นักท่องเที่ยว the tourist

เนื้อเรื่อง

นักท่องเที่ยว   tourist

            “นี่คุณ   เอาอะไรให้ผมกินรสชาติแปลกๆ  หอมๆ ฝาดๆ”  จอห์นรู้สึกหวาดระแวงภรรยาสาวของเขา

                   “มันเป็น สมุนไพร  ใส่ในลาบเพิ่มรสชาด  และช่วยระบบขับถ่ายกินแล้วดี”แนนภรรยาสาวยิ้ม  หันหลังไปมองหมู 3 ตัว  กำลังกินเบียร์ ในชามอ่างอย่างเอร็ดอร่อย

                    จอห์นรู้สึกแปลกๆ  ทำไมไอ้หมูทั้ง 3 ตัว  นี่มันถึงชอบกินเบียร์กันนัก

                     แนนภรรยาชาว ร้อยเอ็ด  เรียกหมูตัวโปรด  ทั้ง 3 มาใกล้ๆ

                     “เอ็ดเวิร์ด  ริชาร์ด  คำพูน  มาหาพ่อเร็ว”

                      เจ้าหมูตัวโต  เดินกระดิกหางมาตามคำสั่ง  มันค่อยๆนั่งคุกเข่า มองจอห์น  ทำหน้าน่าเตะ   หลังจากมันจ้องหน้าจอห์นสักพักก็หันไปเล่นกับแนนอย่างมีความสุข

                      เจ้าคำพูน  หมูชื่อไทย ตัวเดียวในกลุ่ม  นอนหงายพุงกระเพื่อม ให้แนนลูบท้องเบาๆ  ส่วนเอ็ดเวิร์ด  กับริชาร์ด  เลียแก้ม  เจ้าของสาวอย่างรักใคร่

                      “ทำไม  สงสัยมานานแล้ว  ทำไม  ไอ้ตัวนั้นมันชื่อ คำพูน” จอห์นถาม

                       “ก็เขาเป็นคนไทย  เอ๊ย  ก็คุณดูสิ  ตัวด๊ำดำ  แถมหน้าตาก็ไท๊ย ไ ทย”

แนน พูดเบาๆ เหมือนกลัวจอห์นได้ยิน

                        จอห์น อดีตวิศวกรวัย  63  เขาเป็นชาว อังกฤษ หลังจากหย่ากับภรรยา วัย 59  ที่อยู่ร่วมทุกข์  ร่วมสุข  มากว่า 40 ปี  มีพยานรัก 2 คน  วิลเลียม  ทนายความวัย 35 แคทรีน นักแสดงวัย  23     เมื่อทางรักจบ  เขาละทิ้งชีวิตที่น่าเบื่อ  อากาศที่เย็นไปถึงกระดูก  มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ประเทศไทย

                           อากาศที่ร้อยเอ็ด  อบอุ่นสบาย สำหรับคนชราที่ไม่ถูกกับอากาศหนาว  ภรรยาสาวสวย แนน  อายุอ่อนกว่า ลูกสาว  1 ปี   ค่าครองชีพ ที่นี่แสนถูก  เมื่อเทียบกับที่ลอนดอน  เขาสามารถเอาเงินที่จะซื้อ อพาร์ทเมนท์เล็กๆ  มาซื้อบ้านไม้มะค่าหลังใหญ่ กับที่ดินขนาด  10 ไร่ได้สบายๆ

                          แถมภรรยา สาวแสนสวย ก็ดูแลเขาอย่างดี  ในขณะที่เขาต้องดูแลภรรยาวัยชรา  ซึ่งเจ็บออดๆแอดๆ ในอังกฤษ

                         ทุกอย่างที่ร้อยเอ็ด  ดูจะปรกติราบรื่น  และมีความสุข  แต่ดูเหมือนไอ้หมู 3 ตัว  ที่แนน ภรรยาสาวสวยเลี้ยงเอาไว้  มันทำให้เขารู้สึกสงสัย  เหมือนผ้าฝ้ายสีขาว  แต่มีจุดประหลาดบนผืนผ้า  3 จุด

                         “ไง  จอห์น สบายดีไหม”  ตาเจิม กล่าวทักทาย เมื่อเห็นจอห์น เดินเล่นอยู่นอกบ้าน

                         “สบายดีครับ  ไปไหนครับ”  จอห์นพูดไทยช้าๆ  มองตาเจิม  สงสัยว่า  ท่าทางลุกลี้ลุกลนของตาเจิมคงมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

                          “ก็  นายสะอาดลูกชาย  มันไม่สบาย   จะไปเรียกรถ มารับไปโรงพยาบาล”  ตาเจิม  พูดพลางเดินพลางอย่างเหนื่อยหอบ

                           จอห์นเดินตามไปอย่างสนใจ

                          “เอารถผมไปก็ได้  ไปเราไปด้วยกัน” จอห์นเอ่ยชวนอย่างมีน้ำใจ

                          “ขอบคุณ จอห์น คุณดีจริงๆ”  จอห์นขับรถไปส่งลูกชาย ลุงเจิมที่โรงพยาบาล  เขาสังเกตเห็น  เจ้าหมู 3 เกลอ นั่งปร๋อหรอ  อยู่ในบ้านตาเจิม

                           “ยายแก่”  ตาเจิม เอ่ยถึงภรรยา “ยายแก่ มันสงสัยว่านายสะอาด  มันจะโดนยาสั่ง”

                          “what” จอห์น งงๆ

                          “ก็ของที่เรากินนี่แหละดูมันก็ไม่มีพิษ  แต่ถ้าเรากินอะไรอีกอย่างที่ไม่ถูกกันเข้าไปมันก็เป็นยาพิษดีๆ นี่เอง” พลางมองลูกชาย  “ท่าทางจะไม่รอด” ตาเจิมทำตาลอยๆ น้ำตาคลอเบ้า

                          จอห์นเหลือบมอง  ร่างนายสะอาด  ซึ่งตอนนี้เขียวคล้ำ หลับไม่รู้เรื่องตลอดทางไปโรงพยาบาล  ในใจก็นึกถึงไอ้หมูขี้เมา 3 ตัว  มันมาทำอะไรที่บ้านตาเจิม

                             วันต่อมา

                         “จอห์นอย่าสิคะ”  แนนปัดป้องอย่างขวยเขิน พอเป็นพิธี  เมื่อถูกสามีชรากอด

                         เกือบ 1 ปี แล้วที่ทั้งคู่ อยู่กินกัน  แต่ก็ยังเหมือนข้าวใหม่ปลามัน  เขาหลงใหล  ภรรยาสาว คนนี้มาก

                         เจ้าหมูขี้เมาทั้ง  3  ตัว  ผงกหัว จากชามใส่เบียร์  นัยน์ตาเขียว  พวกมันมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ  ทำเสียงขู่

                         “ไม่เอาน่า  พ่อคุณ อย่าหึงนะ เดี๋ยวจะหาเบียร์มาเพิ่มให้นะคะ”  แนนปลอบพวกมัน ถึงค่อยสงบลง

                 จอห์น มองหน้าขี้เมาทั้ง 3 อย่างประหลาดใจ  เขาจ้องตา ภรรยา  ราวกับจะถามว่า เกิดอะไรขึ้น  เธอหลบตาอย่างรวดเร็ว เหมือนเก็บความลับอะไรเอาไว้

                         “กินข้าวก่อนเถอะค่ะ  จัดสำรับไว้บนโต๊ะแล้ว”

                         อย่างน้อยมันก็ไม่กินเหล้า  จอห์นนึกขำในใจ  จิบกาแฟ  รสชาดแปลกๆ

                         “ที่รัก  เธอ ผสมอะไรในกาแฟ หรือเปล่า  ทำไมรสชาติมันไม่เหมือนเดิมละ” จอห์นรู้สึกเหม็น กลิ่นคาว

                          แนน โอบรอบคอสามี

                         “ไหนลองชิมซิ”  เธอรับแก้วไป หันหลังไปโบกมือให้คนรู้จักที่เดินผ่านหน้าบ้าน

                         “ไม่เห็นจะมีอะไรเลย  รสก็เหมือนเดิม” แนนหัวเราะ

                        จอห์น แอบสังเกตเห็น ริมฝีปากเธอ ไม่มีคราบกาแฟติด  ทำไมเธอต้อง แกล้งทำเป็นดื่มให้เขาดูด้วย  ความรู้สึก สงสัยหายไปเมื่อเธอ  เอื้อมมือ  ลูบไล้ต้นคอ ของเขาบีบนวด  อย่างรู้ใจ

                          “ ไปนวดต่อ   ในห้องดีกว่า” จอห์น เอ่ยชวน

                          วันนี้ ครบรอบ  1 ปี ของการแต่งงาน  แนนจัดโต๊ะอาหารอย่างวิจิตรบรรจง   เทียนเล่มเล็กๆ  จุดส่องประกาย  วิบวับอยู่รอบห้อง  เป็นดินเนอร์ ที่แสนโรแมนติค

                            จอห์น กินอาหารอย่างมีความสุข  เขาเห็นอะไรผิดปรกติ

                           “แนน  ........ หมูหายไปตัว”  ความจริง   เขาไม่ค่อยจะสนใจไอ้หมูขี้เมาพวกนี้นัก   แต่วันนี้  เขาเห็นพวกมันแต่งตัวใส่หมวก  ใส่เสื้อสีสันบาดตา  แถมผูกหูกระต่าย  ดูสุภาพเรียบร้อย  ไม่สิดูตลกดี  แต่มีแค่ 2 ตัว

                            “ริชาร์ด  เขา...เอ๊ย  มันเมาอาละวาด  เลยเอาไปขังไว้” แนนพูดอย่างตื่นเต้น  เขาจับได้ว่า เวลาเธอทำอย่างนี้คือกำลังโกหก

                            จอห์นมองไอ้ขี้เมา 2 ตัว ดื่มเบียร์  ร่วมฉลองกัน  เขายกแก้ว น้ำชูให้หมู 2 ตัว พลางนึกถึงตัวที่หายไป

                          สเต๊กชิ้นโตรสชาติของมันนุ่มนวล  ผิดจากเนื้อหมูทั่วไป  มีมันแทรกอยู่ในเนื้อ  เหมือนเนื้อโกเบที่เขาเคยกิน

                          จอห์นชี้ไปที่จานสเต๊ก สุดอร่อย

                          “ริชาร์ด”  แนนพยักหน้า  ยิ้มเจื่อนๆ

                           “เขาสละชีวิต  ฉลองงานวันครบรอบแต่งงานของเราค่ะ”

                          ทำไมเธอ พูดถึงมัน ซะดิบดีเหมือนกับมันเป็นคนอย่างนั้น 

 วันนี้จอห์น มีความสุขที่สุด  เขากินราวกับว่าจะไม่ได้ทำอะไรอย่างนี้อีกแล้ว

                           “ของหวานมีทุเรียนของโปรดค่ะ”

แนนรู้สึกแปลกใจที่มีฝรั่งชอบกินทุเรียนเป็นที่สุดอย่างจอห์น

                สิ่งสุดท้ายที่เฒ่าจอห์น จำได้  คือใบหน้าที่เย็นชา  พร้อมกับแสยะยิ้ม  ตาที่มุ่งร้าย ราวกับปีศาจของภรรยาสาว

           จอห์นกัดฟัน  ลืมตาขึ้น เขารู้สึกปวดหัว เหมือนมีใครเอาค้อนอันใหญ่ ใส่ในหัว

                         “ตื่นแล้ว  หรือคะ สุดที่รัก”  แนน แสยะยิ้ม

                เขาพยายามลุกขึ้น  แต่ร่างกายมันดูจะแปลกๆไป

                         “นี่ฉันเป็นอะไรไป”  จอห์นพยายามจะพูด  แต่มันไม่เป็นภาษาคน  มือเท้า  ดูคุ้นๆ  นี่มันกีบเท้าหมูนี่หว่า  เขาลูบคลำโดยรอบ

                         “หิวไหม  จะหาเบียร์มาให้กินนะ” แนนลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู “ทักทายเพื่อนๆก่อนสิ”  เจ้าหมูขี้เมา 2 ตัวยื่นหน้ามาดม  ร่างกายของเขา  มันเอาจมูกดุน  พร้อมกัดเขาสุดแรง

                         “อู๊ด........อู๊ด...........” จอห์น ร้องด้วยความเจ็บปวด

                         “ขอแนะนำ  อดีตสามี  ทั้ง  3  อ้อ เหลือ 2 แล้ว    ริชาร์ด  กลายเป็นหมู สวรรค์ ไปซะแล้ว”

                         จอห์นรู้แล้วว่าเขากลายเป็นหมู ตัวใหญ่ไปซะแล้ว  เขานึกลำดับเหตุการณ์ต่างๆ  เขาน่าจะโดนยาสั่ง  ในอาหารที่แนนภรรยา สุดรักให้กินทุกวัน   เขารู้สึกว่าตนเองรนหาที่ตาย   ไม่น่าเลย  เราอยู่ที่ ลอนดอนกับเมีย  และ ลูก  ป่านนี้ก็ไม่กลายเป็นหมูรอถูกเชือด

                        น้ำตาเอ่อไหล  ความรู้สึกต่างๆ  เริ่มลืมเลือน  เขารู้ว่า  ควรจะทำเช่นไรในเวลานี้  ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป

                         จอห์นในร่างที่จะเป็นหมูโดยสมบูรณ์  พุ่งโดดลงจากชั้นบนของบ้านดิ่งลงพื้นซีเมนต์  หัวปัก   คอหักตายคาที่

                         จอห์นลืมตาขึ้นอย่างงุนงง  ในโรงพยาบาล  ลมหายใจแผ่วเบา

                         “อายุก็มากแล้ว  กินทุเรียนกับเบียร์  มันก็ร้อน แทบระเบิดอยู่ข้างในละสิ”  หมอหนุ่มกล่าว

                          “นี่เพื่อนหมอ ก็ กินเหล้า แกล้ม ทุเรียน  กินเสร็จ โดดน้ำกันแทบ ไม่ทัน”  คุณหมอ  กระซิบแนนให้กล่าวลา    เวลาของจอห์นกำลังจะหมดลงแล้ว

                            “แต่ผมไม่ได้ดื่มมาตั้งแต่เกษียณแล้ว.....”

                            จอห์นนึกไม่ออกว่า เขาไปดื่มเหล้า  ตั้งแต่เมื่อไร ใจนึกถึงเจ้าหมูขี้เมา

                           “ไอ้  ริชาร์ด”  เขานึกถึง หมูที่เมาหัวราน้ำทุกวัน  ถึงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด “ในเนื้อมัน   มีเหล้า”

                            “คุณคะ  .........ฉันรักคุณ...........” แนนซบลงบนอก สามี ซึ่งลมหายใจแผ่วลงทุกขณะ

                             “นี่......แนน.....ผมถามจริงๆ....เถอะ  ไอ้หมูพวกนี้ เธอเอาชื่อใครมาตั้ง”จอห์น พูดเสียงแผ่ว  อยากรู้เต็มทีว่า ไอ้ที่คิดจะตรงกันหรือไม่

                               “ก็ ริชาร์ด  เกีย   เอ็ดเวิร์ด  เฟอลอง  พระเอกเรื่องคนเหล็กไง  ส่วนคำพูน  นี่ก็  นักเขียน รางวัล ซีไรท์  คนอีสานบ้านเฮา...” แนนตอบ  จากน้ำเสียง จอห์นรู้แล้วว่าที่เขาคิดถูกต้อง   จอห์น เลิกคิด เลิกหวาดระแวงภรรยา  เขากอดภรรยาสาว  ลมหายใจสุดท้ายจากไปพร้อมกับชีวิตของเขา

                               แนนถอนใจ  เฮือก.....เธอคิดว่า หมูตัวใหม่  จะตั้งชื่อมันว่าจอห์น