ยุทธการรักใสกิ๊งพิชิตใจติงต๊องบอย

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

          “แล้วเจอกันนะ!”หญิงสาวที่กำลังออกวิ่งหันกลับมาตะโกนบอกเพื่อนสาวที่จูงบังเหียนม้าสีดำอยู่ ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี แต่เพื่อนเธอยิ้มตอบแล้วหันหลังกลับจูงม้าเข้าสู่ราชวัง

                “พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”เสียงนุ่มต่ำกระซิบแผ่วตรงข้างหูเด็กสาวข้างม้า ร่างบางถูกอ้อมแขนแกร่งโอบจากด้านหลัง มือหนาของบุรุษปัดเส้นผมสีน้ำตาลแดงออกจากแก้มขาว ก่อนจะก้มลงใกล้หวังจุมพิต หากมือบางของสตรีเอื้อมมาหยุดริมฝีปากเขาไว้ ดวงตาสีเทาของเธอเต็มไปด้วยรอยขัน เธอหันหน้าเข้าหาเขา มือบางลูบไล้ไปตามแผงอกแกร่งและใบหน้า ดวงหน้าของบุรุษขึ้นสีก่ำ รอยยิ้มที่มีกลายเป็นยิ้มค้าง ทำให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสตรียิ่งเพิ่มก่อนจะเปลี่ยนเป็นหัวเราะ เธอหยุดยั่ว ยกมือขึ้นปิดปาก อีกมือกุมท้อง หัวเราะเบาๆและดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่บุรุษหน้างอง้ำ

                “ฮะๆๆๆๆ เล่นอะไรไม่เล่น มันไม่เหมือนเลยรู้มั้ย? องค์หญิง”

                “แกล้งเธอไม่สนุกเลย รู้ทันทุกที”เสียงใสบ่น ร่างของแม่ทัพค่อยๆหดเล็กลงเผยให้เห็นทรวดทรงของสตรีร่างเล็กในชุดคลุมสีน้ำตาลอ่อนๆ “ว่าแต่...เธอรู้ได้ไงอ่ะ?”เธอถามด้วยความสงสัย

                “ข้อแรก เขาไม่แทนตนเองว่าพี่ 2.เขาขี้อาย 3.เขาไม่ชอบพูดตรงๆว่าคิดถึง 4.เขาไม่เคยทำอะไรนอกจากจับมือและโอบไหล่ข้า และข้อสุดท้าย เขาเพิ่งออกไปล่าสัตว์กับเพื่อน ไขข้อข้องพระทัยได้หมดรึยังเพคะ องค์หญิง”เธออธิบายพลางขยี้หัวเจ้าหญิงเล่นพลาง

                “โธ่ อย่าแกล้งกันสิ เออใช่! ท่านพ่อตรัสหาน่ะ”เธอว่าและจัดผมตนไปด้วย

                “ฝ่าบาทตรัสหางั้นเหรอ? รีบขึ้นม้าเร็ว ข้าว่าเรื่องนี้ชักไม่ดีแล้วล่ะ”เธอว่าด้วยสีหน้าครุ่นคิด รีบเหวี่ยงตัวขึ้นม้าแล้วตรงดิ่งไปที่ปราสาททันที........................