี่ยว ปกติเขาเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้วพอเจอหนูน้อยคนนี้ก็เลยสงสารจึงเดินเข้าไปถาม

                “หลงทางเหรอครับ? เดี๋ยวพี่พาไปส่งนะ บ้านน้องอยู่ไหนครับ”เขา แต่เด็กหญิงส่ายหน้าน้อยๆและตอบว่า

“คือ...หนูมาหาพี่น่ะค่ะ พี่เขานัดที่ร้านหนังสือแต่...หนูหลงอ่ะ”สาวน้อยตอบพลางเอานิ้วจิ้มกัน หน้าแดงแปร๊ดและทำแก้มป่อง เจมส์ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ก็ไอ้ท่าเอานิ้วจิ้มกันเนี่ย คิดส์ชอบทำเวลาต้องสารภาพหรือโดนดุ เหมือนกันมากเว้นก็แต่แก้มป่องเพราะเจ้าคิดส์จะก้มหน้า เขาสั่นหัวไล่ความคิดออกและอาสาไปส่งเธอ เขาพาเธอมาที่ร้านที่เขาเพิ่งทิ้งเพื่อนไว้ เธอหยุดยืนอยู่หน้าร้าน เขย่งเท้ามองหาพี่แล้วจู่ๆเธอก็แย้มยิ้มกว้าง วิ่งตรงไปที่มุมการ์ตูน ส่งเสียงเรียก

                “พี่!!พี่ชายค้าาาา!!!”

                เจมส์เดินตามไป ตั้งใจว่าจะเรียกคิดส์กลับพร้อมกันเลย เขาเห็นเด็กชายรูปร่างคุ้นตาในเครื่องแบบ ร.ร.เดียวกับเขากอดสาวน้อยแน่น

                “รินจัง!”            

            “พี่ชายคะ พี่ใจดีคนนี้พารินมาส่งค่ะ”รินว่าแล้วชี้มาที่เจมส์ที่กำลังมองหาคิดส์

                “ขอบคุณมากฮะที่พาน้องผมมาส่ง”เขาก้มหัวให้เจมส์ แต่พอจะเงยหน้าขึ้น เขากลับทำไม่ได้เพราะมือของเจมส์กำลังกดหัวและขยี้ผมเขา เขารีบสะบัดหัวออกเพื่อเงยหน้าดูว่าใคร แล้วพอเห็นเขาก็ช็อค

“หนอยแน่ะ! คิดส์ ทำไมไม่บอกฉันว่าน้องนายจะมาฮะ! ฉันไว้ใจไม่ได้รึไง?”พี่ชายของรินก็คือคิดส์นั่นเอง ตอนนี้เจมส์กำลังโกรธมาก เขารู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี คิดส์จะบอกทุกอย่างถ้าเขาไว้ใจ แต่ถ้าเขาไม่บอก...

                “เอ่อ...คือ...ฉัน...”คิดส์อ้ำอึ้งพูดไม่ออกเพราะถ้าเหตุผลของเขาไม่ดีพอละก็ เขาอาจเจ็บตัวได้เนื่องจากเจมส์ค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากลัว เขากลัวว่าเจมส์จะเลิกคบเขาต่างหาก เพราะเอาอ่านแต่การ์ตูนจึงไม่มีใครอยากคบคนซื่อบื้ออย่างเขา

                “พี่ชาย...พี่ใจดี พี่สองคนรู้จักกันเหรอคะ?”รินเอียงคอถาม หลังจากมองหน้าทั้งสองสลับกันไปมาได้สักพัก

                “เอ่อ...รินจัง นี่คือเจมส์ เพื่อนพี่เอง เอ่อ...เจมส์ นี่ริน น้องสาวฉัน...”คิดส์แนะนำอย่างตะกุกตะกัก แต่เจมส์ยังคงนิ่ง เขารู้ว่าไอ้นิ่งๆของเพื่อนเนี่ยน่ากลัวกว่าตอนแสดงออก เขาคิดว่าควรจะออกไปนอกร้านเพราะท่าทางเจมส์คงอยากต่อยเขาน่าดู “เอ่อ...ออกไปข้างนอกดีมั้....”เขายังพูดไม่จบ เจมส์ก็เดินออกไปเลย เขาและรินจึงรีบวิ่งตามไปที่สวนสาธารณะที่ไม่มีคน พอเขาหยุดฝีเท้า หมัดหนักๆของเจมส์ก็กระแทกเข้าเต็มหน้า ส่งผลให้เขาล้มลงไปกองกับพื้น คิดส์ยกมือขึ้นเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลแต่สายตาจับจ้องที่พื้นดิน ไม่กล้าสบตากับเจมส์ที่กำลังโกรธซึ่งยืนจ้องเขาที่กำลังเช็ดเลือดอยู่ ในใจคิดส์นั้นจินตนาการไปสารพัด ไม่ว่าจะโดนเลิกคบ โดนอัดหรืออื่นๆ แต่สิ่งที่เจมส์ทำกลับตรงข้ามกับความคิดเขาโดยสิ้นเชิง เจ้าของหมัดหนักๆยื่นมือมาฉุดเขาขึ้นและตบหลังเขายิ้มๆ คิดส์มองเพื่อนอย่างงงๆ ส่วนรินช็อคค้างไปตั้งแต่เห็นพี่ชายโดนต่อยแล้ว คิดส์ส่งสายตาถามเจมส์

                “ก็แค่อยากสั่งสอนคนไม่ไว้ใจเพื่อนเท่านั้น”เขายักไหล่ตอบอย่างกวนๆ ขณะที่คิดส์ถอนหายใจอย่างโล่ง

อก “ว่าแต่...นายจะให้น้องนายนอนที่ไหน? คิดส์”

                “เอ่อ...ฉันกะว่าจะให้...ให้...เอ่อ...”

                “โว้ย! เอ่อ...อยู่นั่นแหละ ยังไม่ได้คิดใช่มั้ย”เจมส์ขัดด้วยความรำคาญ

                “ฉันจะให้รินปลอมเป็นผู้ชายมาอยู่กับเรา”เขาตอบ

                “แล้วไป ฉันนึกว่านายยังไ....หา! อยู่กับเรา!?!”เจมส์ทวน ดวงตาเบิกกว้าง เหงื่อแตกพลั่ก “นายจะบ้ารึไง ก็รู้ๆกันอยู่นี่ว่า อ.ปลาแกโหดแค่ไหน”

                “พวกพี่จะไม่ให้รินอยู่ด้วยหรอคะ? ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรินไปนอนที่ม้านั่งในสวนก็ได้”รินถาม ก่อนจะทำหน้าเศร้าแบบเดียวกับคิดส์ เล่นเอาเจมส์ใจอ่อนอีกรอบ จำต้องตอบตกลง

                “เออๆ ก็ได้ เรื่องอ.ปลาเดี๋ยวฉันจัดการเอง ส่วนนาย คิดส์ ไปจัดการเรื่องเพื่อนร่วมห้องของเรา”สองพี่น้องยิ้มอย่างดีใจแต่พอประโยคสุดท้ายคิดส์ก็กลืนน้ำลายเอื๊อก เพื่อนร่วมห้องของทั้งสองคือ โอกับบอย ขาใหญ่ประจำแผนก ม.ต้นของร.ร.ที่เขาเรียนอยู่ เป็นพวกชอบใช้กำลังและหัวแข็ง ไม่ฟังใคร เพราะฉะนั้นการกล่อมให้ทั้งสองยอมให้รินมาอยู่ด้วยจึงยากมาก ที่สำคัญเขาทั้งสองยังต้องปิดเรื่องที่รินเป็นผู้หญิงอีก ทุกอย่างมันเลยยุ่งยากไปหมด คิดส์พยักหน้ารับอย่างจำใจ สองเพื่อนซี้สบตากันได้ซักพัก รินก็โพล่งออกมาว่า

                “ดีจัง ที่หอพวกพี่ไม่มีกำหนดเวลากลับ ที่หอรินนะห้ามเข้า-ออกหลังสองทุ่ม”

                “เวลา!!! เฮ้ย! จะสองทุ่มแล้วนี่ ไปเร็ว!!!”เด็กชายตะโกนออกมาพร้อมๆกัน สีหน้าแสดงถึงความตกใจ...มาก คิดส์ฉุดมือรินที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรออกวิ่งทันที โดยมีเจมส์วิ่งนำไปก่อน แต่เพราะรินเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กจึงวิ่งไม่ทันพี่ๆ ป่วยการที่คิดส์จะอุ้มเพราะเขาตัวพอๆกับน้อง เผลอๆเล็กกว่าด้วยซ้ำ เจมส์เลยชะลอฝีเท้าหันกลับมาอุ้มรินและสั่งคิดส์ให้วิ่งเร็วขึ้นอีก ในที่สุดก็มาถึงหอก่อนเวลาอย่างเฉียดฉิว

เขาสองคนพารินมาที่บันไดหนีไฟแล้วช่วยกันคิดว่าจะปลอมตัวให้เธอยังไงดี โชคดีที่รินใส่กางเกงยีนส์ขากระบอกและมีแจ๊คเก็ตแทนที่จะเป็นกระโปรงหรือเสื้อลายคิกขุ ทำให้ดูเหมือนเด็กผู้ชายหน้าหวาน เว้นแต่ผมสีน้ำตาลยาวสลวยที่เป็นปัญหา

“ฉันว่าเราน่าจะพาน้องนายไปตัดผมนะ แต่วันนี้เราไม่มีเวลาแล้ว อืมม์...หมวกนายไง! ให้น้องนายใส่หมวกซะก็สิ้นเรื่อง”เจมส์เสนอแล้วเขาก็ดีดนิ้วอย่างถูกใจ เขาดึงหมวกแก๊ปสีน้ำเงินออกจากหัวคิดส์เอามาใส่ให้ริน จัดการเก็บผมให้เสร็จสรรพ จากนั้นก็ดันตัวออกมาตรงหน้า จับหันซ้ายหันขวาและพากันออกไปที่ห้อง 304 ณ ชั้น 3 ทั้งสองหนุ่มแยกทางกัน เจมส์ไปหา อ.ปลาที่หอแยกของอ. ส่วนคิดส์พาหนุ่มหน้าหวานไปที่ห้องตน

โครม!

“อูย...เจ้าบ้า! เดินดูคนบ้างสิ!”เด็กชายตัวโตตะคอกใส่คิดส์ทั้งที่เขาเป็นคนเดินมาชนเอง

“ขะ...ขอโทษครับ...”คิดส์เอ่ยขอโทษ เขาถูกชนจนล้มกระแทกพื้นแต่เพราะไม่อยากมีเรื่องกับ ‘โอ’จึงกล่าวขอโทษ เขาจะพูดสุภาพกับทุกคนยกเว้นเพื่อนสนิทอย่างเจมส์และน้องสาว นี่เป็นนิสัยที่ติดมาแต่เด็ก เมื่อรินเห็นพี่ชายขอโทษทั้งที่ไม่ผิด เธอก็ทนไม่ได้ รินเป็นเด็กรักความยุติธรรมและฝันอยากเป็นผู้พิพากษา เธอโวยทันที

“พี่ชาย! ไปขอโทษเขาทำไม พี่ไม่ได้ผิดซะหน่อย พี่ตัวโตคนนี้ต่างหากที่มาชนพี่เองน่ะ”รินชี้หน้าโออย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น เธอจ้องตาโอที่มองมาอย่างโมโหที่จู่ๆเด็กชายหน้าหวานตัวเล็กก็มาชี้หน้าเขา

“ไอ้หนู อยากโดนดีรึไงถึงมาชี้หน้าฉันน่ะ ไอ้คิดส์! แกพาใครมาวะ”โอยืนขวางประตูแล้วตะคอกถาม

“เอ่อ...น้องผมเอง ผมจะให้เขามาอยู่ด้วยน่ะ”คิดส์ตอบพลางลุกขึ้นยืนและดันรินไปอยู่ด้านหลังตัวเอง ถ้าโอจะทำอะไรน้องเขาละก็ เขาต้องปกป้องเธออย่างดีที่สุด เขาคิด

"พี่ชายไม่ต้องห่วงค่ะ รินเรียนคาราเต้มา”รินกระซิบเบาๆ เขาค่อยวางใจไปเปลาะนึง

“เอ่อ...ช่วยหลี.....”เขาพูดค้างเมื่อจู่ๆน้องสาวก็แทรกมาหน้าเขาแล้วออกคำสั่ง

“พี่ช่วยหลบหน่อยสิ เกะกะ”ไม่ว่าเปล่าเธอยังผลักโอเข้าไปในห้องแล้วเดินดุ่มๆเข้าไป ก่อนจะหันมาถามคิดส์ “นี่ไม่ใช่ห้องพี่ชายเหรอคะ...ครับ”

“ชะ...ใช่นี่ห้องพี่”เขาตอบโดยที่ยังอึ้งอยู่ว่าทำไมจู่ๆน้องสาวที่น่ารักและอ่อนโยนของเขาถึงกลายมาเป็นสาวห้าว อารมณ์ร้อนได้ ตอนแรกก็นึกว่ารินแค่แสดงละครแต่น้ำเสียงที่ถามเขาถึงมันจะฟังดูธรรมดาแต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของน้องชาย (?)

“งั้นก็เข้ามาสิค...ฮะ”เธอเกือบจะหลุดว่าคะอีกรอบ แล้วชายอีกคนในห้องก็หัวเราะออกมา เธอหันขวับไปทางต้นเสียงและถามด้วยสายตาประมาณว่าหัวเราะทำไม

"น้องไอ้คิดส์หรอ?”มันถาม แสยะยิ้มน่าเกลียด เธอพยักหน้ารับ “ชื่ออะไร?”คราวนี้เธอหันไปสบตาพี่ชาย ชื่ออะไรเล่า!! ยังไม่ได้คิดเลย ตายแน่ๆ มันมองมาอย่างคาดคั้น เธอและพี่ชายเหงื่อแตกพลั่ก “ฉันถามว่าชื่ออะไร”

“พะ...พี่จะรู้ไปทำไม?”รินสวนอย่างลนลาน ขยับหมวกลงมาปิดหน้า

“บอกไอ้บอยไปสิ เดี๋ยวพี่ชายแกจะโดนนะ”โอว่า ยื่นมือมาบีบแขนคิดส์แรงๆจนเขานิ่วหน้า (ปกติมันต้องเป็นผู้หญิงโดนจับไม่ใช่เหรอ??) รินมองสลับระหว่างพี่กับบอย ในหัวพยายามคิดชื่อสารพัดชื่อที่คล้ายชื่อเดิมแต่ก็คิดไม่ออก “แกชื่ออะไร?”โอถามย้ำและเพิ่มแรงอีก

“โอ๊ย!!!”

“น...ผมชื่อริ...”เธอหลุดปากบอกทันทีที่คิดส์ร้องออกมา แต่ยังพูดไม่จบเสียงหนึ่งก็ขัด

“ริว น้องเขาชื่อริว นายปล่อยคิดส์ซะ”เจมส์เดินมาบีบไหล่โอให้ปล่อยคิดส์ มันปล่อยมือทันที ไม่ใช่เพราะกลัวเจมส์แต่เป็นอ.ปลาที่มาด้วยกัน “อาจารย์ครับ นี่คือริว น้องชายคิดส์ที่ผมบอกครับ”อาจารย์สาวยิ้มรับ ส่วนรินก็รีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม อ.ปลารู้สึกถูกชะตาหนุ่มหน้าหวานคนนี้มากถึงกับออกปากไปว่า

“แหม น่ารักอย่างนี้อยากเป็นเขยครูมั้ยจ๊ะ”ทั้งที่แกหวงแมงปอลูกสาววัย 14 มาก ทำให้เด็กหลายคนที่อยู่ตรงนั้นรวมถึงคิดส์และเจมส์ด้วยอ้าปากค้าง เพราะลูกสาวของอาจารย์คนนี้สวยมาก เป็นถึงมาดอนน่าชมรมยิมฯ, ดาวของแผนกม.ต้นและเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่อยู่ๆเจ้าเด็กใหม่นี่กลับถูกใจอ.ซะอย่างนั้น บอยหลงรักแมงปอตั้งแต่ขึ้นม.ต้นใหม่ๆ พอได้ยินอย่างนี้เลยเกลียดริวทันที เขาโพล่งออกมาด้วยความโมโหและหมั่นไส้ริว

“ตอบตกลงไปสิ แล้วไปอยู่กับอ.เลย ฉันจะได้ไม่มีตัววุ่นวายเพิ่มขึ้น”

“นายชาตรี!!! ให้เกียรติกันบ้าง ฉันยังยืนอยู่นี่นะ  ชื่อริวเหรอจ๊ะ แล้วชื่อจริงล่ะ หนุ่มน้อย”อ.ปลาหันไปดุบอยเสียงเข้ม ก่อนจะหันกลับมาถามริวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเอ็นดู

“ผมชื่อ รัตม...เอ้ย...รัตกาลฮะ”ริวตอบผิดๆถูกๆและส่งรอยยิ้มแสนน่ารักให้อ.

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูพาไปที่ร.ร.นะ อยู่ม.อะไรล่ะ”

“ความจริงผมอยู่ม.2 แต่อยากจะขอขึ้นเป็นม.3 ห้องเดียวกับพี่ชายได้มั้ยฮะ”เขาตอบพลางทำหน้าบ้องแบ๊ว อ.เลยขอดูผลการเรียนแต่ริวก็แอบเปลี่ยนชื่อจริงบนสมุดบันทึกของเขาก่อนแล้วเรียบร้อย ทุกอย่างจึงเรียบร้อยดี กลางดึกคืนนั้นพวกเขาทำทีเป็นออกมาอาบแต่พอถึงห้องน้ำ...

“นี่ พวกพี่ว่าไง ฝีมือการแสดงของรินเก่งมั้ย”รินถามและขยิบตา

“เก่งสิ เก่งมากด้วย เออ...ว่าแต่รินเรียนคาราเต้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมพี่ไม่รู้ล่ะ”คิดส์ว่า คาดคั้นน้องสาวที่หัวเราะแหะๆอยู่

“แต่เธอกล้ามากนะที่ไปมีเรื่องกับพวกไอ้โอน่ะ”เจมส์ขัด แล้วขยิบตาให้ริน “พี่ช่วยหลบหน่อยสิ เกะกะ ฮ่าๆๆ” เขาล้อเลียน

“พี่เจมส์อ้ะ! เห็นด้วยเหรอ แต่พี่ก็ใช่ย่อยน้าาา~ ริว น้องเขาชื่อริว นายปล่อยคิดส์ซะ ฮิๆๆ”เธอได้ทีเอาคืนทำเสียงห้าวใส่ส่วนคิดส์แกล้งจับไหล่เพื่อน ก่อนทั้งสามจะนั่งขำด้วย คุยอะไรเรื่อยเปื่อยหลายและกลับเข้าห้อง  พอหัวถึงหมอนต่างคนต่างหลับเป็นตาย เหลือแต่คิดส์ที่ยังนอนไม่หลับ คิดอะไรไปเรื่อยตามเรื่อง เขากังวลว่าน้องเขาจะโดนพวกโอแกล้ง ไหนจะการปรับตัวที่ต้องมาอยู่แบบผู้ชายกับผู้ชายอีกกว่าร้อย ทั้งต้องปิดความลับและสาเหตุที่น้องเขาย้ายมา เธอย้ายมาเพราะเป็นที่หมายปองของชายทั้งร.ร.พวกนั้นมาตื๊อตามเธอไปทุกที่จนไม่เป็นอันกินอันนอน ไม่มีความเป็นส่วนตัว พวกผู้หญิงก็ไม่ชอบเธอเพราะเด่นกว่า เขาคิดไปเรื่อยๆจนเผลอม่อยหลับไปในที่สุด