คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแรก ?? (ชื่อตอนมันสื่อ = =)
“เอาล่ะ นี่คือห้องของนายน้ะ”ชีวอนพาคิบอมเดินมาที่ห้องของตัวเขาเอง
“เอ่อ ผมคิดว่าไม่ต้องเลือกห้องหรูขนาดนี้ก็ได้นะครับ เปลืองเปล่า ๆ”คิบอมพูด
“โอเค งั้นไปห้องเดียวกับฉัน”ชีวอนพูดก่อนจะลากแขนคิบอมไปห้องเดียวกับเขา
“ม่ายยยยยย ผมไม่ไป”คิบอมยื้อตัวเองสุดชีวิต = =
“แล้วนายจะนอนห้องไหน-_-”ชีวอนหันกลับมาถาม
“อ่ะ ห้องแบบไหนก็ได้ ที่ไม่หรู ผมอยู่ดีหมด”คิบอมบอกออกไป เขารู้ตัวเองอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทนของหนี้ที่แม่ของเขาติดเอาไว้ จึงไม่อยากได้อะไรมาก
“งั้นก็ห้องฉันนั่นแหละ”ชีวอนลากคิบอมไปยังห้องของเขา ที่ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย แต่ก็ดูหรูหรา สมกับเป็นเจ้าของบ่อนการพนันรายใหญ่ที่สุดในเกาหลี
“เฮ้ยยยย อะไร ไม่เอ้า =o=”คิบอมพยายามยื้อตัวเองสุดชีวิต แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้คนตัวโต(ถึก)ลากตัวเองเข้าห้องไป
ชีวอนลากคิบอมมาถึงห้องเขาจนได้ แล้วโยนคิบอมเข้าไปนั่งที่โซฟาอย่างแรง จนคิบอมร้องออกมา
“นี่คุณ ผมเจ็บนะ!”คิบอมร้องโอยทันทีเมื่อก้นกระแทกเบาะโซฟา
“อ่า ... ขอโทษนะครับ”ชีวอนกล่าวขอโทษยิ้ม ๆ
“ขอโทษแล้วผมหายเจ็บไหมล่ะครับ”คิบอมเถียงกลับทันควัน เล่นเอาชีวอนอึ้ง
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ นายถึงจะหายเจ็บ”ชีวอนเขยิบเข้าไปใกล้ๆคิบอม คิบอมก็พยายามจะถอยแต่ในเมื่อหลังติดกับพนักโซฟาแล้ว จะหนีได้อย่างไหรล่ะเนี่ย ?
“อะ เอ่ออ ผมหายแล้วล่ะครับ ช่วยถอยห่างไปด้วยครับ”คิบอมผลักชีวอนออก แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อชีวอนดันเขยิบใกล้เข้ามาอีก
“ไหนเมื่อกี้ยังเจ็บอยุ่เลยนี่ครับ”ชีวอนกระซิบถามข้างหูคิบอม
“หายแล้วไงครับ”คิบอมยันคงพยายามดันชีวอนออกไป เพียงแต่การกระซิบเมื่อกี้
มันทำให้คิบอมหมดแรงจะต่อต้านชีวอนไปทันที
“ฮ่าๆ เวลานายกลัวแล้วน่ารักชะมัดเลย สงสัยฉันคงหลงนายไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย”ชีวอนขำเล็กน้อยแล้วออกห่างจากคิบอมทันที เมื่อเห็นว่าคิบอมน่าแดงจัดเพราะความกลัว หรืออะไร ? - -
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ ?”คิบอมถามเหมือนไม่ใช่กับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“เปล่าๆ ห้องนี้แอร์หนาวไปหน่อย ระวังเป็นหวัดละกัน เอ้อ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมเตือนฉันด้วยนะ เดี่ยวฉันจะพานายไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”ชีวอนบอกแล้วเตรียมจะเดินออกไป แต่คิบอมทักท้วงพอดี
“ไม่เห็นต้องไปซื้อเลยนี่ครับ”คิบอมบอกอย่างลืมตัวไป เขาลืมว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง แล้วก็ไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตัวมาด้วย แค่เหตุการณ์เมื่อกี้มันทำเขาสติแตกไปเลยเหรอเนี่ย
“นายลืมอะไรไปหรือเปล่า นายมาตัวเปล่าน้ะ เสื้อผ้าอะไรนายก็ไม่ได้เอามา ถ้าไม่ซื้อนายจะเอาที่ไหนใส่”ชีวอนตอบกลับ ทำให้คิบอมนึกขึ้นได้
...เรามาตัวเปล่านี่หว่า ลืมนึกไปเลยแฮะ...
“อ่ะ ขอโทษๆ ผมลืมนึกไป”คิบอมขอโทษหน้ามุ่ยทันที ทำไมเขาขี้ลืมหนักเข้าขั้นโคม่าแบบนี้น้ะ
“ฮ่าๆ สงสัยคงจะต้องไปตรวจเช็คสมองซะก่อน”ชีวอนว่าแล้วเดินออกนอกห้อง
“นั่นคุณจะไปไหนน่ะ!”คิบอมจะโกนถาม
“ไปทำธุระน่ะ ล็อคห้องดีๆล่ะ อยู่ในห้องนะ อย่าหนีไปไหน”ชีวอนตะโกนกลับ - - คิบอมรีบวิ่งไปล็อคประตูทันที บ้านของเจ้าของบ่อนการพนัน คงไม่มีอะไรปลอดภัยนักหรอก ล็อคไว้ดีเป็นศรีแก่ตัว = =’’
“เฮ้ออ ห้องหมอนี่ดูดีแหะ”คิบอมเดินตรวรตราห้องชีวอนไปเรื่อย ๆ จนมาเจอรูปภาพรูปหนึ่ง
‘คงเป็นรูปไอบ้านั่นกับครอบครัว’
คิบอมหยิบขึ้นมาดู ในรูปมีทั้งหมดสามคน มีพ่อมีแม่มีลูก ดูๆไปเหมือนครอบครัวที่อบอุ่น หากจ้องเข้าไปลึกๆ จะรู้สึกว่าผู้หญิงสูงวัยในรูปกำลังฝืนยิ้ม เป็นการฝืนยิ้มที่คิบอมดูแล้วน่าเจ็บปวด ทำไมนะ คนรวยถึงมีปมหลังเศร้ากันหมด = = โชคดีแล้วที่เกิดมาไม่จนไม่รวย(แต่ก็ยังมีหนี้ - - )
“เฮ้ออ ทำไมไอบ้านั่นตอนเด็กน่ารักจัง โตขึ้นทำไมมันถึงได้กวนแบบนี้ = =’’คิบอมบ่นก่อนจะวางรูปเอาไว้ที่เดมแล้วเดินสำรวจไปทั่ว ทั้งห้องน้ำ ห้องทำงาน ห้องนั่งเล่นที่อยู่ในห้องนอน
“ทำไมหมอนี่มันรวยขนาดนี่ฟะ - - “คิบอมบ่นเล็กน้อยแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม แล้วผล็อยหลับไป
...........
..................
..........................
..................................
............................
...................
............
“พี่ชีวอนค่ะ นีน่ามาแล้วค่ะ!”เสียงแหลมใส่กระแทกเข้าหูคิบอมที่นอนหลับอย่างสบายต้องงัวเงียขึ้นมา
“ใครมาวะเนี่ย เราล็อคประตูแล้วนี่หว่า”คิบอมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะตะลึง เมื่อเห็นสาวสวยเซ็กซี่ ยืนอยู่ตรงหน้า
“ธะ..เธอเป็นใครน่ะ”
“นายนั่นแหละเป็นใครยะ?!”
มันไม่ได้เข้ากับชื่อเรื่องเล๊ยยยย
อุวะฮ่าๆ สอบ สอบ สอบ ปวดหัวแทบแย่เนอะ
อยากไปบวชชี ~
K a e
ความคิดเห็น