★ [KHR] ★ รวมฟิค 1886 & All86 แปลไทย ★

ตอนที่ 8 : [1886] ยามดอกซากุระร่วงโรย (6)

ผู้แต่ง : 夕静

ที่มา : https://tieba.baidu.com/p/828218356

แปล : Cherj

—————————————————————————

โบราณว่าไว้ว่า ไม่ทะเลากันก็คงไม่ได้รักกัน ภาษิตนี้นำมาใช้กับฮิบาริ เคียวยะและมิอุระ ฮารุได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ

เพราะการทะเลาะกันครั้งนี้จะต้องกลายเป็นความทรงจำที่ยากละลืมเลือนไปชั่วชีวิตของฮารุอย่างแน่นอน…

ฮิบาริค่อยๆ ผละห่างจากฮารุอย่างช้าๆ เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรเช่นเดียวกัน เพียงแค่ยิ้มให้ฮารุอย่างชั่วร้ายนิดๆ เท่านั้น จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วหันเดินไปนั่งลงบนโซฟา ส่วนฮารุก็ยังคงนั่งทึ่มทื่ออยู่บนพื้นพักใหญ่ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง สมองน้อยๆ ของฮารุถึงค่อยๆ กลับมาทำงานเป็นปกติ

สมองเล็กๆ ฉายภาพความทรงจำเป็นช่วงๆ คล้ายกับเพิ่งจะรู้ว่าความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองหายไปแล้ว อีกทั้งยังถูกทำลายด้วยน้ำมือของเขาผู้ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้า

“ฮาฮิ!!! คะ…คุณฮิบาริ…คะ…คุณ!!!” ฮารุใบหน้าแดงระเรื่อ เธอใช้มือปิดปากเอาไว้ เบิกดวงตาสีช็อคโกแลตกว้างพลางจ้องมองฮิบาริที่เพิ่งจะทำ ‘เรื่องดีๆ’ ลงไปตาไม่กระพริบ

คุณแม่เคยบอกไว้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดของลูกผู้หญิงก็คือความบริสุทธิ์ ฮารุยังไม่ทันได้เจอ Mr.Right ก็สูญเสียความบริสุทธิ์ผุดผ่องไปซะแล้ว จะให้ฮารุทำยังไงดีล่ะคะ!!

ฮารุลุกขึ้นยืน จากนั้นหันหน้าไปแล้วเริ่มพูดต่อว่า “คุณฮิบาริ!!! คุณฮิบาริทำแบบนี้ได้ยังไงกันคะ! นี่เป็นจูบแรกที่แสนล้ำค่าของฮารุนะ!” ฮารุพองแก้มพร้อมกับพูดอย่างกระฟัดกระเฟียดไม่หยุด

แต่ว่าฮิบาริยังคงนั่งแกล้งหลับอยู่บนโซฟาอย่างเอ้อระเหย ไม่สนใจอากัปกริยาของฮารุสักนิด

“นี่! คุณฮิบาริ! ทำไมถึงหลับอยู่ล่ะค่ะ! ไม่ได้ยินฮารุพูดเลยหรอคะ!” ฮารุโมโหมากที่เธอพูดไปครึ่งทางแล้ว แต่ฮิบาริกลับเอาแต่นอนหลับอยู่บนโซฟา

ฮารุเดินไปข้างๆ โซฟา หมายจะปลุกฮิบาริให้ตื่น แต่ฮารุผู้น่ารักและใสซื่อกลับคิดไม่ถึงว่านี่เป็นกับดักที่หมาป่าวางเอาไว้ จึงเดินตรงเข้าไปหากับดักทีละก้าวๆ

“คุณฮิบาริ!” ฮารุใช้นิ้วจิ้มฮิบาริสองสามที แต่ฮิบาริไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น ขณะที่ฮารุคิดจะออกแรงผลักไหล่ของฮิบาริ ในที่สุด…หมาป่าที่หลับใหลก็ลงมือแล้ว!!

ฟ้าดินพลิกกลับตาลปัตร ร่างทั้งร่างของฮารุนอนหงายอยู่บนโซฟา ขณะฮารุตกอยู่ในสถานการณ์ที่รับมือไม่ถูก สายตาตื่นตระหนกลนลานก็สบเข้ากับนัยน์ตาอันคุ้นเคย

“ผมบอกแล้วว่าให้หุบปาก”

“ฮาฮิ! ฮารุไม่ฟังคำสั่งของคุณฮิบาริหรอกค่ะ!” ด้วยความโกรธฮารุจึงพองแก้มป่องพร้อมกับหันหน้าไปมองที่อื่น

“คุณแน่ใจ?”

“ฮาฮิ! แน่นอนล้านเปอร์เซ็นค่ะ!”

ไม่รู้ว่าฮารุคิดไปเองหรือเปล่า ถึงได้รู้สึกว่าคุณฮิบาริขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…

ฮารุหันหน้ากลับไป พบว่าใบหน้าของฮิบาริที่อยู่ตรงหน้าขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า และระยะห่างของทั้งคู่ก็เหลือเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น

“ฮาฮิ! คะ…คุณ…คุณฮิบาริ…คิดจะทำอะไรกันคะ? ฮารุ…ฮารุ…เป็นพวกรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องก่อนแต่งงานนะคะ!” เพราะมีตัวอย่างก่อนหน้านี้ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ฮารุก็ต้องรักษาความบริสุทธิ์ของตนเองไว้ให้ได้อย่างสุดกำลัง

“ว้าว…อย่างนั้นหรอ?” ฮิบาริหัวเราะ แต่ก็ยังคงรุกคืบเข้าใกล้ฮารุไปเรื่อยๆ

“ฮา…ฮิ! ปะ…เป็นแบบนี้…มาตั้งนานแล้วนี่คะ!” เมื่อเห็นฮิบาริที่ค่อยๆ เคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฮารุก็เริ่มแตกตื่นลนลาน หัวใจทั้งดวงเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด

“ฮาฮิ!! ฮารุสัญญาว่าจะเงียบ คะ…คุณฮิบาริอย่าขยับเข้ามาอีกเลยนะคะ!!” ฮารุเบือนหน้าหนีพลางเอ่ยอย่างตื่นตระหนก

เมื่อเห็นท่าทางที่เบือนหน้าหนีด้วยความหวาดหวั่นของคนตรงหน้าที่ลนลานจนทำอะไรไม่ถูก ฮิบาริก็คลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ หยุดขยับเข้าไปใกล้ๆ ด้วยเช่นกัน แต่ว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ยังเหลือไม่ถึงสามเซนติเมตรอยู่ดี

ทั้งสองอยู่ในท่วงท่านี้ต่อไปไม่ถึงหนึ่งนาที อยู่ๆ เสียงใสแจ๋วก็พลันดังลอยเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

มิโดริ ทานาบิคุ นามิโมริโน

ดาอินาคุ โชอุนาคุ นามิ กา อิอิ

อึทซึโม คาวาเรนู ซูโคยากะเคนาเก

อา～

นกสีเหลืองตัวหนึ่งบินร้องเพลงเข้ามาจากหน้าต่าง มันบินวนเวียนไปมาเหนือศีรษะของฮิบาริ

“ฮิบาริ～ฮิบาริ～” นกน้อยที่บินเข้ามาบินลอยวนอยู่เหนือศีรษะฮิบาริพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อของเขา สุดท้ายก็บินมาหยุดลงบนศีรษะของฮิบาริ

ฮิบาริลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินไปริมหน้าต่างให้สายลมเอื่อยๆ พัดโชยใส่ใบหน้าของเขา ฮารุที่รู้สึกได้ว่าฮิบาริผละออกไปแล้ว ตอนนี้ถึงค่อยๆ ลืมดวงตาที่เมื่อครู่หลับแน่นเพราะความตื่นกังวลขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา

“เอ๋…เสียงเมื่อกี้นี้คือ?” ฮารุมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดสังเกตใดๆ สุดท้ายถึงสังเกตเห็นนกน้อยขนเหลืองปุกปุยบนศีรษะของฮิบาริ

…น่ารักจังเลย!!

“ฮาฮิ! คุณฮิบาริ! นั่นคือสัตว์เลี้ยงของคุณฮิบาริหรอคะ?” พอฮารุเห็นของน่ารักๆ ก็โยนเรื่องเมื่อครู่ทิ้งไปทันที

“อืม”

“มันชื่อว่าอะไรหรอคะ?”

“ฮิเบิร์ด”

ฮารุกระพริบดวงตาที่วาววับเป็นประกายพลางจ้องมองฮิเบิร์ดตัวนั้นอย่างไม่วางตา หากมิใช่เพราะคนตรงหน้าคือฮิบาริ เคียวยะ ป่านนี้เธอคงพุ่งเข้าไปหาฮิเบิร์ดขนนุ่มนิ่มตัวนี้แล้ว

“ฮาฮิ! น่ารักจังเลยค่ะ! ต่อไปฮารุขอมาหามันได้ไหมคะ?” หัวใจดวงแล้วดวงเล่าโผล่ออกมาจากดวงตาของฮารุ ท่าทางคล้ายกลับอยากจะพาฮิเบิร์ดกลับบ้านให้ได้

“…ก็ตามใจ”

เมื่อฮารุได้ยินก็ดีอกดีใจเป็นอย่างมาก รีบร้อนเอ่ยขอบคุณฮิบาริแล้วออกไปจากห้องกรรมการคุมกฎทันที

“มิอุระ…ฮารุอย่างนั้นหรือ?” ฮิบาริจ้องมองคุ้กกี้ที่วางอยู่ตรงหน้าซึ่งฮารุทำมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณเขา

เพียงแต่ฮารุผู้ซื่อบื้อกลับลืมการมีอยู่ของคุกกี้ห่อนั้นไปตั้งนานแล้ว แม้กระทั่งจุดประสงค์ของตัวเองก็ลืมไปเสียสนิท เธอเดินฮัมเพลงกลับบ้านอย่างมีความสุข


——TBC