วีรบรุษ the hero

เนื้อเรื่อง

วีรบุรุษ THE  HERO                                 

                   วันนี้วันที่  14  กันยายน  2550   คืนวันอาทิตย์  เวลา  3  ทุ่มตรง   คลื่นวิทยุ  เอฟ เอ็ม  90.5  เมกกาเฮิตซ์  รายการมิวสิคเมกเกอร์

                             - สวัสดีครับท่านผู้ฟังนี่คือรายการมิวสิคเมกเกอร์  เรามาพบกับท่านผู้ฟังทุกวันอาทิตย์   90.5  เอฟ เอ็ม  สามทุ่มตรงถึงห้าทุ่ม  สนับสนุนรายการโดย  พี .เอส. เบเกอรี่  ที่นี่มีแต่ของอร่อย  ก่อนจะเข้ารายการเรามาฟังสปอร์ตกันก่อนครับ

                                ดีเจ อุดมกดปุ่มเปิดสปอร์ต  พลางหันไปคุยกับแขกรับเชิญ

                               “เชิญดื่มกาแฟก่อนครับ  มีเค้กด้วยครับของเจ้านี้เค้าอร่อยดี”

                              แขกร่วมรายการยก กาแฟขึ้นจิบ  พลางหยิบขนมเค้กกินอย่างใจเย็น  พร้อมกับพยักหน้าเชิงเห็นด้วยว่าขนมอร่อยจริง

                                “วันนี้เรามีแขกรับเชิญ  ช่วง 3 ทุ่ม    ขอต้อนรับ  คุณ แมนชัย  เมสินี  พระเอกยอดนิยมตลอดกาล”  อุดม  หันมายิ้มให้แขกรับเชิญ

                                 “สวัสดีครับ  รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาร่วมรายการครับ” แขกรับเชิญ ยักคิ้ว

                                 “ก่อนอื่นขออนุญาตเรียกว่า พี่แมนนะครับ”  อุดมขออนุญาต  “พี่แมนเป็นพระเอกหนังมาร่วม 40 ปี  อยากทราบว่าประทับใจอะไรบ้างครับกับงานที่ผ่านมา”

                                   แมนชัยตอบในทันที

                                   “ผมรู้สึกว่า ชีวิตที่เกิดมา เราก้าวมาขนาดนี้ได้  เกินกว่าจะคาดไว้มาก  แต่ก็รู้สึกว่ามีอะไรหลายๆอย่างที่ไม่ได้ทำก็เยอะ”

                                    อุดรทำหน้าฉงน

                                    “เช่นอะไรบ้างหรือครับ”

                                   แมนชัยเสยผมขึ้นสะบัดหน้ามามองอุดม

                                     “ เช่น  บางทีอยากจะเล่นฉากอะไรสักอย่างที่มันยากๆบ้าง   ฉากที่ต้องแสดงอารมณ์แรงๆ  ฉากที่ไม่ตลก     การที่เป็นพระเอกนักบู๊  แสดงฉากเสี่ยงตายเองไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน เหมือนๆกันทุกเรื่อง  บางทีหลับตาก็เล่นได้”

                                  อุดมนึกถึงหนังที่แมนชัยแสดง   40 ปีแมนชัยเป็นพระเอกหนังบู๊  แอคชั่น  ตลก  คิวบู๊ที่แปลกพิสดาร  จนยากที่คนธรรมดาจะแสดงได้

                                 “อย่างเรื่อง  สายลับ บุกซิมบับเว  พี่แสดงเป็นคนความจำเสื่อม  นั่นก็สุดๆนะครับ” อุดมปลอบใจแมนชัย

                                  “เรื่องนั้นได้แสดงความเสียใจกับอาการความจำเสื่อมแค่ 30 วินาที  หลังจากนั้นก็วิ่งกระโดด เป็นบ้าเป็นบอไปตลอด 2 ชั่วโมง” แมนชัยหัวเราะเครียดๆ

                                     “อยากทราบว่าแสดงมา 40 กว่าปี  เคยมีบู๊พลาด แขนหัก ขาหัก  หัวแตก มีบ้างไหมครับ”

                                     “ไม่เคยพลาด” แมนชัยตอบได้แบบไม่ต้องคิด

                                    อุดมมองแมนชัย รู้สึกทึ่งในความสามารถ

                                     “อย่างฉากกระโดดจากยอดตึก  เปโตรนาส  หอคอยที่ 1 มาเกาะ หอคอยที่ 2  มีอุปกรณ์อะไรเซฟบ้างไหมครับ เช่น เชือกสลิง  เซฟตี้ พวกนี้.....”

                                      แมนชัยยิ้มๆพลางยักคิ้วเกาต้นคอเบาๆ

                                     “ในเรื่อง แกงส้มปลา  เรื่องนั้นไม่มีอุปกรณ์เซฟอะไรเลย  ตึกรู้สึกจะสูงจากพื้นดินเกือบครึ่งกิโลเมตร  ทีมงานแทบเป็นบ้าเวลาผมเกาะตรงปลายเสาอากาศวิทยุแทนที่จะเกาะตรงโคนเสา  หัวหน้าสตั๊นท์หัวใจวายส่งไปโรงพยาบาล จนเดี๋ยวนี้เดี้ยงไม่มาทำงานอีก” แมนชัยพูดพลางชูกำปั้นทุบหลังอุดมเบาๆ หัวเราะตัวงอ

                                      อุดมรวบรวมสมาธิถามสิ่งที่เขาอยากรู้

                                     “แล้วเรื่องแรกที่พี่แมนแสดงเรื่อง อินทรีมรกต  ตอนนั้นพี่แมนอายุเท่าไรครับ”

                                     “25 ,26 มั้ง”

                                     อุดมอ้าปากค้าง

                                    “ตอนนี้พี่แมนก็น่าจะสัก  65 , 66 แล้วละสิ”

                                    แมนชัยหัวเราะก๊าก  บรรยากาศน่าพิศวง

                                    “70 พอดี”

                                     “แต่อายุขนาดนี้..........เฉินหลงยังเกษียณตอนใกล้จะ 50    แล้วพี่จะ 70 ทำไมถึงได้ฟิตขนาดนี้  ดูรูปร่างหน้าตาน่าจะซัก 35”

                                    แมนชัยยืดปากทำท่าภูมิใจ

                       “ขอบใจ น้องนี่พูดถูกใจ  พี่เล่นเพราะพี่ชอบออกกำลังมากๆ  มันก็ไม่แก่  ท่านผู้ฟังที่ไม่อยากแก่ก็เล่นกีฬาเยอะๆ  รับรองไม่แก่”

                                   อุดมรวบรวมความกล้าถามกลับไป

                                   “เขาลือกันว่า  พี่แมนเป็น   ...มนุษย์ต่างดาวบ้าง....เป็น หุ่นยนตร์บ้าง        ไม่ทราบว่า................”

                                 แมนชัยทำท่าฉุน

                                  “นี่พี่เบื่อ  ข่าวลือพวกนี้เต็มทนแล้ว   เอานี่ดูซะ” แมนชัยถอดกางเกงรูดลงแผลบอย่างรวดเร็ว    อุดมหน้าแดงก่ำ  รู้สึกคาดไม่ถึงกับสิ่งที่แมนชัยทำ

                                   “นี่ดูซะ  หุ่นยนตร์  หรือ  เอเลี่ยน  มันจะมีไอ้นี่ไหม”   

                                  “เออนะ หุ่นยนตร์ มันจะมีกระจู๋ไว้ทำไม” อุดมคิด  เขารู้สึกสนุกที่ได้สัมภาษณ์  แมนชัยพระเอกยอดนิยม  ตลอดกาล  รู้สึกถึงความจริงใจ  บางทีก็เถื่อนๆ  แต่บางทีก็รู้สึกแปลกใจถึงความสามารถและสภาพร่างกายของแขกผู้มาเยือน

                                 แมนชัย  หันมาหยอกล้อทีมงานที่มานั่งฟังอยู่ข้างหลัง  ทุกคนรักพระเอกยอดนิยมคนนี้มาก  หนึ่งชั่วโมงผ่านไป  การสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น  เป็นการเล่าประสบการณ์ในการแสดงหนังเรื่องต่างๆ

                                “พี่แมนไม่ค่อยมีข่าวเกี่ยวกับ สาวๆ  อยากทราบว่ามีครอบครัวหรือยังครับ  หรือมีแต่ไม่บอก” อุดมตั้งใจถามคำถามเด็ด

                                “เรื่องนี้ความจริงก็ไม่ตั้งใจจะปิดบังอะไรแต่เมื่อก่อนไม่เคยพูด   พี่มีครอบครัวก่อนที่จะเข้าวงการบันเทิง  มีเมีย  มีลูก  แต่เราไม่เคย ติดต่อกันมานานแล้วตั้งแต่พี่เข้าวงการมาก็ไม่เคยติดต่อกับพวกเขาเลย”

                                   อุดมรู้สึกว่าเป็นมารยาทไม่ควรจะพูดต่อเมื่อเขาเห็นแววตาที่รื่นเริงของแมนชัยดูหม่นหมองลงท่าทางการพูดของเขาดูช้าลงเหมือนคิดถึงอะไรบางอย่างที่หล่นหายไป

                                   การสนทนาต่อจากนั้นเหมือนกับแมนชัยจะไม่ใส่ใจจะตอบอะไรอีกต่อไป  เวลาของรายการจบลงโดยอุดมกล่าวปิดรายการ

                                  “ผมขอขอบคุณพระเอกตลอดกาล   แมนชัย  เมสินี  หวังว่าพี่แมนจะอยู่คู่วงการบันเทิงของเราไปอีกนานเท่านาน  ขอบคุณครับ”

                                    แมนชัย  ถอดหูฟังลุกขึ้นยืนช้าๆ  กล่าวขอบคุณอุดม  พร้อมกับเดินจากไป  อุดมมองร่างของพระเอกในดวงใจจนลับตา

                                    วันที่  15  กันยายน  2550  เวลาเที่ยงคืน  20  นาทีรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดง  แล่นขึ้นสะพานสาทรด้วยความเร็ว

                       พระเอกตลอดกาล  แมนชัย  มองตรงไปข้างหน้าเวลาผ่านไปนานจนเขาลืมอะไรหลายๆอย่าง   เวลาลบความทรงจำ  เหมือนสายลมที่พัดผ่านร่างกายจน กลิ่นกายเจือจาง    เมื่อถึงกลางสะพานเหมือนเขาจะนึกอะไรได้      รถหักเลี้ยวอย่างแรงพุ่งชนราวสะพานหลุดออกสู่สายน้ำเจ้าพระยาอันเยือกเย็น

                                 แมนชัยยิ้มอย่างมีชัย  ในที่สุดเขาก็จำได้  ครอบครัวที่เขารัก  เมียและลูกรอคอยเขากลับมา

                                 รถสัมผัสผิวน้ำค่อยๆจมลงสู่ก้นแม่น้ำ   จระเข้ร่างยักษ์ผละออกจากซากรถ  ว่ายพุ่งไปข้างหน้าดำน้ำหายไปในความมืด

                                “รอพี่นะคนดี  คิดถึงเจ้าและลูกๆมากอีกไม่นานเราจะได้พบกัน” ความทรงจำกลับมาครบถ้วน  เมื่อเจ้าจระเข้ยักษ์ได้สัมผัสแม่น้ำอีกหน

                      รุ่งเช้าหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าวการจากไปของพระเอกยอดนิยม  แมนชัย   เมสินี    ชาวพิจิตรล่ำลือถึงยามค่ำคืน   ที่จระเข้ พ่อ  แม่  ลูก โผล่ขึ้นมาว่ายน้ำเล่น

4  ตุลาคม  2550